ကဗ်ာေရ ျပန္လာပါေတာ႔

ေဖာ႔မ်ား

ေပါ႔ပါးလြန္းတာလား

ေနတတ္ႏိုင္လြန္းတာလား

အေလးအနက္ကူးခတ္ၾကမယ္ဆိုတိုင္း

ငါတို႔ေတြ ေပါေလာ။

ေရတံခြန္

၀မ္းဗိုက္ထဲ

ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခု ၀ွက္ထားလိမ္႔ႏိုးထင္ၾက၊

တကယ္ဆို

ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ တြဲေလာင္းခိုရင္း

စမ္းေခ်ာင္းေလးကို သားေပါက္ေစသူ။

တစ္ႏွစ္တာ

စက္၀ိုင္းႀကီးထဲ

ဥသံုးလံုး ဥ

အေကာင္ေလး ၃၆၀ ေပါက္ဖြား၊

ထိုအေကာင္ေလးမ်ား

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ပ်ံသန္းသြား

စက္၀ိုင္းႀကီးထဲ...။

ေမးခြန္း

ေႏြမွာ

အပူဒဏ္ကိုေၾကာက္လို႔ ယပ္ေတာင္ေဆာင္ၾကတယ္

မိုးမွာ

စြတ္စိုမႈကိုေၾကာက္လို႔ ထီးေဆာင္ၾကတယ္

ေဆာင္းမွာ

အေအးဓာတ္ကိုေၾကာက္လို႔ အေႏြးထည္ေဆာင္ၾကတယ္

သံုးရာသီလံုးမွာ

ငါက ဘာကိုေၾကာက္လို႔

ကဗ်ာေတြ ေဆာင္ထားရတာလဲ။

ဆုတ္သူ

ေ႐ွ႕မတိုးပါနဲ႔ဆိုလို႔

ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္ေပးခဲ႔တယ္

က်သြားတဲ႔ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ

အလြမ္းဟာ နံရံေတြဆီ အျမစ္တြယ္လို႔။

အထိအရွမ်ား

တ- ေလတစ္ေ၀ွ႔ (၀ါးတစ္လွည္းလံုးဖုတ္ထားရတဲ႔ ျပာတစ္ဆုပ္အတြက္)

ဒု- အပ္ဖ်ားတစ္ေထာက္စာ (ေလျပည့္ေနတဲ႔ ပူစီေပါင္းတစ္လံုးအတြက္)

ပ- ေမ႔လိုက္ပါ (တစ္ဘ၀လံုးေစာင့္ခဲ႔ရသူအတြက္)

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ေႏြ

ေက်ာက္ခဲႏွစ္လံုးက၀ွက္ထားတဲ႔ မီးေတာက္ကိုေတြ႔ခဲ႔တယ္

လူႏွစ္ေယာက္က၀ွက္ထားတဲ႔ သနားဂ႐ုဏာကိုေတြ႔ခဲ႔တယ္

သံေယာဇဥ္က၀ွက္ထားတဲ႔ ဥပကၡာကိုေတြ႔ခဲ႔တယ္

အခ်စ္က၀ွက္ထားတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ခဲ႔တယ္

ဘာသိဘာသာေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုမွာ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ပါေစေတာ႔။

ကဗ်ာေရ ျပန္လာပါေတာ႔

မင္းကို ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသားထဲက ခ်စ္ေရးဆိုခဲ႔တာပါကြာ

၁၂ႏွစ္တာ ေပါင္းသင္းခဲ႔တဲ႔မ်က္ႏွာကုိေထာက္ထားၿပီး ျပန္လာပါကြာ

မင္းက ငါ႔၀ိညာဥ္ကိုႏႈတ္ယူၿပီး ခရီးအေ၀းႀကီးထြက္သြားေတာ႔

ငါ႔မွာ ကြင္းျပင္ထဲ ထီးထီး

ေျခလက္မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ႔ စာေျခာက္႐ုပ္လို က်န္ေနခဲ႔တာေပါ႔

တခါတေလ ၀ါးလက္ခုပ္အားကိုးနဲ႔ ငွက္ေပါက္စနေလးေတြကို ေျခာက္လွန္႔ရသလိုမ်ိဳး

ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္ ကဗ်ာတိုေလးေတြေရးေရးၿပီး

ငါ႔ေသြးငါ မီးထိုးေနရတာေပါ႔

ကဗ်ာေရ

႐ြာ႐ိုးကိုးေပါက္ေအာင္ ငါ႔ေသြးထဲ မင္းလာေလွ်ာက္ပါေတာ႔။

ညိမ္းညိဳ

- အဆံုး႐ံႈးဆံုးခရီးဆိုတာ လက္မဲ႔ေျခဗလာနဲ႔ ညထဲကထြက္လိုက္ရတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခုေပါ႔။ ကဗ်ာကိုတူးေဖာ္လို႔မရတဲ႔ ညေတြဟာ က်ေနာ္႐ံႈးရတဲ႔ ညေတြပါပဲ။

ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ

လိႈ္င္းေတြ ခုတ္ေမာင္းၿပီး
သေဘၤာေတြ ေလလြင့္ေနတယ္

ဘဲငန္းေတြ မိႈင္ေတြၿပီး
ငါးမွ်ားတံေတြ ထပ်ံေနတယ္

ဒိုက္ဖတ္ေတြ ကခုန္ၿပီး
အိပ္မက္ေတြ ေပါေလာေမ်ာေနတယ္

ေက်ာက္တံုးေတြ ကူးခတ္ၿပီး
ငါးေတြ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္

အဲဒီျမစ္ကမ္းေဘးမွာ
လူတစ္ေယာက္ ဆုတ္ၿဖဲခံရၿပီး
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနရဲ႕ ။

ညိမ္းညိဳ

ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ

လူႀကီးလူေကာင္းတို႔
ႏိုင္ငံႀကီးသားအေပါင္းတို႔
စားၾကေလာ႔ ေသာက္ၾကေလာ႔
ဒါဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ အမဲ႐ိုးအတြက္ ဟင္းအိုးကိုမေမွာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ မည္းမည္းျမင္တိုင္း မေဟာင္ခဲ႔ မကိုက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ကတံုးေပၚထိပ္မကြက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ဘနဖူးကို သိုက္မတူးခဲ႔ဖူးတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ကမၻာမီးေလာင္လို႔မွ သားေကာင္ကိုခ်မနင္းခဲ႔ဖူးတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ႐ိုး႐ိုးသားသား ကိုယ္႔လမ္းေၾကာင္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ခဲ႔တဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ခေရေစ႔တြင္းက် ပြင့္လင္းျပဖို႔ ခက္ခဲလွတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္ဖို႔ ပ်င္းရိလြန္းလွတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ စကားလံုးအႀကီးႀကီးေတြေျပာရင္ မထံုတက္ေတးလုပ္ေနတတ္တဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ႐ိုးသားမႈမွမပါရင္ ဘယ္ဟာမွ အစစ္အမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ထားတဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ အေရာင္ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ေတြကို ျမင္ရတိုင္း အလြယ္တကူ မ်က္စိမက်ိန္းတတ္တဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ ေႏြးေထြးတဲ႔လက္အစံုကို အစဥ္သျဖင့္ ကမ္းလင့္ႀကိဳဆိုေနတတ္တဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

