ေရခ်မ္းစဥ္

ငါဟာ ေရခ်မ္းစဥ္ေလးပါ
ျဖဴလြလြသဲပြင့္မ်ားေပၚ
ၿငိမ္းေအးမႈရသနဲ႔
ငါ႔ကိုယ္ငါ တည္ေဆာက္ခ်င္ခဲ႔တာပါ
သိသူျဖစ္ေစ မသိသူျဖစ္ေစ
ရန္သူမိတ္ေဆြမဟူ ဘက္မတူခဲ႔ရင္လည္း
ငါက ၾကည္ျဖဴမွာပါ
ကိုယ္႔အရိပ္ေလးထဲ ကိုယ္ေန
ကိုယ္႔အကိုင္းအုပ္အုပ္ေလးနဲ႔ကိုယ္ တိမ္ျမဳပ္
ဘာကိုမွ အေရးမလုပ္ပဲေနေနတာ မဟုတ္ပါဘူး
ခရီးသြားေတြဆိုတာ
ငါ႔ေ႐ွ႕ကလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္ျဖတ္သြားၾကတာပဲေလ
သူတို႔အသံေတြကို ငါၾကားေနရတာေပါ႔
သူတို႔လႈပ္႐ွားမႈေတြကို ငါျမင္ေတြ႕ေနရတာေပါ႔
အမွန္နဲ႔အမွား ဘယ္လိုခ်ိဳ ဘယ္လိုခါးတယ္ဆိုတာ
ေရခ်မ္းစဥ္ေလးအျဖစ္နဲ႔လည္း ငါမွတ္သားေနမိပါတယ္
စိမ္႔၀င္လာမဲ႔ အပူမီးေတြအတြက္
ငါ႔ေရခ်မ္းစဥ္ေလးကို ေရမျပတ္ျဖည့္ထားပါ႔မယ္
နင္သီခ်င္းဆိုသလို ငါလိုက္ဆိုလို႔မရေသးတာ
နင္ငိုသလို ငါလိုက္ငိုလို႔မရေသးတာ
အဲဒီလို ဆိုခြင့္ငိုခြင့္ကင္းမဲ႔ေနတဲ႔ငါ႔ကို
ခြင့္လႊတ္ေပးပါဦးကြယ္
စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာလို႔ မရဘူးေလ
ငါက အသက္မဲ႔ေနတဲ႔ ေရခ်မ္းစဥ္ေလးမို႔ပါ ။

ညိမ္းညိဳ

ႏွင္းက်ခ်ိန္

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သမ႐ိုးက်႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွာ
အေငြ႕အသက္တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြနားေနၾကမယ္
ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနမယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေသာ အိမ္ယာမ်ားက
သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္
လူေတြက အေရာင္အေသြးစံု လႈပ္႐ွားသြားလာၾကမယ္
ကုိယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈမ႐ွိရေအာင္
အေႏြးထည္ထူထူႀကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ထားၾကဦးမယ္
ႏွင္းေတြက်လာၿပီဆို..
တို႔ၿမိဳ႕ေလးကိုက မႈန္၀ါးသြားတတ္တာပါ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မႈန္၀ါးသြားလည္းဆိုရင္
လူႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတာေတာင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ သြားလမ္းလာလမ္းကို
တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ဘူး
ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းျပေပးမွသာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို
တစ္ေယာက္က နားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္တဲ႔ အေျခ
ႏွင္းေတြ...ႏွင္းေတြ
အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ
အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ

သူလိုငါလို

ငါေလွ်ာက္လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ထူးဆန္းတာဆိုလို႔
ၾကမ္းရွတဲ႔ ျမက္ပင္႐ိုင္းေတြက
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေတာပန္းေလးေတြပန္ထားတာပဲရွိလိမ္႔မယ္
အခ်ိန္႐ွိတုန္းေလး ေရွ႕ ကိုဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္
နားနားေနေန ေနခ်င္တဲ႔အခါလည္း ေနလိုက္မယ္ေလ
အၿမဲတမ္းေ႐ွ႕ ေရာက္ေနတာေကာင္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက်
ငါ႔ကိုယ္ပိုင္သင္႐ိုးက ခြင့္မျပဳျပန္ဘူး
စုၿပံဳတိုးႀကိတ္ တအံုးအံုးတ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္
ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိတဲ႔ ငါမ်က္လံုးမွာ
ေတာ႐ိုင္းတိရိစၧာန္အုပ္ေတြကိုပဲ ေျပးျမင္ေနမိတာ
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ ထိခတ္ေနတဲ႔အရပ္မွာ
ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္မေနခ်င္ပါဘူး
ေလးေလးလံလံဆိုလို႔လည္း
ပခံုးေပၚမွာေရာ၊ ဦးေႏွာက္ေပၚမွာေရာ ဘာကိုမွ ထမ္းပိုးမထားခ်င္ဘူး
အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ႀကံဳး၀ါးလိုက္ရင္
ငါနဲ႔ ငါ႔ပတ္၀န္းက်င္ေလး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္မွာ စိုးမိပါတယ္
ငါ႔ယံုၾကည္မႈအတြက္ ငါ႔အသက္နဲ႔ထပ္တူ
ငါလုပ္ရမဲ႔အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ငါ႔ဘ၀နဲ႔ထပ္တူ
အဲသလို သူလိုငါလို လူ႔အျဖစ္ေလးကိုပဲ
ငါက ဖန္ဆင္းေက်နပ္လို႔ေနမိတာေလ..

ညိမ္းညိဳ

သူစိမ္းေတြလို

ရင္းႏွီးၿပီးသားအရာတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ မရင္းႏီွးေတာ႔သလို
သူစိမ္းဆန္စြာ ငါ႔ကို ေငးၾကည့္ေနၾက
တိုက္ေနတဲ႔ေလေတာင္ ႐ုတ္တရက္စိမ္းသြားပါရဲ႕
စိမ္းလိုက္တာကြယ္..
အစိမ္းရင့္ရင့္ရာသီအိုထဲ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ ပ်ံသန္းလာမယ္ဆိုရင္
အဲဒါ မေႂကြတဲ႔သစၥာတရားေပါ႔ ညီမေလးရယ္..
က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ေျခရာေလးတစ္စံုအေပၚ
ေလာကဓံႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက
ဘယ္လိုမ်ားခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ေလသလဲ
ျငင္းဆန္ရခက္ခဲတဲ႔ ေက်းဇူးသိတတ္မႈေတြၾကားမွာ
ညီမေလး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းခဲ႔ရတာဆိုရင္
အဲဒီအလင္းတန္းကို
ငါ႔ရင္ဘတ္ထဲက ျဖတ္သန္းခြင့္ျပဳပါ

ညီမေလးေရ..

ေဟာဒီလမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ
အိပ္မက္ေတြကို မ်ိဳးေစ႔ခ်ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေျခရာေလးႏွစ္စံုဟာ
အခုေတာ႔..ေအးစက္၊ နာက်င္စြာေအးစက္လို႔ေပါ႔
မသိတတ္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ငါတို႔ကို ကိုက္ခဲထားၾကေတာ႔မယ္
တိုက္ခတ္ေနတဲ႔ ေလစိမ္းေတြၾကားမွာ
ခုေတာ႔ ..ညီမေလးနဲ႔ ငါဟာ...... သူ..စိမ္း..ေတြ..လို

