ၿမံဳေနတဲ႔ပင္လယ္

ေလလည္းမမွန္ မိုးလည္းမမွန္ဘူး..တဲ႔
ရာသီဥတုမွာ အျပစ္ႀကီး လံုးလံုးျဖစ္လို႔
သစ္သီးတစ္လံုးရဲ႕ ရနံ႔ကိုေတာင္
သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ၀ွက္ထားရတဲ႔ပင္လယ္
စိတ္ကူး႐ွိသေလာက္
လက္ပစ္မကူးရဲ႐ွာေတာ႔
ကိုယ္႔အဇၨ်တၱနဲ႔ကိုယ္
အခ်ိန္မွန္မွန္ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနရ
၀ိညာဥ္ကင္းတဲ႔ခႏၶာက
ေရေသေတြေပၚ ေပါေလာေမ်ာပါ
ဒီလိုနဲ႔ ..
ျမဳပ္လိုက္နစ္လိုက္ ပင္လယ္ဟာ
ကိုယ္႔ေသြးနဲ႔ကိုယ္ ရဲေဆးတင္ခဲ႔ေပါ႔
ငါ႔ကိုယ္ငါထမ္းၿပီး
လာလမ္းကိုျပန္လာမယ္ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း..။

ညိမ္းညိဳ

ဇီ၀ဇိုး

စင္စစ္မေတာ႔ စာေရးဆရာဆိုသည္မွာ ဇီ၀ဇိုးငွက္ပါပင္တည္း။ ဇီ၀ဇိုးငွက္သည္ ပ်ံလႊားငွက္မ်ိဳးတြင္ ပါ၀င္၏။ သူသည္ ပင္လယ္အဏၰ၀ါအႏွံ႔၊ ေတာေတာင္အႏွံ႔ ပ်ံသန္းကာ သူနားရာ ေက်ာက္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာ၏။ သူ၏အသိုက္အား သူတစ္ပါးတို႔ကဲ႔သို႔ သစ္ကိုင္း၊ သစ္႐ြက္တို႔ႏွင့္မလုပ္၊ အာေခါင္၌ျဖစ္ေသာ အာေစးကို အန္ထုတ္ အသိုက္ျပဳ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အန္ရလြန္း၍ ထိုအာေစးတြင္ ရင္မွေသြးပင္ပါ၍ လာတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုငွက္သိုက္ကို စားသံုးရသူ လူသားတို႔အဖို႔ အင္အားျပည့္စံုကာ ရသာထူးႏွင့္ ျပည့္စံုလွ၏။

ကၽြန္မတို႔သည္လည္း လူ႔ေလာကေဗြ အဏၰ၀ါတြင္ ပ်ံသန္းေလ႔လာရင္းမွ ကၽြန္မတို႔ရင္၌ျဖစ္ေသာ စာေပကို အန္ထုတ္ကာ အသိုက္ျပဳ၍ ေလာကသားတို႔အား ေပးအပ္ပါသတည္း။ တစ္ခါတစ္ရံ ရင္မွေသြးသည္လည္း ငွက္သိုက္တြင္ လိမ္းက်ံလ်က္ ပါလာခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ စားသံုးသူ လူသားတို႔၌ ခြန္အားဗလ ျပည့္စံုသည္ဆိုျငားအံ့၊ ဤရင္မွ ေသြးေခ်ာင္းပင္ စီးပါေစ။ ေသသည္အထိ မျပတ္အန္ထုတ္သြားၾကမည္ ျဖစ္၏။ ဤေစတနာသည္သာလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ စာေရးဆရာတို႔၏ ကုသိုလ္ပင္တည္း။

ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ႏွင္းယု၏ ဇီ၀ဇိုး ေဆာင္းပါးမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
႐ႈမ၀(၁၉၆၄၊ဇူလိုင္)

လြင္ျပင္

တအားလွတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ဒါပါနဲ႔ဆို ဆရာစည္သူၿငိမ္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာကဗ်ာမ်ား က႑မွာတင္ျဖစ္တာ ၃ပုဒ္႐ွိသြားပါၿပီ။ တအားကိုလွတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႔ပဲ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ခံစားမိပါတယ္။ ဆရာ႔ကဗ်ာေတြမွာ အထူးျခားဆံုးကေတာ႔ စကားလံုးက်စ္လ်စ္သိပ္သည္းျခင္းပါပဲ။ စကားလံုးတိုင္းမွာ အပိုအလိုမ႐ွိ က်နေသသပ္စြာ ကဗ်ာအလွဓာတ္ေတြ စီး၀င္လို႔ေနပါေတာ႔တယ္။ အရင္တင္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကေတာ႔ ေအာက္ေမ႔လို႔ ျပန္ေငးရတဲ႔ေန႔ေတြ နဲ႔ ေအာင္ဟိတ္ေခ်ာင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။

*** *** ***

လြင္ျပင္

ၫိႈ ႔ခ်က္က လွ လွလြန္းလွ
ေကာင္းကင္က ငိုက္က်လာၿပီး နမ္းရ။
ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ငွက္၊ တိမ္တိုက္၊ လမင္း၊ သစ္႐ြက္
ပက္လက္လွန္ၾကည့္ရင္း
အျပည့္အ၀လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ တၿမံဳ႕ ၿမံဳ႕ ျမည္း
ေလစိုင္ေတြ ခရီးသြားၾကရင္ဘတ္ေပၚ
ျမက္နဲ႔ သက္႐ွိအခ်ိဳ႕က
ေစာ္ကားၾကတာကိုပင္ ရင္မနာတတ္ေသး
ေနရာဖဲ႔ေပးတဲ႔ ႐ိုး႐ိုးႀကီးေလ။

စည္သူၿငိမ္း
(ျမားနတ္ေမာင္/၁၉၉၆)

ပင္လယ္ေမွာက္တဲ့ေလွ

သစၥာနဲ႔ေ၀းခဲ့လို႔ ... တဲ႔။
ဘယ္လိုမွေဆးဖက္မ၀င္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေတြ
တေရြ႕ေရြ႕ ရြာသြန္းေပါက္ေရာက္လာၾက
ကၽြန္မရဲ႕ေဆာင္းရာသီ ယာခင္းကေလး
ေပါင္းပင္ေတြနဲ႔ တအိအိၫႊတ္ေကြးေနခဲ့။
နတ္၀ွက္ခံထားရတဲ့ မယ္ဇလီပြင့္ေလးမ်ား
ေၾကးစားမဆန္တဲ့ လေရာက္ေအာက္မွာ ယိမ္းႏဲြ႕လဲ့၀ါ။
ေဆးေပါင္းမခခင္မွာပဲ အဆိပ္ေပါင္းခခဲ့ရလို႔
ကၽြန္မရဲ႕တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညေလး
ကိုယ္ပိုင္ေမးခြန္းေတြနဲ႔ လန္႔ႏိုးခဲ့ရ။
ဆုေတာင္းတိုင္းရတတ္တဲ့အရာေတြထဲမွာ
ကတိသစၥာ မပါဘူး
လက္မွတ္ေတြအျပည့္ထိုးထားတဲ့စြယ္ေတာ္ပင္က
ေလာကအဖို၊အမအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။
ယၾတာေခ်ဖို႔တစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္
ဒါမွမဟုတ္
ဒါဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္ပါ လို႔ ၀န္ခံလိုက္ရရင္ေကာင္းမလား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကားတၾကား ရယ္မိတာမ်ားၿပီ။
ေျဖသိမ့္လုိက္ပါတယ္
တစ္ခါတစ္ခါ... ဘ၀ဟာပ်င္းရိမေနဖို႔
၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္... လို႔။

မေနာ္ဟရီ
မုခ မဂၢဇင္း
၂၀၀၁/ ဒီဇင္ဘာ

ေတာင္သမန္

လူတစ္ေယာက္
အင္းေရျပင္ကိုၾကည့္ စိတ္ကူးခဲ႔လိမ္႔မယ္
အဲဒီစိတ္ကူးဟာ အခု တံတားျဖစ္လို႔
အဲဒီတံတားေပၚမွာ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔
လမ္းေလွ်ာက္လို႔
အင္းေရျပင္ကိုၾကည့္လို႔
စိတ္ကူးလို႔..။

ခင္ေဇာ္ျမင့္

အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

စိတ္ကူးထဲက ကမၻာေလာကႀကီး
အေမ႔အိမ္ထက္ ရာသီဥတုသာယာမယ္ထင္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာလိုက္တာ
ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြ..
တစ္ေန႔မွ ေနမသာခဲ႔ပါဘူးအေမရယ္

ၿမိဳ႕ကေလးက က်ဥ္းတယ္
အေမ႔အိမ္က စုတ္တယ္
ညီမေလးက ႏုငယ္ႏြမ္းနယ္
ေဟာဒီေကာင္ အေမ႔သားကေတာ႔
စာေတြေပေတြ အထပ္ထပ္ဖတ္ၿပီး
ဘ၀အေပၚ အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ ႐ူးႏွမ္းေနမိတာေပါ႔