ဒါဟာ မတရားမႈေတြမွာ ကိုယ္႔အစြယ္ကိုယ္ခ်ိဳး ဂုတ္ပိုးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးအုပ္ထားတတ္တဲ႔
ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမည္နာမခံယူပြဲ ျဖစ္တယ္

တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတံုးက
အမည္နာမေတြရဲ႕ ပညတ္ခ်က္ကို
အေလးမထားပါဘူးဆိုတဲ႔ ေဒါက္တာသိမ္းေမာင္ကို
(မ႐ိုေသ႔စကား) ေခြးသိမ္းေမာင္ေခၚရင္ ႀကိဳက္မလားလို႔ ေမးခဲ႔ၾကဖူးရဲ႕
ေနာက္..ေဒါက္တာသိမ္းေမာင္ဟာ သခင္သိမ္းေမာင္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္

ယဥ္ေက်းမႈမထြန္းကားပါဘူးဆိုတဲ႔
အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ မေတြးေခၚႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ႔
ဦးေႏွာက္အက်ဥ္းက်ေနရတာပါဆိုတဲ႔
ကိုယ္႔၀ပ္က်င္းေလးကိုယ္ မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ႔
ငေျမာက္ငေျခာက္ ခၽြတ္တားေလးပါဆိုတဲ႔
ေဟာဒီ အ႐ိုင္းအစိုင္းေကာင္ဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ေပါ႔ကြယ္

အို လူၾကီးလူေကာင္းတို႔
ႏိုင္ငံႀကီးသားအေပါင္းတို႔
ေခၚၾကေလာ႔ တြင္ၾကေလာ႔
ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အမည္နာမကို လိႈင္လိႈင္ႀကီး သံုးစြဲေတာ္မူၾကေလာ႔
စိတ္ရဲ႕အာသာ ေျပရာေျပေၾကာင္း အလို႐ွိသလို ခိုင္းႏိႈင္းေတာ္မူၾကေလာ႔
အႏၱိမတံခါးအ၀မွာ သင့္ကိုတည့္တည့္ၾကည့္လို႔ ကၽြႏ္ုပ္ရပ္ေနတယ္။

ညိမ္းညိဳ

- အရင္က တစ္ခါတင္ဖူးပါတယ္။ အခုျပန္တင္ပါတယ္။

အႏုပညာဟူသမွ် လိႈင္ၾကပါေစ

‘အနာဂတ္အေၾကာင္း ေျပာတယ္ဆိုတာ၊ တမင္လိမ္တာ မဟုတ္ေပမဲ႔ မုသားျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။’ (အာရပ္စကားပံု)

လူ႔သမိုင္းတစ္ေလ်ာက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာေတြက အေတာ္ပဲ ႐ႈပ္ေထြးတယ္။ အလွည့္အေျပာင္း မ်ားတယ္။ ဘာၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ႔ စီစဥ္တက်႐ွိမႈမ်ဳိး၊ ေနသားတက်႐ွိမႈမ်ိဳး အေတာ္႔ကို႐ွားတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ပညာ႐ွင္အေထြေထြက နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေ႐ွ႔အလားအလာအတြက္ ေဟာကိန္းေတြ ထုတ္ေပးေလ႔႐ွိၾကတယ္။ ေဟာကိန္းဆိုတာထက္ ေမွ်ာ္ေခၚခ်က္၊ ယူဆခ်က္ေတြေပါ႔။ ျဖစ္လာႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို သက္ေသအစံုအလင္၊ စမ္းသပ္မႈအပံုအပင္နဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပၾကတာပါပဲ။ သို႔ေပမဲ႔ ကံေသကံမ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႔ ဘယ္ပညာ႐ွင္မွ အာမ မခံပါဘူး။ လူအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕စံႏႈန္းနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ ပညာရပ္နယ္ပယ္အသီးသီးရဲ႕ အေရြ႕ေတြ၊ ပါရာဒိုင္းေတြက ‘မၿမဲျခင္း’ ဆိုတဲ႔ အႏွစ္ခ်ဳပ္သေဘာကို ေဆာင္ေနလို႔ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အၾကားအျမင္ေပါက္ ေဟာကိန္းေတြ မထုတ္သင့္တဲ႔အထဲမွာ အႏုပညာဟာ ထိပ္ဆံုးကပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအမ်ဳိးအစားေတြကေတာ႔ တခ်ိန္မွာ မုခ်က်ဆံုးမယ္၊ ဘယ္အမ်ိဳးအစားေတြကေတာ႔ မွတ္တမ္း၀င္က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္။ အဘယ္အမ်ဳိးအစားမွသာလွ်င္ ျပည္သူနဲ႔ထပ္တူက်တယ္၊ ဘယ္အယူအဆ…၊ ဘယ္၀ါဒမွ….. စသည္ျဖင့္ေပါ႔။ ယူဆခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္အေနနဲ႔ ေဘာင္တစ္ခုအတြင္းမွာ အႀကံဳး၀င္ေပမဲ႔ ေသခ်ာေပါက္ အတပ္ေဟာကိန္းႀကီးအေနနဲ႔ အၾကားအျမင္ေပါက္ျပတဲ႔ အခါမ်ဳိးက် အခ်ိန္ကာလရဲ႕ စမ္းသပ္မႈေအာက္မွာ အေတာ္ေလး အ႐ုပ္ဆိုးသြားတတ္တာမ်ဳိးပါ။ အႏုပညာကိစၥမွာ လတ္တေလာ အဆင္ေျပမႈတစ္ခုကိုသာ ၾကည့္ၿပီး၊ ေနာက္အႏွစ္ ၆၀မွာ ဆင္ျဖဴေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ ဦးေပၚဦးရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ဳိးကို အားမက်သင့္ပါဘူး။ ေနာင္ အႏွစ္ ၆၀မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေသသြားၿပီထား၊ က်ေနာ္တို႔ ေတြးခဲ႔ေရးခဲ႔ၾကတဲ႔ စာေတြကေတာ႔ ဆက္ၿပီး က်န္ေနခဲ႔ဦးမွာ မို႔ပါပဲ။