ညိမ္းညိဳ

ငါတို႔ ႐ွဴသြင္းခဲ႔တဲ႔ေလထဲမွာ အဆိပ္ေတြေပ်ာ္၀င္ေနၿပီလား

ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္းအတြက္
လူလိုသူလို အသက္႐ွဴတတ္ေအာင္ က်င့္သံုးေနထိုင္တယ္
က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ နားလည္ထားတာက ငါတို႔က်ဥ္းေျမာင္းေနၿပီ ဆိုတာကိုပဲ
ေ၀းရင္လည္းေ၀းသလို နီးရင္လည္းနီးသလို လြမ္းတယ္ဆိုတာ အဆီးအတားမ႐ွိဘူးမို႔လား
စိတ္ေစရာပႏၷက္႐ိုက္ရရင္ လက္တစ္ဆုပ္စာအေတြးေလးကအစ လည္မ်ိဳထိတြယ္တက္လာလိမ္႔မယ္
ဘယ္လိုလဲ..ငါတို႔႐ွဴသြင္းခဲ႔တဲ႔ေလထဲမွာ အဆိပ္ေတြေပ်ာ္၀င္ေနၿပီလား
နံ႐ိုးေတြပန္းသီးေတြကို ငါမသိဘူး၊ ငါခ်စ္တတ္သလို ခ်စ္ျပခဲ႔တာ
မ်က္ျမင္သက္ေသတစ္ေယာက္ကို ႐ံုးေတာ္ထဲေခၚသြင္းလာၿပီလား
ငါကလည္း မ်က္မျမင္သက္ေသ ရာ၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တန္းစီၿပီးေစာင့္ေနလို႔ရတယ္
ယံုၾကည္မႈတစ္ခုမွာ သက္ေသျပပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္မွမလိုဘူးထင္လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မီး႐ိႈ႕ထားတာ
အလင္းတန္းေတြျဖာထြက္လာရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး
မီးခိုးေတြအူထြက္မလာရင္ကိုပဲ ႀကံဖန္ၿပီးဂုဏ္ယူေနဦးမဲ႔ေကာင္
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ ပခံုးကိုခပ္ျပင္းျပင္းေလး႐ိုက္ပုတ္လိုက္တာ
ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းေတာ႔ သိပ္မကြာဘူးမို႔လား
"ေဟ႔ေကာင္ႀကီး" ဆိုၿပီး ႐ွိတာေတြခ်ေကၽြးလိုက္ရင္ ဗိုက္ပူနံကားတဲ႔အထိ တ၀ႀကီးစားပစ္လို႔ရတယ္
ကဗ်ာကို ေပမီေဒါက္မီမေရးဘူးတဲ႔၊ ေအာ္ဟစ္ၿပီးရီလိုက္ပါလား နား႐ြက္ေတြ ေႏြးသြားတဲ႔အထိ
ငါလည္းလူငယ္ပဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ လူငယ္တစ္သိုက္ထဲ မိုက္ေနလို႔မရဘူး
ဒီေတာ႔ ငါ႔ကဗ်ာမွာ ရပ္သံုး႐ြာသံုးေတြ ထံုမြမ္းေနတာ မဆန္းဘူးမို႔လား
စကားလံုးေတြ ကိုးက်င္းကိုးက်ာင္းနဲ႔ ႀကိမ္းေမာင္းေနရတာ ၾကာေတာ႔ အံသြားေတြေညာင္းလွၿပီ
ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ နည္းနည္းေလာက္ပ်ံသန္းၾကည့္ၾကရေအာင္
ေနေရာင္ေအာက္မွာမွ ခပ္ကြင္းျပင္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူးေလ
လေရာင္ေအာက္မွာ႐ွိတဲ႔လူကလည္း လေရာင္ေအာက္မွာ ခပ္ကြင္းျပင္မွာပဲ
အဆန္းတၾကယ္ဆိုလို႔ ဘာမွမ႐ွိဘူး ဗဟိုျပဳေတြးလြန္းရင္ သိထားတဲ႔ဗဟုေတြ ၿပိဳသြားလိမ္႔မယ္
ငါတို႔တီးမဲ႔စႏၵယား တစ္သံထဲထြက္ခ်င္ရင္ေတာ႔ (ေစာင့္ေနၾကစို႔ရဲ႕) လူေတြအားလံုး႐ူးသြားတဲ႔အထိ
ေနာက္ေက်ာ ဓါးစိုက္တာႀကီးကိုပဲ ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ေျပာေနၾက လွ်ာယားလိုက္တာ
ထမင္းၾကမ္းမွ သိုးတယ္မထင္ေလနဲ႔ ေပါင္မုန္႔လည္း သိုးတတ္တာပဲဲ
ဒီေတာ႔ ..ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကလည္း အေရာင္နဲ႔အရိပ္အေၾကာင္း
သူသိသေလာက္ေတာ႔ လက္တို႔ခြင့္႐ွိတယ္မဟုတ္လား
ေနရာအထပ္ထပ္ကမၻာအရပ္ရပ္ ဘယ္ေဒသမွာပဲအေတာင္ပံခပ္ခပ္
ေလမ႐ွိရင္ေတာ႔ ပ်ံသန္းလို႔မရဘူးမို႔လား
အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာၾကည့္ဦးမယ္
ငါတို႔ ႐ွဴသြင္းခဲ႔တဲ႔ေလထဲမွာ အဆိပ္ေတြေပ်ာ္၀င္ေနၿပီလား ဆိုတာ...။

ညိမ္းညိဳ

အိမ္

ညမွာ..
ဘာမွမ႐ွိတဲ႔ေကာင္းကင္ထဲ
ၾကယ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္ခ်င္တယ္။

အဲဒီလို ျဖစ္ခဲ႔ရင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ငါ႔ၿမိဳ႕ေလးကို
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ငါ႔အိမ္ေလးကို
ေဖြ႐ွာရင္း..
အလြမ္းေတြ ထိန္းမရတဲ႔အခါ
တိတ္တဆိတ္ ေႂကြဆင္းလာခ်င္တယ္။

မိုးခင္ခင္(မဟာ၀ိဇၨာ)

အဆိပ္သင့္မိုင္တိုင္မွ ပဲ႔ထြက္လာေသာအစိတ္အပိုင္းမ်ား (၂)

* ေနေပ်ာ္စရာအိမ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာမိသားစုသာ႐ွိရင္ ငရဲခန္းက အျပန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ရႊင္လန္းဆန္းေနပါလိမ္႔မယ္။ အကယ္၍ ေနေပ်ာ္စရာအိမ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာမိသားစုသာ မ႐ွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ နတ္ဘံုနတ္နန္းက ျပန္လာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။

* လူတစ္ေယာက္၏ စာရိတၱႏွင့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ဆင္ျမန္းထားေသာ အ၀တ္အစား၊ ေ႐ႊထည္ေငြထည္တို႔ျဖင့္ ပံုေဖာ္၍ မရစေကာင္း။ ထိုသူ၏ ေစာင့္စည္းထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ လုပ္ရပ္ႏွင့္ ျပဳက်င့္ေျပာဆိုမႈတို႔မွသာ ပံုေဖာ္၍ ရႏိုင္ေကာင္း၏။

* မိမိ၏ မသိနားမလည္မႈအတြက္ ႐ွက္ေၾကာက္ဖြယ္ အေၾကာင္းမ႐ွိ။ ထိုမသိနားမလည္မႈကို ၾကာ႐ွည္ေလးျမင့္ လက္ခံထားျခင္းကသာ ႐ွက္ေၾကာက္ဖြယ္ျဖစ္၏။

- အဆိပ္သင့္မိုင္တိုင္တစ္ခုက မိမိကိုယ္မိမိ ေျပာထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ဘယ္သို႔မွ် ရည္႐ြယ္ျခင္းမ႐ွိပါခင္ဗ်ား။

ညိမ္းညိဳ

ႏႈတ္စကား

အလြန္ခ်ိဳၿမိန္ၿပီး
အရည္႐ႊမ္းၿပီး
အနံ႔အရသာ ထူးကဲေသာ
အလြမ္းမ်ား မ်ားစြာထူထဲႂကြယ္၀ေသာ
ေလာကႀကီးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္မိပါၿပီ ။

အဆံုးအ႐ံႈးမ်ားကိုလည္း
ဆုလာဘ္မ်ားလို
ဂုဏ္ယူတတ္ပါၿပီ ။

ဒဏ္ရာမ်ား ရလာလွ်င္
ရင္ထဲမွာ ပန္းေတြပြင့္ရဲတဲ႔ သတၱိ
ကၽြန္ေတာ္ ရ႐ွိခဲ႔ပါၿပီ ။

သုခမိန္လိႈင္

မိုးထဲေလထဲ

လႈပ္ေလျမဳပ္ေလတဲ႔
နည္းနည္းေလးလႈပ္တာနဲ႔
ဘ၀တစ္ခုလံုး ျမဳပ္ေတာ႔တာပဲ
ဆိုလိုတာက..
ကိုယ္႔အသိနဲ႔ကိုယ္ ေနာက္က်ိေနရတဲ႔အျဖစ္
ကိုယ္႔အျမင္နဲ႔ကိုယ္ မႈန္၀ါးေနရတဲ႔အျဖစ္
ကိုယ္႔အသံနဲ႔ကိုယ္ နားပင္းေနရတဲ႔အျဖစ္
ေခတ္ကိုမ်က္ႏွာသစ္ဖို႔အေရး
ကပ္ကမၻာဆိုးေတြက ႐ွည္ၾကာလြန္းလွတယ္။

ညိမ္းညိဳ

စိတ္ကူးမိတဲ႔ဇာတ္လမ္း

စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး
ကိုယ္႔အတၱေလး အစာ၀သြား႐ံုနဲ႔ေတာ႔
ရင္ဘတ္ကို ပုတ္မျပေလနဲ႔
ေျပာသမွ်စကားကို နားေထာင္ၾကလိမ္႔
သို႔ေသာ္..အလံုးစံုနာခံမွာေတာ႔ မဟုတ္
လူဆိုတာ နား၀င္လြယ္တဲ႔သတၱ၀ါ
နားေပါက္ဖို႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ခက္မယ္
ယံုတမ္းစကားနဲ႔ ပံုျပင္ေတြမွာ
စြဲေဆာင္မႈတစ္ခုစီေတာ႔ ပါၾကတာပဲ
ငါတို႔ပြင့္ျပတဲ႔ပန္းက
ငါတို႔ညႊန္းသေလာက္ ေမႊးေနဖို႔ လိုတယ္။

ညိမ္းညိဳ

အဆိပ္သင့္မိုင္တိုင္မွ ပဲ႔ထြက္လာေသာအစိတ္အပိုင္းမ်ား (၁)

* ႐ိုး႐ိုးေျဖာင့္ေျဖာင့္ေနပါ။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပဳမူေျပာဆိုပါ။
ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းပါ။
ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ဆိုင္လွ်င္ အၿမဲတမ္း မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံႏိုင္ရမယ္။

* ေပေပေတေတ တာ၀န္ေက်။
ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေစ၊ အစဥ္႐ိုးေျဖာင့္၊ မေကာက္က်စ္နဲ႔။

* လုပ္သင့္တာလုပ္၊ ျဖစ္သင့္တာျဖစ္လာလိမ္႔မယ္။ ဘာမွမပူနဲ႔။
အႏုပညာဆန္ဆန္ေန။ ဒါေပမဲ႔ အမွန္တရားနဲ႔ မကင္းလြတ္ေစနဲ႔။
ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ၊ မဆိုင္တဲ႔လူ ဆြဲမထည့္နဲ႔။

* အေဖာ္မလိုဘူး၊ ငါတစ္ေယာက္တည္း။
ကိုယ္႔စိတ္ကို ကိုယ္ႏိုင္ရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ေအာင္ပြဲ႐ွိတယ္။
အဆံုးထိမလုပ္ႏိုင္ရင္ မစနဲ႔။
ေျပာသလိုလုပ္၊ လုပ္သလိုေျပာ။ အဲဒါ အေကာင္းဆံုးပဲ။