ကၽြန္ေတာ္က
အေမ႔ရင္ေငြ႔မွာပဲ ႐ိုး႐ိုးေအးေအးကေလး
ခိုလံႈခ်င္တာအေမရဲ႕
အေမမ႐ွိတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ
ဘယ္ေတာ႔မွ လ ထြက္ေလ႔မ႐ွိဘူးဆိုတာ
အခု..ကၽြန္ေတာ္သိတတ္ခဲ႔ပါၿပီ

အသိပညာ အတတ္ပညာ
ဘ၀အာမခံခ်က္ အဆင့္အတန္း
စား၀တ္ေနမႈဆိုတဲ႔ အေရးႀကီး ၃ ပါး
အဲဒီေမာင္းႏွင္အားေတြနဲ႔အတူ
ပိုေကာင္းလာေအာင္ ငါဖန္တီးႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတဲ႔
ႏွင္တံတစ္ေခ်ာင္းက
ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ေလာကစားက်က္ႀကီးထဲ လႊတ္ေက်ာင္းထားတာ
ၾကာလွေပါ႔ အေမရယ္

အေမက
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္လည္း
ဟုတ္ပါတယ္အေမ
အေမနဲ႔ ျငင္းခံုခဲ႔ရတဲ႔ ညေနခင္းေတြမွာ
ေတးသီခ်င္းေတြ အဆုပ္လိုက္ပြင့္ပါပေကာလို႔
အခု..ကၽြန္ေတာ္ခံစားတတ္ခဲ႔ပါၿပီ

အေမက တအားစိတ္႐ွည္တယ္
ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကာႀကီး ျငင္းခံုေနရပါေစ
ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ေဒါသမထြက္ခဲ႔ဘူးေနာ္
အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ အခ်က္အလက္နဲ႔ျပန္႐ွင္းျပလို႔
အေမ႐ံႈးသြားၿပီဆိုရင္..
လမ္းထိပ္က သမိစ္ဆိုင္မွာ
ကၽြန္ေတာ္႔ကို မုန္႔ဟင္းခါးေတြ တ၀ႀကီး၀ယ္ေကၽြးျပန္ေရာ
ႏိုင္တဲ႔သူအေပၚ ရန္မမူရဘူး
ဂုဏ္ျပဳရမယ္လို႔မ်ား အသံတိတ္သင္ၾကားေပးခဲ႔တာလားအေမရယ္
ဒီသင္ခန္းစာကိုေတာ႔
ထြန္ေရးနက္တဲ႔အထိ
ကၽြန္ေတာ္ေၾကညက္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္ အေမ
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ႀကီးမွရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရာ ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ငယ္သူတစ္ခ်ိဳ႕အေပၚမွာေတာင္
မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ၀ယ္ေကၽြးခဲ႔ဖူးပါတယ္
ကၽြန္ေတာ္႐ႈံးခဲ႔ရင္ေတာ႔ ..အေမက
ကၽြန္ေတာ္႔နား႐ြက္ေလးကို သာသာဖြဖြလိမ္ဆြဲလို႔
"ကဲ..ေမာင္ေအာင္ မင္းအေမ႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေပြ႔ခ်ီထားႏိုင္သလဲ"
လို႔ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္
အခု..ကၽြန္ေတာ္႐ံႈးသြားတဲ႔အခါတိုင္း
နား႐ြက္ကို တံေတြးအဆြတ္ခံေနရတယ္ အေမ

ကၽြန္ေတာ္ကိုက သေႏၶမေကာင္းခဲ႔တာလား အေမရယ္
ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ေသးတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က
အိမ္ကေန သံုးႀကိမ္ထြက္ေျပး
သူ႔အေမကို ပူေဆြးေအာင္လုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဆိုရင္
ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ ႏွစ္ဆယ္႔သံုး
အမွားေတြကို ဘယ္လိုပဲ သင္ပုန္းေခ်ခဲ႔ေခ်ခဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သားလိမၼာဆိုတဲ႔ အသံုးအႏႈန္းေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ႔္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ
နာက်င္သိမ္ငယ္မႈေတြနဲ႔ အဆိပ္သင့္ေနရတုန္းပါအေမ

ေတာင္တန္းေတြ သစ္ပင္ေတြနဲ႔
စိမ္းညိႇဳ႕အုပ္မိုးေနတဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ၿခံေထာင့္တစ္ေနရာ
အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမဟာ အေ၀းကသားအတြက္
တိတ္တိတ္ကေလးမ်က္ရည္က်ေနရတယ္ဆိုတာ
ညီမေလးရဲ႕စာထဲမွာ ပါလာတယ္အေမရဲ႕
ညီမေလးအနားေရာက္လာမွန္းသိေတာ႔
လက္ဖက္ပင္ေတြက ပိုးက်ေနျပန္ၿပီကြယ္ လို႔ဆိုသတဲ႔
အေမရယ္ ..
အေမ႔လက္ဖက္ပင္ေတြက ပိုးက်မေနပါဘူးေလ
အေမ႔ရင္ထဲမွာသာ
ေဟာဒီသားအတြက္ ေလာင္မီးက်ေနရတယ္မဟုတ္လားအေမ

ကၽြန္ေတာ္က
ေတာင္တန္းႀကီးေတြရဲ႕ ဟိုး..တစ္ဖက္မွာ
ကမၻာသစ္႐ွိတယ္လို႔ ထင္တယ္
အေမက ကမၻာသစ္ထဲမွာ
သားအတြက္နာက်င္မႈအသစ္ေတြ႐ွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ကထင္လို႔ မိုက္ခဲ႔တယ္
အေမကျမင္လို႔ ႐ိႈက္ရတယ္
အေမ႔႐ိႈက္သံေတြကို အားတင္းသံေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ထြက္ခြဲခြာခဲ႔တယ္
အခု..ကၽြန္ေတာ္႔အားတင္းသံေတြကို
အေမ႔႐ိႈက္သံေတြက ၀ါးၿမဳိေနၾကၿပီအေမ

ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြ႕လ်ားခဲ႔ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
အက်ဳိးအေပါက္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲအေမရဲ႕
ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာမွာလိုေတာ႔
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မ၀ံ႔ရဲတာအမွန္ပါအေမ
တံတားတစ္စင္းရဲ႕ အခင္းအက်င္းမွာ
ပဥၥလက္ပန္းကႏုတ္ေတြက မ်ားလြန္းလွေတာ႔
ေျခလွမ္းတိုင္းကို သတိထားၿပီးနင္းေနရတယ္အေမ

အေမနဲ႔ေ၀းေနရတဲ႔ေန႔ေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေဆာင္းညေတြလိုပါပဲ
အလင္းေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔
ေႏြးေထြးမႈေတြ ဆိတ္သုန္းရတယ္
ဒီလို ေန႔ညအသေခၤ်ေတြမွာ
ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ကို နယ္ဖတ္ျပဳျပင္ရင္း
အေမ႔ကိုလြမ္းတဲ႔စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်ရပါတယ္အေမ
အသည္းမာတယ္ စိတ္မာတယ္လို႔
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ထင္ထားတဲ႔အိမ္ေျပးေလးတစ္ေယာက္
မ်က္ရည္က်ေနၿပီလို႔ အေမ႔ကို၀န္ခံလိုက္တာဟာ
အေမ႔အိမ္ကိုျပန္လာေတာ႔မဲ႔ သေကၤတစ္ခုေပါ႔အေမရယ္

မနက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကို ျပန္လာျဖစ္မွာပါအေမ
လက္ဖက္ပင္ေတြ ပိုးထိုးေနတယ္ဆိုၿပီး
အေမ တိတ္တိတ္ေလးမငိုရေတာ႔ပါဘူး
ျငင္းခံုရယ္ေမာ တေသာေသာနဲ႔
ေျမနီလမ္းကေလးရဲ႕ ေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွာ
အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပါ၀င္ခြင့္ရဦးမွာပါ
ေလာကဓံရဲ႕ ထုေထာင္း႐ိုက္ပုတ္မႈေတြနဲ႔
သန္မာလာၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဟာဒီလက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
အေမ႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေပြ႔ခ်ီထားႏိုင္တယ္ဆိုတာ
အံ႔ၾသတႀကီး သိေစခ်င္လွပါၿပီအေမ။

