သူလိုငါလို

ငါေလွ်ာက္လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ထူးဆန္းတာဆိုလို႔
ၾကမ္းရွတဲ႔ ျမက္ပင္႐ိုင္းေတြက
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေတာပန္းေလးေတြပန္ထားတာပဲရွိလိမ္႔မယ္
အခ်ိန္႐ွိတုန္းေလး ေရွ႕ ကိုဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္
နားနားေနေန ေနခ်င္တဲ႔အခါလည္း ေနလိုက္မယ္ေလ
အၿမဲတမ္းေ႐ွ႕ ေရာက္ေနတာေကာင္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက်
ငါ႔ကိုယ္ပိုင္သင္႐ိုးက ခြင့္မျပဳျပန္ဘူး
စုၿပံဳတိုးႀကိတ္ တအံုးအံုးတ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္
ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိတဲ႔ ငါမ်က္လံုးမွာ
ေတာ႐ိုင္းတိရိစၧာန္အုပ္ေတြကိုပဲ ေျပးျမင္ေနမိတာ
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ ထိခတ္ေနတဲ႔အရပ္မွာ
ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္မေနခ်င္ပါဘူး
ေလးေလးလံလံဆိုလို႔လည္း
ပခံုးေပၚမွာေရာ၊ ဦးေႏွာက္ေပၚမွာေရာ ဘာကိုမွ ထမ္းပိုးမထားခ်င္ဘူး
အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ႀကံဳး၀ါးလိုက္ရင္
ငါနဲ႔ ငါ႔ပတ္၀န္းက်င္ေလး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္မွာ စိုးမိပါတယ္
ငါ႔ယံုၾကည္မႈအတြက္ ငါ႔အသက္နဲ႔ထပ္တူ
ငါလုပ္ရမဲ႔အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ငါ႔ဘ၀နဲ႔ထပ္တူ
အဲသလို သူလိုငါလို လူ႔အျဖစ္ေလးကိုပဲ
ငါက ဖန္ဆင္းေက်နပ္လို႔ေနမိတာေလ..

ညိမ္းညိဳ