* ေလာကမွာ ႐ွက္ဖို႔ ေၾကာက္ဖို႔ (၂) မ်ိဳးပဲ ႐ွိတယ္။
မတရားမလုပ္မိဖို႔နဲ႔ မတရားတာ အလုပ္ခံမေနရဖို႔ပဲ။

- အဆိပ္သင့္မိုင္တိုင္တစ္ခုက မိမိကိုယ္မိမိ ေျပာထားျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္သို႔မွ် ရည္႐ြယ္ျခင္းမ႐ွိပါခင္ဗ်ား။

ညိမ္းညိဳ

စံပယ္နန္းေတာ္

စံပယ္နန္းေတာ္
ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)

ေနရစ္ေတာ႔
မစံပယ္ေရ
ဘ၀နယ္တစ္ေကြ႔
ခဏငယ္ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔
"မစံပယ္" ဆိုတဲ႔
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေရ ..။

ေန႔ဆိုတာ
"ေန" ႐ွိမွ တင့္တယ္ပါသတဲ႔
ညဆိုတာလည္း
ေငြေရာင္လမင္း ထိန္ထိန္လင္းမွ
တင့္တယ္ပါသတဲ႔
မင္းရဲ႕ဘ၀
ေန႔ .. ည အသေခ်ၤ
တာရာေႁခြရံ လမင္းစံျမန္း
ေနေရာင္ဖ်န္းပက္
ေ႐ႊေရာင္လႊမ္းယွက္ လင္းပါေစ..။

ဘ၀မွာ
ကဗ်ာေတြကို ငါခ်စ္ခဲ႔သလို
မင္းကိုလည္း
ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔သာ
ငါ .. ခ်စ္ပါရေစ မစံပယ္။

“ျမ” ဆိုတာ စိမ္း
“စံပယ္” ဆိုတာ ရနံ႔ပန္း
“လိႈင္” ဆိုတာ ေပါႂကြယ္လွ်မ္း
သင္းပ်ံ႕တဲ႔ စိမ္းျမမႈေတြ
ေပါမ်ားႀကိဳင္လိႈင္ေနတဲ႔
“မစံပယ္” ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးေရ
မင္းဟာ..
ငါမနမ္းရက္တဲ႔
စံပယ္ပန္းေလး တစ္ခက္ပါကြယ္..။

စံပယ္ဆိုတာ
အဆင္းလွတယ္
ရနံ႔သင္းတယ္
ျဖဴစင္တယ္
စံပယ္ဆိုတာ
ႏူးညံ့ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေပမဲ႔
“ခေရ” ပန္းလို
ေလသရမ္း႐ုံနဲ႔
ေႂကြတဲ႔လမ္းကို မေ႐ြးခ်ယ္
အညႇာမလြယ္ဘူးေပါ႔ မစံပယ္..။

ေလေျပအလႈပ္ လႈိင္းလိုပုတ္တိုင္း
သူ႔အပင္အုပ္အုပ္ေလးမွာ
သူ႔အကိုင္းနဲ႔သူ
သူ႔အညႇာနဲ႔သူ
ျဖဴျဖဴစင္စင္ လူျမင္ေအာင္ျပ
သင္းပ်ံ႕လွပဆဲပါ .. မစံပယ္။

စံပယ္ဆိုတာ..
ႏွင္းဆီပန္းလို မာန္ေထာင္မႂကြ
စူးျမျမေတြနဲ႔
အခူးရမခက္ေပမဲ႔
သူ႔အညႇာသူတြယ္
သူ႔နယ္သူခ်စ္
သူ႔ခိုင္မာမႈနဲ႔သူ
တလူလူလြင့္
ျဖဴစင္သင္းပ်ံ႕စြာ
ပြင့္ေနတာပါ..မစံပယ္။

စံပယ္ဆိုတာ..
မဥၨဴသကနတ္ပန္းလို
ဘံုနန္းစံပန္း မဟုတ္ေပမဲ႔
သူ႔ဘ၀င္..သူျမႇင့္
သူ႔အသြင္..သူတင့္
ျဖဴစင္၀င့္ထည္
သူ႔ဘ၀သူခင္တြယ္တဲ႔
ပန္းျမတ္ႏြယ္၀င္ ေ႐ႊသဇင္လို
ဂုဏ္တင္လ်က္ပါ မစံပယ္..။

စံပယ္ဆိုတာ..
အေလ႔က်ခ်ံဳပုတ္
ဆူး႐ံု႐ႈပ္ေထြး၊ လမ္းနံေဘးမွာ
အေျပးအလႊား ပြင့္ဖူးတဲ႔
မေလးစားစရာ အညံ့ပန္းေတာ႔
မဟုတ္ပါဘူး..မစံပယ္။

ပန္းဆိုတာ
နန္းလိုၾကတာ
ဓမၼတာပါ ..မစံပယ္
အနမ္းခံပန္းေတြၾကားမွာ
အနင္းခံပန္း မျဖစ္ရေအာင္
ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္..ထူေထာင္ၿပီး
ေနေရာင္ျခည္ကို
ရဲရင့္စြာ ေငးၾကည့္စမ္းပါ မစံပယ္..။

ေနျပင္းတိုင္း စံပယ္မႏြမ္း
ေလျပင္းတိုင္း စံပယ္မေႂကြ
ေလေျပမွာ ရနံ႔သင္း
ေျမေပၚမွာ အညႇာခိုင္
ထိကိုင္မိ႐ံုနဲ႔
သတိယိုင္အညႇာက်ိဳးရင္
အဲဒါ..
စံပယ္အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..မစံပယ္။

စံပယ္ကိုေငြေရာင္တင္
စံပယ္ပင္ကို ေ႐ႊေရာင္ဆိုး
စံပယ္အမ်ိဳးကို ေ႐ႊနဲ႔ပက္ရင္
ငါျမတ္ႏိုးတဲ႔
စံပယ္ပင္ေလး..
ေနေရာင္ေၾကာင့္မႏြမ္းဘဲ
ေ႐ႊေရာင္ေၾကာင့္ ႏြမ္းရဲသြားမွာ
ငါ..အစိုးရိမ္ဆံုးပါ မစံပယ္။

အနမ္းအေမွာင္ေတြၾကားက
မစံပယ္ကို
(ေဟာဒီ..
အလြမ္းတစ္ေထာင္က)
က်မ္းတစ္ေထာင္ဖြဲ႔မထားေပမဲ႔
စံပယ္ကို ေမာ္ကြန္းတင္
စံပယ္ကိုဦးညႊတ္ခ်င္တဲ႔
ငါ႔သံေယာဇဥ္ထုထည္ကို
ႏုနယ္တဲ႔ ပြင့္ဖတ္ေတြၾကားက
ေမးဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး
တစ္ခ်က္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္
ေငးၾကည့္ပါလား..မစံပယ္။

ပန္းေပါင္းစံုတဲ႔
ရနံ႔ေတာထဲမွာ
စံပယ္တစ္ငံုဖူး
စံပယ္တစ္ဖူးပြင့္
စံပယ္တစ္ပြင့္သင္း
စံပယ္တစ္ပင္လန္းဖို႔အတြက္
လံုၿခံဳတဲ႔တစ္ေနရာ
ေဟာဒီ..ေျမကမၻာေပၚ
ေဖြ႐ွာတူးေဖာ္ၿပီးၿပီလား..မစံပယ္။

စံပယ္ဆိုတာ
ကုမုျဒာပန္းလို
လ,ေရာင္ျဖန္းမွ ပြင့္လန္းရတဲ႔
ပန္းပြင့္မ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ႔
လ,ေရာင္ဖ်န္းဖ်န္း၊ မဖ်န္းဖ်န္း
လ,ေရာင္ဆန္းဆန္း၊ မဆန္းဆန္း
ည,ဆိုတဲ႔ အေမွာင္လမ္းမွာ
ပန္းဆိုတဲ႔ စံပယ္ျဖဴေဖြး
ဘာကိုေတြးလို႔
ပူေဆြးေနရမွာလည္း ..မစံပယ္။

အေမွာင္မွာ
လ,မသာ႐ုံနဲ႔
ျမလႊာ႐ုံ
ၿခံဳငံုတဲ႔ စံပယ္ျဖဴေဖြး
ညစ္ေထးသြားေရာလား မစံပယ္။

ေမွာင္သြားလို႔ မည္းတဲ႔အထဲမွာ
အျဖဴေရာင္ မစံပယ္ေလး
ျဖဴေဖြးေနဖို႔သာ
အေရးႀကီးတာပါ မစံပယ္။

အေမွာင္က
အေမွာင္အလုပ္ကို လုပ္လိမ္႔မယ္
အလင္းက
အလင္းအလုပ္ကို လုပ္လိမ္႔မယ္
ေမွာင္ေမွာင္လင္းလင္း
ေျမတလင္းမွာ
စံပယ္ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ဖို႔သာ
လိုလားတာပါ မစံပယ္။

အလင္းေရာင္႐ွိမွ
အျဖဴအမည္း
သဲကြဲတတ္တာ မွန္ပါတယ္
ဒါေပမဲ႔..မစံပယ္
အလင္းေရာင္မ႐ွိလို႔
ေမွာင္ေန႐ုံနဲ႔
အျဖဴက အေရာင္ေျပာင္းၿပီး
အေမွာင္ရဲ႕ အရိပ္
မည္းခ်ိပ္ခ်ိပ္ကေလးအျဖစ္
ညစ္ေထးသြားတတ္သလား မစံပယ္။