ညိမ္းညိဳ

ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္

ျမင္းတစ္ေကာင္ကို လူႏွစ္ေယာက္စီးတဲ႔အခါ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္လို႔ အဆင္မေျပပါဘူး။ တစ္ေယာက္က ေ႐ွ႕ကဆိုရင္ က်န္ေသာတစ္ေယာက္ေတာ႔ျဖင့္ ေနာက္ကေနရပါလိမ္႔မယ္။ ဒါမွသာ ခရီးလမ္းပန္းသာယာၿပီး သြားလိုရာကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရာက္ႏိုင္မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ေနရတဲ႔ လုပ္ငန္းနယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ဆိုၿပီး လူတန္းစား ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိမယ္ထင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ႏိုင္သလို ေနရာတိုင္းအတြက္ ေနာက္လိုက္မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိကၽြမ္းက်င္ရာ သက္ဆိုင္တဲ႔ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာေတာ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင့္႐ွိတယ္။ မိမိနဲ႔စိမ္းတဲ႔နယ္ပယ္၊ ရင္းႏီွးကၽြမ္း၀င္မႈမ႐ွိတဲ႔နယ္ပယ္မွာေတာ႔ ပညာေတြ၊ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရထားသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီနယ္ပယ္မွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ႔သူရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာသာ ႐ွိရလိမ္႔မယ္။

တကယ္ေတာ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေတြဆိုတာက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ စီမံခန္႔ခြဲမႈလြယ္ကူေစဖို႔နဲ႔ လုပ္ငန္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္စြာလည္ပတ္ေစႏိုင္ဖို႔ ေနရာအလိုက္ သတ္မွတ္ခ်က္သာျဖစ္တယ္။ "ဖိုးလမင္းလည္း၊ သူ႔အလင္းႏွင့္ အဆင္းႏွင့္။ မီးတိုင္ငယ္လည္း၊သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္" ဆိုတဲ႔ ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ အလွကိုယ္စီ ကဗ်ာေလးပမာပဲ လူတုိင္းလူတိုင္းဟာ စြမ္းရည္ကိုယ္စီနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အေရးပါအရာေရာက္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႔ စက္ႀကီးတစ္လံုးမွာ ေသးငယ္တဲ႔ မူလီေလးတစ္ခုကို မမႈေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး ျဖဳတ္ထားလို႔မရတဲ႔ သေဘာကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

အဓိကအႏွစ္သာရမွာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသဖို႔၊ တာ၀န္ယူရဲတဲ႔သတၱိနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးေျဖာင့္ေျဖင့္ အလုပ္လုပ္ဖို႔၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ႔ အရည္အေသြးနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားေနဖို႔၊ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြရဲ႕ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးနဲ႔ တရားသျဖင့္အခြင့္အေရး၊ အက်ိဳးခံစားခြင့္ရ႐ွိေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲေပးႏိုင္ဖို႔၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးရဲ႕ ကိုယ္က်င့္နဲ႔သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္လိုက္ဆိုရင္လည္း ေနာက္လိုက္ေကာင္းပီသစြာ ျပဳမူေနထိုင္ဖို႔၊ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္ကို တိတိက်က်လိုက္နာလုပ္ေဆာင္ဖို႔၊ အျပည့္အ၀ယံုၾကည္ၿပီး စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႐ိုးေျဖာင့္စြာ စူးနစ္လုပ္ေဆာင္ဖို႔၊ မိမိတို႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ကို လက္ခံႏိုင္စြမ္း႐ွိဖို႔တို႔သာ ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိေသးတဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမၻာေျမဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသလို လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေတြကိုလည္း ထပ္တူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ညိမ္းညိဳ

သေဘၤာသီး

ဆရာခ်စ္စံ၀င္း ရဲ႕ "အေမႏွင့္ အေမ႔အေၾကာင္း" စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ႔ သေဘၤာသီး ဇာတ္ေၾကာင္းပံုျပင္ေလးကို အခုထိ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ႔ အခါတိုင္းလည္း တဆင့္ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်မိတာ ခဏခဏပါပဲ။ အခုတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ေလးကို အလည္ေရာက္လာၾကတဲ႔ စာခ်စ္သူမ်ားကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ပါရေစခင္ဗ်ာ။ တဆက္ထဲမွာပဲ က႑ေလးေတြေအာက္မွာ႐ွိတဲ႔ "ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာကဗ်ာမ်ား"၊ "ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာကဗ်ာမ်ား/ကဗ်ာ႐ွည္"၊ "စာမွတ္စု"နဲ႔ အခ်ိဳ႕ေသာစာမူမ်ားဟာ အျခားေသာစာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမမ်ားရဲ႕ စာမူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေလးစားစြာ အသိေပးလိုပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားရဲ႕ ကေလာင္အမည္ကိုလည္း စာမူမ်ားရဲ႕ အေပၚမွာေရာ ေအာက္မွာပါ ေလးေလးစားစား ေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္း ႐ွားပါးေကာင္း႐ွားပါးႏိုင္တဲ႔ အေ၀းေရာက္ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

*** *** ***

သေဘၤာသီး

ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ႔သည့္ ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က မဂၢဇင္းတစ္ခုထဲတြင္ ဖတ္ဖူးေသာ ၀တၳဳေလးတစ္ခုကို သြား၍ သတိရလာ၏။ ဘယ္မဂၢဇင္းထဲတြင္လည္းေတာ႔ မမွတ္မိပါ။ ျမ၀တီ သို႔မဟုတ္ ႐ႈမ၀ထဲတြင္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဘယ္သူေရးသည္ကိုလည္း မမွတ္မိပါ။ ဇာတ္လမ္းကိုသာ မွတ္မိေနပါ၏။

***

မုဆိုးမႀကီးသည္ ျပန္လာမည့္သားကို ေမွ်ာ္ေနသည္။ ညေနစာအတြက္ ႐ွိသမွ်ေငြကေလးႏွင့္ သားအတြက္ ဟင္းျမက္ျမက္ ခ်က္မေကၽြးႏိုင္သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ အေမကိုယ္တိုင္လည္း ေနမေကာင္းေနသျဖင့္ ေစ်းေတာင္းႏွင့္ေခါင္း ကြာခဲ႔သည္မွာ ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ သည္ေတာ႔လည္း ေငြပါ ခန္းလာ၏။ အေမသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ေနမေကာင္းသည့္အျဖစ္ကိုပင္ စိတ္ဆိုးလာသည္။ သား ဒီေန႔ အျပန္ေနာက္က်လာသည္။ အရင္ေန႔ေတြကဆိုလွ်င္ ယခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သား အိမ္ျပန္ေရာက္၍ေနၿပီ ျဖစ္၏။

အေမသည္ ယိုင္ေနေသာ သူ၏တဲကေလးကိုမွီရင္း ဆက္ေမွ်ာ္ေနသည္။ ဒီေန႔မွ အိမ္က ကင္းအလွည့္လည္း က်ေန၏။ အေမ႔စိတ္ထဲတြင္ ကင္းလွည့္ျမန္သည္ဟု ထင္ေနသည္။ တျခားအလုပ္ဆိုလွ်င္ အေမကိုယ္တိုင္ ထြက္လုပ္ေလ႔႐ွိေသာ္လည္း ကင္းေစာင့္ဖို႔အတြက္ အေမ႔မွာ ခက္သည္။ သူႀကီးက ေယာက်္ားမ်ားသာ ကင္းေစာင့္ရမည္ဟု ဆို၏။ သို႔မဟုတ္ပါက သားကို ၀၀လင္လင္ အိပ္ေစ၍ အေမကိုယ္တိုင္ ကင္းထြက္ေစာင့္မည္ ျဖစ္၏။

သားျပန္လာသည္။

အေမသည္ တံစက္ၿမိတ္မွထြက္၍ သားကို ႀကိဳလိုက္၏။ သားသည္ အေမ႔ကိုယ္လံုး ႏွစ္ဆခန္႔႐ွိသည္။ အေမ႔ကိုပင္လွ်င္ ကိုင္ေပါက္လိုက္ႏိုင္သည့္ ခြန္အားလည္း ႐ွိ၏။ သည့္အတြက္ အေမက အားရသည္။ အေမသည္ သူေမြးထားေသာသားကို တစ္ကိုယ္လံုး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေနမိသည္။

အေမ ဘယ္ေတာ႔မွ ၾကည့္မ၀။

သားအတြက္ ထမင္းပြဲေ႐ွ႕ေရာက္ အေမ ျပင္ေပးလိုက္၏။ သား ထမင္းၿမိန္မၿမိန္ကို အေမက ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ေနရေသးသည္။ သားက ၿမိန္သည္လည္းမဟုတ္၊ မၿမိန္သည္လည္းမဟုတ္၊ ဗိုက္ျပည့္သည့္ သေဘာသာစား၍ ထမင္း၀ိုင္းမွ ထလိုက္၏။

"အေမရာ ..စားစရာ အခ်ဳိအခ်ဥ္ေလး ဘာေလး မ႐ွိဘူးလား" ဟု ေမးလိုက္၏။

အေမက မ႐ွိဘူး ဟူေသာစကားကို မေျပာရက္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္ကို မ႐ွိ၍ အေမက ေၾကကြဲေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သားအားၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ရ၏။

"သား ဘာစားခ်င္လို႔လည္း သားရယ္"

"ေအးဗ်ာ.. သေဘၤာသီးေလးမ်ား စားရရင္ ေကာင္းမယ္"