+++

၂၀ရာစု စာေရးဆရာ မာဘယ္လ္ပေရာ႔စ္ရဲ႕ စကားကို ကိုးကားခြင့္ျပဳပါ။

‘ဟုတ္ပါတယ္။ စၾကာ၀ဠာႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးအတြက္ အမွန္တရားေပါ႔။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အတြက္ေတာ႔ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာေပါ႔။’

+++

အေတြးအေခၚဟူသမွ် ၿပိဳင္ၾကပါေစ
ပန္းဟူသမွ် လိႈင္ၾကပါေစ- မင္းသု၀ဏ္

အႏုပညာဟူသမွ် ၿပိဳင္ၾကပါေစေတာ႔ မ႐ွိေကာင္းဘူးေပါ႔။ အႏုပညာဟူသမွ် လိႈင္ၾကပါေစ။

ညိမ္းညိဳ

ကမ္းပါး

ျမစ္ကိုထိန္းရတာ
အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး
လိႈင္းေတြ လိုက္လိုက္သိမ္းေနရတာက
ျပႆနာ။

ညိမ္းညိဳ

ဂ်ံဳရိုးဦးထုပ္ေလးေတြ

ေတာကၽြဲၾကီးရထားေပၚမွာ
အရြယ္စံုဆိုဒ္စံု ဂ်ံဳရိုးဦးထုပ္ေလးေတြကိုေငးရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားယူၿပံဳးမိ
ဘယ္လိုမွ အသံုးမက်ဘူးထင္ရ
ေနပူပူ ေလပူပူ
ကၽြတ္ဆတ္ေတာင့္တင္း ဂ်ံဳရိုးေလးေတြေတာင္
ေအးေသာအရိပ္ကိုေပးစြမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ..။

ညိမ္းညိဳ

Idea
ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉။

သံုး နဲ႔ တစ္

သံုး နဲ႔ တစ္
ဗသားေခ်ာ

(၁)
သံုး အခ်ိဳး တစ္ သို႔မဟုတ္ သံုးပံုတစ္ပံု
ေနာက္ၿပီးေတာ့
သံုး နဲ႔ တစ္ ဒါမွမဟုတ္ သံုး အေပါင္း တစ္
ေခတ္ နဲ႔ စနစ္ အရ
ဒီလိုပဲ ဇယားခ်လိုက္မယ္ကြာ ။

(၂)
ေမာင္လြမ္းေရ
ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသာ ထုတ္ထုတ္ျပတတ္တဲ့
ကဗ်ာေတြအေပၚ လူမသိ သူမသိ ၀ါးမ်ိဳခ်င္တတ္တဲ့
အေရးအေၾကာင္းဆို လူနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေပါ့ပါးခ်က္ခ်ာတဲ့
ရင္ဘတ္အနီးဆံုး ကဗ်ာဆရာေရ ။

ေမာင္လြမ္း
မင္းဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေရာ
မက္မက္စက္စက္ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြေရာ
က်န္ခဲ့ျပန္ၿပီ .....
ငတို႔ေလ်ာက္မယ့္လမ္းက ငတို႔ေလ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားေ၀းကြာေနေပါ့ ။

ဒီလိုပါပဲ ေမာင္လြမ္းရယ္
ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မေကာင္းေသးတဲ့
ငတို႔လမ္းေတြမွာ
မိုးေတြက ခုထိရြာတုန္း

ငါေျပာရဲပါတယ္
ေဟာဒီဆယ္စုႏွစ္ထဲမွာ
လူပစ္အမ်ားဆံုး ဖဲက ငတို႔ပဲ
မင့္ အရက္မူးတဲ့အခါ ေဆးလိပ္မီးညွိသလိုေပါ့
ျမင္ရက္နဲ႔ လြဲ လြဲႏိုင္လြန္းတယ္ကြာ ။

(၃)
သံုးရာသီမွာ မသိခဲ့ေပမယ့္
ေလးရာသီမွာ ရွိခဲ့ၿပီ
ငတို႔ ရပ္ခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ
ငတို႔ ဆက္မယ့္ဟာ ဘာအတြက္လဲ

ငတို႔ အရည္ရႊမ္းတဲ့ အသီးေတြ သီးၾကမယ္ကြာ
ဒီေျမမွာ ဒီေလကို႐ႈ႐ိႈက္
ငတို႔ စိုက္ဖို႔ ေျမယာၾကမ္းခင္းေတြက
ထုထည္ အံုက်င္း အသင္းအပင္းနဲ႔ေပါ့ ။

ရဲလိုက္စမ္းပါ ေမာင္လြမ္းေရ
ေဟာဒီေျမက ငတို႔ကိုထမ္းမထားရဘူးဆိုတာ
ငတို႔ အသက္မေအာင့္ပဲ သက္ေသျပၾကတာေပါ့ ။

(၄)
ဘိုညိမ္းေရ
ကဗ်ာေလာဘ သားေကာင္ႀကီးေရ ..
ငတို႔ေခတ္ရဲ႕ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ႀကီးေရ
အႏုပညာလယ္ဧကေပါင္းမ်ားစြာကို အားပါးတရ သိမ္းပိုက္ခ်င္ေနတဲ့
ထြန္တံုးေပၚက ကဗ်ာဆရာေရ ။

ဘိုညိမ္း
ေခတၱရာဖြားမွ မဟုတ္ပါဘူး
ကဗ်ာသား၀တဲ့အခါ
ကဗ်ာမင္းသားက မင္းပဲဆိုတာ
မမူးလည္း ငတို႔လက္ခံေနက်ေပါ့
(မင္းသမီးက သူမဟုတ္မွန္း မင္းတို႔ ငတို႔သိပါရဲ႕ကြာ)

(၅)
မင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီး ခ်ိတ္ေပၚေရာက္လို႔
မင့္ပခံုးေပၚ ေဘးလြယ္အိတ္ေရာက္လာတာလည္း ေခတ္ပဲ
ေကာ့ညက္ကုန္လို႔ ေဗာ့ဒကာေျပာင္းရတာလည္း ေခတ္ပဲ
(အခ်ိန္လည္းပါသေပါ့ကြာ)
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ငတို႔ လႊင့္ပစ္ရမွာလည္း ေခတ္ပဲ
ငတို႔ ေသာက္ပစ္ရမွာလည္း ေခတ္ပဲ
ငတို႔ ျမည္းပစ္ရမွာပဲလည္း ေခတ္ပဲေလ ။

ဆယ့္တစ္ေယာက္ခ်င္းကန္ၾကတဲ့ပြဲမွာ
ငတို႔က ေဘာလံုးတစ္လံုးျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မယ္ကြာ
မိနစ္ကိုးဆယ္ကလည္း
ေနာက္ထပ္ကိုးဆယ္ တစ္ခုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မေပါ့
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ
ငတို႔ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ
ေဟာဒီေခတ္က အသိဆံုးပါ ဘိုညိမ္းေရ ... ။

