28 February 2008

Start With Yourself

The following words were written on the tomb of an Anglican bishop in the crypts of Westminster Abbey:

When I was young and free and my imagination had no limits, I dreamed of changing the world. As I grew older and wiser, I discovered the world would not change, so I shortened my sights somewhat and dicided to change only my country.

But it too seemed immovable.

As I grew into my twilight years, in one last desperate atteampt, I settled for changing only family, those closest to me, but alas, they would have none of it.

And now as I lay on my deathbed, I suddenly realize; "If I had only changed my self first", then by example I would have changed my family.

From their inspiration and encouragement, I would then have been able to better my country and, who knows, I may have even changed the world.

Anonymous

26 February 2008

Money

It is said that for money you can have everything, but cannot. You can buy food, but not appetite; medicine, but not health; knowledge, but not wisdom; glitter, but not beauty; fun, but not joy; acquaintances, but not friends; servants, but not faithfulness; leisure, but not peace. You can have the husk of everything for money, but not the kernel.

Arne Gorbog

22 February 2008

ၿမိဳ႕ ကေလးသို႔..

ေဒသႏၱရဥခြံေလးအတြင္းမွာပဲ ကုတ္ျခစ္တြယ္ကပ္
တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္အျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ ခ်စ္စရာၿမိဳ႕ ကေလးေပါ႔
တံတိုင္းတစ္ပတ္ကာရံထား႐ုံနဲ႔ လံုၿခံဳလွၿပီထင္
႐ုိး႐ိုးယဥ္ယဥ္ကေလး ေန႐ွာခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႕ ကေလးေပါ႔
႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း ျဖတ္သန္းမႈေတြနဲ႔
နည္းပညာငတ္ျပတ္ လစ္ဟာေနရတာကိုလည္း မနာက်ည္းတတ္
မ်က္ရစ္မဲ႔ မ်က္ခြံမို႔အစ္ ေဖာသြပ္ႂကြေမာက္သူေတြက ဂုတ္ေသြးစုပ္
အ႐ိုးပုပ္ေအာင္ ခံစားေနရတာေတာင္
နည္းနည္းကေလးမွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ေခါင္းေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္႐ွာဘူး
တကယ္ဆို..
မိ႐ိုးဖလာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ျမန္မာဆန္တဲ႔ ၿမိဳ႕ ကေလးပါ
သူ႔ခမ်ာ..
ရင္ဘတ္ထဲ ေလာင္မီးက်ေနတာေတာင္
မဂၤလာဩဘာစာ ႐ြတ္ဖတ္ခ်င္ေနေသးရဲ႕
တစ္ၿမိဳ႕ လံုးကို နဖားႀကိဳးထိုး
တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ အသိဥာဏ္ေတြစံုလံုးကန္းေတာ႔မွ
အတိတ္ကို လြမ္းလွပါသတဲ႔
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ အသက္႐ွဴသံေတြ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔
လံုးလံုးမြေၾက အနာဂတ္ေတြ ဆိတ္သုန္းေတာ႔မွ
ကံစီမံသမွ်ဒဏ္ ခံသာခံပတဲ႔
ၿမိဳ႕ ကေလးရယ္..
ေျပာရက္လိုက္တာ၊ ေျပာထြက္လိုက္တာ
ဒီမယ္ကြဲ႕ ..မွတ္ထားလိုက္စမ္းပါ
သမိုင္းဆိုတာ
အသိဥာဏ္ေဆြးရင္ ဘ၀ေတြ စေတးရတယ္
နားလည္မႈေ၀းရင္ ဓါးကူေသြးရသတဲ႔
" ေတာက္ " တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္႐ုံနဲ႔
ရာဇ၀င္ေတြ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုံ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးရင္
ငါတို႔ ညာသံေပးၿပီး " က်ား " တက္ထိုးရမယ္
သားရဲတြင္းထဲေတာ႔ အက်မခံႏိုင္္
ငါတို႔ အသည္းႏွလံုးေတြ ကၽြဲပခုန္းထခ်င္ထ
နင့္ကို ထမ္းတင္ထားမယ္ ၿမိဳ႕ ကေလးေရ.. ။

ညိမ္းညိဳ

21 February 2008

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
သန္းေလးဆယ္အတြက္ ထြန္ယက္ခဲ႔ပါတယ္တဲ႔
ကိုယ္႔အတၱမွ ကိုယ္မေသခ်ာတဲ႔
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ.....
သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေရးအတြက္ ပါ၀င္ခဲ႔ပါတယ္တဲ႔
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ
သစ္တန္တြက္နည္းဟာ
သစ္ကုန္သည္အတြက္ ၀မ္းမီးစာေပဆိုတာ
မသိခဲ႔႐ွာသူ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ....
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ 'ဘင္' ကိုမွ ၀ယ္မယ္တဲ႔...
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုကေလ
တစ္ဖက္သားကို ဒုကၡေပးပံုေပါ႔
ခမ်ာမွာ ဒီဘင္ကေလးနဲ႔မွ လူစုရ႐ွာတာကို
ဒီဘင္ကိုမွ ၀ယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေန႐ွာေလရဲ႕ .....။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
အလမၼာယ္ဆရာရဲ႕ ေႁမြကို၀ယ္မယ္တဲ႔
ဒီေႁမြေလး ျပ,ျပၿပီးစားရတဲ႔ တစ္ဖက္သားကိုမွေလ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
သူမ်ားတိုက္တဲ႔ ေရခဲစိမ္ဘီယာကို
သူ႔ခြက္ထဲ အရင္ထည့္ေပး
သူ႔ကို အလ်င္ေသာက္ေစျခင္းနဲ႔ ေျမႇာက္စားရမယ္တဲ႔ ...။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
ငါတို႔ဟာ
ေအသင္ၿမိဳ႕သားတစ္ဦးလို ေတြးေခၚရမယ္
ဆိုကေရးတီးမဟုတ္ခဲ႔တာ ေသခ်ာဖို႔လိုတယ္တဲ႔....။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္
မက္ေဒါနားလည္း ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
ေဂၚဘာေခ်ာ႔လည္း ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
လန္ဒန္ေဒါင္းနင္းသားလည္း
ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
ေတာမ႐ြာသားလည္း
ဒုလႅဘတစ္ခုနဲ႔ပဲ
လူ႔ဘ၀ေလာက္ မွားယြင္းခြင့္႐ွိတာ
ဘယ္႐ွိမလဲတဲ႔ ....။

လူညံ့ေ႐ြးတဲ႔ေနရာမွာ ေတာ္ရမယ္လို႔
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုက ေျပာတယ္ ....။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အစစ္ဟာ
သူ႔ခ်စ္ဇနီးသည္
ညီမေလး မမျမင့္မွာ
(တကယ္ေတာ႔ ညီမေလးပါပဲ
ဒါေပမဲ႔ သူ႔ကို ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေစခဲ႔သမို႔
ညီမေလး မမျမင့္လို႔
သူက ဂုဏ္ရည္ျမႇင့္ေခၚခဲ႔တာပါ)
ႏႈတ္ခဲ႔ရတဲ႔ သြားတစ္ေခ်ာင္း
ျပန္စိုက္ေပးရဦးမယ္လို႔
ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ထိသိေနရသူ
သတိတရ အားစိုက္ေနရသူ
အခ်စ္ကို သြားတစ္ေခ်ာင္းေပးေနရသူမွ်သာ
ျဖစ္ေလရဲ႕ ....။

တကယ္ေတာ႔
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုဟာ လူျဖစ္ၿပီး
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အစစ္ဟာ
လူ မဟုတ္ဘူးလို႔ မေျပာလိုက္ၾကပါနဲ႔။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

18 February 2008

ကြဲျပားရလဒ္

လမင္းကျဖာက်တဲ႔ အလင္း
ၿမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးမွာ လင္းခ်င္မွလင္းမယ္
ေက်းလက္က ေတာ႐ြာေလးမွာေတာ႔
လင္းတပပ ၀င္းျမ..သာစြ ။

သူ႔ဘက္ကပုတ္ထုတ္လိုက္တဲ႔ ေဘာလံုး
(သူ႔အဖို႔ ) အ႐ွိန္ျပင္းေကာင္းမွ ျပင္းမယ္
တစ္ဖက္္က လူမွာေတာ႔
ဘ၀တစ္ခုလံုး လြင့္သြား႐ွာေပါ႔.. ေၾကမြ ။

ညိမ္းညိဳ

17 February 2008

လူမြဲ

ငွက္ကေလးေရ
မင္းအလို႐ွိသလိုသာ ပ်ံပါ... နားပါ
ေဟာသည္...ဥယ်ာဥ္မွဴးအိုႀကီးကေတာ႔
အလြန္ဆံုးခံစားရလွ
အေဆြးေစာင္ႀကီးၿခံဳၿခံဳၿပီး အိပ္ေန႐ံုေပါ႔ကြယ္
ငါကိုက ကံဆိုးလြန္းခဲ႔တာပါ
လမင္းအစင္းတစ္ရာေလာက္သာေနတဲ႔ တိုင္းျပည္မွာမွ
ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားေလးအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာမိတယ္
နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းထြန္ယက္ခဲ႔ရသေလာက္
ႏွလံုးသားယာေျမက မညက္ခဲ႔ျပန္ဘူး
လူမြဲတစ္ေယာက္ကပစ္တဲ႔ ေခါစာမွာ
ေ႐ႊမင္ေငြမင္ေတြ မကပ္ၿငိခဲ႔ေလေတာ႔
တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင့္ရတဲ႔ အဖူးအငံုေလးေတာင္
ေန၀င္မီးမိွတ္ တံခါးပိတ္ၿပီေပါ႔
လူလံုးလဲမလွႏိုင္ ဟန္ေရးလဲမျပႏိုင္နဲ႔
လူကုန္ထံေတြတိုက္ခတ္ေနတဲ႔ မုန္တိုင္းကို
ငါဘယ္လို ညင္းသြဲ႔ေအာင္ျပဳစားရမွာလဲကြယ္
ငွက္ကေလးေရ...
ၾကည့္္စမ္းပါဦးကြယ္
ဟိုး...အေ႐ွ႕ဆီက ေတာတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
အစီအရီ စီတန္းေပါက္ေရာက္ေနၾက
ေလးလံုးေျခာက္ဖက္ သစ္ကိုင္းႀကီးေတြဆိုတာေလ
နားနားေနေန ေခၽြးသိပ္ခို၀င္ဖို႔
လြန္လြန္ကဲကဲႀကီးကို သင့္ျမတ္လို႔ေနတာေပါ႔ကြယ္
ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေလးေတြဆိုတာေလ
ေနရစ္ခဲ႔ကြဲ႔ အေ၀းဆီမွာ... ....တဲ႔
ဒီေတာ႔...ငွက္ကေလးေရ
မင္းအလို႐ွိသလိုသာ ပ်ံပါ... နားပါ
ေဟာသည္...ဥယ်ာဥ္မွဴးအိုႀကီးကေတာ႔
အလြန္ဆံုးခံစားရလွ
အေဆြးေစာင္ႀကီးၿခံဳၿခံဳၿပီး အိပ္ေန႐ံုေပါ႔ကြယ္။

ညိမ္းညိဳ

16 February 2008

လူလြဲ

ေနေရာင္ျခည္က ခင္ဗ်ားဆီမလာရင္
ေနေရာင္ျခည္႐ွိရာကို ခင္ဗ်ားကသြားရလိမ္႔မယ္
ဒါပဲ...မိတၱဗလဋီကာဆိုတာ
ဆပ္ကပ္ထဲမွာ
လူတစ္ကိုယ္လံုးပိုင္းျပသြားတဲ႔ ျပကြက္ေလာက္ေတာင္
ထူးဆန္းမေနတာအမွန္
ငါးစာလည္းသြားမခ်နဲ႔
ေရပြက္ကိုလည္း မေငးေလနဲ႔
တကယ္ဆိုေတာ႔...
ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ကိုယ္႔ကိုယ္ လြဲေနရျခင္းဟာ
အလြဲတကာ႔အလြဲထဲမွာ အလြဲဆံုးပဲ
ႏိုင္တဲ႔အခါ ရင္ဘတ္ပုတ္ျပတတ္ၾကသလို
႐ံႈးတဲ႔အခါမွာ ရင္ဘတ္ပုတ္ျပဖို႔ထိမလိုေပမဲ႔
ေက်းဇူးျပဳ၍ တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ..
နာမည္ကေလးေတာ႔ ေျပာရဲရမယ္
အနိမ္႔ပ်ံျဖစ္ျဖစ္ အျမင့္ပ်ံျဖစ္ျဖစ္
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ပ်ံသန္းေနဖို႔လိုတယ္
တစ္ပါးသတၱ၀ါရဲ႕ ဇီ၀ိန္ကို
စြန္ရဲတစ္ေကာင္လို ထိုးသုတ္ႏိုင္ရမယ္လို႔လည္း မဆိုလိုပါဘူး
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လုယက္မေနရေအာင္လို႔ကို
သဘာ၀တရားက စားခြက္တစ္ခုစီ ဖန္ဆင္းေပးထားၿပီးသား

စိတ္ဆင္းရဲျခင္းက လက္႐ွိငရဲ
စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းက လက္႐ွိနတ္ျပည္
အမွန္တရားဆိုတာ အနာေပၚက်တဲ႔ဒုတ္
ႏုတ္စရာ႐ွိတာ ရဲရဲႏုတ္
ေပါင္းစရာ႐ွိတာ ရဲရဲေပါင္း
ဒါမွ..ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုခ်ိန္တြယ္တဲ႔အခါ
အေလးခ်ိန္အတိအက်ရေပမွာေပါ႔
လူသံုးမ်ားတဲ႔စကားတစ္ခြန္းလို
ကိုယ္ဟာ အသက္ႀကီးလာသေလာက္ အခ်ိန္စီး,မစီး
ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိလိုၾကတယ္မဟုတ္လား
ဟား...ဟား...ဟား...ဟား...ဟား...
ဒါ..မိတၱဗလဋီကာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းခ်ိဳးေဖာက္လိုက္တာ
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ဟားတိုက္ရီခ်လိုက္ေတာ႔
မင္းကို လူေတြအျမင္ကတ္ၿပီေပါ႔ ငနာရဲ႕။