သား ဘာစားခ်င္သည္ ဆိုသည္မွာ အေမ႔အသည္းထဲ၌ စြဲ၍သြားသည္။ သားသည္ ၾကမ္းျပင္၌ တံုးလံုးလဲေနေသာ ငါးေတာင့္ထိုးဓာတ္မီးကို ေတြ႔လိုက္သည္။

"ဒီေန႔ ကင္းက်လို႔လား အေမ"

"ေအး..သားရယ္၊ အေမတို႔အိမ္ ကင္းက်တယ္။ ဒီကင္းကလည္း ခဏခဏပါပဲ။ ညေနကမွ ဆယ္အိမ္ေခါင္းအိမ္က မီးေတာင့္လာေပးသြာတာ"

"ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ပါ႔မယ္ဗ်ာ"

သားသည္ ၾကမ္းေပၚတြင္ ေက်ာခင္းလိုက္ရင္း သူကင္းေစာင့္မည္ဟု ဆိုလိုက္၏။ ဒီအတြက္ အေမသည္ ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ျဖစ္သြားရသည္။ သားကို ကင္းေစာင့္ပါဟု အေမ မေျပာရက္။ သားကလြဲလွ်င္လည္း မည္သူမွ် ေစာင့္မည္သူမ႐ွိေပ။ မၾကာမီ သားသည္ ကင္းေစာင့္သြားရန္ ျပင္ဆင္လိုက္၏။ အေမသည္ သားၿခံဳဖို႔ ေစာင္တစ္ထည္ကို ထုပ္ထားသည္။ သားႀကိဳက္ေသာ ေဆးလိပ္ သံုးလိပ္ကိုလည္း ေစာင္ေခါက္ႏွင့္အတူ ခ်ထားေပး၏။ အိမ္မွ တစ္ခုတည္းေသာ တဘက္ကေလးကိုလည္း ခ်ေပးထားေသးသည္။

သားသည္ တဘက္ကို ေခါင္းေပါင္းရင္း ေဆးလိပ္မ်ားကို ေစာင္ၾကားတြင္ညႇပ္ကာ ထြက္သြားေတာ႔၏။

အေမသည္ သား၏ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္၍ ၀မ္းနည္းေနမိျပန္သည္။ သားက သေဘာၤသီးစားခ်င္သည္ဟု ဆို၏။ သေဘၤာသီးတစ္လံုးကို အေမ ဘယ္လို၀ယ္ေကၽြးရမည္နည္း။ တစ္ေန႔က မနက္ေစ်းတြင္ေတာ႔ မိသိုက္တို႔အပိုင္းမွ သေဘၤာသီး ထြက္ေရာင္းသည္။ ပင္မွည့္သီးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အေမသည္ သား သေဘၤာသီးႀကိဳက္တတ္မွန္းသိ၍ သေဘၤာသီးနား ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနမိေသး၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေငြစ မေျပလည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သေဘၤာသီးကို မ်က္စိမွိတ္ကာ ႐ွိသမွ်ေငြစႏွင့္ ဆန္၀ယ္ခဲ႔ရသည္။

အေမ သေဘာၤသီး ဘယ္လို ရႏိုင္ပါ႔မလဲဟု စဥ္းစား၏။ မိသိုက္တို႔အပိုင္းတြင္ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၍ ေႂကြးသြား၀ယ္ရန္ကိုလည္း စဥ္းစားေနမိ၏။ မိသိုက္တို႔အပိုင္းတြင္ သေဘာၤသီး ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိေပေတာ႔မည္။ တစ္ေန႔က ခူးေရာင္း၍ ကုန္ၿပီျဖစ္ႏိုင္၏။ အေမသည္ သူကိုယ္တိုင္ သေဘာၤပင္မ်ားစိုက္ရန္ စိတ္ကူးလိုက္၏။ မနက္ျဖန္တြင္ သားစားခ်င္ေသာ သေဘာၤသီး ေကၽြးႏိုင္ရန္က အေရးႀကီးသည္။

အေမသည္ ညဦး၏ တိတ္ဆိတ္မႈကိုျဖိဳခြင္း၍ ထြက္လာေသာ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဒီအသံသည္ အေမ႔သားထံမွ ထြက္လာေသာအသံ ျဖစ္သည္။ အေမသည္ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ားကို ေရတြက္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆယ္ခ်က္တိတိ ျဖစ္၏။ ဆယ္နာရီ ထိုးေပၿပီ။ အေမသည္ မီးခြက္ကေလးကိုမႈတ္ၿပီး ေစာင္ပါးကေလးကိုၿခံဳကာ ခါးပန္းကိုေခါင္းတင္ရင္း ေခြေခြကေလး လွဲေန၏။

အေမသည္ သူ႔ဘ၀ကိုသူ ျပန္စဥ္းစားေနမိ၏။ သားေလး လူးလားမေျမာက္မီ အေဖဆံုးခဲ႔သည္။ အေမ႔အတြက္ ေ႐ႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳသလိုျဖစ္၏။ ဒီေနာက္တြင္ေတာ႔ ဒီသားကို လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးခဲ႔ရ၏။ လူျဖစ္လာေသာ္လည္း သားသည္ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး ျဖစ္လာသည္ဟုေတာ႔ မဆိုသာ။ သားသည္ ႐ြာ၌ ေတာင့္တင္းသန္စြမ္းသူျဖစ္၍ အားလံုးက ေလးစားၾကသည္ကိုေတာ႔ အေမ ဂုဏ္ယူမိသည္။

သားထံမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ဆယ္႔တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အေမသည္ အိပ္မေပ်ာ္ေသး။ သားထံမွ သံေခ်ာင္းေခါက္တိုင္း အေမ ၾကားေနရ၏။

ညသည္ ပို၍ တိတ္ဆိတ္လာသည္။ တစ္နာရီျခားတစ္ခါ ထြက္ေပၚလာေသာ ကင္းသံေခ်ာင္းသည္သာ ညအေမွာင္ကို ၿဖိဳခြင္း၍ အခ်ိန္မွန္ထြက္ေပၚလာ၏။ တစ္႐ြာလံုး အိပ္ေမာက်၍ ေနေပၿပီ။ သားသည္ တစ္ခ်က္သမ္းေ၀လိုက္ရင္း နာရီကို ၾကည့္လိုက္၏။ ႏွစ္ခ်က္တီးေတာ႔မည္ ျဖစ္၏။ ဒီတစ္ႀကိမ္ သံေခ်ာင္းေခါက္ၿပီးပါက ႐ြာထဲသို႔ ကင္းတစ္ပတ္လွည့္ရန္ စိတ္ကူးလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္လြန္း၍ ညတာသည္ ပို၍႐ွည္သည္ ထင္မိ၏။ သားသည္ ကင္းသံခ်င္းကို ႏွစ္ခ်က္တိတိ ေခါက္လိုက္၏။ ၿပီးမွ ႐ြာေတာင္ထိပ္မွ ေျမာက္ထိပ္သို႔တိုင္ တစ္ပတ္ေလွ်ာက္၍ ကင္းလွည့္လိုက္၏။ အေမ႔အိမ္၀သို႔လည္း ေရာက္ခဲ႔သည္။ အေမ အိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္၍ အိမ္ထဲသို႔ မ၀င္ခဲ႔။

ကင္းတဲသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာ သားသည္ အေမထည့္ေပးလိုက္ေသာ ေဆးလိပ္မ်ားထဲမွ တစ္လိပ္ကို ဖြာလိုက္၏။ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္မွ လြဲ၍ တစ္လိပ္သာ က်န္ေတာ႔သည္။ မိုးလင္းပိုင္းတြင္ ေသာက္ရန္႐ွိေနေသး၍ သားသည္ ေဆးလိပ္ကို ေခၽြတာၿပီးေသာက္ေနရ၏။ သားသည္ ေဆးလိပ္ကို တစ္႐ိႈက္၀၀ႀကီး ေသာက္လိုက္စဥ္တြင္ပင္ ႐ြာလယ္ပိုင္းဆီမွ အသံမ်ားသည္ ညဥ့္၏ တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳ၍ ထြက္လာသည္။

"သူခိုး..သူခိုး..သူခိုး"

သားသည္ ေဆးလိပ္တိုကိုခ်ထားလိုက္ရင္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ၾကခတ္တုတ္ကိုယူကာ အသံလာရာဘက္သို႔ အေျပးသြားလိုက္၏။

"သူခိုးဗ်ိဳ႕ ..သူခိုး"

သူခိုးေအာ္သံ ထပ္၍ ေပၚလာျပန္သည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ ဟိုလူဒီလူမ်ား ႏိုးလာၾကဟန္တူသည္။ သားသည္ သူခိုးေအာ္ရာေနရာဘက္သို႔ ေျပးသြားခဲ႔၏။ ညသည္ ေမွာင္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ လေကြးေကြး၏ အလင္းေရာင္ကသာ အလြန္ကို မႈန္တိမႈန္မႊား ႐ွိေနသည္။ သားသည္ လမ္းက်ဥ္းကေလးတစ္ခုထဲသို႔ ေျပး၀င္လိုက္သည္။ သူခိုးသည္ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆီမွ ေျပးလာသည္။ သူသည္ အေမွာင္က်ေနေသာ ၿခံစည္း႐ိုးတစ္ဖက္သို႔ ကပ္ေနလိုက္၏။ သူခိုးသည္ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးထြက္လာသည္။ သားက "ေဟ႔..ရပ္" ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သူခိုးကား မရပ္။