ကလိုက္စမ္းပါ ဘိုညိမ္းရာ
သူတုိ႔ျခယ္ေပးထားတဲ့ အေရာင္ၾကမ္းေတြေအာက္က လူတစ္ေယာက္
ဘယ္ေလာက္ထိ ႏွလံုးသားလားေျမာက္တယ္ ဆိုတာ
ငတို႔ရဲ႕ ထိခ်က္အက်မွာ တိုင္ပင္ေတြျပၾကတာေပါ့ကြာ ။

ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးကိုမွိတ္
ညာဘက္လက္နဲ႔ဆြဲတင္
ပစ္မွတ္ေတြ ညႊတ္က်
မင့္ ခ်ိန္သားလွပါေစ ဘိုညိမ္းေရ ။

( ၉ )
ဦးတင့္ ...
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေလ အရသာတက္ေလဆိုတဲ့
၀ိုင္လိုကဗ်ာေတြ စီမံတဲ့ လူႀကီး
အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စကားလံုးေတြ သယ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ႀကီး
တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း သစၥာတိုင္ေတးခ်င္းေတြ ရြတ္တတ္တဲ့ လူႀကီး
နက္ျပာေရာင္ ကုတ္အက်ီ ၤ မၾကာခဏ ၀တ္တတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေရ ။

ငတို႔ ဘယ္ေပါင္ကိုပဲေျမွာက္ေျမွာက္
ဘယ္လက္ကိုပဲ ေျမွာက္ေျမွာက္
ဘယ္ဆို ညာ ညာဆို ဘယ္ (အံက်)
အရအမိ ဆုပ္ၾကမယ္ကြာ
အလိပ္ ၅၀ ေနာ္ ဦးတင့္ ။

မင့္အတြက္ တနဂၤေနြေန႔ဟာ သစၥာ
Swatch နာရီတစ္လံုးဟာ ေမတၱာ
ႏွစ္ေတြခ်ိဳ႕လာတဲ့အခါ ကဗ်ာေပါ့
မဆိုင္တဲ့ အေရာင္မိႈင္းမိႈင္းေတြမ်ား
ေယာင္လို႔ေတာင္မစြက္မိေစနဲ႔
ငါ့လိုလည္း ခြက္အမ်ားႀကီး မေသာက္နဲ႔ ေပါ့ကြာ ။

တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလက
မစို႔မပို႔နဲ႔ မူးတတ္ၾကတယ္ကြ
ကိုယ္ခံအားနည္းတဲ့အခါမ်ား
မင္းတို႔ ငတို႔လည္း မူးၾကတာပါပဲကြာ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္လစ္မစ္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့
မင္းလည္း ကဗ်ာပါး၀ၿပီးသားပါ ဦးတင့္ရာ ။

ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ဆက္သြယ္မႈနဲ႔
မင့္ရင္ထဲက သစၥာပန္းေတြပြင့္ေ၀တဲ့ည
၀ုိင္ေတြနဲ႔ တည္ခင္းၿပီး
ပံုမွန္ေလးပဲ ေသာက္ၾကပါစို႔ကြာ ။

(၁၀)
ငါက မင္းတို႔ကို ခ်စ္တယ္
မင္းတို႔က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္
ငတို႔ရဲ႕ ေယာက်ာ္းခ်င္းခ်စ္တဲ့အခ်စ္မွာ Anti-Virus မလိုဘူး
ငတို႔ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မွာ
ငတို႔က ခ်စ္တဲ့အခ်စ္မွာ
စစ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္
ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပစ္ၾကပါစို႔ကြာ ။
(အဲဒီစစ္မွာ မီးေတာက္ေတြမပါဘူးေနာ္ )

မိုက္သားျပည့္ေနတဲ့ ငါတစ္ေယာက္
(အဲဒီ မိုက္သားထဲ မင္းတို႔ အားေတြလည္းပါတယ္ )
ေဗာ့ဒကာမေသာက္ေတာ့ ထူးဆန္းမေနဘူးလား
မင္းတို႔အေပၚ ထူးဆန္းတဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္လို႔ေပါ့ကြာ

မင္းတို႔တင္ မကတာေတြ အတြက္
ငါခ်စ္ရတဲ့ သူေတြအတြက္
(အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ ၊ အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိဳ႕ေသာေတြ အတြက္)
ဒီတစ္ခြက္ေလာက္ မငွဲ႔လည္း အက်ိဳးမနည္းေလာက္ပါဘူးေနာ္
အဆင္ေျပတယ္ေနာ္ ဦးတင့္ ။

(၁၁)
မင္းတို႔ ညွပ္ညွပ္ပစ္ၿပီး
ရွည္ရွည္လာေနတဲ့ ဆံပင္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္
မညွပ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
သက္တမ္းကုန္တစ္ခ်ိဳ႕
အိပ္ရာကႏိုးတိုင္း ေခါင္းအံုးေပၚ ေႂကြေႂကြက်ေနတယ္
(တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလမ်ား အဲလိုေႂကြသြားခဲ့ရင္ ငါ၀မ္းသာမိေကာင္းပါရဲ႕)
ေဗာက္ေတြ ဗလပြနဲ႔ အဲဒီဆံပင္ရွည္ေတြကို
ငါျမတ္ႏိုးေနတတ္တုန္းပဲ ဘိုညိမ္းေရ
(ေႏြရာသီမ်ားဆို သိပ္ပူတာေပါ့ကြာ) ။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေသးေသးနဲ႔
အဲဒီ ဆံပင္ရွည္ေတြညွပ္တဲ့ေန႔
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ၿပံဳးရေသးတာေပါ့
ဤခရီးမနီးပါ
ကားလည္းမစီးခ်င္ပါ
ငတို႔က ခရီးရွည္ခ်ီတက္ ထိုးေဖာက္တိုက္ခိုက္ေနတာကလား
မဟုတ္ဘူးလား ေမာင္လြမ္း ။

(၁၂)
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တဲ့
ငါက ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္ ေမာင္လြမ္းေရ
ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တယ္ ဘိုညိမ္းရ
ေနာက္ေတာ့ မင္းတို႔ကိုခ်စ္တယ္ ဦးတင့္

မင္းတို႔တင္မက သူတို႔ေတြကိုလည္းခ်စ္တယ္
ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္သလဲဆိုရင္
ငါ႐ိႈက္မိတဲ့ အေငြ႕ေတြကို ျပန္မထုတ္ရဲေလာက္ေအာင္ကို
တုန္တုန္ရီရီ နဲ႔ နင့္နင့္စီးစီး ခ်စ္တာပါကြာ ။