အေမွာင္ေၾကာင့္
အျဖဴဟာ
အေရာင္ေျပာင္းမသြားပါဘူး
အလင္းေၾကာင့္
အမည္းဟာ
ျဖဴမသြားပါဘူး
အျဖဴက အျဖဴ
အမည္းက အမည္း
သဲကြဲဖို႔က
အေမွာင္ထဲမွာ
ျဖဴရဲဖို႔သာ
လိုအပ္တာပါ မစံပယ္။

အေမွာင္အလင္း
မသန္႔႐ွင္းရင္ေတာင္
စံပယ္ရနံ႔ သင္းသန္႔သန္႔ေလး
ပ်ံ႕ေမႊးေနၿမဲပါ မစံပယ္ ။

အလင္းေရာင္ေၾကာင့္
အျဖဴေရာင္ စံပယ္ေဖြးေလး
ပိုမိုၿပီး အေရာင္ေျပးသြားတာလည္း
သဘာ၀ပါပဲ မစံပယ္။

အလင္းမဲ႔တဲ႔ တစ္ခဏ
ညအေမွာင္ဖံုးသြားတာနဲ႔
ဘ၀တစ္ေဆာင္လံုး
ပ်က္ျပဳန္းသြားတာ
သဘာ၀မက်ပါဘူး မစံပယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ..ရဲရဲျဖဴၿပီး
အလင္းထဲမွာ..ၿမဲၿမဲေမႊးဖို႔
အညႇာမယိုင္ အပင္မယိမ္းဘဲ
(ကိုယ္႔ကိုယ္ကို) ခ်ဳပ္ထိန္းမွသာ
သဘာ၀က်ပါတယ္ မစံပယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ မေနရဲလို႔
တံခ်ဴေခၚရာ အလင္းတိုက္ထဲ
ေခါင္းငိုက္လိုက္ပါသြားၾကတဲ႔
ဧည့္နန္းစံ ပန္းေတြထဲမွာ
စံပယ္ပန္းကုန္း
အေမႊးဆံုးေလးေတြ
မပါ၀င္ပါေစနဲ႔ ..မစံပယ္။

ပန္းဆိုတာကေတာ႔
(တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ)
ႏြမ္းရစၿမဲပါ မစံပယ္
သူ႔အပင္ သူ႔အခက္
သူ႔အလက္ သူ႔အညႇာမွာ
သူ႔ဘာသာေနရင္း
သူ႔ဘာသာ ႏြမ္းေႂကြသြားတာ
၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါဘူး မစံပယ္။

ေေလာကသဘာ၀
အနိစၥမို႔
ဖူးရာမွငံု၊ ငံုရာမွ..ပြင့္
ပြင့္ေနစဥ္လန္း၊ လန္းရာမွ..ႏြမ္း
ႏြမ္းရာမွညိႇဳး၊ ညိႇဳးရာမွ..ေႂကြ
ေႂကြရာမွေျခာက္
ၿပီးေပ်ာက္သြားတာ
ေျဖသာစရာပါ..မစံပယ္။

ပန္းဆိုတာကလည္း
အခူးခံရဖို႔
ပြင့္လာၾကသလိုပါပဲ
ခူးရက္လို႔ ..ခူးခဲ႔ၾကတဲ႔
ခူးလက္ေတြေနာက္
ေရာက္သြားခဲ႔ၾကရင္လည္း
ျမင့္ျမတ္တဲ႔..ပန္းခူးလက္
ယုယတဲ႔..ပန္းခူးလက္ထဲက
ထည္၀ါတဲ႔ ဘံုနန္းေပၚမွာ
သင့္ေလ်ာ္သလို
ေပ်ာ္ေစခ်င္ပါတယ္..မစံပယ္။

ပန္းခူးလက္နဲ႔
ပန္းေျခြလက္
ခြဲျခားရမခက္ေစဖို႔
ပန္းသက္႐ွည္ ကိုယ္ပိုင္အလင္းကို
အစဥ္အၿမဲ
ထြန္းေတာက္ရဲပါေစ..မစံပယ္။

အလင္းေရာင္မႈန္ပ်ပ်ဆိုတာ
အေမွာင္ပါပဲ ..မစံပယ္။
အလင္းမိွန္မိွန္
မ၀င္းထိန္သလို
စံပယ္ပြင့္လႊာ
သူ႔ညႇာတံေလး
တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္ ႏြမ္းေျခာက္သြားမွာ
စိုးရိမ္တာပါ ..မစံပယ္။

(၂၁) ရာစုရဲ႕
မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
ယမကာအနံ႔
စူး႐ွ႐ွေတြရဲ႕ ၾကားမွာ
အလိုရမၼက္ဖုံး
ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးေတြရဲ႕ နံေဘးမွာ
အမွားျပင္ဆင္ဖို႔ခက္
ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏွစ္သက္တတ္တဲ႔
ပန္းခ်ိဳးလက္ေတြရဲ႕
နယ္ခ်ဲ႕ မႈတလင္းမွာ
“မစံပယ္”
သီဆိုတဲ႔ သီခ်င္း
ဘယ္သူက
နားသြင္းမွာတဲ႔လဲ..မစံပယ္။

“ဂီတ” ဆိုတာ
ဘ၀ရဲ႕ အလကၤကာ
“သီခ်င္း” ဆိုတာ
ဘ၀ရဲ႕ ေ၀ဒနာ
ထိုေ၀ဒနာ
ေျပရာေျပေၾကာင္း
ေတာင္းဆိုနားဆင္ေနတဲ႔
က်ားဘုရင္
သခင္မ်က္လံုးေတြရဲ႕
ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးေတြၾကားမွာ
တကယ္ခံစားတတ္တဲ႔
အႏုပညာ ခ်စ္ျခင္းတရား
႐ွိတတ္ၾကလို႔လား မစံပယ္။

က်ားေတြ
သီခ်င္းမႀကိဳက္တတ္ၾကသလို
ပန္းေတြကလည္း
အရက္မႀကိဳက္တတ္ၾကပါဘူး။

ဒါေပမဲ႔..မစံပယ္ေရ
က်ားနဲ႔သီခ်င္း
ပန္းနဲ႔အရက္
ေရာယွက္တြယ္ငင္
ျမင္ျမင္သမွ်
ရင္မွလိႈက္ဖို၊ မ်က္ရည္ၿပိဳက်
ငါခ်စ္ရတဲ႔
စံပယ္ေဖြးေဖြးေလးအေပၚ
ေ႐ႊေရာင္ေငြေရာင္ေတြ
ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားသြားၿပီဆိုတာ
ပြင့္လႊာေပၚမွာ..ေျခရာတစ္ခ်ိဳ႕က
ေျပာျပေနသလိုပါပဲ..မစံပယ္။

“စံပယ္” ဆိုတဲ႔
ပန္းပြင့္ေလးကို
ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ခံနဲ႔
ေငးၾကည့္ခ်င္လို႔
ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းနံေဘးက
ဆည္းဆာေရာင္ ေလေျပညင္းအၾကားမွာ
မင္းကို..
ငါ..
ေစာင့္စားခဲ႔တာပါ မစံပယ္။

ရန္ကုန္နဲ႔ ဒလအကူး
မ်က္လံုးေတြ မူးေစေလာက္တဲ႔
လူဦးေရ မ်ားစြာအၾကားကို
မင္း..
ေငးၾကည့္ဖူးပါသလား မစံပယ္။

႐ံုးတက္သူက ႐ံုးအျပန္
ေက်ာင္းတက္သူက ေက်ာင္းအျပန္
အလုပ္ဆင္းသူက အလုပ္အျပန္
ေစ်းေရာင္းသူက ေစ်းေရာင္းအျပန္
ျမစ္ကူးတဲ႔ “ဇက္” ေပၚက
အိမ္အျပန္ေခၽြးစက္ေတြရဲ႕ ..အနံ႔ဟာ
စံပယ္ရနံ႔ေလာက္ မသင္းပ်ံ႕ေပမဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ ေခၽြးစက္တန္ဖိုး
မင္း..
ျမတ္ႏိုးဖူးပါသလား မစံပယ္။

စက္႐ုံက အလုပ္သမ
ပန္းရံသယ္တဲ႔ အလုပ္သမ
ေစ်းေရာင္းျပန္လာတဲ႔ ေစ်းသည္မတို႔ရဲ႕
သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား
ေခၽြးစက္ေတြေၾကာင့္
ပ်က္ျပယ္သြားရေပမဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ အိမ္အျပန္
အဖိုးတန္ပါတယ္ မစံပယ္။

အလုပ္သမတို႔ရဲ႕ အိမ္အျပန္
ဆင္းရဲသူတို႔ရဲ႕ အိမ္အျပန္
ေခၽြးစက္တို႔ရဲ႕ အားမာန္ဟာ
ရန္ကုန္ျမစ္ေရကိုေတာင္
လွ်ံတက္သြားေလာက္ပါတယ္ မစံပယ္။

ေနရာင္ျခည္က ေမွးေမွးမွိန္
သနပ္ခါးရနံ႔
ေခၽြးစက္ရနံ႔တို႔ရဲ႕
အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်မွ
မစံပယ္ အိပ္ရာထ
မိတ္ကပ္အေရာင္
ေဖာင္းႂကြႂကြနဲ႔
ညမွာ အလုပ္ဆင္း
ညမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔
အေမကို ႏႈတ္ဆက္
အေဖကို ႏႈတ္ဆက္
ေမာင္ႏွမေတြကို ႏႈတ္ဆက္
ညီမ၀မ္းကြဲရဲ႕ လက္ကိုဆြဲၿပီး
“ည” ကို ရဲရဲရင့္ရင့္
ဖြင့္လွစ္ခဲ႔တာ
အဲဒါ..
ကဗ်ာဆန္ပါ႔မလား.. မစံပယ္။