ညိမ္းညိဳ


15 February 2008

သံခိပ္

ၿပီးေတာ႔လဲ ၿပီးသြားတာပဲ
ထင္သေလာက္ႀကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ္႔စာကိုယ္ေရး ကိုယ္႔ေတးကိုယ္ဆို
မငိုဘူးေသာမ်က္လံုးမ်ား မလွပပါ။

ညိမ္းညိဳ

သူ႐ူးေတး

အဆီအေငၚကိုမတည့္ဘူး
ဘ၀က အႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားတဲ႔ အကၤ်ီတစ္ထည္လို
အာေခါင္ထဲလက္ႏိႈက္ၿပီး ထိုးအန္ခ်လိုက္႐ံုနဲ႔
ရင္တြင္းနာေတြ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္သြားမယ္ဆိုရင္
ေဟာဒီ....လူေျပာသူေျပာမ်ားလွတဲ႔ျမစ္ထဲ
ငါ ဘယ္ေတာ႔မွ လက္ပစ္မကူးဘူး
မေတြေ၀ပါနဲ႔ မယိမ္းယိုင္ပါနဲ႔
ေက်ာက္တိုင္လိုစိုက္ထူထားတဲ႔ ငါ႔အခ်စ္မွာ
ႏွစ္ကာလေတြကို အန္တုႏိုင္တဲ႔အစြမ္း႐ွိတယ္
ဒီလို..
ကိုယ္႔ရင္ဘတ္ကိုယ္ပုတ္,ပုတ္ၿပီး အခါခါဆိုမိရဲ႕
ေႂကြးေၾကာ္သံမဟုတ္ပါဘူး
တအားမူးေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္ကညည္းလိုက္တဲ႔
သူ႐ူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေတးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။

ညိမ္းညိဳ

14 February 2008

အီကုတ္

သူတို႔က...
ဧည့္သည္လဲ မလုပ္လိုဘူး
အိမ္႐ွင္လဲ မလုပ္လိုဘူးတဲ႔။

သူတို႔က...
ကိုယ္႔ဆီလဲ မလာနဲ႔
သူ႔ဆီလဲ မသြားပါဘူးတဲ႔။

သူတို႔က...
ေမွ်ာ္လဲမေမွ်ာ္နဲ႔
လာလဲမေခၚနဲ႔တဲ႔။

ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာေလးေတြနဲ႔
တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ တစ္႐ြာတစ္ပုဒ္ဆန္း
ပန္းေသးေသးေလးေတြ ကိုယ္စီပြင့္ၾကတယ္
ကိုယ္႔အျမင္ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔
၀လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြ ေရးၾကတယ္
ကိုယ္႔ေျမပံု ကိုယ္႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔
ကိုယ္႔ခရီးကိုယ္ ႏွင္ၾကတယ္။

ဒီလို ႐ွင္သန္လာခဲ႔ၾကရာ...
အေၾကာင္းမဲ႔ ခ်ိဳးဖဲ႔ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရခ်ိန္
တူညီတဲ႔ႏွလံုးသားပိုင္႐ွင္တို႔
ေပါင္းစည္းစံုညီ ေတြ႔ခ်င္လာၾကရဲ႕...။

သူတို႔ ... ...
အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ႔ေလၿပီလား
မီးျပင္းျပင္းထိုးထားတဲ႔ ဒယ္အိုးထဲ
ပြက္ပြက္ဆူ ဆီပူတို႔အလယ္
အေရာင္ကင္းမဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေသမ်ား
မ်က္ႏွာခ်င္းၫႈိးမႈိင္ေတ႔ဆိုင္
"ငါတို႔ မႏိုင္လို႔႐ံႈးခဲ႔ရၿပီ" တဲ႔။

ညိမ္းညိဳ

- အီကုတ္ဆိုတာ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတတ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလးေတြပါ။ ေဒသအလိုက္ အေခၚအေ၀ၚ အမ်ဳိးမ်ဳိး႐ွိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီပိုးေကာင္ေလးေတြဟာ ေျမသားလံုးအတြင္းမွာ ရစ္ေခြေနတတ္ၿပီး ေဒသခံေတြက ဆီနဲ႔ေၾကာ္စားေလ႔႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အသက္႐ွင္ေနစဥ္ကာလမွာ ကိုယ္႔ေနရာေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ သီးသီးသန္႔သန္႔ေနတတ္ၾကၿပီး တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ မ႐ွိသေလာက္ နည္းပါးၾကပါတယ္။ ဆီပူဒယ္အိုးထဲကိုထည့္ၿပီး အေၾကာ္ခံလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွသာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၾကတာ လို႔ေတာင္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။


12 February 2008

ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔႐ိုးဂုဏ္

အေစာကေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔မွာ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔႐ိုးဂုဏ္"ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္တစ္ခုတင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ျပင္ၿပီးေနပါၿပီ။ သို႔ေပမဲ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔အပတ္ကပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ အျမင္လြဲတာမ်ိဳး အႀကံဳခံလိုက္ရေတာ႔ ေရးလက္စကို ရပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေလးစားအားက်ရလြန္းတဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သန္ရာ ႐ႈေထာင့္ကေန ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတာပါ။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ အလွ်ံညီးညီးျဖစ္ေပၚေနမဲ႔ "ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ရမယ္"ဆိုတဲ႔ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာစိတ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အၿမဲတေစ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ႔တဲ႔ "႐ိုးဂုဏ္"ဆိုတဲ႔ စိတ္အၾကည္ဓာတ္တစ္ခုကို ထုတ္ယူေဖာ္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတာပါ။

အ႐ြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ႔ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ွားပါးမိန္႔ခြန္းမ်ား နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ဘားမားခ်ဲလင့္ စာအုပ္မွာ တေပါင္းတစည္းထဲ ေလ႔လာဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ိုးဂုဏ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္အေျခအေနတစ္ရပ္ကိုေတာ႔ျဖင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲရယ္လို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔စာအုပ္တိုင္း စာအုပ္တိုင္းကို ဖတ္လိုက္မိတိုင္းမွာ ခံစားသိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ စာေရးသူမ်ားက ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာျဖင့္ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ႐ိုးသားခဲ႔တယ္ ဆိုၿပီး သီးသီးသန္႔သန္႔ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားခဲ႔ၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ႀကံဳသိေတြ႔ထိခဲ႔ရတဲ႔အတိုင္းသာ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ၾကတာပါ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီလိုေရးသားေဖာ္ျပခဲ႔ၾကတဲ႔ စာေတြထဲမွာကို(တစ္စံုတစ္ခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ တမင္လုပ္ေရးထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲနဲ႔)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ိုးဂုဏ္႐ိုးျဒပ္ဟာ အထင္းသားေပၚလြင္ထင္႐ွားလို႔ ေနပါေတာ႔တယ္။

ဥပမာဆိုရရင္ "အၾကည္ေရ ..ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္" ဆိုတဲ႔ စာတိုေလးထဲမွာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ငဲ႔ညႇာတတ္တဲ႔စိတ္၊ အားနာတတ္တဲ႔စိတ္၊ ဇီဇာမေၾကာင္တတ္တဲ႔စိတ္၊ ကိန္းႀကီးခမ္းႀကီးမႏိုင္တတ္တဲ႔စိတ္ေတြကို ခံစားေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပား စားခ်င္တယ္၊ ရေအာင္လုပ္ေပးစမ္းဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကိုယ္႔ရဲ႕ဇနီးမယားအေပၚ ေတာင္းဆိုလိုက္ပံုေလးက အၾကည္ေရ..ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္ကြာတဲ႔။ ရရင္တဲ႔ေနာ္။ အိမ္သူသက္ထားအေပၚကို အပူကပ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ အမိန္႔ေပးလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ရရင္ စားခ်င္လိုက္တာတဲ႔၊ မရရင္ေတာ႔လည္း ေနပါေစ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးကြာ ဆိုတဲ႔သေဘာ..ဘယ္ေလာက္ႏူးညံ့လိုက္တဲ႔ စိတ္ထားပါလဲ၊ ေခါင္းထဲမွာ ဗမာျပည္လႊတ္လပ္ေရးကလြဲလို႔ ဘာမွမ႐ွိတဲ႔ လူ႐ိုးလူ႐ိုင္းႀကီးရဲ႕ လူတစ္ဖက္သားအေပၚထားတတ္တဲ႔ ငဲ႔ညႇာတတ္တဲ႔စိတ္၊ အားနာတတ္တဲ႔စိတ္ကေလးက တအားကိုႏူးညံ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက ေအာင္ဆန္းကား ႐ိုင္း၏၊ ၾကမ္း၏၊ သို႔ေသာ္႐ိုး၏ လို႔ ႐ုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႔အႏြဲ႔မွာ ေရးခဲ႔တာပဲေလ။


တကၠသိုလ္ေန၀င္း(ကိုယ္ရံေတာ္ဗိုလ္ထြန္းလွ)ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွတ္တရစာအုပ္ေတြ၊ သတင္းစာဆရာ ဦးပုကေလးရဲ႕ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာေတြလုပ္ခဲ႔သလဲ၊ ေအာင္သန္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ေအာင္သန္းရဲ႕ ေအာင္ဆန္းမိသားစု၊ အိုးေ၀ညိဳျမ၊ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္၊ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာတို႔ ေရးသားခဲ႔ၾကတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႔အႏြဲ႕ေတြ၊ ဘယ္စာအုပ္ကိုပဲ ဖတ္မိသည္ျဖစ္ေစ(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘယ္လို႐ိုးသားပါတယ္ဆိုတာကို တမင္ေဇာင္းေပးၿပီး ေရးထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲနဲ႔ကို)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ိုးဂုဏ္႐ိုးျဒပ္ဟာ ၾကည္စင္၀င္းပလို႔ေနပါတယ္။ သည္လို ခ်ဥ္းကပ္မိတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကၽြမ္း၀င္ရင္းႏွီးရာ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔႐ိုးဂုဏ္ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ေလးကို ပံုေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရးရင္ကိုပဲ.....။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ေလ ဘေလာ႔မွာတင္ဖို႔ အဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မေျပသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ိုးဂုဏ္ကို ဆက္လက္ပံုေဖာ္ေနမိဦးမွာပါပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္းသား၀တၱရား ဆိုတဲ႔ေဆာင္းပါးကို ကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္။ သည္ေဆာင္းပါးကိုေရးစဥ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕အသက္ဟာ ၂၃ ႏွစ္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ၂၃ ႏွစ္အ႐ြယ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ ပညာေရးအျမင္က်ယ္ျပန္႔မႈကို ေလးစားအံ႔ၾသဖြယ္ ဖတ္႐ႈေလ႔လာႏိုင္ပါတယ္။

*** *** ***

ေက်ာင္းသား၀တၱရား

အဂၤလိပ္စာေရးစရာႀကီး ႐ွိတ္စပီးယားက ကမၻာအလံုးစံုသည္ ဇာတ္ခံုမွ်သာတည္းဟု မိန္႔ႁမြက္ဖူး၏။ ထိုကမၻာ႔ဇာတ္ခံုတြင္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အ႐ြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အတန္းအစားအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔သည္ ကိုယ္႔အခန္းကို ကိုယ္ကိုင္၍ ဇာတ္ႏိုင္ေအာင္ခင္းသြားရေလသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ သိၾကားတတ္ေသာ အခ်ိန္အ႐ြယ္မွစ၍ ေသသည္ထိေအာင္ မိမိ၏ အလုပ္၀တၱရားအျဖစ္႐ွိ၏။ ထို၀တၱရားကို ေၾကႁပြန္မွသာလွ်င္ ေလာက၌ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ေပမည္။ ကမၻာ၏ ေနာင္ေခတ္အေမြခံျဖစ္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတို႔မွာလည္း အထူးသျဖင့္ ၁၆ႏွစ္၊ ၁၇ႏွစ္မွ အထက္သို႔႐ွိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာလည္း အဆိုပါ ၀တၱရားဥပေဒမွ မကင္းလြတ္ၾကေခ်။ ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ေက်ာင္းသား၀တၱရားသည္ အဘယ္နည္း။

အျမင္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္ေလ႔႐ွိေသာသူတို႔သည္ ေက်ာင္းသားဆိုသည္မွာ တန္းစာက်က္၍ စာေမးပြဲေအာင္႐ံုမွ်ဟူေသာ အမ်ားအယူအဆ၏ တိမ္ျခင္းအျဖစ္ကို သိ႐ွိၾကေလၿပီ။ ထိုအယူအဆကား ေခတ္ေအာက္က်သည့္ အယူမွ်သာ ျဖစ္ေပမည္။

ပညာေရးကို ကၽြမ္းက်င္ေသာ ကမၻာ႔ပညာ႐ွိတို႔သည္ ေလာကေရး၊ ဓမၼေရး ျပႆနာအရပ္ရပ္တို႔ကို စီစစ္ေ၀ဖန္ေျဖ႐ွင္းတတ္ေသာ ပညာရပ္မွ စာအုပ္ေပစာကို အံ၍ရေသာအမွတ္သညာ၊ ႏွစ္ရပ္ကို ခြဲျခား၍ ထားေလသည္။ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္သူသည္ ေလာကစစ္ပြဲတြင္လည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္း႐ွိသည္ဟု မုခ်ဆတ္ဆတ္ မဆိုႏိုင္ေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ စာေမးပြဲ၏ အေၾကာင္းသနစ္ကို ေဖာ္ထုတ္လာၾက၏။ An examination of examinations စာေမးပြဲမ်ား၏ အက်ိဳးအျပစ္ စစ္ေဆးခ်က္ဆိုေသာ စာအုပ္တြင္ ဤအခ်က္ကို ႐ွင္းလင္းျပသထားေပ၏။ စာေမးပြဲတစ္ခု၏ အေျဖစာ႐ြက္မ်ားကို စာစစ္သူအမ်ိဳးမ်ိဳးအား စစ္ေဆးေစရာ အေျဖတစ္ခုတည္းကိုပင္ အမွတ္ေပးပံုျခင္းမတူသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ တဖန္ စာစစ္သူတစ္ဦးတည္း ၎တစ္ႏွစ္ခန္႔က ဖ်က္ခဲ႔ေသာအေျဖကို ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးသည့္အခါ ပထမအမွတ္ေပးပံုႏွင့္ ေနာက္တစ္ခါ အမွတ္ေပးပံုျခင္းမွာ ကြာျခားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ကမၻာေက်ာ္ျပဇာတ္ေရးဆရာ ဘားနတ္ေ႐ွာကလည္း တရံေသာအခါက အတန္းထဲတြင္ ထိပ္က်ေသာေက်ာင္းသားသည္ ေလာကတြင္ ေအာက္ဆံုးထစ္ေရာက္တတ္သည္ဟု မိန္႔ဆိုဖူး၏။