ငတို႔ မင္းတို႔ ႐ႈတဲ့ေလထဲ
အမိုက္အမဲေလးေတြ မလႊတ္ရဲေလာက္ေအာင္ပဲ
ငါ့အခ်စ္ေတြ ျဖန္႔က်ဲပစ္လိုက္မယ္
မိုက္သားျပည့္ေနတဲ့ေကာင္က
မိုက္သီးတစ္လံုးေခၽြခ်ေပးလိုက္တယ္
အားပါးတရ ႐ႈိက္လိုက္ၾကစမ္းကြာ
ငါ့ေၾကာင့္ မင္းတို႔ အဆိပ္မသင့္ေစရဘူးကြ
အဲဒါအ႐ိုးဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုပါ ။

(၁၃)
ငါေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္
ရင္ဘတ္ျခင္းႏွီးႏြယ္ဖို႔က အရင္းပါလို႔
မင္းတို႔ ငတို႔ ခ်စ္ျခင္းထဲမွာ
နားလည္မႈသားေတြ ထူျပည့္ မုိ႔လွ်ံေနေလရဲ႕ ။

(၁၄)
ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းစြတ္တင္မေနနဲ႔ဦး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္
ဟုတ္သလား ေမာင္လြမ္း
ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အာစရိရယ္
ဒီလိုဆို အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား အာစရိ
မွန္တယ္ေနာ္ ဦးတင့္
ၾဆာညိန္း အဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပါပဲဗ်ဳိ႕
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ
အံမွက်ပါစ ဘိုညိမ္းေရ ။

(၁၅)
မလိုသည္မ်ားကို ဖ်က္ပစ္ပါ
မလိုေသးသည္မ်ားကို ေတးထားပါ
ငတို႔ ရင္ဘတ္နဲ႔ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္လွန္မယ္
တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ စားမယ္
တစ္ခ်က္ၿပီး တစ္ခ်က္ ေလွာ္မယ္
ၿပီးတာ့ ရြရြေလး ရြတ္ၾကမယ္
ငတို႔ေတြ မေႂကြခင္အထိေပါ့
မနက္ျဖန္ ဆိုတာ ေန႔သစ္တစ္ေန႔ပဲေလ ။

(၁၆)
၂၇ + ၄+ ၉+ ၁၆ = ၀ = ကဗ်ာ

ဗသားေခ်ာ

ေျခာက္ေသြ႔ရာသီ

The Dry Season

The year is withering, the wind
Blows down the leaves;
Men stand under eaves
And overhear the secrets
Of the cold, dry wind
Of the half-bare trees.

The grasses are tall and tinted,
Straw-gold hues of dryness,
And the contradicting awryness,
Of the dusty roads a-scatter
With pools of colourful leaves,
With ghosts of the dreaming year.

And soon, soon the fires,
The fires will begin to burn,
The hawk will flutter and turn.
O, its wing and swoop for the mouse
The dog will run for the hare,
The hare for its little life.

Kwesi Brew

ေျခာက္ေသြ႔ရာသီ

ႏွစ္ဟာ ရင့္ေလ်ာ္လာ
ေအးျမေျခာက္ေသြ႕တဲ႔ေလ
သစ္႐ြက္တို႔ကို ေႁခြေပါ႔
တံစက္ၿမိတ္ေအာင္ လူေတြရပ္
တစ္၀က္ဗလာသစ္ပင္တို႔ရဲ႕
လွ်ိဳ႕ ၀ွက္စကားကို ၾကားရဲ႕ ။

ျမက္ပင္တို႔ ႐ွည္သြယ္ႏြမ္းေဖ်ာ႔
ေသြ႔ေျခာက္ ေကာက္႐ိုးေ႐ႊေရာင္မ်ား
က်ဲျပန္႔ဖုန္ထူလမ္းမ်ား
ေကြ႔ေကာက္ဆန္႔က်င္ေနၾက
ေရာင္စံုသစ္႐ြက္အိုင္မ်ား
အိပ္မက္ဆဲႏွစ္ရဲ႕ တေစၦမ်ားဆိုပ။

မၾကာမတင္ မၾကာမတင္
မီးေတြ..မီးေတြ ေလာင္ၾကေတာ႔မယ္
သိမ္းငွက္ႀကီး အေတာင္ခတ္လွည့္ပတ္
ႂကြက္ကို ပ်ံ၀ဲထိုးသုတ္ေတာ႔မယ္ပ
ေခြးက ယုန္ကိုရဖို႔အေရး
ယုန္က သူ႔အသက္ဆက္ဖို႔အေရး
ေျပးၾကေပလိမ္႔။

ေကြစီဘ႐ူး

ဂါနာက နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးပါ။ ေျခာက္ေသြ႔ရာသီမွာ ေႏြ႐ႈခင္းကို ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ဖြဲ႔ထားပါတယ္။ ဆိုရရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစာေပမွာလည္း ေႏြဖြဲ႔ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္သစ္ ကဗ်ာဆရာအသီးသီးက ေႏြကို တ႐ိႈက္မက္မက္ ဖြဲ႔ၾကေလ႔႐ွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေႏြဖြဲ႔နဲ႔ ေကြစီဘ႐ူးရဲ႕ ေႏြဖြဲ႔ဟာ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။ ကြားျခားတယ္ဆိုရာမွာ အေကာင္းအညံ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုတဲ႔ သေဘာမဟုတ္ေၾကာင္း စကားခံပါရေစ။

ေျခာက္ေသြ႔ရာသီလို ၀န္းက်င္ဖြဲ႔ကဗ်ာေတြေရးတဲ႔အခါ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကြာျခားရတာဟာ သူတို႔က်င္လည္ရာ သဘာ၀၀န္းက်င္၊ လူမႈ၀န္းက်င္တို႔ မတူညီကြဲျပားတာနဲ႔ ဆက္စပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ လူမႈ၀န္းက်င္မွာပဲ ေခတ္စနစ္အေျခအေန၊ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရးအေျခအေနတို႔ အႀကံဳး၀င္ဦးမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏႈတ္၀ယ္႐ြ႐ြ အာဂံုေဆာင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေရွးကဗ်ာလကၤာေတြထဲမွာေတာ႔ ေႏြဟာ မပါမျဖစ္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးပါပဲ။ သူေတာ္စင္မေထရ္တို႔ေတာင္ ေျဖမဆည္ မ်က္ရည္ဆို႔ရတယ္လို႔ အဆိုရွိတဲ႔ ေႏြရဲ႕ သာေမာဖြယ္ သဘာ၀အလွတရားက ေခတ္အသီးသီးက စာဆိုတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို လႊမ္းမိုးခဲ႔ပါလိမ္႔မယ္။ ပုရစ္ဖူးပုရစ္ႏုေလးေတြ ထြက္ျပဴတာကအစ ေတာင္သူဓေလ႔ ယာမီးေႂကြ႕တာအဆံုး အရာရာဟာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ႐ွိေနပါလိမ္႔မယ္။ ျမန္မာ႔လူမႈ၀န္းက်င္ ေႏြရဲ႕ဇာတ္ခံုေပၚမွာေတာ႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အနိဌာန္႐ံုတို႔ ကင္းပေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ ဒီေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေႏြဖြဲ႔အမ်ားစုဟာလည္း ၾကည္ႏူးဖြယ္ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ အေအးဓာတ္ေလးေတြ ကိန္းေနေလ႔႐ွိတာေပါ႔။