"ရပ္"

ဆက္၍ ေအာ္လိုက္သည္။ သူခိုးသည္ အ႐ွိန္ျဖင့္ဆက္၍ ေျပးျပန္၏။ သူသည္ ရပ္ခိုင္းသည္ကို မရပ္ေသာ သူခိုးအား သူ၏ ၾကခတ္တုတ္ျဖင့္ အေမွာင္ထဲမွ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိုက္ခ်လိုက္၏။ သူ၏ အား႐ွိသေလာက္ ႐ိုက္လိုက္ပါက တစ္ခ်ီတည္း အသက္ထြက္သြားႏိုင္၏။ သူခိုးသည္ ထိုေနရာတြင္ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားသည္။ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာသူမ်ားလည္း မီလာေတာ႔သည္။

သားသည္ လဲက်ေနေသာ သူခိုးေပၚသို႔ လက္ႏွိပ္မီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္လိုက္သည္။ သူသည္ အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ထ၍ ေအာ္လိုက္မိသည္။

"အေမ"

သားသည္ လက္ႏွိပ္မီးထိုးထားရင္း အေမ႔ရင္ထဲမွ ေစာင္ပါးေလးႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ ခိုးလာသည့္ ပစၥည္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

ထိုအခါ သေဘၤာသီးေလး တစ္လံုးသည္ အန္ထြက္၍ က်လာပါ၏။

* ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ အေမႏွင့္ အေမ႔အေၾကာင္း စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

မိသားစု

မိသားစုဆိုတာ
တစ္ေယာက္ေ႐ွ႕ ေရာက္ဖို႔
တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုတ္ရတယ္
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းတိုးထြက္ဖုိ႔
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း အခုတ္ခံရတယ္
မိသားစု သီခ်င္းဟာ အတက္အဆင္းရွိတယ္
သံစံုျမည္တယ္။

မိသားစုဆိုတာ
လူေျခာက္ေယာက္ရွိ လူေျခာက္ေယာက္
လက္၁၀ေခ်ာင္းရွိ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း
ေခတ္က ေတာင္းဆိုတဲ႔အတိုင္း လႈပ္ရွားရတယ္
အိမ္ရွိလူအကုန္။

လဲက်သြားတဲ႔ ငါ႔အေဖေနရာကို
ငါ႔ညီေလး၀င္ခဲ႔တယ္
ယိုင္နဲ႔သြားတဲ႔ ငါ႔အေမရဲ႕ ေနရာကို
ငါ႔ညီမေလး ၀င္ခဲ႔တယ္
မိသားစုကို ငါမျမင္ခဲ႔ဘူး။

ငါ႔အေတြးအေခၚက သားသမီးဆိုတာ
သီးျခားရွင္သန္ရတဲ႔ ဘ၀တစ္ခု
ငါက လမ္းေပၚမွာၾကီးၿပင္းခဲ႔လို႔
လမ္းနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

ငါ႔မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ႔မီး
ငါ႔မိသားစုမွာ ငါဟာ မလံုၿခံဳတဲ႔ထရံ
ငါ႔ႀကိဳးကိုတီးခတ္လိုက္တိုင္း အသံေၾကာင္ထြက္တယ္
ငါ႔မိသားစုမွာ
မိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္လည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ
ငါ႔မိသားစုမွာ
ၾကမ္းခင္းတစ္ေပါက္ က်ိဳးပဲ႔ေနတယ္ဆိုလည္း
ငါပဲျဖစ္မွာ
မေအာင္ျမင္တဲ႔ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ႔မိသားစုပဲ
မ၀င္တဲ႔ဂိုးေတြကို ငါသြင္းခဲ႔တာ။

စိုင္း၀င္းျမင့္

သက္ႏုရင္ေငြ႔ သက္ရင့္အလြမ္း

ဒီဘေလာ႔ေလးစလုပ္တဲ႔ ၁၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇ မွာပဲ ဒီကဗ်ာေလးကို တင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းငါးပြင့္ရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း မွာလည္း ႏွစ္သက္မိတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ထည့္သြင္းေရးစပ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။

သက္ႏုရင္ေငြ႔ သက္ရင့္အလြမ္း

႐ုိးျပတ္လယ္ကြင္း
ယာေတာ ခေရာင္းေတာ
ဘ၀အေမာေတြ ၾကားကေန
မမွီမကမ္း မျမင္စမ္းတမ္း
လွမ္းလွမ္းၿပီး လြမ္းေနရတယ္
ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြ ေက်ာ္ခဲ႔ေပါ႔ ။

ငါတို႔ႏွလံုးသားေတြ ႏူးည့ံျဖဴစင္ခဲ႔
လက္သည္းေတြ မ၀ွက္တတ္ၾကေသးခ်ိန္
တစ္ဦးရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ တစ္ဦးကိုေႏြးေထြးေစခဲ႔ၾက
တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကၿမဲၿမဲဆုပ္
အေပးအယူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သီအိုရီေတြ နားမလည္ၾကေသးခ်ိန္
အၾကင္နာေတြ ခ်ိဳၿမိန္ခဲ႔ၾကတယ္ ။

ကေလးဘ၀ လူေကာင္ေလးေတြေတေလ
ဒါေပမဲ႔ ငါတို႔စိတ္ေတြ မေတေလခဲ႔ၾကဘူး
မေပပြ မစြန္းထင္း
အဲသည္တုန္းက အျဖဴထည္ေတြ
ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါတို႔ ဘာနဲ႔ျပန္၀ယ္ၾကမလဲ
အိပ္မက္ေတြ ေသေသာက္မက်ဴးဘဲ မူးခဲ႔ၾက
အာသီဆႏၵေတြ အသီးသီး႐ြက္လႊင့္ၾက
ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြ ဆူဆူၿဖိဳးျဖိဳး ဖြံ႔ထြားႀကီးျပင္းလာၾက
ဘ၀ကို ပန္းလိုပြင့္ ပန္းလိုေမႊးေစဖို႔
ပန္းတစ္ပင္လို ငါတို႔ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ႔ၾက
ဘ၀က ငါတို႔အေပၚ အဆိပ္သီးေတြ မိုးလို႐ြာခ်
ခါးသီးနာက်င္ျပင္းျပ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အၿပိဳင္းအ႐ုိင္း
ေလာကဓံတိုက္ကြက္ ကံၾကမၼာ႐ိုက္ခ်က္
ငါတို႔ဘ၀အေပၚမွာ
အ႐ႈိးရာေတြဟာ ခုထိအတိုင္းသား
ဒီလိုနဲ႔..
ငါတို႔လည္း ေမွာက္မွားခဲ႔ၾက ေသာက္စားခဲ႔ၾက
မိုးခါးေရေတြ စည္နဲ႔ခ်ီ ႐ွိခဲ႔ၿပီ ။

ဘ၀ရဲ႕ ျပဇာတ္ အိပ္မက္ေတြ တစ္ခန္းရပ္ဖို႔
ငါတို႔ ဇက္ႀကိဳးေတြ သပ္ခ်ိန္
မွန္ပါတယ္ မိတ္ေဆြ..
ဒဏ္ရာေပ်ာက္ေပမဲ႔ အနာ႐ြတ္ေတြက်န္ခဲ႔တယ္
ဖြာရရာ မြစာႀကဲ
ငါတို႔စိတ္ေတြ ၿပိဳကြဲ
(တိတ္တိတ္ကေလး ကိုယ္စီ) ရင္ထဲမွာ ငိုပြဲဆင္ေနၾကၿပီ ။