ဘ၀မွာ
“ကဗ်ာ” ေတြကို ငါခ်စ္ခဲ႔သလို
မင္းကိုလည္း
ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔သာ
ငါ..ခ်စ္ပါရေစ..။

အနမ္းဆိုတာ
ႏူးညံ့တဲ႔ ေပးအပ္မႈပါ မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ..ဆံဖ်ား
မင္းရဲ႕ ..ပါးျပင္
မင္းရဲ႕ ..ရင္ခြင္
မင္းရဲ႕ .. လည္ရစ္
မင္းရဲ႕ .. ႏႈတ္ခမ္း
မင္းရဲ႕ .. နဖူး
မင္းရဲ႕ .. လက္ေခ်င္းသြယ္
မင္းရဲ႕ .. လက္ဖမိုး
မင္းရဲ႕ .. မ်က္၀န္း
မင္းရဲ႕ .. မ်က္ေတာင္
အားလံုးကို ေကြ႕ေ႐ွာင္ၿပီး
ငါ႔ရဲ႕ အနမ္းလိပ္ျပာတစ္ေကာင္
ဘယ္ေသာင္မွာ..
နားခိုရမွာလဲ မစံပယ္။

ေလေပြရစ္ေနတဲ႔
အနမ္းျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္
ဒဏ္ရာရ ေလွငယ္ေတြ
ဘယ္ႏွစင္းေလာက္
တိမ္းေမွာက္ၿပီးၿပီလဲ မစံပယ္။

မစံပယ္ေရ..
လိပ္ျပာ ပိတုန္း
ပန္း၀တ္ရည္ သံုးစြဲတာ
သဘာ၀တရားပါ။

ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္တည္းကို
၀ိုင္းအံုရစ္၀ဲေနတာလည္း
သဘာ၀တရားပါပဲ။

ပန္းပြင့္ဖတ္ေပၚ
ခို..နားေပ်ာ္ ေျခရာေတြလည္း
၀င္လာမဆဲ
တသဲသဲပါလား မစံပယ္။

ပြင့္လႊာပြင့္ဖတ္
ညႇာတံရဲ႕ အစပ္မွာ
ပ်ားပန္းခပ္ခဲ႔တဲ႔
ေျခရာအေဟာင္းေတြေၾကာင့္
အားလံုးနဲ႔
ကင္းလြတ္တဲ႔ေနရာတစ္ခု
ငါ႔ကို..
႐ွာေဖြခြင့္ျပဳပါ မစံပယ္။

ပ်ား..ပိတုန္း..လိပ္ျပာ
အားလံုးဟာ
ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕
ပြင့္ဖတ္ေပၚမွာသာ
၀တ္ရည္ငံုရင္း
ေပ်ာ္ပါးတတ္ၾကတာပါ။

သူတို႔ရဲ႕ ေျခရာ
ကင္းလြတ္ရာ ေနရာကေတာ႔
ေျမထဲမွာ နစ္ေနတဲ႔
ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕
အျမစ္ေတြပါပဲ ..မစံပယ္။

ငါ႔လိပ္ျပာတစ္ေကာင္
စံပယ္ပင္ေျခထဲကို ငုပ္လွ်ိဳးၿပီး
ေျခရာေတြ ကင္းလြတ္ရာကို
႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိခဲပါၿပီ။

အို..မစံပယ္
မင္းရဲ႕ ဆံဖ်ား၊ ပါးျပင္
မင္းရဲ႕ ရင္ခြင္၊ လည္ရစ္
မင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း၊ နဖူး
မင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းသြယ္၊ လက္ဖမိုး
မင္းရဲ႕ မ်က္၀န္း၊မ်က္ေတာင္
အားလံုးကိုေကြ႕ေ႐ွာင္ၿပီး
ငါ႔ရဲ႕ အနမ္းလိပ္ျပာတစ္ေကာင္
မင္းရဲ႕ ေျခခံုျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ
(စံပယ္ပြင့္ဖတ္ေလးေပၚ
နားခိုေနတဲ႔ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္လို)
ခိုနားအိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္ မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ေျခခံုျဖဴႏုႏုေလးဟာ
ငါ႔အတြက္
စံပယ္ပြင့္ဖတ္ေလးေတြပါပဲ။

မင္းရဲ႕ ေျခခံုျဖဴႏုႏုေလးေပၚက
ေမႊးညင္းလွလွေလးေတြဟာလည္း
ငါ႔အတြက္
၀တ္မႈံေငြေရာင္ေလးပါပဲ။

အဲဒီ..
ေျခခံုျဖဴႏုႏုေလးအေပၚ
ငါ႔အနမ္းလိပ္ျပာေလးေတြ
လြတ္လပ္စြာ
ေပ်ာ္ပါး၀ဲပ်ံပါရေစ..မစံပယ္။

အဲဒီေနရာေလးဟာ
ရနံ႕ဆိုးေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္တယ္
ပ်ား၊ ပိတုန္းတို႔ရဲ႕
အေတာင္ပံခတ္သံနဲ႔ ကင္းေ၀းတယ္
အဲဒါေၾကာင့္
ငါရင္ေအးရပါတယ္ မစံပယ္။

ေနရစ္ခဲ႔ပါ မစံပယ္
ေနရစ္ခဲ႔ပါ မစံပယ္..
အေမွာင္ထဲမွာ၊ မင္း..မေပ်ာ္ပိုက္ေပမဲ႔
အေမွာင္အမိုက္ထဲက
ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ ပယင္းေရာင္
ဖိတ္ဖိတ္လွ်ံလွ်ံေတြဟာ
မင္းတို႔စိတ္ေတြကို အလင္းျပန္
မိသားစုရဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ေတြကို
ထိမွန္ခဲ႔ၿပီမဟုတ္လား မစံပယ္။

ဒလ သေဘၤာဆိပ္က
ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ
မင္းရဲ႕ေျခဖမိုးေလးကို
ငါေငးၾကည့္ေနမိတာ
မင္းမွတ္မိမွာပါ မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ခႏၶာတစ္ခုလံုးမွာ
အဲဒီေနရာသာ
အသန္႔႐ွင္းဆံုးပါလို႔
ငါ..ယူဆျမတ္ႏိုးရင္
မင္း..
အျပစ္တင္ခ်င္ပါသလား မစံပယ္။

ကားလွလွေလးတစ္စီးေပၚက
မင္းဆင္းသက္လာတာကို ျမင္ရတိုင္း
စံပယ္႐ိုင္းေလးတစ္ပြင့္
ေလလြင့္ၿပီး ျပဳတ္က်လာတယ္လို႔
ငါ.. ေတြးျမင္မိပါတယ္။

စံပယ္ဆိုတာ
မ႐ိုင္းရဘူး.. မစံပယ္
စံပယ္ဆိုတာ
မၾကမ္းရဘူး.. မစံပယ္
စံပယ္ဆိုတာ
အညႇာမလြယ္ပါဘူး
သူ႔ခြန္အားနဲ႔ သူ႔အညႇာ
ဂေဟဆက္ထားတာပါ မစံပယ္။

ေရႊလက္နဲ႔ေခၚလည္းမသြား
ေငြလက္နဲ႔ ေခၚလည္းမသြား
ျမသားေရာင္ ကတၱီပါၾကားမွာ
ကိုယ္႔အင္အားနဲ႔ကိုယ္
ႏုပ်ိဳျဖဴစင္မႈကို ၿခံဳၿပီး
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို..
ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ထားရင္း
ပြင့္သြားခဲ႔ၾကတဲ႔ စံပယ္ေတြရဲ႕ ရနံ႔
ေဟာဒီျမန္မာျပည္မွာ
သင္းပ်ံ႕ေနဆဲပါ မစံပယ္။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔
ရန္ျဖစ္ေတာ႔မဲ႔အခါ
စံပယ္ဆိုတဲ႔
သဘာ၀နဲ႔ ညီေအာင္
ႏူးညံ့ျဖဴစင္တဲ႔
ခြင့္လႊတ္စိတ္ကို ေမြးဖို႔
ငါ..အႀကံေပးတုန္းက
မ်က္လံုးေလးေမွးမွိတ္ၿပီး
ေဒါသစိတ္ကို
ႀကိတ္မိွတ္ေျဖေလ်ာ႔ခဲ႔တဲ႔
မင္းရဲမ်က္ႏွာ ၀င္းပပေလးကို
ေငးၾကည့္ရင္း
ငါ.. ေလးစားခဲ႔ရသူပါ..မစံပယ္။

အလင္းေရာင္မပီျပင္တဲ႔
ပ်ား၊ ပိတုန္း သံစဥ္ေတြၾကားမွာ
အႏၲာရာယ္ ခပ္မ်ားမ်ားကို ကာကြယ္ရင္း
သီခ်င္းဆိုမပ်က္တဲ႔
မင္းရဲ႕ မနက္ျဖန္ေတြအနား
ဘယ္သူေတြ..
ခိုနားၾကဦးမလဲ မစံပယ္။

အဲဒီ မနက္ျဖန္ေတြထဲ
မင္းေနရဲေသးတယ္ဆိုရင္
ေနသာေနရစ္ခဲ႔ပါ မစံပယ္ရယ္။

ေနရစ္ေတာ႔ မစံပယ္ေရ..
စံပယ္ပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ကို
ေငးၾကည့္ရင္း..
မခူးရက္ မေမႊးရက္
မေႁခြြရက္ မေခ်ရက္ဘဲ
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို
ျမတ္ႏိုးေနသလိုမ်ိဳး
ငါ..တန္ဖိုးထားပါရေစ မစံပယ္။