ဤတြင္ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး၏ အေရးအသားကို ၎ေရးသားသျဖင့္ ယံုၾကရမည္ဟု မဆိုလို၊ သို႔ရာတြင္ ၎ကား အေၾကာင္းမ႔ဲ မေရးသားရာ၊ ယင္းသို႔ျဖစ္ရကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ကမၻာ႔ရာဇ၀င္တြင္ သာဓကအေထာက္အထားမ်ားကို ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ကမၻာ႔ထိပ္တန္းက်ေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက်သူခ်ည္း မဟုတ္ေပ။ ဥပမာ အနည္းငယ္ထုတ္ျပရေသာ္ ယခုေခတ္ ကမၻာ႔ထိပ္တန္းသမားမ်ားတြင္ ဟစ္တလာႏွင့္ မူဆိုလိုနီတို႔သည္ ေက်ာင္းမွ်ပင္ ေကာင္းစြာမေနခဲ႔ရေပ။ မဟတၱမဂႏၵီသည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ေရာက္ဖူး႐ံုမွ်႐ွိ၍ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ေနစဥ္အခါက ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္မ႐ွိေခ်။ ပန္ဒစ္ဂ်၀ါဟလာေန႐ူးသည္လည္း အဂၤလန္ျပည္႐ွိ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္တို႔မွ ေအာင္ျမင္ခဲ႔လင့္ကစား ေက်ာင္းသားအျဖစ္ျဖင့္ မ်ားစြာ မထူးခၽြန္လွ။ ဘီေအဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ ဒုတိယတန္းမွ်သာ ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအခါက ၎အထက္ပထမရခဲ႔ေသာ သူတစ္ဦးမွာ ရန္ကုန္တြင္ ပါေမာကၡတစ္ဦးအျဖစ္ျဖင့္ ၎ကဲ႔သို႔ ေက်ာ္ၾကားျခင္းမ႐ွိေပ။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဂိုးလ္စမစ္၊ ဆာ၀ါလတာစေကာ႔ စေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွာလည္း ေက်ာင္းေနစဥ္က ထူုးခၽြန္ျခင္းမ႐ွိ၊ ဆာ၀ါလတာစေကာ႔မွာမူ လူ႔ငႏြားဟုပင္ ဆရာ၏အေခၚ ခံရေလသည္။ ဤကား ဥဒါဟ႐ုဏ္ကို အက်ဥ္းမွ် သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ျပလိုက္္ျခင္းေပတည္း။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းကိုစစ္လွ်င္ လူသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏တန္ဖိုးကို မည္မွ်႐ွိသည္ဟုခ်ိန္ဆရန္ တထစ္ခ်သတ္မွတ္ထားေသာ နည္းမ႐ွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

စင္စစ္ေသာ္ကား ေက်ာင္းတြင္တစ္ခါမွ်မေနဖူး၍ စာတစ္လံုးမွ်မသင္ဖူးသူပင္ ပညာ႐ွိျဖစ္ႏိုင္၏။ ဤကား ျဖစ္ႏိုင္သည့္အေၾကာင္းကိုု အလြန္ဆိုျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယခု ကမၻာေပၚမွာ႐ွိသည့္ စာအုပ္အားလံုးသည္ အရင္းစစ္လွ်င္ ေလာက၏အေၾကာင္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳး မွတ္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုမွတ္သားခ်က္မ်ားကို ေရးသူမ်ား၏အာေဘာ္ ၎တို႔၏ ေရးရာေဒသ၊ ေရးသည့္အခ်ိန္ကာလ စသည္တို႔ကိုၾကည့္၍ ေ၀ဖန္ၿပီးလွ်င္၊ ေလာက အလုပ္၀တၱရားတြင္ သံုးစြဲတတ္မွသာ စာတတ္အမွန္ျဖစ္ေပသည္။ အကယ္၍ စာမတတ္သူသည္ ေလာကအမွတ္အသားေကာင္းမြန္၍ ေနရာခ်တတ္ပါလွ်င္ စာတတ္ေနရန္မလိုေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မူဆိုလိုနီက
၎၏အတၳဳပၸတၱိတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္ခဲ႔ေသာ အႀကီးဆံုးေသာစာအုပ္ကား ကၽြႏ္ုပ္ေနခဲ႔၊ ေနဆဲေသာ ေလာကႀကီးပင္တည္းဟု ေရးထား၏။ ထိုကဲ႔သို႔ စာအုပ္စာေပမွ ေက်ာ္လြန္ေသာပညာကို အဘယ္သို႔ ရအံ႔နည္း။

ထိုပညာစစ္ကိုရရန္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာေျပာဆို ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္လိုေသာ စိတ္ဓာတ္ကိုေမြးရန္ လို၏။ ဤအခ်က္ကို ပညာေရးကၽြမ္းက်င္သူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက Academic Freedom ပညာသင္ၾကားေရး လြတ္လပ္ခြင့္ဟု ေခၚေ၀ၚၾက၏။ ဤအခ်က္ကား ကမၻာ႔ရာဇ၀င္ကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလြဲေစသည့္ ရီေနဆန္႔ႏွင့္ ရီေဖာ္ေမး႐ွင္းေခၚ ေခတ္သစ္၀ါဒ၊ ေလာကဓာတ္ပညာျပန္႔ပြားရာ အေၾကာင္းအရပ္တည္း။ ဤအခ်က္ကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေဂါတမဘုရားသခင္ ေဟာၾကားေသာ ကာလာမသုတၱန္ သေဘာအရပင္တည္း။

ထိုလြတ္လပ္စြာေတြးေတာေျပာဆို ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္လိုေသာ စိတ္႐ွိရမည္ဆိုသည္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မိမိထင္ရာ ေတြးေတာေျပာဆို လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ေလာက႐ွိလူအေပါင္းတို႔သည္ ေရတြင္းထဲ႐ွိ ဖားသူငယ္ကဲ႔သို႔ ေန၍မျဖစ္ေပ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကူးလူးဆက္ဆံရေလသည္။ ယခုေခတ္အခါတြင္ ဤသို႔ကူးလူးဆက္ဆံျခင္းမွာ ပိုမို၍ နယ္က်ယ္လာေလသည္။ ယခု အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္ ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ႐ွားပါးေရးေခတ္သည္ ထိုဥပေဒကို လြန္ဆန္၍ ကိုယ္႔ဘက္ကိုယ္႔သေဘာကိုျမင္ေသာ၊ ၀ါဒေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ကမၻာစစ္ႀကီး၏ ပဲ႔တင္သံျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရာ လူတိုင္းလူတိုင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေပါင္းအသင္းသမဂၢ႐ွိမွသာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အယူအဆအမွတ္အသားတို႔ကို ေတြ႔ျမင္သိ႐ွိရ၍ ပိုမိုအျမင္က်ယ္လာႏိုင္ေလသည္။ သို႔အျမင္က်ယ္မွ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အနာခံတတ္ျခင္း၊ ေစာင္မကူညီတတ္ျခင္း၊ အေျပာအဆိုအေနအထိုင္ ျပဳျပင္လာျခင္း စသည္ျဖင့္ ေလာက လူလုပ္တတ္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ရ႐ွိႏိုင္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ကူးလူးဆက္ဆံအျမင္သန္ေအာင္ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားျခင္း၊ အသင္းအပင္းမ်ားေထာင္ျခင္း စသည္တို႔ ျပဳၾကရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ အေပါင္းအသင္း သမဂၢအတြက္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ လြတ္လပ္စြာ မေျပာရမဆိုရ မလုပ္ရမေဆြးေႏြးရလွ်င္ မ်က္စိပိတ္ထားသည္ႏွင့္ တူျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဘက္၊ ႏွစ္ခ်က္စံုမွ ပညာေရးအစစ္မည္ေလသည္။

တဖန္ ယေန႔ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ နက္ျဖန္ ျပည္ႀကီးသားမ်ား ျဖစ္ၾက၏ဟု ဆို႐ိုးစကား႐ွိ၏။ သို႔ျဖစ္ရာ ျပည္ႀကီးသားတို႔၏ အဂၤါလကၡဏာႏွင့္ညီေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း၊ မိမိအခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ခိုက္နည္း၊ စကားေျပာနည္း၊ စည္းကမ္းေသ၀ပ္နည္း၊ ကိုယ္လက္က်န္းမာေရးစသည္ျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစံုေအာင္ အသင္းအပင္းမ်ား၊ ရဲတပ္မ်ား၊ ကစားနည္းမ်ားကို ထြင္ၾကရ၏။ ထိုမွ်မက ယခုအခါ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံမွာ ခြဲစပ္၍ မျဖစ္ႏိုင္။

တ႐ုတ္ျပည္၊ စပိန္ျပည္၊ ပါလက္စတိုင္းျပည္တြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ဤတိုင္းျပည္ကို၎၊ ကမၻာ႔ယဥ္ေက်းျခင္းကို၎၊ လူသတၱ၀ါတို႔အား၎ မည္သို႔မည္ပံု ထိခိုက္မည္ဟု သိႏိုင္ေအာင္ ကမၻာ႔အေျခကိုလည္း မိမိရရသိႏိုင္ရန္လို၏။ ဤသည္တို႔ကား အၾကမ္းမွ် ေက်ာင္းသားတို႔လုပ္ရမည့္ ၀တၱရားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ႐ွိ ေက်ာင္းသားအေပါင္းတို႔သည္ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္၍ စစ္မက္တားဆီးေရး၊ အလုပ္လက္မဲ႔ ပေပ်ာက္ေရး အေၾကာင္းစနစ္ကို ႐ွာေဖြေနၾက၏။ အေျခအထူးမလွေသာ စပိန္ျပည္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တို႔တြင္ ေက်ာင္းသားတို႔မွာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ေနၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္လည္း ေက်ာင္းသား၏၀တၱရားလည္း ကြဲလာ၏။

ဤျပဆိုၿပီးခဲ႔ေသာ ေက်ာင္းသား၀တၱရားအားလံုးကို သိျမင္သည္ႏွင့္အညီ ေနာင္ေခတ္ဗမာျပည္ကို ဖန္တီးမည့္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ယခုလူမ်ားကဲ႔သို႔ မညီမညႊတ္ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္၊ မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ယခုအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအသင္းႀကီးကို အထင္အ႐ွား တည္ေထာင္ထား၏။ ထိုအသင္းကို ၀င္ေရာက္အားေပးရန္မွာ ေက်ာင္းသားတိုင္း တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္႐ွိသူတိုင္းတို႔၏ တာ၀န္၀တၱရားပင္တည္း။

ေမာင္ေအာင္ဆန္း
မႏၱေလးသူရိယ (အမ်ိဳးသားေန႔ အထူးစာေစာင္)
၁၂၉၉ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ ရက္၊ စာ ၁၇-၁၈

10 February 2008

ေယာင္

ဖန္တီးမႈမဲ႔ျခင္းသည္ အဆိုး႐ြားဆံုး အႏၱရာယ္ျဖစ္၏။ ဖန္တီးမႈမဲ႔သူသည္ စကားအမ်ားႀကီး ေျပာတတ္၏။ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလိုပင္။ သို႔ေသာ္ မိမိေျပာဆိုေသာစကား၏ အေလးအေပါ႔၊ အတိမ္အနက္ကိုမူ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းေပ။ ဖန္တီးမႈလက္၀ယ္႐ွိသူ သို႔တည္းမဟုတ္ ဖန္တီးရန္ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနသူသည္ စကားအမ်ားႀကီး မေျပာတတ္ေခ်။ ဖန္တီးရန္စိုက္ထုတ္ရေသာ စြမ္းရည္ႏွင့္ လံု႔လ၀ါယမကို အသိအမွတ္ျပဳ နားလည္လက္ခံေသာေၾကာင့္ပင္။ ထိုသူတို႔သည္ ဗဟိုနာရီစင္ႀကီးႏွင့္ တူ၏။ မိမိအသံကို လိုအပ္မွ မခ်ိန္က်ေရာက္မွသာ အခ်က္က်က် ေလးေလးမွန္မွန္ ပီပီသသႀကီး ျပဳတတ္၏။