ေကြစီဘ႐ူးတို႔ ႏိုင္ငံတည္ရွိတဲ႔ အာဖရိကမွာေတာ႔ ဖိႏွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ၊ ေရာဂါဘယကပ္ဆိုးေတြ၊ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲမႈေတြ ဒင္းၾကမ္းရွိေနပါတယ္။ ေကြစီဘ႐ူးဟာ ဒီလိုလူမႈ၀န္းက်င္းမွာ ႀကီးျပင္းလာရတဲ႔ ကဗ်ာဆရာဆိုေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ ေႏြဖြဲ႔ကဗ်ာဟာလည္း သူ႔လူမႈ၀န္းက်င္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ေစပါတယ္။

ပထမပိုဒ္မွာ သူဟာ ေႏြကို ႐ိုး႐ိုးေလးဖြဲ႔လိုက္တယ္။ ရာသီစက္၀န္းတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးႏွင္ေနရတဲ႔ အခ်ိန္(ႏွစ္)ဟာ ေႏြကိုဆိုက္ေရာက္လာေတာ႔ အေတာ္ကို ရင့္ေလ်ာ္ညွိဳးေလ်ာ္ေနပါၿပီတဲ႔။ ေအးျမတယ္ဆိုေပမဲ႔ ေရခိုးေရေငြ႔ကင္းစင္တာမို႔ ေလကေျခာက္ေသြ႕ေနတာေပါ႔။ အဲဒီေလက တိုက္ေႁခြထားလို႔ သစ္႐ြက္ေတြလည္း တံုးလံုးပက္လက္ လဲေနၾကတယ္။ သစ္႐ြက္ေတြ ေႂကြတခ်ိဳ႕ က်န္တခ်ိဳ႕ ႐ွိေနတာကို ကဗ်ာဆရာက တစ္၀က္ဗလာသစ္ပင္လို႔ သံုးလိုက္ပါတယ္။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြၾကား ေလတိုးေတာ႔ တ႐ွဲ႐ွဲျမည္ပါလိမ္႕မယ္။ ဒါကို တြတ္ထိုးတယ္၊ စကားတီးတိုးဆိုတယ္လို႔ပဲ အမ်ားစု ဖြဲ႔ၾကေလ႔ရွိပါတယ္။ ေကြစီဘ႐ူးကေတာ႔ ‘လွ်ိဳ႕ ၀ွက္စကား’ ဆိုတဲ႔အသံုးနဲ႔ လတ္ဆတ္ေစပါတယ္။

ေကြစီဘ႐ူးေတြ႔ေနရတဲ႔ ေႏြရဲ႕ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းဟာ တျပန္႔တေျပာႀကီး မဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေႏြရဲ႕အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ညွိဳးေလ်ာ္ႏြမ္းေဖ်ာ႔ေနတဲ႔ ျမက္ပင္႐ွည္ေတြကို ေကာက္႐ိုးေရႊေရာင္ေတြ စြန္းေနတယ္တဲ႔။ ဖုန္ထူထူလမ္းေတြကလည္း ဟိုသည္က်ဲျပန္႔ေနၾကတယ္၊ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ကိုး႐ိုးကားယား ႐ွိေနၾကတယ္တဲ႔။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြ အမ်ားႀကီးစုပံုေနတာကို သူက ‘သစ္႐ြက္အိုင္’ လို႔ သံုးလိုက္ပါတယ္။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြမွ မနည္းမေနာႀကီး၊ အိုင္ထြန္းေနတာပဲလို႔ ဆိုလိုက္ပံုပါ။ အဲဒီသစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြရဲ႕ မတည္ၿမဲတဲ႔ မေရရာတဲ႔ အားအင္မျပည့္တင္းတဲ႔သေဘာကိုယူၿပီး အိပ္မက္ဆဲႏွစ္ရဲ႕ တေစၦမ်ားလို႔ ထပ္မံညႊန္းဖြဲ႔ပါတယ္။

ဒီအထိေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ ေႏြဖြဲ႔ဟာ ပံုမွန္ဖြဲ႔ဆိုေနက် ႐ႈခင္း႐ႈကြက္မ်ားပါပဲ။ ေျခာက္ေသြ႔တဲ႔ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔စရာေကာင္းတဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ႔ေ၀၀ါးေနတဲ႔ မိႈင္းပ်ျမင္ကြင္းမ်ားပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္မွာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာဟာ သူေျပာခ်င္တဲ႔ ဘ၀တိုက္ပြဲ(သို႔) သူတို႔ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ လူမႈဘ၀ေတြကို ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်တ္ေပၚလြင္လာေစခဲ႔တယ္။ ၾကည့္ပါဦး။ မီးေတြ..မီးေတြ ေလာင္ၾကေတာ႔မယ္။ ေလာင္တာမွ သိပ္ေ၀းတဲ႔အနာဂတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မၾကာမတင္ေလး…မၾကာမတင္ေလးမွာကို ေလာင္ေတာ႔မယ္တဲ႔။ ေတာမီးေလာင္ေတာ႔ ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ေတာ႔မဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။ သိန္းငွက္နဲ႔ အမဲလိုက္ေခြးကို ကဗ်ာဆရာက ဆြဲယူသ႐ုပ္ေဆာင္ေစတယ္။ ေျမျပင္ေပၚက လယ္ႂကြက္ေျမႂကြက္ေတြကို သိန္းငွက္ေတြက ေ၀ဟင္ကေန ပ်ံ၀ဲထိုးသုတ္ၾကေတာ႔မယ္။ အစားမခံရေအာင္ လြတ္ေအာင္ ေျပးၾကေရွာင္ၾကေပေရာ႔။ အမဲလိုက္ေခြးကလည္း ထို႔အတူပဲ။ သူ႔အစာအတြက္ ယုန္ကိုလိုက္ေနတယ္။ ယုန္ကလည္း သူ႔ဘ၀ေလးရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ သူ႔အသက္ေလးဆက္ႏိုင္ဖို႔ လြတ္ေအာင္ေျပးရရွာတယ္။ သတၱ၀ါအေပါင္းဟာ ဒီလိုပဲ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ေနရတယ္။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူအေပၚႏိုင္စားတယ္။ ႏိုင္သူက်န္ရစ္မယ္ဆိုတဲ႔ ေတာရဲ႕ ဥပေဒသဟာ လူေတြ က်င္လည္ေနထိုင္တဲ႔၀န္းက်င္မွာကို ခုထိရွိေနတုန္းျဖစ္တယ္။ ဒီသေဘာကို ဆရာၾကည္ေအာင္ကလည္း ‘ေတာရဲ႕ တရား’မွာ ဒီလို ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္။