“ထမင္းတစ္လုတ္ကို
ထင္းခုတ္စားလို႔ ရတယ္” ဆိုတဲ႔
ငါတို႔ျမန္မာေတြရဲ႕
ဆင္းရဲသား မာန္၊ မာနမ်ိဳး
မင္းရဲ႕
လွ်ပ္စစ္ သံစဥ္ႀကိဳးေတြၾကားမွာ
မင္း..
ထည့္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္ထားစမ္းပါ မစံပယ္။

ညေနေစာင္းမွ အလုပ္ဆင္း
ညတလင္းမွာ သီခ်င္းဆို
မင္းသံစဥ္ ပ်ိဳႏုႏုကို
ဟိုလူ႔အတြက္ေပး
သည္လူ႔အတြက္ေပးနဲ႔
မင္းရဲ႕ ဘ၀ေ႐ွ႕ေရး
ခဏေလးေတြးၿပီး
ရင္မေလးဘူးလား..မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို
စံုမွိတ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းထားတယ္ဆိုတာ
ငါ..ယံုၾကည္ပါတယ္ မစံပယ္။

မုန္တိုင္း..ေလျပင္း
ညတလင္းထဲမွာ
ေငြတြင္းတူးေနရ႐ွာတဲ႔
ပန္းဖူး ပန္းငံု
ပန္းပြင့္အစံုၾကားက
လူသားစား ပ်ားပိတုန္းေတြရဲ႕
အလိုရမၼက္ ပ်ားရည္စက္ေတြကိုေတာ႔
ငါ..
ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ရတာေပါ႔ မစံပယ္။

ေငြေပးလို႔..ေငြရ
ေရႊေပးလို႔ ..ေရႊရ
ဒါ..သဘာ၀က်ပါတယ္
ဘာမွမေပးဘဲ ေငြရ
ဘာမွမေပးဘဲ ေရႊရတာမ်ိဳးကေတာ႔
အိပ္မက္ေတြ
ဆိုး႐ြားတတ္တယ္ မစံပယ္။

ညသန္းေခါင္အလယ္
အလွေတာင္ပံ ယွက္ယွယ္
မီးေတာက္မီးလွ်ံေပၚ
တြယ္တက္ေနရတဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳး
မင္း..ျမတ္ႏိုးလို႔လား မစံပယ္။

ပိုးဖလံေတြလို
မီးကိုတိုးေနတာ မဟုတ္ေပမဲ႔
မီးေတာက္ေတြအနား
မီးေတာက္ေတြအနား
လူးလားပ်ံသန္းေနရတဲ႔အခါ
မီးအဟပ္ခံရတတ္တာ
ေသခ်ာမွာပါ မစံပယ္။

မီးဟပ္တဲ႔ ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
မင္းရဲ႕ ပါးျပင္၊ ႏႈတ္ခမ္း
ေသြးစို႔စို႔ အေရာင္သမ္းေနတာ
ငါ..ျမင္သာသူပါ မစံပယ္
တစ္ကိုယ္လံုး မေလာင္ကၽြမ္းတာကိုပဲ
ငါ႔ရင္ထဲက..
စိတ္ခ်ေနရဲရတာပါ
စံပယ္ပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္
ခ်ယ္ရီပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္
အပင္ငယ္ငယ္ အပင္ႀကီးႀကီး
ပန္းကေတာ႔ ပန္းပါပဲ မစံပယ္
အပင္ႀကီးမို႔ အညႇာခိုင္တယ္လုိ႔
မဆိုလိုပါဘူး
အပင္ငယ္မို႔ အညႇာလြယ္မယ္လို႔
မဆိုလိုပါဘူး
ပန္းတို႔ရဲ႕ သဘာ၀
ေႂကြခ်ိန္တန္မွ ေႂကြၾကရတာကိုသာ
ငါ..လိုလားလို႔ပါ မစံပယ္။

အေမွာင္ထဲမွာသာ
ေနရစ္ခဲ႔ပါလို႔
ငါ..ထားရစ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ္႔ပညာ၊ ကိုယ္႔အင္အားနဲ႔
႐ုန္းထြက္လာတာကိုသာ..လိုလားလို႔
ငါ..ေက်ာခိုင္းထားခဲ႔တာပါ မစံပယ္။

မိဘေမာင္ဘြားေတြရဲ႕
အားကိုးမ႑ိဳင္
စံပယ္ပြင့္ အညႇာေလး ပိုမိုခိုင္ဖို႔
ကိုယ္႔ဘာသာ တံခြန္တိုင္စိုက္တာကို
လိုလားလို႔ပါ မစံပယ္။

မင္း႐ွာတဲ႔ေငြ
မိဘေတြအတြက္ ရည္စူး
ငါ..သာဓုေခၚခဲ႔ဖူးပါတယ္
ဒါေပမဲ႔ မစံပယ္
မင္းရတဲ႔ ကုသိုလ္ထုပ္
နည္းနည္းေလး အမဲအုပ္ေနတာ
ငါ..ရင္နာခ်င္တယ္ မစံပယ္။

စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြထဲမွာ
စံပယ္ပြင့္ေတြ
အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္
လမ္းေဘးက ေစ်းသည္ေတြၾကားမွာ
စံပယ္ရနံ႔ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္
ဆင္းရဲသားတို႔ရဲ႕ အိမ္ေခါင္းရင္း
ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ထက္မွာ
စံပယ္ခက္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။

ေငြေစာ္နံတဲ႔ စံပယ္ၿခံထဲက
ခပ္ရဲရဲေလး တိုးထြက္ၾကည့္တဲ႔အခါ
ဆင္းရဲသားတို႔ရဲ႕
ဘ၀တန္ဖိုး အေပၚယံအလႊာမွာ
ေခၽြးစက္စိမ္႔ထြက္ လက္ေတြအၾကား
စံပယ္ပြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။

စံပယ္ဆိုတာ
ဆင္းရဲသားအားလံုးရဲ႕
ေတာ္၀င္ပန္းပါ မစံပယ္
ယံုၾကည္ခ်က္ မာန္မာန
ဆင္းရဲသူအလုပ္သမမ်ားစြာတို႔ရဲ႕ စုစည္းရာ
စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြအေပၚ
ေခၽြးစက္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကရာ
အဲဒါ..
စံပယ္တို႔ရဲ႕ နန္းေတာ္
ဆင္းရဲသူတို႔ရဲ႕ ျပႆဒ္
သူ႔ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔သူ
တန္ဖိုးေတြ အလံထူထားၾကတာ
အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားနဲ႔ပါ..မစံပယ္။

ေနရစ္ခဲ႔မွာလား မစံပယ္
ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ
ဂုဏ္ငယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး
စံပယ္ကို ေငြေရာင္ဆိုး
ေငြေရာင္ေၾကာင့္ စံပယ္ညစ္
အဲဒါ..
ခ်မ္းသာျခင္းမွာ နစ္,နစ္ သြားတတ္တဲ႔
စံပယ္တို႔ရဲ႕ အျပစ္ပဲေပါ႔ မစံပယ္။

ဘ၀တန္ဖိုးကို
ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းေတြနဲ႔
ခ်ိန္ထိုးတိုင္းတာတယ္ဆိုတာ
လူဆိုးလူမိုက္ေတြရဲ႕ ဓေလ႔ပါ။

ေနရစ္ေတာ႔
မစံပယ္ေရ..
ငါကေတာ႔
မနက္ခင္းတစ္ခုရဲ႕ အ႐ုဏ္ဦးမွာ
စံပယ္ဖူးေလးတစ္ငံု
ျဖဴစင္မႈ၀တ္စံုကို ၿခံဳၿပီး
ေနေရာင္ျခည္ကို ခံုလႈံလာဖို႔အတြက္
ညထဲက မစံပယ္ကို
တမင္သက္သက္
ေက်ာခိုင္းထားခဲ႔ရက္ၿပီ။

စံပယ္တို႔ရဲ႕ နန္းေတာ္
ဆင္းရဲသူတို႔ရဲ႕ ျပႆဒ္
သူ႔ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔သူ
တန္ဖိုးေတြ အလံထူထားၾကတာ
အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားနဲ႔ပါ..မစံပယ္
ဒါမွမဟုတ္
မင္းသင့္ေလ်ာ္မယ္ထင္တဲ႔ အရပ္မွာသာ
ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔ ..မစံပယ္
ဒါမွမဟုတ္
႐ုန္းထြက္သင္းပ်ံ႕လွည့္ပါကြယ္
ခ်စ္ေသာ..စံပယ္။ ။

(စံပယ္ပြင့္မ်ား…သို႔)
ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)

ခ်စ္ေသာေလာကႀကီးခင္ဗ်ာ..