ပညာရပ္နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ ေရေပၚ႐ွပ္ေျပးလုပ္ရံမူ မခက္လွ။ တတ္ေယာင္၊ သိေယာင္၊ ဟုတ္ေယာင္ ထင္ျမင္ရန္အတြက္ ေထာက္ပံ႔က်ားကန္ေပးထားသည္ဟု ယူဆႏိုင္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို အလိုက္သင့္ ထုတ္ယူသံုးစြဲႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္။ မိမိတရားေသဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ယံုၾကည္မႈ၊ မိမိသက္၀င္ေနေသာ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ေသြဖည္ေစေသာ အပိုင္းတို႔ကို ပယ္ႏႈတ္ထိန္ခ်န္၊ ဒြိဟျဖစ္ေစေသာ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္မႈတို႔ကို ဖံုးဖိကြယ္၀ွက္..၊ ထိုသို႔ျဖင့္ လူတို႔သည္ ကိုယ္တိုင္ထူေထာင္ေသာ၀ါဒ၌ သက္၀င္ယံုၾကည္မႈအ႐ွိဆံုး ျဖစ္လာၾက၏။ ကာကြယ္ရာ၌လည္း ေဇာအျပင္းထန္ဆံုးျဖစ္လာၾက၏။ ထိုသူတို႔သည္ စိတ္ကိုဖြင့္ထားရမည္ဟု အၿမဲတေစ ဆိုတတ္ၾကကုန္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထိုသူတို႔သည္ စိတ္ကိုဖြင့္ထားၾကျခင္းမဟုတ္။ မ်က္စိကို ဖြင့္ထားၾက႐ံုမွ်သာ။ မ်က္စိကိုဖြင့္ထားသျဖင့္ အျမင္က်ယ္ေကာင္းက်ယ္မည္။ အသိဥာဏ္က်ယ္ျပန္႔ရန္မူ မလံုေလာက္ေသး။ အျမင္က်ယ္ျခင္းႏွင့္ အသိဥာဏ္က်ယ္ျခင္းသည္ ကြာျခားလွေခ်၏။

ပမာဆိုရေသာ္... ၊ အတန္အသင့္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေသာလူတစ္ေယာက္သည္ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ျပဌာန္းစာအုပ္ သံုးအုပ္ခန္႔ႏွင့္ ဘူမိေဗဒပညာ႐ွင္ႀကီးမ်ား ျပဳစုေသာ ေက်ာ္ၾကားသည့္ စာအုပ္သံုးအုပ္ခန္႔ကို လအနည္းငယ္အတြင္း ႏႈတ္တိုက္အာဂုံေဆာင္ႏိုင္သည္ဆိုအံ႔။ ထိုသူသည္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဘူမိေဗဒပညာ႐ွင္ႀကီးျဖစ္လာမည္ေလာ။ ပညာ၏သေဘာမွာ ျပင္ပဗဟိႏၶအေၾကာင္းႏွင့္ မလံုေလာက္ေပ။ မိမိ၏ အတြင္းအဇၨ်တၱမွလာေသာ စိတ္၏သေဘာႏွင့္လည္း မ်ားစြာသက္ဆိုင္ေပ၏။ ထိုပညာရပ္အေပၚ ျမတ္ႏိုးခံုမင္ႏွစ္ၿခိဳက္လွေသာ အတြယ္စိတ္ကေလးႏွင့္ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ ႀကံေဆာင္ေပးလိုေသာ ဘာမထီစိတ္တို႔သည္လည္း ႐ွင္သန္ခိုင္ၿမဲေနအပ္ေပသည္။

လူတို႔သည္ ေယာင္ျခင္းအမႈ၌ ေနသားက်ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနရာက႑အသီးသီး၌ ေယာင္တတ္ၾကကုန္၏။ ဆိုင္းသံဗံုသံ တထီထီႏွင့္ တက္ႂကြစြာဟန္ေရးျပေနေသာ လက္ေ၀ွ႔သမားကိုျမင္ေသာ္ ခဏခ်င္း၌ပင္ မိမိသည္လည္း လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္လိုက္ခ်င္၏။ လက္ေ၀ွ႔ပညာဟူသည္ ဤေရြ႕ဤမွ်ေလာက္ႀကီးေတာ႔ ခက္ဟန္မတူ၊ ငါလိုက္စားလွ်င္ အလြယ္ႏွင့္ရေပမွာပဲ ဟုလည္း ေတြးထင္တတ္ၾကကုန္၏။ လူအမ်ားၾကည္ညိဳေလးစားေသာ စာေရးဆရာႀကီးကို ျမင္သည္႐ွိေသာ္ ခဏခ်င္း၌ပင္ မိမိသည္လည္း စာေရးဆရာတစ္ဦး ျဖစ္လိုက္ခ်င္ျပန္၏။ ထိုစာေရးဆရာႀကီး၏ လတ္တေလာအေနအထားကိုသာ ကြက္၍အားက်ျခင္းလည္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ေနာက္ကြယ္မွ ႐ုန္းကန္လာခဲ႔ရေသာ ကာလတာကိုမူ အေလးထားထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ အလိုမ႐ွိၾကေပ။ စင္ျမင့္ေပၚမွ အေျပာအေဟာေကာင္းသူကို ေတြ႔ရျပန္ေသာ္ ထိုဆႏၵသည္ ခဏခ်င္း၌ပင္ ႐ုန္းကန္တိုးထြက္ လာတတ္ျပန္သည္။ "ဒီလို နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီေလာက္ျဖင့္ ငါလည္း ေျပာႏိုင္ေပမွာပဲ" ဟု အထင္ေရာက္တတ္ၾက၏။ ထိုနာရီ၀က္တစ္နာရီကို အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ ေျပာဆိုေဟာေျပာႏိုင္ရန္အတြက္ ေန႔ေပါင္းရက္ေပါင္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္ဆင္ေလ႔က်င့္ခဲ႔ရေသာ ထိုသူ၏ အားထုတ္မႈကိုမူ ေမ႔ထားတတ္ၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ လူေယာင္တို႔သည္ မ်ားစြာ ထြန္းကားေပါက္ဖြား၍ လာၾကေပသည္။

အေၾကာင္းကိုသိျခင္းႏွင့္ အက်ိဳးကိုေဆာင္ၾကဥ္းေပးျခင္းသည္ တူမေယာင္ႏွင့္ ကြဲျပား၏။ လူေယာင္မ်ားသည္ အေၾကာင္းကို သိေကာင္းသိမည္၊ အက်ိဳးကိုမူ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေဆာင္ၾကဥ္းေပးလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေပ။ ပမာအားျဖင့္ ထမင္းဆာေနေသာလူတစ္ေယာက္ကို ထမင္းေကၽြးလိုက္မွသာ အလုပ္ၿပီးေျမာက္ျခင္း မည္ေပသည္။ သို႔မွသာ ကာယကံ႐ွင္လည္းဗိုက္၀၍ အာသာေျပေပလိမ္႔မည္။ ထိုသို႔မဟုတ္မူဘဲ "စပါးဆိုတာ ဘယ္လိုစၿပီးျဖစ္ေပၚလာတာကြ၊ အဲဒီဆန္စပါးေလးကို ဘယ္ရာသီမွာျဖင့္ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု စိုက္ပ်ိဳးၿပီးသကာလ၊ ႀကိတ္စက္ႀကီးေတြနဲ႔ ဘယ္နည္းဘယ္ဟန္ႀကိတ္ခြဲလိုက္တဲ႔အခါ ဆန္ျဖဴျဖဴေလးေတြ ရလာတာေပါ႔ကြာ၊ ဒါကိုမွ ဤသို႔ဤႏွယ္ခ်က္ျပဳတ္လိုက္တဲ႔အခါ ထမင္းဆိုၿပီးရေပသတဲ႔ကြ" ဆိုၿပီး ထမင္းျဖစ္ေပၚလာပံုဋီကာကို အက်ယ္ဖြင့္႐ွင္းျပေန႐ံုျဖင့္ ထမင္းငတ္ေနေသာလူသည္ ဆႏၵျပည့္၀မည္ မဟုတ္ေပ။ ဤကား အေၾကာင္းကို သိျခင္းသာ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ အမွန္မူ ထမင္းရေအာင္ႀကံစည္အားထုတ္၍ အက်ိဳးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးသင့္ေပသည္။ လူတို႔သည္ ေယာင္တတ္ေသာပင္ကိုယ္သဘာ၀႐ွိရကား ႏႈတ္တိုက္႐ြ႐ြ အာဂုံေဆာင္က်က္မွတ္ျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး စသည္ျဖင့္ ကိစၥတိုင္း၏အေၾကာင္းကိုမူ ႐ႈေထာင့္အသီးသီးမွေန၍ လူတိုင္းေလာက္နီးပါး ခ်ျပခင္းက်င္းႏိုင္ၾကေလသည္။ အမွန္တကယ္ အက်ိဳးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရန္၌မူ ေ႐ွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာျဖင့္ ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ကာ အီလည္လည္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၾကကုန္၏တကား။

အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ ေယာင္ျခင္းမွာ လြယ္၏။ လူတိုင္းလုပ္ႏိုင္သည္။ ေယာင္ျခင္းအဆင့္မွတက္ရန္မူကား လူတိုင္းမလုပ္ႏိုင္၊ ခက္လွေခ်၏တကား။ (ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေယာင္ေျခာက္ဆယ္တစ္ဦးမွ်သာ... :P )

အစအဆံုး ဖတ္ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ ေမ႔ပစ္လိုက္လို႔ ရပါၿပီ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတြးအေခၚလိုလို အေတြးအေခ်ာ္လိုလို စာမ်ိဳးေရးၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကေယာင္လာလို႔ လိုက္ေယာင္ၾကည့္လိုက္တာ... :D

ညိမ္းညိဳ

ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ပင္လယ္ဓားျပ

ကမၻာေျမေပၚက တစ္ေနရာရာမွာ တစ္စံုတစ္ခုဟာ အၿမဲမွားယြင္းေနခဲ႔ပါလိမ္႔မယ္။ သေဘၤာပ်က္တစ္စင္းေပၚက အိပ္မက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က စာနာဖို႔ သိခဲ႔တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြဟာ ေသာင္တင္သေဘၤာတစ္စင္း ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ မွားယြင္းခြင့္မ်ား ႐ွိခဲ႔တဲ႔အတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္က၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က၊ အသက္႐ွင္ျခင္းတရားကို အထူးကဲ ေက်းဇူးတင္႐ွိပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါရေစ။

ဘာတစ္ခုမွ အဆင္မေျပတာကိုေရာ၊ ကံဆိုးမႈအႀကိမ္ႀကိမ္ က်ေရာက္ရတာကိုေရာ၊ ေရာဂါပိုးမႊားေတြ ထူထပ္သိပ္သည္းေနခဲ႔တာကိုေရာ၊ တစိမ္႔စိမ္႔ တေျမ႕ေျမ႕ နာက်င္ၿပီး ဆာေလာင္ေနရတာကိုေရာ၊ ကိုယ္ကခ်စ္လိုက္ၿပီး ျပန္အခ်စ္ခံခြင့္ရတာကိုေရာ အမုန္းခံလိုက္ရတာကိုေရာ၊ အစစ စုပါင္းျဖစ္တည္ပ်က္ယြင္းေနတဲ႔ ဒီဘ၀တိုတိုဆိုတာေလးကို အထူးလိႈက္လွဲစြာ ေက်နပ္လွပါတယ္။ (လူသားတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏူးည့ံျခင္းၿပိဳင္ပြဲ မ႐ွိခဲ႔တာကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္သြမ္းေသြးလိုပါတယ္။) ေပ်ာ္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ရသင့္တဲ႔ ကိုယ္တာေလာက္ပဲ အခြင့္ရလိုလွပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုျဖင့္ ခုလက္႐ွိ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဘ၀ကိုေရာ၊ အသက္႐ွင္ျခင္းတရားကိုေရာ၊ လူေတြရဲ႕ ကပ္ပါးပိုးဆိုတာကိုေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုလိုက္ပါေၾကာင္း။

အရက္၊ တရားဓမၼ၊ အမွားအယြင္း၊ ကာမဂုဏ္၊ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြ၊ အမွန္တရား၊ ႐ိုးသားမႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ကၽြန္းသစ္၊ ၿမိဳ႕႐ြာ၊ ႏိုင္ငံ၊ ေနမင္းႀကီး၊ လမင္းျဖဴျဖဴ၊ ခိုျပာေရာင္ၾကယ္ကေလးမ်ားနဲ႔ ေငြစံပယ္ ေဆးေပါ႔လိပ္ကေလးမ်ားကိုလည္း အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္႐ွိလွပါတယ္။

ဆယ့္ေျခာက္ေအာင္စ အေလးခ်ိန္႐ွိတဲ႔ လူသားရဲ႕ အသည္းႏွလံုးဟာ တစ္ေန႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းတစ္သိန္းတိတိ ခုန္ခ်က္႐ွိတယ္လို႔ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ က်မ္းေတြက ဆိုတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ဟာ အႀကိမ္တစ္သိန္း ခုန္ခ်က္႐ွိတယ္ဆိုတဲ႔ အထက္ပါဆိုလိုခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အလိုအရေတာ႔ အႀကိမ္တစ္သိန္းတိတိ ခုန္ခ်က္ဟာ ထိခ်က္တစ္ခ်က္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အခိုက္ဓာတ္တစ္ခု မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ခိုက္ထိခ်က္တစ္ခ်က္ မရႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ထိခ်က္တစ္ခ်က္ဟာလည္း ေမွာ္သားဓာတ္မေစးကပ္ႏိုင္၊ မပါ၀င္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ အဖိတ္အစဥ္႐ွိသလို ေမွာ္သားအထူအပါးလဲ ကြဲသြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ႔၊ ထိခ်က္တစ္ခ်က္လဲ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။ အခိုက္ဓာတ္လဲ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ၊ ေမွာ္သားဓာတ္လဲ ပါ၀င္ခဲ႔ၿပီဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒါဟာ အႏုပညာပဲ၊ ကဗ်ာပဲ၊ အစစ္ရတနာပဲေပါ႔။ နီ၀ါျပာစိမ္းေတြ ကြဲႏိုင္ပါရဲ႕၊ အေရာင္ကြဲျပားမႈကေတာ႔ သူ႔တန္ဖိုး အမ်ိဳးအစားလိုက္ေပါ႔။ ႐ွိပါေစ..။

