လူႏြား

လူက႐ွင္သန္ၿပီး ဘ၀က ေသေနတယ္
အခ်ိန္ကာလက ေ႐ြ႕ လ်ားၿပီး ေအာင္ျမင္မႈက ရပ္တန္႔ေနတယ္
ပင္စည္ကို ေရေလာင္းၿပီးၿပီ
အသီးအပြင့္ေတြ ျဖစ္ထြန္းမလာေသး
မ်က္လံုးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ဆံနီေၾကာင္ေၾကာင္
ႏွာေယာင္ေကာက္ေကာက္ လူတစ္ေယာက္
ဘာျဖစ္လို႔ " ငါးမူးႀကီး " လို႔ သူ႔ကို ေခၚ ၾကပါသလဲ
ေတြးေခၚလို႔မဆံုးခင္ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာ
မွတ္တိုင္ေတြ မ်ားမ်ားလာတာပဲ အဖတ္တင္
သူ႔အေတြးအျမင္ေတြ ရပ္တန္႔လိုက္မွပဲ
ေအးၿငိမ္းသြားေတာ႔တယ္ (တဒဂၤ)။

ထြက္ခ်င္တယ္ ထြက္လို႔မရဘူး
သူ႔ရဲ႕ အတၱဥခြံ က်ဥ္းေျမာင္းေျမင္းေလးထဲမွာ
ဘ၀ဆိုတာကို ကုတ္ျခစ္တြယ္ကပ္
ေနတတ္ ေသတတ္ဖို႔ တရားေတြ
သူနဲ႔ အလွမ္းေ၀းလြန္းလွတယ္
ေကာက္႐ိုးေတြ ေပြ႕ ေပြ႕ လာၿပီး
ႏြားႏို႔ပံုးကို ထမ္းထမ္းျပန္သြားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္
ေန႔တဓူ၀ သူျမင္ေတြ႕ ေနရ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ
႐ူးမိုက္စြာ အတုယူမိေတာ႔တယ္
ဒါေပမဲ႔ သူစဥ္းစားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္
အထက္က ဆိုခဲ႔သလိုပဲ
ပင္စည္ကို ေရေလာင္းၿပီးၿပီ
အသီးအပြင့္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းမလာပါသလဲ
" ငါးမူးႀကီး " လို႔ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေခၚ ၾကပါသလဲ
ဆိုၾကပါစို႔ ..ေနာက္ဆံုးေတာ႔
သူ႔အေတြးအျမင္ေတြ ရပ္တန္႔လိုက္မွပဲေအးၿငိမ္းသြားေတာ႔တယ္ (တစ္ဘ၀)။
ထာ၀ရက ဘယ္ေတာ႔လဲ...

ညိမ္းညိဳ
- ဆရာေန၀င္းျမင့္ရဲ႕ ပင္လယ္ေသ ၀တၱဳတိုကို ဖတ္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဒီကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္တာပါ။