လူမြဲ

ငွက္ကေလးေရ
မင္းအလို႐ွိသလိုသာ ပ်ံပါ... နားပါ
ေဟာသည္...ဥယ်ာဥ္မွဴးအိုႀကီးကေတာ႔
အလြန္ဆံုးခံစားရလွ
အေဆြးေစာင္ႀကီးၿခံဳၿခံဳၿပီး အိပ္ေန႐ံုေပါ႔ကြယ္
ငါကိုက ကံဆိုးလြန္းခဲ႔တာပါ
လမင္းအစင္းတစ္ရာေလာက္သာေနတဲ႔ တိုင္းျပည္မွာမွ
ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားေလးအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာမိတယ္
နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းထြန္ယက္ခဲ႔ရသေလာက္
ႏွလံုးသားယာေျမက မညက္ခဲ႔ျပန္ဘူး
လူမြဲတစ္ေယာက္ကပစ္တဲ႔ ေခါစာမွာ
ေ႐ႊမင္ေငြမင္ေတြ မကပ္ၿငိခဲ႔ေလေတာ႔
တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင့္ရတဲ႔ အဖူးအငံုေလးေတာင္
ေန၀င္မီးမိွတ္ တံခါးပိတ္ၿပီေပါ႔
လူလံုးလဲမလွႏိုင္ ဟန္ေရးလဲမျပႏိုင္နဲ႔
လူကုန္ထံေတြတိုက္ခတ္ေနတဲ႔ မုန္တိုင္းကို
ငါဘယ္လို ညင္းသြဲ႔ေအာင္ျပဳစားရမွာလဲကြယ္
ငွက္ကေလးေရ...
ၾကည့္္စမ္းပါဦးကြယ္
ဟိုး...အေ႐ွ႕ဆီက ေတာတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
အစီအရီ စီတန္းေပါက္ေရာက္ေနၾက
ေလးလံုးေျခာက္ဖက္ သစ္ကိုင္းႀကီးေတြဆိုတာေလ
နားနားေနေန ေခၽြးသိပ္ခို၀င္ဖို႔
လြန္လြန္ကဲကဲႀကီးကို သင့္ျမတ္လို႔ေနတာေပါ႔ကြယ္
ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေလးေတြဆိုတာေလ
ေနရစ္ခဲ႔ကြဲ႔ အေ၀းဆီမွာ... ....တဲ႔
ဒီေတာ႔...ငွက္ကေလးေရ
မင္းအလို႐ွိသလိုသာ ပ်ံပါ... နားပါ
ေဟာသည္...ဥယ်ာဥ္မွဴးအိုႀကီးကေတာ႔
အလြန္ဆံုးခံစားရလွ
အေဆြးေစာင္ႀကီးၿခံဳၿခံဳၿပီး အိပ္ေန႐ံုေပါ႔ကြယ္။

ညိမ္းညိဳ