လြမ္းတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ..
သစ္ေတာ္သီးတစ္လံုးကို
တစ္ေယာက္တစ္ဖဲ႔ ၀ိုင္းအံုစားေသာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္
ငါတို႔ရဲ႕ အျဖဴေရာင္မွတ္တိုင္ေတြကို လြမ္းတယ္
တစ္ေယာက္ေက်ာင္းပ်က္တစ္ေယာက္လက္နဲ႔ မွတ္စုေတြကူးေပး
ငါတို႔ရဲ႕ အၾကင္နာေတြကို လြမ္းတယ္
တစ္ေယာက္ငိုေႂကြးရင္ အားလံုးမ်က္ရည္က်
တစ္ေယာက္ရယ္ေမာရင္ အားလံုးေပ်ာ္႐ႊင္ၾက
အျမင္ၾကည္လင္တဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကို လြမ္းတယ္
တစ္ခုေပးမွတစ္ခုရတဲ႔ နိယာမ
ငါတို႔ေတာ္လွန္ခဲ႔ၾက
အ႐ိုးအက္မွ် ခိုက္ခိုက္တုန္ခ်မ္းေအး
ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေဆာင္းရာသီေတြမွာ
အေႏြးထည္တစ္ထည္ဟာ
ငါတို႔အားလံုးကို ေႏြးေထြးေစခဲ႔တယ္
ေက်ာင္းလြယ္အိတ္တစ္လံုးထဲက မုန္႔ပဲသေရစာ
ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ ၀မ္းမီးကို ၿငိမ္းေစခဲ႔တယ္
ငါတို႔လက္ေတြ ျဖန္႔ထားၾကတယ္
ဆုပ္မထားၾကဘူး
အားလံုးက ေပးေနၾကတယ္ ျပန္မယူၾကဘူး
ဒါေပမဲ႔ ငါတို႔အားလံုးရ႐ွိခဲ႔ၾက
ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာတရား ေအးျမတဲ႔ အၾကင္နာတရား
ခိုင္မာတဲ႔ သံေယာဇဥ္တရား
ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနမလား မိတ္ေဆြ..
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔
ဒါေတြဟာ..
႐ွင္သန္ေအာင္စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ ခက္ခဲလွတဲ႔
ေလာကပါလ သီးပင္စားပင္ေတြပါ ။

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ..
စိတ္ကူးေတြမိုက္တဲ႔အတိုင္း ငါတို႔႐ြက္တိုက္ခဲ႔ၾက
ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေ၀းကြာေနၾက
အခုဆိုရင္..
ရင္ကြဲနာက်သံစဥ္ေတြ ဖြဲ႕ သီေနၾကၿပီေလ
မစားရ၀ခမန္း အာသီဆႏၵေတြ ခ၀ါခ်
ငါတို႔ဘ၀ေတြ ျပန္ျဖဴစင္ခြင့္ ရခ်င္တယ္ ။

ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြရဲ႕ ဟိုမွာဘက္
ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ၿမဲၿမဲဆုပ္
ေလာကဓံရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္ခ်က္ေတြကို ခါထုတ္
၀ါသနာပါရာ အလုပ္,လုပ္ၾကရင္း
ဘ၀ကို ေမႊးျမျဖဴစင္စြာ ပြင့္လန္း႐ွင္သန္ခဲ႔ၾကတယ္ ။

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ..
အေျဖမ႐ွိတဲ႔ ပုစၧာတစ္ပုဒ္
ရေသ႔စိတ္ေျဖ သေဘာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္
အေျဖၫွိေနတဲ႔ငါ
႐ူးသြပ္ေနၿပီလို႔ ဆိုခ်င္ဆိုၾက
ငါတို႔ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ငါတို႔ရင္ဘတ္ထဲက အျဖဴေရာင္ေန႔ရက္ေတြကို
အျဖဴေရာင္သက္သက္ လြမ္းဆြတ္မိျခင္းရယ္ပါ ။

ညိမ္းညိဳ
- ျဖဴစင္အျပစ္ကင္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကေသာ ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပံုရိပ္ကို လြမ္းဆြတ္သတိရစြာျဖင့္...

ၾကယ္၀င္စား

အဆင္းက
လြမ္းခ်င္းေတြလို ေဆြးေဆြးနီ
ဒီမွာ..
ေမတၱာတရားရဲ႕ ပံုတူေတာင္တန္းမ်ား
ေမွ်ာ္လင့္စိမ္းနဲ႔ ညိဳ႕ ညိဳ႕ ေတာအုပ္မ်ား
မိုးသည္းႏွင္းထန္ဥတုမ်ား
ေကာင္းကင္တစ္ခိုက
လိုရာဆိုက္ ငွက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ျမင္တိုင္း
အထူးပင္မိႈင္းလာေသာ ဆြတ္က်င္လိႈင္းမ်ား
ဪ..
အိမ္ရနံ႔၀င္ေနတဲ႔ အဖ်ားေငြ႔ေငြ႔ေတြက
ကၽြန္ေတာ္႔တံခါးေပါက္ကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္လို႔။

စံညိမ္းဦး

ေပါ႔ေပါ႔ေလးနဲ႔ ေလးေနၾကၿပီ

ငါ႔ေန႔ေတြညေတြဟာ ေပါ႔ေပါ႔ေလးနဲ႔ေလးေနၾကၿပီ
ေမြးရာပါ အမာ႐ြတ္တစ္ခုနဲ႔ ငါ႔ႏႈတ္မွာ တမာေတြေစးကပ္ေနခဲ႔တာမ်ားလား
ေႏြရယ္ မိုးရယ္ ေဆာင္းရယ္ ရာသီအလီလီမွာ ခက္တေရာ္ၾကမ္း႐ွ
ဘ၀ကို ဒီလို ျခယ္သေျမႇာက္စားဖို႔ ငါ႔ပုခံုးကို ဘယ္သူႀကိမ္လာ,လာတို႔တာလဲကြယ္
ငါ႔ရဲ႕ ေအးရာေအးေၾကာင္း သူငယ္တန္းဖတ္စာေလးမွာ
ဘာလို႔မ်ား ထမင္းသိုးဟင္းသိုးေတြ လာေႏႊးေနၾကပါလိမ္႔
အခ်ိန္မွန္မွန္လည္ပတ္ေနတဲ႔ ကမၻာႀကီးမွာ
ငါဟာ ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္မ်ိဳးနဲ႔ မလိမ္႔တပတ္လုပ္ခဲ႔မိပါသလဲ
ငါ႔နားထဲကို အကၽြတ္တရားေတြ ေလာင္းေလာင္းမခ်ပါနဲ႔
တပည့္ခံဖို႔၀န္မေလးတတ္တဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ
ဘံုခန္းနဲ႔လည္း မေျမႇာက္ေစခ်င္ဘူး ငရဲခန္းနဲ႔လည္း မေခ်ာက္ေစခ်င္ဘူး
ငါ႔စိတ္နဲ႔ငါ႔ကိုယ္ တကယ္ကို လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးလြန္းလွပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား..
ဦးခ်ိဳးလိုက္မွ ဦးပိုေထာင္လာတတ္တဲ႔ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ဟာ တေစၧဆိုခဲ႔ရင္
ငါက သရဲသဘက္ထက္ေတာင္ ပိုျပလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕ကြယ္
လေရာင္ ပန္းပြင့္နဲ႔ လိပ္ျပာေလးေတြပ်ံ၀ဲေနတာကိုမွ ကဗ်ာစပ္ခ်င္တဲ႔ ငနဲတစ္ေကာင္
ခုေတာ႔..
ပိုးဖဲကတၱီပါေတြ ဖံုးအုပ္ထားတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာႀကီးဆီကျခေပါက္ရာေတြကို စာစီကံုးေနရတယ္
အင္းေလ ..ငါကိုက ေပါ႔ေပါ႔ေလးနဲ႔ ေလးေနမိၿပီကိုး..။

ညိမ္းညိဳ

အေမ

ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေလ
သိပ္မိုက္ခဲ႔တာေပါ႔ ..
အၾကင္နာနဲ႔ ညင္ညင္သာသာ ၿပံဳးျပခဲ႔တဲ႔
အေမ႔ရဲ႕ အၿပံဳးေတြကိုပဲ ျမင္ခဲ႔မိတယ္
ရင္ဗလာနဲ႔ ႏြမ္းလ်ညႈိးငယ္ေနမဲ႔ အေမ႔ကို မျမင္ခဲ႔မိဘူး
အေမ႔ရင္ကို အလိုဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ တူးေဖာ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
ဘ၀မွာ လမ္းေခ်ာ္သြားမွာစိုးလို႔
အေမေပးခဲ႔ရတဲ႔ အေလ်ာ္အစားေတြ
အေမစေတးခဲ႔ရတဲ႔ သိမ္ငယ္မႈေတြ
အေမေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရတဲ႔ မျပည့္စံုမႈေတြ
ဘာဆိုဘာမွ မသိခဲ႔ရပါဘူး
အေမရယ္ေလ..
သူ႔ရဲ႕ ..တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ ေသာကရိပ္ၿမံဳေလးထဲမွာပဲ
ရင္နင့္ရျခင္းေတြကို စုေဆာင္းသို၀ွက္လို႔ေပါ႔ ..
ေမတၱာေရ ေအးျမျမနဲ႔
အေမ႔ဘ၀ ကႏၱာရမွာ
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အလွဆံုးပန္းေတြ ပြင့္ျပခဲ႔တာ
မိုးေအာက္ေျမျပင္အႏွံ႔
ခမ္းနားျပည့္လွ်ံလို႔ေလ ..။

ညိမ္းညိဳ

သူစိမ္းေတြလို (၂)

ခိုကိုးရာမဲ႔ ေတာတန္းေလးအေပၚ

သတိရျခင္းမိုးတိမ္က အခါခါ အိၿပိဳက်တယ္

ညီမေလးကို ေအာက္ေမ႔မိတဲ႔အခါ

ကၽြန္ေတာ္႔ေလထုဟာ

အျဖဴတစ္၀က္၊ အမည္းတစ္၀က္ ေရာယွက္သြားၾကေပါ႔

ေနျခည္တစ္ပြင့္ လွမ္းလင့္လာၿပီ

အျဖဴေရာင္စာမ်က္ႏွာမ်ားစြာက

အလွ်ိဳလွ်ိဳ တိုးထြက္လာၾကေတာ႔မယ္

ၿပီး..ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ေ၀ဒနာေတြကို ေႁခြယူလွည္းက်င္းလို႔

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေ၀းရာကို

႐ုပ္သိမ္းႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားဦးမည္သာေလ..

