ဇီ၀ဇိုး

စင္စစ္မေတာ႔ စာေရးဆရာဆိုသည္မွာ ဇီ၀ဇိုးငွက္ပါပင္တည္း။ ဇီ၀ဇိုးငွက္သည္ ပ်ံလႊားငွက္မ်ိဳးတြင္ ပါ၀င္၏။ သူသည္ ပင္လယ္အဏၰ၀ါအႏွံ႔၊ ေတာေတာင္အႏွံ႔ ပ်ံသန္းကာ သူနားရာ ေက်ာက္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာ၏။ သူ၏အသိုက္အား သူတစ္ပါးတို႔ကဲ႔သို႔ သစ္ကိုင္း၊ သစ္႐ြက္တို႔ႏွင့္မလုပ္၊ အာေခါင္၌ျဖစ္ေသာ အာေစးကို အန္ထုတ္ အသိုက္ျပဳ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အန္ရလြန္း၍ ထိုအာေစးတြင္ ရင္မွေသြးပင္ပါ၍ လာတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုငွက္သိုက္ကို စားသံုးရသူ လူသားတို႔အဖို႔ အင္အားျပည့္စံုကာ ရသာထူးႏွင့္ ျပည့္စံုလွ၏။

ကၽြန္မတို႔သည္လည္း လူ႔ေလာကေဗြ အဏၰ၀ါတြင္ ပ်ံသန္းေလ႔လာရင္းမွ ကၽြန္မတို႔ရင္၌ျဖစ္ေသာ စာေပကို အန္ထုတ္ကာ အသိုက္ျပဳ၍ ေလာကသားတို႔အား ေပးအပ္ပါသတည္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ရင္မွေသြးသည္လည္း ငွက္သိုက္တြင္ လိမ္းက်ံလ်က္ ပါလာခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ စားသံုးသူ လူသားတို႔၌ ခြန္အားဗလ ျပည့္စံုသည္ဆိုျငားအံ့၊ ဤရင္မွ ေသြးေခ်ာင္းပင္ စီးပါေစ။ ေသသည္အထိ မျပတ္အန္ထုတ္သြားၾကမည္ ျဖစ္၏။ ဤေစတနာသည္သာလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ စာေရးဆရာတို႔၏ ကုသိုလ္ပင္တည္း။

ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ႏွင္းယု၏ ဇီ၀ဇိုး ေဆာင္းပါးမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
႐ႈမ၀(၁၉၆၄၊ဇူလိုင္)