လူဆိုတာ ဘုရားသခင္က ကိုယ္႔ကို ဘာေပးလိုက္တယ္ဆိုတာ သိဖို႔လိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတယ္။ ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို အဲဒါေပးခဲ႔တယ္။ ကဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေသးေသးမႊားမႊား ဘ၀တိုတိုေလးမွာပင္ ကိုလံဘတ္စ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ နယ္သစ္ပယ္သစ္ေတြ ႐ွာေဖြခ်င္တယ္။ ကၽြန္းသစ္ေျမသစ္ေတြကို စိတ္၀င္စားတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္၀ပ္အား ေပ်ာ္ရႊင္လင္းထိန္ႏိုင္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မဒမ္က်ဴရီလည္း ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အက္ဒီဆင္၊ ၿပီးေတာ႔ မိုက္ကယ္အင္ဂ်လိုျဖဴ႐ိုနာတီ၊ ၿပီးေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ အိုမာခယမ္လည္း ပါတယ္ေပါ႔။ သူတို႔လိုပဲ ၀ိုင္မူးမူး၊ နကၡတ္ေဗဒမွာ ကၽြမ္းက်င္သူ၊ ၿပီးေတာ႔ ျပကၡဒိန္သစ္ေတြဘာေတြ တီထြင္ခ်င္တယ္။

ကမၻာေက်ာ္အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္က သူ႔သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ကို ေဟာဒီလို နာမည္ေပးခဲ႔တယ္။ ပင္လယ္ဓားျပနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ...တဲ႔။ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုကို သူ႔႐ႈေထာင့္ကေန ဆြဲျပထားတဲ႔ ဒီသီခ်င္းမွာ သူ႔ဆိုလိုခ်က္က ပင္လယ္ဓားျပေတြကလည္း ရတနာကၽြန္းကို ႐ွာေဖြခဲ႔ၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း ရတနာကၽြန္းကို ႐ွာေဖြခဲ႔ၾကတဲ႔သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္....တဲ႔။

ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ ရင္ေခါင္းထဲကို အနက္႐ိႈင္းဆံုး တူးဆြလာတဲ႔ ေျမတူးသမားဟာ သူ႔လက္ထဲက သံတူး႐ြင္းတစ္ခ်က္အတူးမွားရင္၊ ေတြ႔ထားတဲ႔ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ပဲ႔႐ြဲ႔ၿပီး တန္ဖိုးဆံုး႐ံႈးႏိုင္သလို၊ တစ္ခ်က္မွားယြင္း ျပန္ရင္လည္း ေျမႀကီးေတြ ကိုယ္ေပၚၿပိဳက်ၿပီး အသက္ဆံုး႐ံႈးႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာပ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ကိုလံဘတ္စ္လည္းျဖစ္၊ မဒမ္က်ဴရီလည္းျဖစ္၊ မာကိုနီလိုလည္း ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ကမၻာကို ဆက္သြယ္ႏိုင္သူ၊ မဒမ္က်ဴရီလို ေျမကိုလင္းထိန္ေစသူနဲ႔ အိုမာခယမ္လို ၀ိုင္မူးမူးနဲ႔ ႏွလံုးခုန္ခ်က္တစ္သိန္းထဲကထြက္လာတဲ႔ ခုန္ထိခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေမွာ္သက္သြင္းၿပီး ထိခိုက္ခ်က္နဲ႔ ကမၻာနဲ႔ လူသားဆီကို ေပးပို႔လိုက္တာက ခု... သင့္လက္သူႂကြယ္မွာ ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ ျမလက္စြပ္ကေလးပါပဲ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
၁၉၈၅

- ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု ကဗ်ာစာအုပ္ အမွာစာမွ

9 February 2008

တင့္ထူးႀကီးရဲ႕ေမြးေန႔

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းႀကီး တင့္ထူးေ႐ႊ တစ္ေယာက္ ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္လို႔ လူပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေပေတာ႔မယ္။ ငါကြ အသက္တစ္ႏွစ္ပိုႀကီးလို႔ ပိုရင့္က်က္လာပီ ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ေနေရာ႔မယ္။ အဟဲ ေပ်ာ္လား မေပ်ာ္လားေတာ႔မသိ၊ ရမ္းႀကိတ္လိုက္တယ္။ အသက္ပိုႀကီးလာလို႔ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုမွ ဒြတ္ခ..:P

ဒီေကာင္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွ စၿပီးေပါင္းျဖစ္ၾကတာဆိုေတာ႔ ႀကီးေပါင္းႀကီးေဖာ္ဆိုရင္ ပိုၿပီး မွန္မယ္ထင္တယ္။ ႀကီးေပါင္းႀကီးေဖာ္အျဖစ္နဲ႔ ခင္မင္လာလိုက္ၾကတာ၊ အခ်ိန္အတိုင္းအတာအားျဖင့္ သိပ္မၾကာေသးဘူးဆိုေပမဲ႔ ဒီေကာင္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ၾကားမွာ အမွတ္တရျဖစ္စရာေတြက အမ်ားသား။ ျပင္ဦးလြင္က သင္တန္းတစ္ခုမွာ စၿပီးေတြ႔ခဲ႔ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ သင္တန္းက နံရံကပ္စာေစာင္မွာ။ တစ္ဖက္သင္တန္းမွာ႐ွိတဲ႔ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းသားေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ႀကဲရမွာဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားထည့္ၿပီးႏႊဲလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေျပာခဲ႔သလိုပါပဲ။ "လမ္းတူရင္ လူမေ႐ြးဘူး" ဆိုတဲ႔ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ သြားဆံုမိၾကတာဆိုေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ညီအကိုရင္းေတြလို ခင္မင္ရင္းႏီွးသြားလိုက္ၾကတာ ဒီေန႔ထိတိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေနာက္ ၿဖိဳးငယ္ ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဒီေကာင္ႀကီးရယ္ သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီးေတာ႔ ပြင့္သစ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထုတ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘေလာ႔ေတြ လုပ္ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ႔လည္း ႀကိဳၿပီးတိုင္ပင္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ လတစ္လထဲမွာ အတူတူ စၿပီးလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လိပ္စာေပးၾကေတာ႔မွပဲ အတြဲေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ (အဲေလ...) ဘေလာ႔ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ အဆင္ေျပေနၾကၿပီဆိုတာ သိရတာ။ အခုခ်ိန္ထိ ဒီေကာင္ႀကီးက သူ႔ဘေလာ႔ေလးမွာ ဘာအေရာအယွက္မွ မခံပဲနဲ႔ ကဗ်ာတစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ သီးသန္႔ထုတ္လုပ္ေပးေနတာကိုျဖင့္ ကဗ်ာခ်စ္တဲ႔ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကို မေလးစားပဲမေနႏိုင္ဘူး။ ( တင့္ထူးေရ ငါေတာ႔ အလကားရပါတယ္ဆိုၿပီး စြတ္ေျမာက္ေနတယ္ေဟ႔..။ ဘုန္းႀကီး႐ူးနဲ႔ေလွအလူး၊ လိႈင္းကလည္းမူးမူးနဲ႔ေတာ႔ ေတြ႔ေနၾကျပန္ပါပီကြာ ဆိုမွျဖင့္ ဒြတ္ခ :P )

ဒီေရာက္လာျပန္ေတာ႔လည္း ေက်ာင္းခ်င္းမတူၾကေပမဲ႔ အဆက္အသြယ္ေတာ႔ အၿမဲ႐ွိၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေက်ာင္းေက်ာင္းမွာ စုျဖစ္ၾကတယ္။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ အေတြးအျမင္ကြဲျပားတာေတြ ႐ွိခဲ႔ၾကေပမဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္၀မ္းကြဲတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ႔ တစ္ခါမွကို မတစ္ခါဘူးတာဗ်။ အြန္လိုင္းဗား႐ွင္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ခ်ရေအာင္ကြာဆိုၿပီး ဒီေကာင္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ငါတို႔အေတာင္ပံခတ္သံဟာ ကဗ်ာနံရံကို႐ိုက္ခတ္ ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အြန္လိုင္းမွာဆံုၿပီးေရးခဲ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ ဒီေကာင္ႀကီးအပါအ၀င္ က်န္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဆံုျဖစ္တိုင္းလိုလို ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စုၿပီးေရးျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခါသားမွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က ထြက္မလာပါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေၾကာင္ႀကီးကိုက္လိမ္႔မယ္ ဆိုတဲ႔ကဗ်ာနဲ႔ လွမ္းၿပီးေနာက္လိုက္ေတာ႔ သူကလည္း မင္းငါ႔ကိုလာႏိႈးေတာ႔ ညိမ္းညိဳ ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း လက္တုန္႔ျပန္တယ္ဗ်။ အဟား.. ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ေကာင္။ ေအာ္ ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းမို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးလြန္းလို႔ သူ႔နာမ္စားကို အာလုတ္သံႀကီးနဲ႔ ဒီေကာင္ႀကီး...ဒီေကာင္ႀကီး ဆိုၿပီး သံုးႏႈန္းေနတာ၊ တကယ္ေတာ႔ လူက ဖလန္ေလးရယ္...၊ ကၽြန္ေတာ္႔သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ :) မွ်ားျပာ နဲ႔ဆို တစ္၀က္ေလာက္ပဲ ႐ွိမယ္ထင္တယ္ :P (တင့္ထူးေရ စိတ္မဆိုးေၾကး၊ စိတ္ဆိုးလဲ ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္လို႔ ဟဲဟဲ :D )

သူငယ္ခ်င္းေရ... ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္ေပမဲ႔ မင္းေမြးေန႔အတြက္ ငါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ပါတယ္ကြာ။ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္လိမ္႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ၾကီးေပါင္းႀကီးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတင့္ထူးတစ္ေယာက္ ၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွသည္ ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေအာင္ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစဗ်ာ :) :) :)

*** *** ***

သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ သူ႔နံေဘးမွာ ေဆာင္ဓားတစ္လက္လို ၿမဲၿမံေနခဲ႔ ၂၃ ရာသီ.. ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
ေခတ္ရဲ႕ဟန္ပန္ကို
တကိုယ္ေတာ္ ထုဆစ္ပံုေဖာ္ခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
ႏွစ္ကာလရဲ႕ ယိမ္းယိုင္ယိုယြင္းမႈကို
တကိုယ္ေတာ္ တည့္မတ္ထိန္းသိမ္းခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
ေပၚပင္လိုက္မႈရဲ႕ ျငင္းခုန္သံေတြကို
တကိုယ္ေတာ္ ကင္းလြတ္႐ိုး႐ွင္းစြာေနထိုင္ခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
အလံေထာင္ဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႀကံဳးသြင္းမႈေတြကို
တကိုယ္ေတာ္ လွလွပပႀကီး႐ုန္းထြက္ခဲ႔
၂၃ ရာသီ ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
အမဲလိုက္သမားတို႔ရဲ႕ အႏုပညာယုန္ျဖဴေလးကို
တကိုယ္ေတာ္ သန္သန္စြမ္းစြမ္းေမြးျမဴခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
ေငြစေၾကးစတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို
တကိုယ္ေတာ္ ပိုက္ေထြးယုယျဖဴစင္ေစခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
နာမည္အတုအစစ္တို႔ရဲ႕ သရဲလက္တံအ႐ွည္ႀကီးေတြကို
တကိုယ္ေတာ္ ႐ိုက္ခ်ိဳးျဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
သံေယာဇဥ္ေ႐ႊသားတို႔ရဲ႕ ႏူးညံ့က်ယ္ျပန္႔မႈကို
တကိုယ္ေတာ္ ကဗ်ာျဒပ္စင္ကသိုဏ္း႐ႈခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
နယ္နိမိတ္ကင္းမဲ႔ျခင္းရဲ႕ စာနာနားလည္မႈကို
တကိုယ္ေတာ္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္က်င့္သံုးခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
ဟန္ေနဟန္ထားအသီးသီးတို႔ရဲ႕ မာယာသုတ္လိမ္းညႊတ္ကြင္းေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို
တကိုယ္ေတာ္ လွီးျဖတ္သတ္ပုတ္ခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
အေပါစားတံဆိပ္ကပ္မႈတို႔ရဲ႕ ပူးတံုခြာတံု႐ွိဟန္ကို
တကိုယ္ေတာ္ ေပါ႔ပါးၾကည္သာစြာတုန္႔ျပန္ႏိုင္ခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ငါတို႔လွ်ာေပၚက ထြန္ေရးျခစ္ေၾကာင္းမွာ
ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာဟာ
႐ိုးဂုဏ္႐ိုးျဒပ္တို႔ရဲ႕ သိပ္သည္းဆအနက္အဓိပၸါယ္ကို
တကိုယ္ေတာ္ ပြားမ်ားဆည္းပူးခဲ႔
၂၃ ရာသီ... ...