ညိမ္းညိဳ

အက္ေဆး

ကိုးတန္းဆယ္တန္းေလာက္ထိ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အက္ေဆးဆိုတဲ႔ အသံကိုၾကားရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး လန္႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာအေျခခံနည္းေတာ႔ အက္ေေဆးေတြကို ကိုယ္တိုင္္ မေရးႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ ဂုဏ္ထူး႐ွင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဆုရအက္ေဆးေတြနဲ႔ ဆရာေတြေရးေပးတဲ႔ အက္ေဆးေတြကို အလြတ္က်က္မွတ္ၿပီး ေျဖဆိုခဲ႔ရတာပါ။ ဒီေတာ႔ အက္ေဆးဆိုတဲ႔ အသံၾကားရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လန္႔မိတယ္ဗ်။ အရင္တံုးကေတာ႔ ေက်ာင္းစာအေနနဲ႔ ျမင္ခဲ႔မိတာဆိုေတာ႔ ကိုေ႐ႊေက်ာင္းသားတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေၾကာက္တာလည္းပါတာေပါ႔ဗ်ာ။ အခုေတာ႔ အက္ေဆးေတြကို မဟားတရား စိတ္၀င္စားေနၿပီဗ်ိဳ႕။ အက္ေဆးဆိုတဲ႔ အေရးအသားတစ္မ်ိဳးကို တအားႏွစ္ၿခိဳက္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ အက္ေဆးဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ထိေတြ႔မိသေလာက္ ေျခရာခံၾကည့္မိပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္စာတမ္းမ်ား ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ေလးကို သတိရမိပါတယ္။ အ႐ြယ္အစားအရ စာအုပ္ေလးလို႔ ဆိုရေပမဲ႔ ကေလာင္႐ွင္ေတြကေတာ႔ တကယ္႔ အေက်ာ္အေမာ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အကုန္အစင္ မမွတ္မိေတာ႔ေပမဲ႔ ဆရာေအာင္သင္းနဲ႔ ဆရာ၀င္းမြန္ကိုေတာ႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ "အနီးအေ၀း" နဲ႔ "ခ်ိဳတကူးနဲ႔ ဂုဏ္ရည္မတူ" ကို အခုတိုင္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အဖို႔ေတာ႔ ဒါဟာ အက္ေဆးဆန္တဲ႔ အေရးအသားမ်ိဳးနဲ႔ ပထမဦးဆံုး ထိေတြ႔မိတာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္..သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ စာေတြမွာလည္း အက္ေဆးဆန္ဆန္ အေရးအသားေတြကို သတိျပဳဖတ္႐ႈမိပါတယ္။ အက္ေဆးဆိုတဲ႔ စာေပအမ်ိဳးအစားတစ္ခု သီးသန္႔မေပၚခဲ႔ေပမဲ႔ အက္ေဆးဆန္တဲ႔ အေရးအသားေတြကေတာ႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ေ႐ွးကနဦးကတည္းက ႐ွိခဲ႔ပါတယ္။

ျမန္မာ႔စြယ္စံုက်မ္းမွာ အက္ေဆးကို "စာမြန္" လို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ စာေပဗိမာန္ အသင္းႀကီးကေတာ႔ "စာတမ္းငယ္" လို႔ သံုးႏႈန္းၿပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲ ျပဳလုပ္က်င္းပဖူးပါတယ္။ အစမ္းစာ၊ စာႏုယဥ္ စသည္ျဖင့္လည္း အမ်ိဳးအမ်ိဳးအေထြေထြ ေရးၾကေခၚၾက သံုးႏႈန္းၾကပါတယ္။ သို႔ေပမဲ႔ တူညီတဲ႔ေ၀ါဟာရ တစ္ခုအေနနဲ႔ေတာ႔ ပညာ႐ွင္မ်ား အခုတိုင္ေအာင္ တသေဘာတည္းအားျဖင့္ အတည္မျပဳႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။

မူလေ၀ါဟာရရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို ေျခရာေကာက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ျပင္သစ္ဘာသာစကားက လာၿပီး "စမ္းသပ္အားထုတ္ျခင္း" လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ၁၅၈၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ျပင္သစ္စာေရးဆရာ မြန္တိန္းက စၿပီး ေရးခဲ႔တယ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေပမွာေတာ႔ ဖရန္စစ္ေဘကြန္က ၁၅၉၇ ခုႏွစ္မွာ စေရးခဲ႔ၿပီး အက္ေဆးဆိုတဲ႔ စာေပအမ်ိဳးအစား တစ္ရပ္ကို ထူေထာင္ခဲ႔ပါတယ္။ အေမရိကန္စာေပမွာေတာ႔ အီမာဆင္ရဲ႕ အက္ေဆးေတြဟာ နက္႐ိႈင္းခက္ခဲၿပီး လူသိမ်ားထင္႐ွားလွပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာေပမွာလည္း အထက္က ဆိုခဲ႔သလိုပဲ အက္ေဆးစာေပဆိုၿပီး သီးသန္႔မဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ႔ေပမဲ႔ အက္ေဆးဆန္တဲ႔အေရးအသားေတြ၊ အက္ေဆးလက္ရာေတြ အထင္အ႐ွား႐ွိခဲ႔ပါတယ္။ သိပၸံေမာင္၀နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ျဖစ္တဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ကေန ဆရာတကၠသိုလ္ေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ဆရာတိုက္စိုး၊ ဆရာေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)၊ ဆရာ၀င္းမြန္၊ ဆရာေအာင္သင္း၊ ဆရာျမသန္းတင့္တို႔ထိ အစဥ္အဆက္ ႐ွိခဲ႔ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာဆိုရင္ ဆရာမင္းလူ၊ ဆရာေန၀င္းျမင့္ တို႔ရဲ႕ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ လက္ရာမ်ားကို တ၀ႀကီးဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အျခားေသာ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ အက္ေဆးလက္ရာမ်ားကလည္း ေ၀ေ၀စည္စည္ ဖြံ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔ ႐ွင္သန္ႀကီးထြားေနၾကပါတယ္။ အမ်ဳိသားစာေပဆုမွာ "စာပေဒသာ" (Belles lettres) ဆိုတဲ႔ စာေပဆုအမ်ိဳးအစားတစ္ခု ပါပါတယ္။ ျပင္သစ္ေ၀ါဟာရက ဆင္းသက္လာတဲ႔ Belles lettres ဟာ "စာမြန္" လို႔ဆိုႏိုင္ၿပီး အက္ေဆးေဘာင္၀င္တဲ႔ အေရးအသားတစ္မ်ိဳးလို႔လည္း ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အက္ေဆးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေလးတစ္ခုကိုလည္း ဆရာေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)က အခုလို ေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ ၀တၱဳတိုမွာ စာေရးဆရာ "ေပ်ာက္" ေနတတ္ၿပီး အက္ေဆးမွာေတာ႔ စာေရးသူ "ေပၚ" ေနတတ္ပါတယ္တဲ႔။ အက္ေဆးမ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္ေရးေလ႔႐ွိတဲ႔ ဆရာၾကည္ႏိုင္ကေတာ႔ အက္ေဆးမွာ ေ၀ဖန္ေရးသေဘာ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈ ဒႆနသေဘာ၊ အႏုပညာရဲ႕ အသိမ္အေမြ႔သေဘာတို႔ ေပါင္းစည္းပါ၀င္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အျခားစာေပ ပံုသ႑ာန္မ်ားနဲ႔မတူတဲ႔ အျပန္႔အက်ယ္ အနက္အ႐ိႈင္းတို႔ ႐ွိေနတတ္ၿပီး သိုသိပ္မႈ႐ွိသ လို ႂကြယ္၀မႈလည္း႐ွိတယ္လို႔ သံုးသပ္ျပပါတယ္။

အက္ေဆးအေရးအသားမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သလဲဆိုေတာ႔ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ႐ႈေထာင့္မ်ိဳးစံုကေန ေရးဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖြဲ႔ဆိုႏိုင္ၿပီး သုတမ်ိဳးစံုကိုသာမက ရသမ်ိဳးစံုကိုလည္း ေပးစြမ္းႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခပ္တိမ္တိမ္အေတြးေလးနဲ႔ ဆိုရရင္ေတာ႔ အက္ေဆးဆိုတာကို ကုန္တိုက္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔သာ ႏိႈင္းလိုက္ခ်င္ေတာ႔တာပါပဲ။ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြမွာ လူတန္းစားမ်ိဳးစံု ၀င္ထြက္သြားလာႏိုင္တယ္။ ဒီလိုပဲ အက္ေဆးအေရးအသားေတြကလည္း စာဖတ္သူမ်ားကို အတန္းအစားမေ႐ြး ပညာရပ္နယ္ပယ္မေ႐ြး သာသာေအးေအး ဆြဲေခၚသြားေလ႔႐ွိပါတယ္။ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြမွာ ေစ်းႏႈန္းကလည္း သင့္တင့္ေကာင္းမြန္တယ္။ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြဆိုတာကလည္း အေသးဆံုး အိမ္သံုးပစၥည္းကေန အႀကီးဆံုး လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြထိ ရႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ အလားတူပဲ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မွာလည္း အေသးငယ္ဆံုး သဘာ၀အလွေလးတစ္ခုကေန ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ႔ တီထြင္ဖန္တီးမႈႀကီးေတြထိ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို လြတ္လပ္ကြန္႔ျမဴးစြာ ထုတ္ယူသံုးစြဲႏိုင္ရဲ႕ဗ်ား..။

ဒါ အက္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိေတြ႔ဖူးတာေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာေပမွာ အက္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီထက္မကတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ႐ွိေနဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလွတဲ႔ အက္ေဆးအေရးအသားေတြ ပိုမိုဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္လာပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။ ဆရာေမာင္ဆု႐ွင္ေျပာသလို အက္ေဆးမ်ားဟာ ေစတနာေပါက္ေအာင္၊ ဆင္ျခင္မိေအာင္၊ သတိထားမိေအာင္ ေရးသားတဲ႔ လက္ရာေတြ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ပြားမ်ားဖြံ႔ၿဖိဳး ေစခ်င္မိပါတယ္။

ညိမ္းညိဳ

မင္းငါ့ကိုလာႏႈိးေတာ့ ညိမ္းညိဳ

အဲဒီလို နာရီလက္တံ အတုိအရွည္ေတြၾကားမွာ
ပုပ္သိုးသြားတဲ့ေန႔ရက္ေတြထက္
လက္ဆတ္တဲ့ အနာဂတ္အားလံုးအတြက္
လမ္းခြဲမွာ ထားခဲ့ၾကပါစို႔
ငါတို႔ ေမ့ေလွ်ာ့ေနတာေတြ မ်ားတဲ့ၾကားက
သတိရမိတာက ေလပင့္တာရယ္ ၊ က်ီမီး႐ႈိ႕ခံရတာရယ္
သူတို႔ အရပ္နဲ႔ သူတို႔ဇာတ္ကေတာ့ အကိုက္သားလားကြာ..။

အဆိပ္သင့္မိုင္တိုင္ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးတဲ့ေနာက္
ငါ့ကိုယ္ငါ မွန္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တာၾကာျပီ
ေဖာေဖာသီသီ သံုးစြဲခြင့္ရပါရက္နဲ႔ေခၽြတာေနၾကေတာ့
ေမတၱာတရားဟာ ေစ်းက်တယ္လားကြာ
(လူသူကင္းလြတ္ရာအရပ္မွာ)
စကားလံုးေတြ ထိုးအန္ပစ္လိုက္တယ္
ထာ၀ရစားသံုးခြင့္ရဖို႔ ပံုမွန္စိုက္ပ်ိဳးၾကပါစို႔
႐ိုးသားမႈဟာ ဘယ္ေတာ့မွ စားမကုန္ပါဘူး
မင္းမက္ခဲ့တဲ့ ပန္းပ်ိဳးလက္လို
ငါတို႔လက္ေတြ မႏူးညံ့ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ …။

မုန္႔ဖုတ္မယ္ ပန္းစိုက္မယ္
ဒါ ငါတို႔ယဥ္ပါးခဲ့ၾကတဲ့ ဘာသာေဗဒေလ
ဒီေလာက္ထိၾကာေအာင္ ေ၀းကြာမေနသင့္ဘူး
မင္းႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ငါ့ကိုလာႏႈိးေတာ႔ ညိမ္းညိဳေရ
"ပြင့္သစ္"မွာငါတို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ဆံုၾကဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲကြာ..။

တင့္ထူးေ႐ႊ

တနဂၤေႏြပံုျပင္

ငါ႔ပန္းခင္းေလးမွာမွ
မိုးက ေခါင္ခိုက္ေအာင္ကို ေခါင္တယ္
သူငယ္ခ်င္း မင္းမ်က္ႏွာက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔
ေသြးအားနည္းေနသလားတဲ႔
ဟင့္အင္း ..ဒါ ငါ႔အေပၚ မိုးသေရာႀကီး ႐ြာခ်လိုက္တာ
ငါ႔လက္တစ္ဖက္ကို မိုးႀကီးေပါက္ဆိန္ ခုတ္ခ်လိုက္တာ
ကြဲေနတဲ႔ရင္တစ္ျခမ္းေပၚ သစ္တစ္ပင္တက္ေပါက္ေနတာ
ငါ႔အိပ္မက္ကို လက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တာ
ရင္ကြဲပင္ဆိုတာ ယုယေနဖို႔ မလိုေအာင္ကို ထြားႀကိဳင္းသန္မာတယ္
ဒင္းက အမုန္းေတြသာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ စားသံုးေနရရင္
ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုေတာင္ ထိုးခြဲပစ္မဲ႔အပင္
အဆိပ္ေတြနင္ေနတဲ႔ေကာင္းကင္ေရ ငိုခ်င္းမခ်လိုက္ပါနဲ႔
အက္ဆစ္တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္မိုးေတြက
ေျမကမၻာကို ေလာင္ၿမိဳက္သြားေစလိမ္႔မယ္
အခ်စ္နဲ႔ တဒကၤေကြကြင္းေနရသူေတြကို စာနာပါကြယ္။

ညိမ္းညိဳ

ညီအကိုေတြရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ (၃၁)

ဒီေန႕ ...
တို႔ညီအကိုတေတြ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ
ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး လွပလို႔..
လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ေေတြ
႐ႊီး..ေဖာက္ ဆိုတဲ့ အသံေတြ
တစ္လက္လက္ အလင္း၀တ္မႈံေတြနဲ႕အတူ
ငါတို႕ေတြ ၾကိဳဆိုေနမိရဲ႕
ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရမဲ႕ အနာဂတ္ကို
လက္ေဖ်ာက္တီးၾကိဳဆိုေနၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာအတိပါပဲ
ငါတို႔ ရွဴသြင္းလိုက္တဲ့ အေငြ႕အသက္တိုင္း
ငါတို႔ ေျပာေနတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတိုင္း
ငါတို႔ၾကားေနတဲ႔ ဘာသာေဗဒတိုင္း
အနာဂတ္ေတြ အျပည့္နဲ႔
ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ကို ထြန္းညိွလိုက္ၿပီ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လင္းလက္ေနတဲ့ မနက္ျဖန္ကို
ဘာေတြနဲ႔ ျခစ္ထုတ္ၾကမလဲ
ရင္ခုန္သံတိုင္းကို စာလံုးထြင္းပစ္လိုက္
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေန႔သစ္ေတြ ေရာက္လာလိမ္႔မယ္
ႏြမ္းညစ္တဲ့အေတြးႏုပ္ေတြကို
ငါတို႔ ႏႈတ္ဆက္ထားခဲ့ၿပီပဲ
ဒုကၡေတြနဲ႕ ေထြးလံုးသတ္ပုတ္ေနတဲ႔ ဘ၀ခ်ိဳခ်ိဳမွာ
ေကာင္းကင္ရဲ႕ အလင္းသစ္ေတြနဲ႕
ခြန္းဆိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ႀကိဳဆိုေနမိၿပီ ၂၀၀၈ ေရ....
အၿငဳိးအာဃာတေတြ အတၱအမုန္းေတြကုိ
စစ္မွန္ေသာအၿပဳံးခ်ဳိေတြ ျဖန္႔ခင္းလို႔
ေႏြးေထြးေနမဲ့ ခ်စ္စရာ ေန႔သစ္မ်ားနဲ႔
ေဆးေၾကာလုိက္ၾကမယ္
တုိ႔တစ္ေတြ အနာဂတ္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ေမွ်ာ္လင့္ၾကပါစုိ႔...

တင့္ထူးေရႊ + ၿဖဳိးငယ္ + ညိမ္းညဳိ+ လြမ္းေစ
မွ်ားၿပာ + ေရႊေရာင္ေကာင္းကင္( ဧည့္ တာ၀န္ခံ )

- အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးေတြမွာ ႏွစ္သစ္ဆုမြန္ေတာင္းေပးတာ ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ။ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစ။ စာေတြ ကဗ်ာေတြ မွတ္သားစရာေတြကိုလည္း ဒီထက္ဒီထက္ ပိုလို႔တိုးလို႔ ေရးႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ :)