ေျမနီလမ္းမွ စကားသံ

အေမသည္ အတန္းပညာ ေလးတန္းသာ႐ွိ႐ွာ၏။ အေဖကမူ တကၠသိုလ္ပညာေရး အဆင့္ထိ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ႔သျဖင့္ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါတြင္မူ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဟု ဆုိႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမတန္းစာေမးပြဲ ေျဖဆိုကာနီးတြင္ အေဖတိမ္းပါး ကြယ္လြန္ခဲ႔ရာ ပညာမတတ္ေသာအေမ၏ အုပ္ထိန္းမႈျဖင့္ ၾကီးျပင္းလာရသည္ဟု တစ္စံုတစ္ဦးက ေျပာသည္႐ွိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အလ်င္အျမန္ ေခါင္းညိမ္႔လိုက္မည္သာျဖစ္သည္။ ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕ တဲ႔ေသာ အေမ၏ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္မႈသည္ အစဥ္သျဖင့္ေႏြးေထြးျပည့္ စံု၍ အေမ၏ ဆံုးမသြန္သင္မႈတိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အသိဥာဏ္ကို အၿမဲတေစ လင္းပြင့္ေစခဲ႔သည္သာ။

အတန္းပညာေလးတန္းသာ႐ိွေသာအေမသည္ အၾကာက္တရားကို မုန္းတီး၏။ မ်က္စိစံုမွိတ္၍ ယံုၾကည္လက္ခံျခင္းကို အား မေပးပါ။ အေမႏွင့္ စကားေျပာေနရတာ တအားေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ အေမႏွင့္ေျပာေနရသည္ပဲဟူ၍ မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္ျခင္း အလ်င္းမ႐ိွပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေျပာေနရသလိုပင္။ အေမ႔စကားတို႔တြင္ ေဒါသႏွင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈတို႔မပါ။ စိတ္ထားေကာင္းဖို႔၊ ႐ိုးသားမႈ႐ွိဖို႔ အေျခခံ၍ ေျပာတတ္ပါသည္။ အေမ႔စကားသံတို႔တြင္ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔ အျပည့့္္ အ၀ပါသည္။ "စိတ္ထားေကာင္းဖို႔ ပထမ" ဟူေသာ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမကို ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာပင္ အေမ၏ေက်းဇူးျဖင့္ သိနားလည္ခြင့္ ရခဲ႔ပါသည္။

အေမသည္ ေက်း႐ြာေလးတစ္႐ြာတြင္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာၿပီး ေမြးခ်င္းမ်ားတြင္အႀကီးဆံုးျဖစ္ပါသည္။ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားခြင့္မရခဲ႔ပါ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပညာသင္ၾကားျခင္းသည္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာျဖစ္ေသာ္လည္း စနစ္တက် သင္ၾကားျခင္းေလာက္ လိုရာခရီးမေရာက္ႏိုင္ဟူ၍ အေမ မၾကာခဏ ေျပာေလ႔႐ွိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာေတြတင္ေတာ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို အားေပးလြန္းတဲ႔အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သေဘာတူ၏ ၊ မတူ၏ မည္သို႔မွ် မေျပာခဲ႔ပါ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသည့္ ညေနခင္းမ်ားတြင္မူ ခါတိုင္းထက္ပို၍ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။ မယ္နန္းၾကည္ေတာင္ေပၚသို႔သြားရာ ေျမနီလမ္းကေလး၏ ေဘးဘယ္ညာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လက္ဖက္ပင္ပ်ိဳတို႔သည္ ညီညႊတ္စြာ စီတန္းေပါက္ေရာက္ေနၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျမဴေငြ႕တို႔သည္ ေလႏွင့္အတူ လြင့္ပါးလာတတ္ျပန္၏။ ထိုထိုေသာ ညေနခင္းတို႔တြင္မူ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အား စကားမ်ားစြာေျပာခဲ႔ပါသည္။