ဒီလိုနဲ႔..
သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ သူ႔နံေဘးမွာ ေဆာင္ဓားတစ္လက္လို ၿမဲၿမံေနခဲ႔
၂၃ ရာသီ.. ...။

ညိမ္းညိဳ

8 February 2008

ပင္မွည့္ေတး

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို
လာ လာ မစြက္ဖက္နဲ႔
ကိုယ္႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ ကိုယ္ေန
ဆံုး႐ံႈးခဲ႔တယ္ဆိုတာပဲ
ေသခ်ာပေလ႔ေစ။

လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို
လက္သီးနဲ႔ ထိုးဖို႔ဆိုတာက
ကိုယ္႔မွာ ေမး႐ိုး႐ွိရတယ္ တဲ႔
ငါ႔လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖို႔
ငါ႔မွာ ေမး႐ိုး႐ွိတယ္။

ခုေတာ႔ မင္းမွာ ေမး႐ိုးမ႐ွိဘဲ
မင့္လက္သီးေတြ
ငါ႔အေပၚ လာ လာ သက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ
မင္းတရားလြန္ေနၿပီ။

ဘ၀မွာ
ေလး ငါး ေျခာက္ခု မလိုပါဘူး
ႏွစ္ခုပဲ
ခ်စ္သူစစ္စစ္နဲ႔ ရန္သူစစ္စစ္
ဒီႏွစ္ခုပဲ။

လူစိမ္းနံ႔ေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတဲ႔
သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စမ္းေအးေရ
ၿမိဳ႕ေတြကို မာၾကဴရီမဆင္ရပါဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ႔
ၿမိဳ႕ေတြကိုယ္တိုင္ကိုက
မာၾကဴရီနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ပဲ။

ေဟာဟို စားပြဲနံပါတ္တစ္မွာ
ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ က်က်နန စီရင္ခ်က္ခ်
အခိုင္အမာထိုင္ေနတဲ႔
ငါ႔ သူငယ္ခ်င္းေအာင္ခ်ိမ္႔ဟာ
ထြန္းကားတဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ႔။

ပြန္ပီးလို
ေခ်ာ္ရည္ေတြေအာက္ေရာက္ခဲ႔ရေပမဲ႔လဲ
ေဖာ္ေ၀း ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာဆရာဟာ
ထြန္းကားတဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ႔။

ဘယ္သူဟာ
ကမၻာေျမတစ္ခုလံုးလံုး
ဆံုး႐ံႈးခဲ႔ဖူးသလဲ
ကမၻာေျမတစ္ခုလံုး ဆံုး႐ံႈးသူသာ
ကမၻာကို ျပန္ရေပလိမ္႔။

ေဘာလံုးသမား မာရာဒိုနာဟာ
ဂုိးေတြကို ေမွာ္နဲ႔သြင္းခဲ႔တာေပါ႔ကြာ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

6 February 2008

ဘယ္သူေျပာလဲ … ကဗ်ာဆိုတာ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္




အသည္းႏွလံုးမွာ ကၽြဲပုခံုးထေအာင္

တစက္စက္ေပါင္းခံၿပီးမွ က်လာတဲ႕အရည္
ဘယ္သူေျပာလဲ … ကဗ်ာဆိုတာ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ … …

အိပ္ငိုက္ေနတဲ႕ ကဗ်ာက်မ္းၾကီးကေျပာတယ္
ငါနမ္းခဲ႕တဲ႕ ပန္းခက္ေတြထဲ
ရနံ႕သင္းဆဲ ေဆာင္းေတြသာျပင္းႏြဲ႕
ညွင္းသြဲ႕သြဲ႕ ဗ်ပ္ေစာင္းသံဟာ
မရဏလက္တို႔ရဲ႕ အႏုပညာျပကြက္ျဖစ္တယ္ … …

ကဗ်ာဆိုတာ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္တဲ႕
သူတို႔ေျပာၾကတာေပါ႔
အႏုပညာဆိုတာကေရာ အပြင့္မဲ႔ပန္းလား
ငါတို႔နမ္းခဲ႕တဲ႕ ကဗ်ာေတြကေတာ့
မာယာမဲ႔ပန္းတိုင္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္
… လာ … … လွမ္းစို႕ … …

ပုဂၢိဳလ္စြဲေနသမွ်
တို႔ေတြမ်က္စိမြဲေနမယ္ပ
ကဗ်ာရဲ႕ ရင္ခတ္သံဟာ ခံစားခ်က္ရဲ႕ မ်ဥ္းၿပိဳင္
အလင္းၿပိဳင္က်ရင္ တို႔ပိုင္တဲ႕ ဆံုခ်က္တိုင္း
ကမၻာတစ္သက္ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနရမယ္ဆိုတာ … ယံု … …

ဘယ္သူေျပာလဲ
ကဗ်ာဆိုတာ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္
ကဗ်ာဟာ သက္မဲ႔ ျဒပ္မဲ႔ ဗီတာမင္အျပည့္နဲ႔ ၿခံထြက္သီးႏွံမ်ားျဖစ္ရဲ႕ …
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ပ်ိဳးႏုတ္ျခင္းမွာ
စိမ္းစိုသန္မာလာျခင္းလည္း ျဖစ္ရဲ႕ … …

အာ႐ုဏ္တက္လင္းၾကက္တြန္သံရဲ႕ ကနဦးမွာ
တစ္မနက္စာအတြက္
ႏိုးတ၀က္အိပ္ပ်က္ညေတြထုဆစ္
ရင္ဘတ္အငွားခ်ခံရသူ
တစ္ကၽြန္းစံ ရာဇ၀တ္ေကာင္လည္း ျဖစ္ရဲ႕ … …

အလြမ္းေတြေ၀လို႕ အနမ္းေတြ ေသြရတဲ႔အထဲ
ငါတို႔ရင္ဘတ္ေတြ ႏြမ္းေႂကြရမတဲ႕လား
မေသခ်ာပါဘူးကြယ္ …
ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ႂကြင္းျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာင္
ကိုယ့္ရင္ေငြ႕ကိုယ္ ပါးပါးေလးလံႈခ်င္ေနတဲ႕ေကာင္ေတြပါ …

ေဟာဒီမွာကြယ္ …
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ေတြကို ခ်ခင္းထားတယ္ …
အေသြးအေရာင္မဲ႔တဲ႔ေလထုထဲမွာ
မင္းတို႔ရဲ႕ သစၥာေတြနဲ႕အတူ
လိုက္ဖမ္းလိုက္ၾကေပါ႔ … …

မၿပံဳးဘူးလို႕ေနလိုက္တာ
ျဒပ္စင္ခ်င္းေတြ႕လို႕
ဒီကေန႕ …
ငါတို႔ဓါတ္ျပဳလိုက္ၾကတယ္ … …

မေတြ႕ ၾကေတာ့ဘူးလို႔ပါပဲ
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ဘ၀လံုးေတြ႔ခဲ႔ၾက
ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာၾကေလနဲ႕
ကဗ်ာဆိုတာ
… “ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ ” … …

( တည္ညိမ္းကို + ChIroN + တင့္ထူးေ႐ႊ + ၿဖိဳးငယ္ + မွ်ားျပာ + ညိမ္းညိဳ )


5 February 2008

လူဆိုး



ဒီညမွာ
ခ်စ္သူမ်က္ေစာင္းထိုးတာမခံႏိုင္လို႔
သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ရဲ႕ ေမး႐ိုးကို လက္သီးနဲ႔ထိုးခ်လိုက္တယ္
ငါကေတာ႔ လူဆိုးႀကီးေပါ႔ကြယ္..။


ညိမ္းညိဳ

အိမ္ေငးသူ

ငါ အိမ္ကိုေငးခဲ႔
ကြာေ၀းလြန္းလွခ်ည့္။

ညာဖက္မွာ မႏၱေလးေတာင္ရယ္
ငိုက္လို႔သူေငး
ဘယ္ဖက္မွာ ရန္ကင္းေတာင္ရယ္
ငိုက္လို႔သူေငး
အလယ္မွာ
အိမ္ေငးသူငါ
မြန္းတည့္ေန တည့္တည့္ႀကီးေအာက္မွာ
ဘယ္လိုမွ အရိပ္ခိုဖို႔တိမ္းေစာင္းစရာရယ္မ႐ွိ
ေနထဲမွာ
ငါဟာ ငါ႔အိမ္ကိုေငးခဲ႔
မြန္းတည့္ေနကလည္း
မိဘက သားသမီးကိုလိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္သလို
ငါ႔ကို လိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ႔
ငါဟာ အိမ္ေငးသူပါ။

ဟိုး..အေ၀း
ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးဆီက
ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ကေလးထဲ
အိမ္ေငးသူ ငါ ၀င္ေရာက္သြား
ငါ႔ဇနီး ငါ႔အေပၚအျပစ္ဖို႔သံ ငါၾကားျမင္ရ
လွ်ပ္စီးတဖ်တ္ဖ်တ္လက္သလိုမ်ိဳးအသံ
ငါ မ်က္စိစူးေပမဲ႔ ငါခ်စ္ခဲ႔မိေပါ႔
မေလာက္မင မ၀ေရစာထမင္းလုတ္ေတြ
ငါ႔မိသားစု တိုင္းျပည္ေလးေပၚ
မ၀ေရစာထမင္းလုတ္ေတြထဲ
ငါ႔သမီးေလးေတြ အစီအရီေပၚလာ
ဆန္ေ႐ြးေနဆဲ သမီးႀကီးရယ္
စာက်က္ေနဆဲ ငါ႔သမီးလတ္ကေလးရယ္
တစ္အိမ္လံုးမွာ
ဘာမ်ားစားစရာ လက္က်န္႐ွိမလဲလို႔
မ်က္လံုး၀င္း၀င္းေတာက္ေတာက္ကေလးနဲ႔
ေၾကာင္ကေလးလို
တစ္အိမ္လံုး လိုက္အနံ႔ခံ႐ွာေဖြေနတဲ႔
ငါ႔ သမီးငယ္ကေလးရယ္
ငါေတြ႔ျမင္လိုက္ရ
(တကယ္ေတာ႔
ဘာစားစရာမွ မ႐ွိ႐ွာပါဘူးကြယ္)
ေနာက္ထပ္
လွ်ပ္စီးေရာင္တလက္လက္
ငါ ခ်စ္မိတဲ႔အသံ
အဲဒီအသံကို ငါၾကည့္မိ
ငါ ႐ုတ္တရက္အိုမင္း
ငါ႔ အိုမင္း႐ုပ္မ်က္ႏွာကို ငါပြတ္သပ္မိ
အိမ္ေငးသူ သူတို႔အေဖငါ႔ကို
သူတို႔တေတြမျမင္ေပမဲ႔
ေတာင့္တၾကေပလိမ္႔မယ္။

ငါ အိမ္ကိုေငးမိ
ကြာေ၀းလြန္းလွခ်ည့္။

ငါ အိမ္ကိုေငးစဥ္
လယ္သမားတစ္ဦးအသံ ႐ုတ္တရက္ၾကားရ
"ေဟာဟို ေကာက္ပင္ေတြ
စိမ္းစိုပိန္းပိတ္ေနတာပဲ
အဲဒီလို ျဖစ္ရမယ္
ဒီဘက္လယ္ကြက္ကေတာ႔ကြာ
ပုလဲလိုေနလို႔
ျမင္လား ၀ါေရာ္ေရာ္ေကာက္ပင္ေတြခ်ည္းပဲ"
ဟုတ္လား
အိမ္ေငးသူငါဟာ
ပုလဲလိုေနတဲ႔ လယ္ကြက္လား
ဒါမွမဟုတ္
ငါ႔ေခါင္းေပၚကျဖဴစဆံပင္ေတြဟာ
ပုလဲလိုေနတဲ႔ ေကာက္ပင္ေတြလား
ဒါမွမဟုတ္
ဒီမြန္းတည့္ေန တည့္တည့္ႀကီးေအာက္က
ငါ႔ဘ၀တည့္တည့္ႀကီးကေကာ
ပုလဲလို လယ္ကြက္လား။

ငါ႔အိမ္ကို ငါေငးမလို႔လုပ္တုန္းမွာ
ေရျပင္က ေထြးထုတ္လိုက္ေလသလား
ဘဲအုပ္ႀကီး
တသီတတန္း ကမ္းေပၚတက္လာ
ေတာင္ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔
အၿပိဳင္အဆိုင္ေဆာက္ေနတဲ႔ တိုက္ေတြလို
တိမ္တိုက္ျဖဴျဖဴေတြ
ေတာင္ေပၚမွာၿမိဳ႕
႐ုတ္တရက္ ေလကေလးတိုးေ၀ွ႔လာ
ငါ႔ကိုယ္ခႏၶာ
သီတဓာတ္ရသလိုလိုမို႔
ငါ႔ကိုယ္ငါ ျပန္ေငးဖို႔အား႐ွိလာ
"ေဟ႔ ဘယ္သူက အိမ္ေငးေနတာတဲ႔တုန္း"
"ေဟ႔ ဘယ္သူ အိမ္ေငးေနတာတဲ႔တုန္း"
ေလာေလာဆယ္ လူအို႐ုပ္ေပါက္ ငါ႔မ်က္ႏွာလား
လူအိုလူမင္းလို ငါ႔သားေရဖိနပ္လား
ငါ႔ပူေဆြးမႈကို ငါၾကည့္ေနရတာလား
ငါ႔ပူေဆြးမႈက ငါ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနတာလား
ငါ႔ေခါင္းေပၚက
ပုလဲလို ငါ႔ဆံပင္လယ္ကြက္လား
ငါ အိမ္ေငးရင္း ေ၀း ေ၀း လာ
ငါ အိမ္ေငးရင္း ေဆြးေျမ႕ကြဲအက္လာ။

ငါဟာ အိမ္ေငးသူပါ
ငါဟာ တူရာသီဖြားတစ္ေယာက္ပါ
ဘာေၾကာင့္မ်ား
သမာသမတ္႐ွိသူ တူရာသီဖြားဟာ
အိမ္ေငးၿပီး
အထီးက်န္ၿပိဳကြဲေဆြးေျမ႕ေနရပါလိမ္႔
လိုအပ္တာထက္ ပိုမို႐ိုးသားခဲ႔လို႔မ်ားလား
ငါဟာ
တြားသြားသူ သစ္သားဘတ္စ္ကားေပၚ တက္လိုက္တယ္
ဘတ္စ္ကားေပၚကသူေတြ
ငါ႔ကို အိမ္ေငးသူလို႔ မသိၾကေပမဲ႔
သစ္သားဘတ္စ္ကားႀကီးက သိထင္ရဲ႕
ပင္စင္စား ဖိုးႀကီးအိုလို
တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တြားလို႔တြားလို႔သာ။

ၾကည္ကုန္း
မိုင္ကုန္း
၀ူးကုန္း
ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ နန္းေတာ္ေ႐ွ႕
အိမ္ေငးသူ ငါ႔ေ႐ွ႕မွာ
ငါ႔အိမ္ကေလးေျမလတ္ၿမိဳ႕
အိမ္ေငးသူ ငါ႔ေနာက္မွာ
နာမည္သံုးလံုးၿမိဳ႕ကေလး
အဲဒီ နာမည္သံုးလံုးၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာေတာ႔
ေႁမြမ်က္လံုးနဲ႔ သြားတက္ကေလး႐ွိသူ
ထက္ျမက္သူ လူငယ္ဟာ
သူ႔ထက္ျမက္မႈကို အရက္ျပဳေသာက္ေပလိမ္႔
ၿပီး..ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနေပလိမ္႔
အိမ္ေငးသူ ငါဟာ
ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကေန
ပထမၿမိဳ႕ေတာ္ျဖတ္
ငါ႔အိမ္ဆီ မေ၀းဖို႔
အိမ္ေငးသူဟာ
ငါ႔မ်က္ႏွာေပၚက
ေလာေလာဆယ္ အမာ႐ြတ္လား
ငါ ပြတ္သပ္လိုက္မိေသး
မဟုတ္ဘူး
ငါ႔အိမ္ဆီ မေ၀းဖို႔
အိမ္ေငးသူ ငါဟာ
ဖိနပ္သစ္တစ္ရံ ၀ယ္လိုက္တယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

သံုးေခ်ာင္းေထာက္ကဗ်ာ

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္႐ွိတယ္
ေလႀကီးမိုးႀကီးရယ္
လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ရယ္
ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ႔ႏွင္းဆီခိုင္ရယ္..
ေလႀကီးမိုးႀကီးက
ဒီေန႔ ဒိုင္ယာေလာ႔ေတြ လႊတ္ေကာင္းေနတယ္
ဘီယာကိုေရခဲေသတၱာထဲတည့္တယ္
ၿပီးေတာ႔ heater ေပၚတင္တယ္
ပူတစ္၀က္ေအးတစ္၀က္ဘီယာကို
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုယုယေနပံု
သူ႔မ်က္လံုးေတြကရီေ၀
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကတုန္ယင္
အိပ္ေရးမ၀လို႔ထင္ပ
ေဟ႕.. ႏွင္းဆီခိုင္ႀကီးေရ
လာေဟ႔ မင္းအလွည့္
တို႔မွာလည္း
ရင္ေငြ႔လႈံစရာဆိုလို႔ဒါေလးပဲ႐ွိတယ္ကြာ
ဟုတ္တယ္ဟုတ္..။

မဟုတ္ဘူးကြတဲ႔
ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ႔ ႏွင္းဆီခိုင္က
၀မ္းေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ထေအာ္တယ္
မင္းခ်က္တဲ႔ကဗ်ာက မႏူးဘူး
ဆရာ႔ဆရာႀကီးေတြ ၀မ္းပ်က္ေနဦးမယ္ဆိုပဲ
ၾကိဳက္သပ
လာစမ္းကြာ..
မင္းဘာေကာင္လဲ ငါဘာေကာင္လဲ
အသည္းကြဲတဲ႔အေၾကာင္းေတာ႔ လာမေျပာနဲ႔
မင္းလွိမ္႔တာေတြ႐ိုးေနပီေလ
ေဟး..ေဟး မ်က္ႏွာႀကီး႐ႈံ႕ မဲ႔သြားပံုက
ေလေလ်ာ႔ေနတဲ႔ ပူစီေပါင္းလို
အတြင္းသားမွာ ဗလာက်င္းေနသေယာင္
ဟာ..ဟ မင္းကိုငါမယံုေတာ႔ဘူး ႏွင္းဆီခိုင္
လာလာ မင္းထိုင္လွည့္ ငါေညာင္းေနၿပီ။

ကဲ ... ေလႀကီးမိုးႀကီးေရ
မင္းမေခၚခင္တည္းက ငါတက္ခ်င္ေနတာဟ
ေနဦး ဒါေလးေတာ့ ကုန္ေအာင္ေမာ့မယ္ကြာ
အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား
ဟ .. ခံုေပၚမွ မေရာက္ေသးဘူး
ဟုိဘက္မွာငါေသာက္ညင္ကတ္တဲ့
ရမ္ဘုိကားက ဖြင့္ထားျပန္ပီ
ထားေတာ့ ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္
ႏွာေစးေနတာ ေကာင္းတယ္တဲ့
မေန့က မန္ယူရႈံးသြားတယ္
ဒီေန႔ေတာ့ မင္းဆီေရာက္လာတယ္
မင္းကို ႀကိဳသတိေပးမယ္ ..
ငါ ေခါက္ဆြဲေျခာက္နဲ့ ရန္ျဖစ္ထားတယ္
ေဟ့ေကာင္ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္
ဟုိလူေကာင္းတယ္ ဒီလူေကာင္းတယ္မလုပ္နဲ႔
အရက္မရွိတဲ့ ပုလင္း ဂ်ိဳကာမပါတဲ့ ဖဲထုပ္
အင္တာနက္ခ်ိတ္မထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ
ကပ္ကပ္လန္ေအာင္ရန္မေတြ ့တတ္တဲ့ ေကာင္မေလး
ေယာင္လို႔ေတာင္ ရန္မခုန္တတ္ဘူး
အဲဒီစကားလံုးေတြက ၾကားရတာမ်ားလုိ႔ နားခါးေနၿပီ
ေျပာရဖန္မ်ားလို႔ ေ႐ႊခ်ရမယ္ဆိုရင္လည္း
ေ႐ႊေတာင္ႀကီး ဟည္းထေနေပါ႔
လွ်ာဖ်ားမွာ အသားမာေတြက သက္ေသ။

ငါျဖတ္ေျပာဦးမယ္ ေလႀကီးမိုးႀကီးေရ
မင္းကို ခုန..ကဗ်ာေရးပါဆို
ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္ၿပီး
ဘီယာေလးစုပ္လုိက္ ကဗ်ာေလးေရးလိုက္
ဘူဇြာတပတ္ရစ္ႀကီးနဲ႔တူေနသေလး ဘာေလး
လက္၀ဲယိမ္းသေလး လက္ယာယိမ္းသေလးနဲ႔
မင္းကိုယ္မင္းႏုိင္ေအာင္ အရင္ထိန္းပါဦး
ဘာလဲ ေပတီးေပစုတ္ေနမွ
မင္းက ကဗ်ာဆရာလို႔ထင္တာလား
အငဲရဲ႕သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ငါဆိုျပမယ္
"မင္းတို႔အႀကိဳက္ တံဆိပ္မကပ္နဲ႔" တဲ့
ဘာလဲ မင္းသိပ္တုန္လႈပ္သြားသလား
မလန္႔ပါနဲ႔ကြာ
မင္းရင္ထဲ႐ွိတာ ေရးခ်လိုက္စမ္းပါ ...
ဘယ္သူမွ ဦးမညႊတ္ရင္ေန ငါဦးညႊတ္မယ္။

မင္းရယ္ေနမလား လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္
ဒါမွမဟုတ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မင္းစတုိင္လ္အတိုင္းလုပ္ေနမလား
ေသခ်ာတာေတာ့ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ေယာက်ၤားတုိင္းဟာ
နည္းနည္းေလး၀င္လာရင္ ခ်စ္သူကိုတမ္းတတတ္တယ္ဆိုတာပဲ
ငါျမင္ေနရတယ္ေလ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲရွိတဲ့သူတုိင္းကို ငါျမင္ေနရတယ္
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ မင္းရဲ့သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလံုးသားကို
တစ္ရာသီေတာ႔ အငွားခ်ကြာ
ငါလည္း လူငယ္ေျခတက္တစ္ေယာက္ပါ
ေနဦး "တူတူတူ တူတူတူ" တဲ့
ဖုန္းလာေနၿပီ
ကဲ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ေရ
မင္း စင္ေပၚကို တက္လိုက္ဦး ...။

ငါ့အလွည့္မ်ားေရာက္ပါ့မလားလို႔ ကြာ
မင္းတို႔ေတြလဲ ေဂၚဖီစားျပီး ေတာ္ကီ ပြားလြန္းအားၾကီးတယ္
ေျဖးေျဖးလဲ ေဖါက္ပါ ၾဆာတို႔ရယ္
အဖ်ားအနားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါလဲလန္းပါရေစကြာ
မင္းလက္ထဲကစီးကရက္ ငါ့ကိုေပးေဟ့..
ကဗ်ာေရးရင္ အေတြးေတြက အခိုးအေငြ႔လို
လည္မ်ိဳထိတြယ္တြယ္တက္လာရဲ႕
အခ်စ္အေၾကာင္းကို ကဗ်ာဖြဲ႔မယ္ဆိုပဲ
မလုပ္နဲ႔..မလုပ္နဲ႔
ဒီကိစၥတအားႏူးညံ့တယ္။

ငါ့မွာလဲ ငိုျခင္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ညႊတ္ကြင္းထဲ
အမုန္းေတြပဲ ခြဲတမ္းက်က်လာတယ္
ကံၾကမၼာကလဲ ငါ့က်မွ မ်က္နွာဖ်က္ရိုက္
စားစရာမရွိ ေလွ်ာ္စရာရွိေပါ့ကြာ
လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ေတာင္ ငါဆိုတဲ႔ေကာင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ
မရယ္နဲ႔ ငါ့ေကာင္ေတြေရ..
ကင္မရာ မီးေတြဖ်တ္ဖ်တ္ ဘယ္သူမ်ား အကယ္ဒမီရမလဲ
အားလံုးရင္တလွပ္လွပ္
ငါ့အနားဘယ္သူမွ လာမကပ္နဲ႔ လာမကပ္နဲ႔
တစ္ေကာင္ထဲပဲ
ဒါေပမယ့္ၾကြက္စုတ္
ငါ့လက္ကို ၀ိုင္းဆြဲၾကပါဦး
ငါ့လက္ေတြ ဗဟိုခ်က္မဲ့ေနလို႔ကြာ
ေခါင္းထဲက မိုက္ကနဲ ဆို လက္က ရိုက္ၿပီးသားပဲ
ေဘးက ဘီယာပုလင္းကလဲ ဖင္ကပ္ေနၿပီ
အိမ္ရွင္ဘယ္သူလဲေဟ့... ဘယ္ေကာင္လဲ
လက္ၫိႈးေလးေကြးရံုနဲ႔ လူမိုက္ဆိုကြ
ဒီအခ်ိန္မွာ ငါလက္တက္ေနတယ္
ငိုင္မေနနဲ႔ ငူမေနနဲ႔
နိုင္ေသာသူတစ္၀ိုင္းလံုးသိမ္းတယ္ဆိုတာ
ၾကားဖူးရဲ႕ မဟုတ္လား ။

ေဟာဒီမွာ
ငါတို႔ကဗ်ာကို သံုးေခ်ာင္းေထာက္ထားတယ္
ညာရမွာပ်င္းတဲ႔ လူသံုးေယာက္
ကိုယ္႔အ႐ိုးနဲ႕ကိုယ္ေထာက္ကူ
ဘ၀ကိုကဗ်ာနဲ႔ ဆ,တူေရာစပ္ထားျခင္း ျဖစ္တယ္
ကဗ်ာစီး၀င္လာရာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း
သံဂေဟ ေၾကးဂေဟ အထပ္ထပ္နဲ႔
ကိုယ္႔ရင္ဘတ္ကိုယ္ ပလပ္ေခါင္းထိုးလိုက္ၾကတာလည္း ျဖစ္တယ္
မိတ္ေဆြ အလိုက္အထိုက္ေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔
ႀကိဳက္ရင္လဲႀကိဳက္သလို မႀကိဳက္ရင္လည္းမႀကိဳက္သလို
ဆဲပါ.. ဆိုပါ.. ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ပါ
ေဟာဒီကဗ်ာကေပးလာမဲ႔အေမြ ေ႐ႊျဖစ္ပါေစေတာ႔..။ ။

တင့္ထူးေ႐ႊ+ မွ်ားျပာ+ ညိမ္းညိဳ

4 February 2008

ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ႔ေနာက္

ဟိုး.. ခပ္ေ၀းေ၀း
ႀကီးေကာင္၀င္စ အသံေလးမွာ
ျပန္စရာ အိမ္မရွိရွာဘူး အေမရယ္
ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ
အကုသိုလ္ပန္းေတြ ေ၀ပံုကလဲ
အဖူးေပၚ အညြန္႔တက္လို႔
တပ္မက္စရာပါလား အေမ
သံသရာေတးခ်င္းေတြက စီစီ
ပုရစ္ကေလးလို သားကျမည္လို႔ေပါ႔
တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ အေမရယ္
သားဘ၀ဟာ
ေျမေငြ႔ပ်ံညေလးတစ္ည ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။

သားေလ
သူ႔ကိုယ္ပိုင္အသီးေတြ
ညႊတ္အိေလးလံေနေအာင္ ထမ္းပိုးထားရေပမဲ႔
ေပ်ာ္ရွာတဲ႔
ကုန္ထမ္းသမား သလဲပင္ကေလးကို
အားက်မိတယ္။

အေမရယ္
ေလေတြ ထန္ေနေလေလ
သားမွာ ေၾကကြဲရေလေလပါပဲ
မိုးဦးအက် ေစာမယ္ဆိုတာလဲ
တကယ္ေတာ႔
ေလာကဓံတရားပါလား
အိပ္စရာမရွိတဲ႔ ညေတြမွာ
မိုးေတြ သိပ္ၿပီးရြာတာပဲ အေမရယ္။

အေမွာင္နဲ႔ စိုစြတ္
မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲနစ္လို႔၊
အသံေတြေတာင္ ငုတ္ေနခဲ႔ပါၿပီ အေမ။

ဆံုး႐ႈံးမႈသစ္ရြက္ေတြ မ႐ႈမလွနဲ႔
ကံဆိုးမိုးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
သားဘ၀ရဲ႔ အပိုင္းအစေတြတဲ႔လား
သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ
အေမ မသိဘူးလား
အေမ႔သားက ကဗ်ာဆရာေလ
အေမရဲ႕..။

တကယ္ေတာ႔လဲ အေမရယ္
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
ဒဏ္ခံႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပါဗ်ာ။

အေမရယ္
ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ
အေမ႔သားကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ
အျပစ္ရွိပါသလားအေမ
သားရဲ႔အခ်စ္မွာေလ
ေဟာဒီ ကမၻာႀကီးနစ္ခဲ႔ရင္ေတာင္
စစ္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ႔ပါဘူးအေမရယ္။

ခုေတာ႔
တျခားသူေတြ မျမင္မိတဲ႔ အသံကေလးကို
ေခါင္းအံုးအိပ္မိလို႔
အၾကင္နာအမဲ႔ဆံုး ဆုလာဘ္ကို သားရခဲ႔ပါတယ္။