ေတာရဲ႕ တရားဟာ
အားေကာင္းသူ ရွင္မယ္
အားနည္းသူ ေသမယ္။

ဂ်ာမန္ နစ္ေရွး ျဖစ္ျဖစ္
အဂၤလန္ ဒါ၀င္ ျဖစ္ျဖစ္
ႏွစ္ဆယ္ရာစုႏွစ္ရဲ႕ ေတာႀကီးထဲမွာ
ဒီတရားဟာ ရွင္သန္ဆဲ။ (ေတာရဲ႕တရား ကဗ်ာမွ)

ေကြစီဘ႐ူးဟာ ေလေျပေႁခြလို႔ သစ္႐ြက္ေလးေတြေႂကြတာကေန သတၱ၀ါေတြ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ႔ပံုရိပ္၊ အားႀကီးသူနဲ႔ အားနည္းသူတို႔ရဲ႕ ပဋိပကၡပံုရိပ္ေတြထိ ဆြဲယူသြားေလေတာ႔ သူ႔ေႏြဖြဲ႔ဟာ ၀န္းက်င္ဖြဲ႔ေတြထဲမွာ မတ္တပ္ထြက္ရပ္ေနေတာ႔တာေပါ႔။

ညိမ္းညိဳ

ရနံ႔မ်ား

ရနံ႔ ၁

တိမ္နံ႔တသင္းသင္း
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးက
ေကာင္းကင္ ေျမျပင္ စံုလင္သက္၀င္စြာ
သစ္ေတာ္သီးတစ္လံုးထဲမွာ
သစၥာတရားေတြ ထည့္ထားေၾကာင္း
သူ႔လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးမွာ
သံေယာဇဥ္သိပ္သည္းဆေတြ ထူထပ္ေၾကာင္း
၀တ္ရည္အျပည့္နဲ႔ ကိုင္းညႊတ္ေနတဲ႔ ပန္းကေလး
လြမ္းေတးမဆိုေတာ႔ပါ
မ်က္ရည္ ဂီတ၊ အိပ္မေပ်ာ္ေသာညမ်ား
ရီပို႔ကဒ္အမွတ္စာရင္းမ်ားႏွင့္ အတန္းေ႐ွ႕ထြက္ရပ္ရျခင္းမ်ား
ကၽြန္ေတာ္႔ငယ္ဘ၀ေလးကို ဆယ္ယူလိုက္တဲ႔အခါ။


ရနံ႔ ၃

ေျမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းေတြထဲ
ႂကြက္ကေလးမ်ားလို ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းလွ်ဳိ၀င္
ထမင္းစားဖို႔ အလုပ္လုပ္တယ္
ငါတို႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၊

သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းေတြထဲ
ၾကက္ကေလးမ်ားလို ရတတ္သမွ်က်င္ယက္ယူငင္
လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ပညာသင္တယ္
ငါတို႔ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ား။


ရနံ႔ ၄

မုန္႔ဖိုး
တစ္ရက္ ၅က်ပ္
ကိုယ္႔အထြာနဲ႔ကိုယ္မို႔ ေျဖတတ္ခဲ႔ပါ၊

မာရီယိုမိႈ အသဲစြဲ
တစ္နာရီ ၃၀
ရပ္ကြက္ထဲက ဂိမ္းဆိုင္ကေလး
တစ္ပတ္ ေျခာက္ရက္မွ် ေငးေန႐ံုသာ။


ရနံ႔ ၅

တစ္ဘ၀လံုး လင္းခဲ႔
မိသားစုဖေယာင္းတိုင္ေလး
ဘယ္ေတာ႔မွ မီးစာမကုန္ဘူး
ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္
ထမင္းအနပ္တိုင္းမွာ ရင္ေငြ႔နဲ႔ အာေငြ႔နဲ႔
မိဘေမတၱာထမင္းဆိုင္က မိုးအလင္း ၂၄နာရီ
အ႐ူးအမူးပဲ
လမ္းေတြေပၚ အတင္းေျပးေျပးတက္
ဆာေလာင္မႈက ခရီးထြက္မယ္ဆိုတာခ်ည္း
ဆံ႐ွည္ဂုတ္၀ဲနဲ႔ ေနေလာင္အိပ္မက္နဲ႔
တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာ နာခဲ႔ဖူးဖ်ားခဲ႔ဖူး
ကုန္းလမ္းေရလမ္း ေမွာက္ခဲ႔ဖူးနစ္ခဲ႔ဖူး
သူ႔မာနနဲ႔သူ ေပ်ာ္၀င္ကူးခတ္လို႔
ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ႔တဲ႔ ႂကြယ္၀ခဲ႔ဖူး
အေမက အလြမ္းနဲ႔မွ်ားယူလိုက္တဲ႔အခါ
အခန္းေလးထဲ အိမ္ရနံ႔ဟာ တဇတ္ဇတ္ခုန္လို႔
ဖ်ားတယ္
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္။

ညိမ္းညိဳ

ေမးထူးေခၚေျပာ

ငါတို႔နင္းေနတာ ၾကမ္း
လမ္းမဟုတ္ဘူး
မ်ားမ်ားနင္းရင္ မ်ားမ်ားကၽြံတယ္။

ေျမကိုလည္း မထိရဲ
ေလကိုလဲ မထိရဲ
ေရကိုလဲ မထိရဲ
အရာရာမွာ ေ႐ွာ႔ခ္႐ွိတယ္။

ျဖစ္ရပံုက
႐ိုး႐ိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ႀကံ
အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္႐ွိစြ
သမၼာအာဇီ၀က်က် ငတ္ႀကီးက်တယ္။

တရားဆိုခ်ိန္ စကားခ်ဳိၿမိန္
ေျခမမေကာင္း ေျခမ
လက္မမေကာင္း လက္မ
မွတ္ခ်က္။ ငါ႔လက္မ မပါက ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ်၊

ညိမ္းညိဳ

ႏွစ္သစ္ဆုမြန္

၂၀၀၈
ခ်န္ရစ္ၾကစို႔
အတၱ၊ မာန ကင္းပၾကဥ္ခြာ။

၂၀၀၉
ေ႐ွ႕တိုးလွမ္းစို႔
ပရ၊ ဉာဏ လင္းျမညီစြာ။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္တုန္းက ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ခုတိုင္ေအာင္လည္း ဒီဆုကိုပဲ လိုလားေတာင့္တမိပါတယ္။ အတၱ ပရ သဟဇာတက်က် ညီညြတ္လွပခ်င္တယ္။ မာန္မာနအဖုအထစ္နဲ႔ တင္းခံပိတ္ဆို႔ေစတဲ႔ အရာကိစၥတိုင္း သင္ၾကားမႈတိုင္းမွာ ႐ိုးေျဖာင့္တဲ႔စိတ္အခံ၊ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းတဲ႔ အသိနဲ႔ အစားထိုး ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ခ်င္တယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးခဲ႔ရတာေတြအတြက္ မိဘ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔အတူ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