"ငါ႔သားေရ ေပျဖစ္ရင္ႀကံ၊ တူျဖစ္ရင္မွန္ရမယ္ကြဲ႕ ။ ေပျဖစ္တဲ႔အခါ အဲဒီေပဘ၀က လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ႀကံစည္ႀကိဳးစားရမယ္။ တူဘ၀ကို ကိုယ္ကေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ တရားသျဖင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳက်င့္ရမယ္ ။ ေပျဖစ္ရင္ခံ၊ တူျဖစ္ရင္ႏွံဆိုတာႀကီးကေတာ႔ ဥာဏ္မပါ,ပါဘူး ငါ႔သားရယ္.."

"မင္းႀကိဳက္သေလာက္ မိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေမမ်က္ရည္မက်ေစနဲ႔ေပါ႔ကြယ္။ မိခင္တိုင္းဟာ ကိုယ္႔သားသမီးရဲ႕ တရားမမွ်တတဲ႔ လုပ္ရပ္တိုင္းအတြက္ မ်က္ရည္က်လိမ္႔မယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ ငါ႔သားႀကိဳၿပီး သိထားေပါ႔"

"ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ လုပ္ရပ္တိုင္းဟာ မေအာင္ျမင္ခဲ႔ရင္ေတာင္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း လိပ္ျပာသန္႔ေနရင္ ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ကြယ္"

"စိတ္ႏွလံုးတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈဆိုတာ အင္အားႀကီးျခင္း၊ နည္းျခင္းမွာ မတည္ပါဘူးကြယ္။ မိမိရဲ႕ လုပ္ရပ္ လိပ္ျပာသန္႔၊ မသန္႔အေပၚမွာပဲ တည္ပါတယ္"

"ကိုယ္႔ေျခေထာက္ကို ျမန္ျမန္သြားေနဖို႔ထက္ လမ္းမွန္ကိုသြားေနဖို႔ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ငါ႔သား။ လမ္းအမွားႀကီးကို ေလွ်ာက္ေနရင္ ငါ႔သားျမန္ျမန္သြားေလေလ အမွန္တရားနဲ႔ပိုေ၀းေလေလ ျဖစ္ေတာ႔မွာေပါ႔"

မြန္ျမတ္ေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈ၊ ဂုဏ္ယူသင့္ေသာ အလုပ္တစ္ခု ဟုသာ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း သိထားခဲ႔ပါသည္။ ထိုအသိကေလးကို အားျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာလမ္းသည္ ယခုမူ ေမွာ္႐ုံေတာပမာ ျဖစ္၍ေနေခ်ၿပီေကာ။ ေမွာင္ေသာလမ္းတို႔သည္ ဘယ္ေသာအခါ၌ လင္းပါမည္နည္း။ ႐ႈပ္ေထြးေသာ ျပႆနာအလံုးစံုတို႔သည္ ဘယ္ေသာအခါ၌ ႐ွင္းပါမည္နည္း။ ေမွာင္ေသာလမ္းတို႔ လင္းေသာအခါ၊ ႐ႈပ္ေထြးေသာျပႆနာတို႔ ႐ွင္းေသာအခါ အမွန္တရားႏွင့္ တူညီေသာဘက္တစ္ခုတည္းတြင္ ကိုယ္႔ကိုယ္က်င့္ကိုယ္ယံု၍ စိတ္လံုလံုႏွင့္ အိပ္စက္လိုပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္မႈတို႔တြင္ အေမ၏စကားသံတို႔သည္ အစဥ္အၿမဲ ထိန္းေက်ာင္းပ႔ဲျပင္၍ ေနပါေစသား။ ေျမနီလမ္းကေလးတစ္ေလွ်ာက္မွ အေမ႔စကားသံတို႔သည္ လက္ဖက္ရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ ႀကိဳင္လိႈင္ေနေသာ ေတာင္ေပၚေလႏွင့္အတူ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔ထံပါး ေ၀႔၀ဲတိုက္ခတ္ေနဆဲပင္..။

ညိမ္းညိဳ