အေမမသိဘူးလား
လူေတြရဲ႔အၿပံဳးမွာ
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပါတယ္ အေမရဲ႕
ဧည္႔ခန္းနဲ႔ အကၤ်ီေကာင္းမွ
ဆက္ဆံတတ္တဲ႔ လူေတြရဲ႔သေဘာထားကို
သားတူးတူးခါးခါး မုန္းတယ္အေမ။

အေမရယ္
တျခားသူေတြအတြက္ေတာ႔
အရာရာဟာ
လက္တစ္ပစ္စာရယ္ပါ။

သားမွာေတာ႔
ယူဇနာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာလို႔
သားေလ
ေရေရာထားတဲ႔ညရယ္လို႔ မရခဲ႔ဖူးဘူး။

သားရဲ႔ “ဘီး” ကေလးဟာေလ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလွပ္ေနသလဲဆိုေတာ႔
ဆံျခည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ နင္းမိရင္ေတာင္
ဘီးက ထေပါက္သြားႏိုင္ပါတယ္အေမ။

အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးထဲ
ေန႔စဥ္ခုန္ခုန္ခ်ေနရတဲ႔ဘ၀ခရီး
အခမဲ႔ညေတြ သိပ္ၿပီး သိပ္သည္းလြန္းလွ
အေမရယ္
လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းမိလို႔လဲ အေမ
အဆုတ္က ၾကပ္ခိုးစြဲမီးဖိုေခ်ာင္
ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း
ရင္ေခါင္းႀကီးထဲ မီးထ ထေတာက္တာျမင္ရ
အေမရယ္
အတြင္းလူမမာတစ္ေယာက္ပါ။

ဒါေပမယ္႔
သစ္သားဘတ္စ္ကားအိုအိုႀကီး ခိုစီးလို႔
ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ႔စကီးဆိုတဲ႔ လူလဲပါတယ္ေလ
လူနဲ႔သူနဲ႔ မတူတဲ႔လူလို႔
လူေတြသူေတြ ေျပာခံရတဲ႔ သားမိတ္ေဆြေပါ႔
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာၿပိဳလဲခဲ႔ပါသလဲ
ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ သမၼေဒ၀ေတြလက္ထဲ ေရာက္မွာတဲ႔လဲ
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေမးရင္းေပါ႔
မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ
ေသာမၿဂိဳလ္ေတြ ေခ်ာင္းေကာျဖစ္သြား
ဘ၀ကို ဖ်စ္ညွစ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔
လိေမၼာ္သီးကေလးမွာ
အခ်ိဳရည္ က်န္ေသးတယ္
အို.....
အသည္းႏွလံုးထဲမွာ
ပန္းေတြ အရမ္းပြင္႔တာပဲ အေမရယ္။

ကုတ္အကၤ်ီ၀တ္ခ်င္တဲ႔ ေဆာင္းရာသီရယ္
မီးလွ်ံကင္းမဲ႔တဲ႔ မီးလင္းဖိုႀကီးရယ္
ႏွင္းစက္ေတြကို
အေသခံေသာက္ခ်င္တဲ႔ ျမက္ပင္ကေလးရယ္
လမင္းကို
ျပည္႔ျပည္႔၀၀ တိုက္႐ိုက္ျမင္ခ်င္တဲ႔ အၿပံဳးရယ္
အေနအထိုင္မတတ္တဲ႔ ေရပန္းတိုင္ကေလးရယ္
မိုက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚ အခ်စ္ရယ္
မၾကာခဏ
လူလိမ္ခံရတဲ႔
ရင္ထဲက ၾကယ္ျပာေလးရယ္
နကၡတ္မိမိ ေပ်ာ္ခ်င္႐ွာတဲ႔
အေပ်ာ္ေလးရယ္
သားလက္ဖ၀ါးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလို႔
တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ႔ သားဘ၀ေလးရယ္
အေမ႔သားမွာ ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။

ထမင္းစစ္စစ္ စားခ်င္တယ္ အေမရယ္
အိမ္နံ႔ေမႊးတဲ႔ အိပ္ယာစစ္စစ္မွာ အိပ္ခ်င္တယ္
ေျခေထာက္ေတြကို မီးဖိုအေငြ႔ ေပးခ်င္တယ္
ဗမာ ပရေဆးသန္႔သန္႔ေသာက္ခ်င္တယ္
ၿပီးေတာ႔ ေဟာဒီလို
အေမ႔မ်က္လံုးအေရာင္ကို မြတ္သိပ္မိပါတယ္
ေတေပေလလြင္႔ၿပီး ျပန္လာတဲ႔သားကို
ဂ႐ုဏာသက္ၿမဲသက္တဲ႔ အေမ႔အၾကည္႔ေလ

အေမရယ္
အေမ႔ဆိပ္ကမ္း မကပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔
သားသေဘၤာေလအေမရဲ႕
ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုးသားခဲ႔ပါတယ္အေမ
ဤသို႔ပင္ ပဲ႔တင္ပါလိမ္႔မယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

မိုင္တိုင္၂၃

ဒီေန႔ေလးဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေႏြးေတြးျဖဴစင္တဲ႔ ခင္မင္မႈသံေယာဇဥ္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ အရာရာၿပီးျပည့္စံုခဲ႔ပါၿပီ။ ေမြးေန႔ပြဲေလးကို သိုက္သိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ျဖစ္သြားေအာင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာက်င္းပေပးတဲ႔ ညီေလးေမာင္မ်ိဳးလန္ဒန္လုပ္ ကိတ္မုန္႔အစစ္ႀကီးနဲ႔ဧည့္ခံေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမြန္ တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစဗ်ာ :) :) :)

*** *** ***

ညိမ္းညိဳေမြးေန႔

ဒီေန႔အတြက္
ငါ့စကားလံုးေတြ ထုပ္ပိုးျပီး
လက္ေဆာင္ပို႔လိုက္တယ္
တန္ဖိုးေတြ ေစ်းနွုန္းေတြ
သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ
ဘာတစ္ခုမွ ကပ္မထားဘူး
ေမြးေန႔အတြက္ သက္သက္ပဲ။

ဒီေန႔
(၂၃) ခုေျမာက္ ဘူတာရံုထဲကို
ရထားတစ္စီး ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့အသံေပါ့
မင္းတိုက္လို႔ေသာက္ခဲ့တဲ့
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ထက္
မင္းအခန္းရဲ့ အျပင္အဆင္ေတြ
မင္းလြင္ျပင္ မင္းလယ္ေတာ မင္းပင္လယ္ မင္းေလွငယ္
ေကာ္ဖီ ေအးတဲ့အထိ ငါစိတ္၀င္စားတယ္ ။

လူနဲ႔ လူခ်င္း စကားလံုးေပါင္းျပတတ္တယ္
ဆိုးတူေကာင္းဘတ္
ငါမင္းကို ဆရာသူငယ္ခ်င္းလို႔ ေခၚခ်င္တယ္
ၾကီးငယ္အလတ္ ငါမွတ္သားမိတာရွိတယ္္
ရြယ္တူကိုေလးစားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းအသိမွာ
မင္းငါ့ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါ
က်န္တာကေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေပါ႔။

ဒီေန႔အတြက္
သူတစ္ပါးမ်က္ရည္
ကိုယ္႔မ်က္လံုးက က်ႏိုင္တဲ႔လူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ႏိုင္ပါေစ သူငယ္ခ်င္းေရ..။

ေလေျပေတြ ႏူးႏူးညံ့ညံ့တိုက္ခတ္တဲ့တစ္ေန႔
တိမ္ညိဳေတြ ေကာင္းကင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲတဲ့အခ်ိန္
မင္းန႔ဲဲငါ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးစီနဲ႔
ေခ်ာင္းရိုးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း
ေရာက္တတ္ရာရာ စာလံုးေပါင္းၾကရေအာင္ပါ သူငယ္ခ်င္း ။ ။

တင့္ထူးေ႐ႊ

*** *** ***

ကဗ်ာဆရာရဲ႕ေမြးေန႔

ရိုးရိုးေလးပဲ စလိုက္မယ္ ကဗ်ာဆရာ
ဒီေန႔ဟာ မင္းရဲ့ေမြးေန႔ေပါ့
အေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတဲ့မင္းကို
ဘယ္သူမ်ား ကဗ်ာ၀ိညာဥ္ေတြ
ထည့္ေပးလိုက္သလဲဆိုတာ ငါမသိဘူး
ေသခ်ာတာေတာ့ မင္းဟာ
ငါ့အတြက္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာပဲ
မင္းရဲ့ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ မိုင္တိုင္ေတြ
ခေရာင္းေတာ လေရာင္ေတြနဲ့
မင္းထမ္းလာတဲ့ ပင္လယ္ဟာ
ေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ေလးေနတာ မဆန္းပါဘူး
အေျခမခိုင္ေသးတဲ့ နားလည္မႈေတြကို
ေတာက္ေလွ်ာက္ခ်ျပေနတဲ့ သံပတ္ရုပ္ေတြၾကားမွာ
မူလီတစ္လံုးေလာက္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ မင္းစိတ္ဓါတ္ကို
မေလးစားပဲမေနႏိုင္ဘူး ကဗ်ာဆရာ
မုသာ၀ါဒေတြကို လွလွပပသံုးစြဲေနတဲ့ေဟာဒီေခတ္ထဲမွာ
ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကုိယ္က်င့္တရားေတြကို ခ်ျပပါ
ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးၾကားမွာ
မင္းရင္ဘတ္ထဲက သစၥာတရားဟာ ခန္႔ထည္ပါတယ္
သံသရာမွာ ကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္လိုက်င့္ႀကံတယ္ဆိုတာ
ဘုရားသခင္နဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြကိုယ္တိုင္သိပါတယ္
ေသတေန႔ ေမြးတေန႔
လူသားေတြရဲ႕ ရူးသြပ္မႈမွာ
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ရူးသြပ္မႈဟာ အႏူးညံ့ဆံုး
မိသားစုကို ခ်စ္တတ္တဲ့
ေဇာက္ထုိးေကာင္တစ္ေယာက္အတြက္
ေဟာဒီေန႔မွာ မင္းအတြက္
ႏူးညံ့မႈေတြကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခ်င္တယ္
အဲဒီႏူးညံ့မႈေတြကို ကမာၻေျမအတြက္
ခင္းက်င္းျပသပါ ...
မင္းရဲ့ႏွလံုးေသြးနဲ႔ လူသားေတြအတြက္
ပ်ိဳးႏုတ္ပါ ေရေလာင္းပါ ေပါင္းသင္ပါ
မင္းအတြက္ေလးေနတဲ့ေျမႀကီး
မင္းရဲ့ကဗ်ာေတြနဲ႔ ေပါ့ပါးႏုိင္ပါေစလို႔
ဒီေန႔မွာ ငါဆုေတာင္းေပးတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ..။

မွ်ားျပာ

အခ်ိန္မွီေရာက္ေအာင္လာၿပီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စီေရးေပးၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႀကီးႏွစ္ေယာက္ က်န္းခန္႔သာလို႔ မာပါေစဗ်ာ :)

2 February 2008

ေရႊအိုးထမ္းျပန္ခဲ့ေတာ့ ညိမ္းညိဳ

"ေယာက်္ားခ်င္းအခ်စ္နဲ ့
ေယာက်္ားခ်င္းအခ်စ္ ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုရင္
အဲဒီ ဗိုင္းရပ္(စ္) ပိုးကို
ငါအရင္ေတြ႕႐ွိ တာပါကြယ္"…….ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
ညိမ္းညိဳေရ…..မင္းဘယ္လိုလဲ
မင္းဘယ္သူဆိုတာထက္
မင္းကဗ်ာသာ ငါစိတ္ဝင္စားတယ္
မင္းကဗ်ာထဲမွာသာ
မင္းကို ငါ ႐ွာေဖြလိုက္ခ်င္တယ္
ငါ႔ ဒိုင္ယာရီ ရဲ႕စာတစ္မ်က္ႏွာ
မင္းကဗ်ာေၾကာင့္ ထြန္းလင္းေတာက္ပတယ္
အိပ္မက္ ေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ
ငါ႔ကိုငါ ေခၚဖို႔ မရဲေပမယ့္
မင္းကိုငါ ေခၚရဲဖူးခ်င္တယ္
ငါတို႔ တရားမေဟာဘူး
ငါတို႔ လမ္းမျပဘူး
ခံစားမႈ ေတြကိုသာငါတို႔ လႈပ္ႏႈိးတယ္
ေမတၱာတရားကို ျမတ္ႏိုးတယ္
ဒဏ္ရာအနာတရ ေတြကိုသာ
ခ်င္ျခင္းတပ္စြာ လိုက္႐ွာတယ္
ေလာကႀကီးနဲ႔ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္တယ္
ဖန္တစ္ရာေတေအာင္ ရန္ျဖစ္လည္း
ငါတို႔ ျပန္ျပန္ခ်စ္တယ္
ကဗ်ာဆရာ ရဲ႕မဟာတာဝန္ဟာဒါပဲ
ဒီေလာက္ပဲေပါ႔ကြာ
“ကဗ်ာဆရာေသရင္
ကဗ်ာနဲ႔ သရဏဂုံ တင္ရတယ္“…..ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
ညိမ္းညိဳေရ
မင္းမေသဘဲ
မင္းကဗ်ာေတြမေသလိုက္ပါနဲ႔
ကဗ်ာကို ယံုတာစံုလံုးမကန္းပါဘူး
ငါ ေသရင္ သရဏဂုံတင္ဖို႔
ကဗ်ာေတြ ထမ္းၿပီး ျပန္ခဲ့ေတာ့..ညိမ္းညိဳ ။ ။

ညီသူငယ္ခ်င္း မွ်ားျပာ ႏွင့္ ညိမ္းညိဳ သို ့

ညိဳထက္ညိဳ ( ၂၃၊၀၁၊၀၈ )