အထိအခိုက္ အ႐ွအနာကင္းေသာ စစ္ပြဲရယ္လို႔ေတာ႔ ဆုေတာင္း၍ ရေကာင္းမည္ မထင္ပါ။ စစ္ပြဲေတြမျဖစ္ၾကျခင္းကသာ အထိအခိုက္ အ႐ွအနာကင္းဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး နည္းလမ္းျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ဦးဆိုင္နာမ္ စစ္ပြဲကေလးေတြကေန အမ်ားဆိုင္နာမ္ စစ္ပြဲႀကီးေတြအထိေပါ႔။

စာသင္ေက်ာင္းေတြမရွိေသးတဲ႔၊ စာေပနဲ႔ ဘာသာစကား မေတြ႔ရွိေသးတဲ႔၊ အသိအျမင္ ဘာသာတရားမထြန္းကားေသးတဲ႔ ဟိုးေက်ာက္ေခတ္ေတြတုန္းကေတာ႔ လူေတြဟာ ကိုယ္႔ကိုနာက်င္ေအာင္၊ ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္လာတယ္လို႔ ယူဆရင္ ေက်ာက္ခၽြန္ေက်ာက္သြားေတြ ေက်ာက္လက္နက္ေတြကို အရင္သတိရတတ္တာ သဘာ၀က်မွာပါ။

အာကာသယာဥ္ေတြစီးၿပီး ေက်ာက္ေခတ္ကို ဘက္ဂီယာျပန္မထိုးမိဖို႔ က်ေနာ္တို႔ က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စကားေတြေျပာၾကရေအာင္။ ဘာမဟုတ္တဲ႔ လက္နက္ေတြကို ကိုယ္စားမေျပာခိုင္းေၾကး။ က်ေနာ္တို႔ က်ေနာ္တို႔ခ်င္းပဲ ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးၿပီး ေႏြးေထြးၾကရေအာင္။ ဘာမဟုတ္တဲ႔ လက္နက္ေတြကို ကိုယ္စားမေျပာခိုင္းေၾကး။ က်ေနာ္တို႔ က်ေနာ္တို႔ခ်င္းပဲ ထမင္းအတူစားရင္း၊ သစ္ပင္အတူစိုက္ရင္း၊ ေဘာလံုးအတူကန္ရင္း သူ႔၀မ္းကိုယ္႔၀မ္း ၿမိန္ေစၾကရေအာင္၊ သူ႔ၿခံကိုယ္႔ၿခံ စိမ္းလန္းေစၾကရေအာင္၊ သူ႔ခြန္အား ကိုယ္႔ခြန္အား ဖြံ႔ၿဖိဳးေစၾကရေအာင္။ ဘာမဟုတ္တဲ႔ လက္နက္ေတြကို လူစြာ ၀င္မလုပ္ခိုင္းေၾကး။ ေတြးေခၚၿပီး ဆင္ျခင္ၿပီး ႀကံဆၿပီး အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ဦးေႏွာက္ကို ညွစ္ၾကရေအာင္။ စာနာၿပီး အျပန္အလွန္ေ၀မွ်ၿပီး ယံုၾကည္နားလည္ၿပီး အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ႏွလံုးသားကို ညွစ္ၾကရေအာင္။ ေမာင္းခလုတ္ ညွစ္ရတာထက္ ေလးနက္တဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို အတူတူ ႐ွာၾကရေအာင္။ လက္နက္ေတြနဲ႔ အေၾကာက္တရားရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ လူအျဖစ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အသိဉာဏ္တို႔ မသိမ္ငယ္ပါရေစနဲ႔လား။

နံနက္ခင္းသို႔ ျဖဴ႐ွင္းလင္းျမေစ… ညခင္းတို႔ ျမဴကင္း၀င္းပေစ...

"ကြာလွမ္းေသာ္ျငား
သင့္အိမ္အားေလာင္ၿမိဳက္ေသာမီးသည္
ငါ႔ရင္ကို လာဟပ္သျဖင့္
တရပ္တရြာတည္းျဖစ္ေၾကာင္း
ငါယံုၿပီ".....မင္းျမင့္ဇင္

႐ြက္ႏုတို႔ ေ၀ပါေစ
မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ ေ၀ပါေစ၊

မိုးေတြ ေစြပါေစ
ဂ႐ုဏာတရားေတြ ေစြပါေစ၊

ႏွင္းေတြ ေဖြးပါေစ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေဖြးပါေစ၊

ေနမင္းႀကီး ထြန္းလင္းပါေစ
ဉာဏ္ပညာအေပါင္း ထြန္းလင္းပါေစ၊

လမင္းႀကီး သာပါေစ
စာနာမႈတရားတို႔ သာပါေစ၊

ေဆြးေႏြးရင္းျငင္းခံု၊ ျငင္းခုန္ရင္းေဆြးေႏြး
ညီအကိုတို႔ ေဖးမႏိုင္ပါေစ၊

ေပါင္းစီးရင္းကြဲလြဲ၊ ကြဲလြဲရင္းေပါင္းစည္း
ညီအကိုတို႔ ေသြးနီးႏိုင္ပါေစ၊

တိုင္ပင္ရင္းအေျဖ႐ွာ၊ အေျဖ႐ွာရင္းတိုင္ပင္
ညီအကိုတို႔ ခ်စ္ခင္ႏိုင္ပါေစ၊

သင္ယူရင္းတည္ေထာင္၊ တည္ေထာင္ရင္းသင္ယူ
ညီအကိုတို႔ စိတ္တူၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါေစ၊

နားလည္ရင္းခြင့္လႊတ္၊ ခြင့္လႊတ္ရင္းနားလည္
ညီအကိုတို႔ ၿပံဳးရယ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ၊

မရဏံ ဓူ၀ံ
ဇိ၀ိတံ နဓူ၀ံ။
ေသျခင္းတရားကား ျမဲ၍
အသက္ရွင္ျခင္းကား မျမဲ၊

႐ွင္တုန္းခဏ ေတြ႔ၾကခိုက္မွာ
လက္ေတြ ခိုင္ခိုင္ၿမဲႏိုင္ပါေစ
လက္ေတြ ခိုင္ခိုင္တြဲႏိုင္ပါေစ
စိတ္၀မ္းလက္ညီ ျပည္သစ္တည္ႏိုင္ပါေစ။

ညိမ္းညိဳ