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေလးေတြဟာ သည္ေန႔ပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားခဲ႔တဲ႔ပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္သြားၾကပါၿပီ။ သည္အခါ သူတို႔ေလးေတြဟာ ခဏတျဖဳတ္ေတာ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာ။ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါ။ အေဆြေလာကႀကီးအေနနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြအေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံေပးပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစလားခင္ဗ်ာ။

အခုအခ်ိန္အထိေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြဟာ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူတို႔သာ ႐ွင္ဘုရင္ေလးေတြအျဖစ္ ေနခဲ႔ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ အနာတရျဖစ္လာခ်ိန္မွာ မိဘေတြက သူတို႔အနာေတြ သက္သာေအာင္ ေဆးထည့္တန္ထည့္၊ က်ပ္ပူတိုက္တန္တိုက္ ေပးခဲ႔ၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္အစိုင္အခဲေလးေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ မိဘေတြကပဲ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ျပဳျပင္လို႔ေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါကိုလည္း အေဆြေလာကႀကီး အသိဆံုးပါေနာ္..။

အခုေတာ႔ အဲသလိုမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြဟာ စြန္႔စားခန္းအသစ္တစ္ခုကို စတင္ၾကေတာ႔မွာပါ။ အဲဒီစြန္႔စားခန္းမွာေတာ႔ ပရိေဒ၀ေတြလည္းပါခ်င္ပါမယ္။ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြလည္း ပါခ်င္ပါေနပါလိမ္႔မယ္။ သည္ခရီးမွာ ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာ ခိုင္မာတဲ႔ယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းျပင္းျပျပ႐ွိေနဖို႔ လိုပါလိမ္႔မယ္။ စစ္မွန္တဲ႔ ေမတၱာလည္း လိုပါလိမ္႔မယ္။ ခႏၱီစဆိုတဲ႔ သည္းခံျခင္းတရားကိုလည္း လက္ကိုင္ထားၾကရပါလိမ္႔မယ္။ ဒါတင္မကေသးပဲ နားလည္မႈ ဆိုတာေလးကိုလည္း ရင္၀ယ္ပိုက္ႏိုင္ မွသာ သူတို႔ရဲ႕ ေ႐ွ႕ခရီး ေခ်ာေမြ႕ မွာပါ။

သည္ေတာ႔ကာ ခ်စ္စြာေသာ ေလာကႀကီးခင္ဗ်ား ..

သူတို႔ေလးေတြအား ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါရန္ ကၽြန္ေတာ္က အေဆြ႕အား ေလးစားစြာ ပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ လက္ကိုဆြဲကာ ဦးေဆာင္ေခၚယူလို႔ သူတို႔ေတြ သိသင့္ သိထိုက္တာအားလံုးကို သင္ၾကားျပသေတာ္မူပါ။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ဆိတ္ေလာက္ခင္ဗ်ာ ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြအေပၚမွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးသာ ထိန္းေက်ာင္းသင္ၾကား ေပးေစခ်င္လွပါတယ္ခင္ဗ်ား ။

လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တရားသူခ်ည္း ျဖစ္လို႔မေနသလို လူတိုင္းလူတိုင္းဟာလည္း မွ်တသူခ်ည္းမဟုတ္တာ၊ လူတိုင္းလူတိုင္း ေျဖာင့္မတ္လို႔ခ်ည္းမေနတာကို သူတို႔ေလးေတြ သိသြားဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာ လူဆိုးေတြ၊ လူၾကမ္းေတြ႐ွိသလို သူရဲေကာင္းေတြလည္း႐ွိတယ္။ ကလိန္ကက်စ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ႐ွိသလို ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ၿပီး စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္တတ္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ႐ွိတယ္။ ရန္သူေတြ႐ွိသလို မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ႐ွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ေလးေတြကို သင္ၾကားေပးပါလို႔ အေဆြေလာကႀကီးကို အပ္ခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

အခ်ိန္ေတာ႔ ယူရမွာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ ေကာက္ရတဲ႔ ေငြတစ္ေထာင္ထက္စာရင္ ကိုယ္႔လုပ္အားနဲ႔ ကိုယ္႐ွာလို႔ရတဲ႔ ေငြတစ္ရာက ပိုတန္ဖိုး႐ွိတဲ႔အေၾကာင္းကိုေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြကို သင္ျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးလိုက္ပါ အေဆြေလာကႀကီးခင္ဗ်ား။ ဒါတင္မကေသးပဲ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံစားတတ္ဖို႔၊ ဆံုး႐ံႈးတဲ႔ အခါမွာလည္း သိကၡာ႐ွိ႐ွိအ႐ံႈးေပးတတ္ေအာင္ သင္ေပးေတာ္မူလိုက္ပါဦးခင္ဗ်ား။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ရင္မွာ ၀န္တိုမစၧရိယစိတ္ေတြ မေမြးျဖစ္ေအာင္လည္း လမ္းညႊန္ေပးလိုက္ေတာ္မူပါ။ မစၧရိယစိတ္အစား တိတ္တိတ္ကေလးႀကိတ္ၿပီး ရယ္ႏိုင္တဲ႔ အတတ္ကို သူတို႔ေလးေတြ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္ပါလားခင္ဗ်ာ။

ဘာသာတရားရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ႐ွာတတ္ေအာင္လည္း သင္ျပေပးပါခင္ဗ်ာ။ အ႐ံႈးေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာရတဲ႔ နာက်င္ထိခိုက္မႈကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ႔အထိ မဆုတ္မနစ္အားထုတ္လိုတဲ႔ စိတ္ဆႏၵကေလးေတြ ရလာဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေမြးယူနည္းကိုလည္း က်က်နနေလး ျပေပးလိုက္ပါဦးခင္ဗ်ာ။ သိမ္ေမြ႕သူမ်ားနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ရင္ဆိုင္ဖို႔၊ ခဲခဲကပ္ကပ္ေတြနဲ႔ ႀကံဳတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဖက္ကလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္တတ္ဖို႔ကိုလည္း သင္ျပေပးပါေနာ္ အေဆြေလာကႀကီး။

မိုးခါးေရေသာက္ေနတဲ႔ အမ်ားေနာက္ကို မလိုက္ပဲ မိမိတို႔ရဲ႕ ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ကိုင္ထားၾကဖို႔ကိုလည္း သူတို႔ကို လမ္းျပေပးပါခင္ဗ်ာ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ လူတကာေျပာတာကို တေလးတစားနားေထာင္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ သစၥာတရားဆိုတဲ႔ ဆန္ကာနဲ႔ တိုက္ၿပီးမွ ၾကားသမွ်ကို ရင္ထဲထည့္ပါလို႔လည္း သူတို႔ကို ေသခ်ာမွာေပးပါ ေလာကႀကီးခင္ဗ်ာ။

ေၾကကြဲခိုက္မွာ ရယ္တတ္ေအာင္ သူတို႔ကို သင္ေပးပါလို႔ မွာလိုက္ခ်င္ေသးသလို မ်က္ရည္က်တာကိုလည္း ႐ွက္စရာမဟုတ္ေၾကာင္းကိုပါ တစ္ပါတည္း ေျပာျပေပးပါေနာ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဆံုး႐ံႈးမႈရဲ႕ေနာက္မွာ ဂုဏ္အသေရဆိုတာ ႐ွိေနႏိုင္ေသးသလို ေအာင္ႏိုင္မႈရဲ႕ ေနာက္မွာလည္း မိႈင္ေတြစရာေတြ ႐ွိေနတတ္ေသးတာကိုလည္း သူတို႔ကို သင္ျပေပးေတာ္မူပါ အေဆြေလာကႀကီးခင္ဗ်ာ။

သူတစ္ပါးရဲ႕ မ်က္ေခ်းကိုပဲ မဲၿပီးျမင္တတ္သူေတြကို အမႈမထားဖို႔သာမကပဲ သိပ္ခ်ိဳလြန္းသူေတြကိုဆိုရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သတိထားဖို႔ သူတို႔လးေတြကို သင္ျပေပး ေတာ္မူပါခင္ဗ်ာ။

သူတို႔ရဲ႕ ကာယနဲ႔ ဥာဏကို ေစ်းအျမင့္ဆံုးေပးသူကိုသာ ေရာင္းခ်ပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတာ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ေစ်းအျဖတ္မခံ၊ တန္ဖိုးျဖတ္မခံၾကဖို႔ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျပေပးေတာ္မူပါဦးခင္ဗ်ာ။

တစ္ျခားတစ္ပါးသူေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မႏိႈင္းမိ မယွဥ္မိေအာင္လည္း သင္ေပးလိုက္ပါဦးေနာ္။ အဲသလို ႏိႈင္းတိုင္း ယွဥ္တိုင္း သူတို႔ထက္သာတဲ႔သူ၊ သူတို႔ထက္ခ်ာတဲ႔သူဆိုတာ အၿမဲတမ္း႐ွိေနမွာပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ သည္ေတာ႔ကာ သူတို႔ေလးေတြအေနနဲ႔ သူတစ္ပါးနဲ႔ ယွဥ္မဲ႔အစား ကိုယ္႔ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈကိုသာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုၿပီးထက္ျမက္ေနေအာင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ္႔အရည္အခ်င္းကသာ တစ္ႀကိမ္ထက္တစ္ႀကိမ္ ပိုပိုၿပီးတက္လာထက္လာေအာင္ အားထုတ္တတ္တဲ႔ အေလ႔အထေလး ေမြးျဖစ္ေအာင္သာ လမ္းေၾကာင္းေပးေတာ္ မူပါ အေဆြေလာကခင္ဗ်ာ။

သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ၀င္ကစားရတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ႐ွိသလို တစ္ဖက္သားကို အလွည့္ေပးရတဲ႔ အခိုက္အတန္႔ဆိုတာလည္း ႐ွိတဲ႔အေၾကာင္း သူတို႔ကို သင္ေပးဖို႔ကိုလည္း မေမ႔ပါနဲ႔ေနာ္။

သူတို႔အေပၚမွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ဆက္ဆံေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ၿပီး အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ အေဆြေလာကႀကီး။ သို႔ေသာ္လည္း သည္စကားဟာ သူတို႔ကို ဖူးဖူးမႈတ္ထားေပးပါလို႔ ေျပာတာမ်ိဳးေတာ႔ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ မီးနာမွ သံမဏိရဲ႕ အရည္အေသြးက ေကာင္းၿမဲမို႔ သူတို႔ကို ဖူးဖူးမႈတ္ေနဖို႔ေတာ႔ တစ္စက္ကေလးမွ မလိုတာလည္း အမွန္ပဲခင္ဗ်။

သူတို႔ကိုသူတို႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ယံုၾကည္တတ္ေအာင္လည္း သင္ျပေပးပါခင္ဗ်ာ။ ဒါမွလည္းသူတို႔က လူသားအားလံုးအေပၚမွာ ျပည့္ျပည့္၀၀ ယံုၾကည္တတ္မွာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာေတြက သိပ္မ်ားသြားၿပီလားေတာ႔ မဆိုတတ္ႏိုင္ဘူးခင္ဗ်။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဆြေလာကႀကီးအေနနဲ႔ ႏိုင္သေလာက္ေတာ႔ လုပ္ေပးေတာ္မူပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေလးေတြျဖစ္တဲ႔ သူတို႔ေလးေတြဟာ အင္မတန္ သင္လြယ္တတ္လြယ္တဲ႔ အ႐ိုးခံ အျဖဴထည္ေလးေတြပါခင္ဗ်ာ။

* Dear World by Avril Johannes

* ျမန္မာျပန္ _ အတၱေက်ာ္

႐ိုး႐ိုးေလး

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔အတူ
အဲဒီေန႔ေလးတစ္ေန႔ဟာ
မင္းဆီကိုေရာက္႐ွိလာခဲ႔ေပါ႔ ..

