လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို
လာ လာ မစြက္ဖက္နဲ႔
ကိုယ္႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ ကိုယ္ေန
ဆံုး႐ံႈးခဲ႔တယ္ဆိုတာပဲ
ေသခ်ာပေလ႔ေစ။
လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို
လက္သီးနဲ႔ ထိုးဖို႔ဆိုတာက
ကိုယ္႔မွာ ေမး႐ိုး႐ွိရတယ္ တဲ႔
ငါ႔လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖို႔
ငါ႔မွာ ေမး႐ိုး႐ွိတယ္။
ခုေတာ႔ မင္းမွာ ေမး႐ိုးမ႐ွိဘဲ
မင့္လက္သီးေတြ
ငါ႔အေပၚ လာ လာ သက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ
မင္းတရားလြန္ေနၿပီ။
ဘ၀မွာ
ေလး ငါး ေျခာက္ခု မလိုပါဘူး
ႏွစ္ခုပဲ
ခ်စ္သူစစ္စစ္နဲ႔ ရန္သူစစ္စစ္
ဒီႏွစ္ခုပဲ။
လူစိမ္းနံ႔ေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတဲ႔
သူငယ္ခ်င္း ေမာင္စမ္းေအးေရ
ၿမိဳ႕ေတြကို မာၾကဴရီမဆင္ရပါဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ႔
ၿမိဳ႕ေတြကိုယ္တိုင္ကိုက
မာၾကဴရီနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ပဲ။
ေဟာဟို စားပြဲနံပါတ္တစ္မွာ
ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ က်က်နန စီရင္ခ်က္ခ်
အခိုင္အမာထိုင္ေနတဲ႔
ငါ႔ သူငယ္ခ်င္းေအာင္ခ်ိမ္႔ဟာ
ထြန္းကားတဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ႔။
ပြန္ပီးလို
ေခ်ာ္ရည္ေတြေအာက္ေရာက္ခဲ႔ရေပမဲ႔လဲ
ေဖာ္ေ၀း ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာဆရာဟာ
ထြန္းကားတဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ေပါ႔။
ဘယ္သူဟာ
ကမၻာေျမတစ္ခုလံုးလံုး
ဆံုး႐ံႈးခဲ႔ဖူးသလဲ
ကမၻာေျမတစ္ခုလံုး ဆံုး႐ံႈးသူသာ
ကမၻာကို ျပန္ရေပလိမ္႔။
ေဘာလံုးသမား မာရာဒိုနာဟာ
ဂုိးေတြကို ေမွာ္နဲ႔သြင္းခဲ႔တာေပါ႔ကြာ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
8 February 2008
ပင္မွည့္ေတး
Posted by ညိမ္းညိဳ at 01:00
Labels: ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာမ်ား
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Diseño por headsetoptions | A Blogger por Blog and Web
1 comments:
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=4255638703307903771&postID=6964289210888908460
Post a Comment