စကားေလးတစ္ခြန္း အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ဟာ
လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစႏိုင္တယ္
စိတ္ေနသေဘာထားကို ႀကီးျမင့္ေစႏိုင္တယ္
အခက္အခဲေတြကို ကူညီေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္ၿပီး
၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြကိုလည္း
ႏွစ္သိမ္႔ေက်နပ္ေစႏိုင္တယ္ေလ..

ကိုယ္..သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ
မင္းလို မိန္းကေလးတစ္ဦး
ကိုယ္႔အနီးမွာ ႐ွိေနလို႔ေပါ႔ ..

မင္းကို ကံေကာင္းျခင္းေတြ
ေကာင္းမြန္မႈေတြအားလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုေစခ်င္လိုက္တာ
သူတစ္ပါးအေပၚမွာထားတဲ႔
မင္းရဲ႕ အၾကင္နာေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ
မင္းဆီကိုလည္း အၿမဲျပန္လည္ေရာက္႐ွိၿပီး
ေႏြးေထြးလံုၿခံဳေစခ်င္လိုက္တာ ..

ႏွလံုးသားထဲကလာတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ဆႏၵနဲ႔
ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္
"ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ပါေစ.."

-႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလို႔ ႐ု႐ွားကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ေရးသူ အမည္မသိရပါခင္ဗ်ာ။

ေအာက္ေမ႔လို႔ ျပန္ေငးရတဲ႔ေန႔ေတြ

လူကမညႊတ္လည္း စိတ္ကညႊတ္ၿပီးသား

ေျခဖ၀ါးက ျငင္းဆန္လည္း

ဆံုၿမဲေနရာမွာ ကိုယ္႔မိုးတိမ္ေတြက ညိဳ႕

ကိုယ္႐ြာခ်တဲ႔မိုးေတြ ဘယ္သူမွ မျမင္ပါဘူး

" မဆံုရတာ ၾကာၿပီ " ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္

ေျပာမိၾကပါတယ္

လက္ဖက္ရည္ေသာက္လည္း မေရာက္

လမ္းေလွ်ာက္လည္းမဆံု

ဪ.. ကိုယ္႔ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ

ညေနေတးသံေတြ ေဆြးခဲ႔ ။

စည္သူၿငိမ္း

ႏွင္းေတြ..

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေပၚမွာ
ႏွင္းေတြ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ျပာလို႔
ေမႊးရနံ႔တစ္ခု သင္းပ်ံ႕ ကာ
အိမ္ျပတင္းေပါက္မွာ မိုးတိမ္နဲ႔
ျမင္ေနက် သစ္ကိုင္းနဲ႔
တိတ္ဆိတ္ခဲ႔တယ္
ဪ..ႏွင္းေတြ
အဲဒီႏွင္းေတြရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ
အရာရာဟာ က်က်န္ခဲ႔ၿပီ
လမ္းဓာတ္မီးေတြ ပိတ္ခ်ိန္အထိ
ရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနမိတယ္
ၿပီးမွ
ခါတိုင္းေန႔လိုပဲ
ေန႔ထဲကို ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပါ႔ ..။

ေအာင္ခ်ိမ္႔
ႏို၀င္ဘာ၊ ၈၉
႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာ

ထင္းေခြထြက္ျခင္း

ထင္းေတာကို လာခဲ႔တယ္
ထင္းပင္ေတြ မ႐ွိေတာ႔ဘူး
မီးေလာင္ျပင္ သစ္ငုတ္မည္းမည္းမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြသာ ႐ြစိတက္ေျပးလႊား
စိမ္းစိမ္းစိုစို ျခယ္သခြင့္မ႐ွိေတာ႔
ေျခပစ္လက္ပစ္ ဖတ္ဖတ္ေမာ
အဲဒီေတာမွာ..
ငါေပ်ာ္တတ္ခဲ႔ ၿပီ ။

ညိမ္းညိဳ

ဆုေတာင္း

အို.. ဘုရားသခင္ ကၽြႏု္ပ္ကို သားတစ္ေယာက္ ဖန္ဆင္းေပးေတာ္မူပါ။ သူအင္အားခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုသူသိေအာင္ ၾကံ႕ ခိုင္သန္စြမ္းတဲ႔သားမ်ိဳး၊ သူေၾကာက္႐ြံ႕ တုန္လႈပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုသူ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ရဲ စြမ္းသတၱိနဲ႔ ျပည့္၀တဲ႔သားမ်ိဳး။

႐ုိး႐ိုးသားသား ႐ႈံးနိမ္႔သြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ေက်နပ္စြာလက္ခံၿပီး ဘယ္ေတာ႔မွ ဦးမညႊတ္တဲ႔သားမ်ိဳး၊ ေအာင္ျမင္ မႈသရဖူ ေဆာင္းႏိုင္တဲ႔အခါမ်ိဳးမွာလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ႏိွမ္႔ခ်ၿပီး သိမ္ေမြ႕ တဲ႔သားမ်ိဳး၊ ကိုယ္႔အတြက္(ကိုယ္႔ဆႏၵကိုသာ) သိတဲ႔သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္ျခားသူကိုပါ(တစ္ျခားသူရဲ႕ ဆႏၵကုိပါ) သိတဲ႔သားမ်ိဳး ပညာဗဟုသုတ အေျခခံကေလးအတြက္ေတာ႔ သူ႔ကိုသူ သိေစခ်င္ပါတယ္။

သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ သာယာတဲ႔ဘ၀မွာ၊ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္တဲ႔ လမ္းမ်ိဳးမွာ မေလွ်ာက္လွမ္းေစခ်င္ပါဘူး။ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြ၊ ဖိစီးမႈေတြ၊ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ ဆူးေညႇာင့္ေတြ ျပည့္ေနတဲ႔ လမ္းမ်ိဳးမွာသာ ေလွ်ာက္လွမ္းေစခ်င္တယ္။

ဘ၀မုန္တိုင္းထဲမွာ ၾကံ႕ ၾကံ႕ ခံႏိုင္ေအာင္ ေလ႔လာသင္ယူပါေစ။ ဘ၀မွာ ႐ႈံးနိမ္႔သြားတဲ႔သူေတြအတြက္ သနားၾကင္ နာစိတ္႐ွိေအာင္ ေလ႔လာသင္ယူပါေစ။

ၾကည္လင္ၿပီး အျပစ္ကင္းစင္တဲ႔ ႏွလံးသားပိုင္႐ွင္သားမ်ိဳး၊ ရည္မွန္းခ်က္ ျမင့္ျမင့္မားမား ထား႐ွိတဲ႔ သားမ်ိဳး၊ တျခား သူေတြအေပၚမွာ ကြပ္ကဲခြင့္ မရခင္မွာ သူ႔ကိုသူ ပိုင္ႏိုင္စြာ ကြပ္ကဲထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ႔ သားမ်ိဳး၊ ရည္မွန္းခ်က္ အနာဂတ္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္႐ွိသည့္တိုင္ေအာင္ ကုန္လြန္ခဲ႔တဲ႔အတိတ္ကို မေမ႔တဲ႔(ဘ၀မေမ႔တဲ႔) သားမ်ိဳးကိုဖန္ဆင္းေပးေတာ္မူပါ။

အဲဒါေတြ ျပည့္စံုသြားရင္ ဟာသဥာဏ္ကေလးကိုပါ ျဖည့္စြက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွ သူဟာ အသည္းအသန္ျဖစ္ေစတဲ႔ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးမဆို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ လက္ခံႏိုင္ ေျဖ႐ွင္းႏိုင္မွာပါ။

မိမိကိုယ္ကို ႏိွမ္႔ခ်တတ္မႈေတြ ေပးပါ။ အမွန္တကယ္ စစ္မွန္တဲ႔ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈမ်ိဳးေတြ ေပးပါ။ ဆင္ျခင္တံုတရား နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပြင့္လင္းတဲ႔ သိစိတ္အျမင္ေတြ ေပးပါ။ ႏွိမ္႔ခ်သည္းခံႏိုိုင္စြမ္းဆိုတဲ႔ စစ္မွန္တဲ႔ ခြန္အားမ်ိဳးကိုေပးပါ။

-၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ စစ္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ေပးစာက႑မွ သားတစ္ေယာက္အတြက္ ဆုေတာင္းေလးကို တအားႏွစ္သက္မိလို႔ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။