ေသေပါ႔

စိတ္ညစ္လို႔ ျမစ္ကမ္းနံေဘး သြားထိုင္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ သပြတ္အူေမွ်ာလာတာနဲ႔ ႀကံဳရဆိုလားဘာလား။ နဲနဲ ျပန္ကိုးကားခ်င္တယ္။ ငါသြားထိုင္ေတာ႔ သပြတ္အူထဲ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ေထြး ၿငိပါလာေသးတယ္ဆိုရင္ ငါ ပလီရာက်မလား။ ငါ႔ေ႐ွ႕က စပိဘုတ္က ေတာ္ေတာ္ေႏွးတာပဲ။ သူ႔နာမည္ထဲပါေနတဲ႔ speed ဆိုတဲ႔စကားလံုးကိုမွ အားမနာ။ ေျမြကိုပျခဳပ္ထဲထည့္ထားသလို ျမစ္ကိုအနားသတ္ထားတာ ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္လဲ။ အပိုးက်ိဳးေနတဲ႔ေေျမြေတြက အပိုးက်ိဳးေနတဲ႔ျမစ္ထဲမွာေတာင္ ေရဆင္းမကူးရဲေတာ႔တာ ဒါေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ ျမစ္မွာ ကမ္းရွိတယ္။ လမ္းမွာ ႏႈတ္ခမ္းရွိတယ္။ ပန္းၿခံက အကာအရံနဲ႔။ ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ ႐ြာေတြက နယ္နိမိတ္ေတြနဲ႔။ ကမၻာႀကီးမွာေတာင္ အနားသတ္မ်ဥ္းေတြနဲ႔၊ စၾကာ၀ဠာကေတာ႔ သူ႔အေပၚကြမ္းတံေတြးေထြးလို႔ မရေသးတာတစ္ခုနဲ႔ပဲ လူတြင္က်ယ္ေပါ႔။ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေကာင့္မွာလည္း စည္းရွိမွာပဲ။ ေတြ႔တဲ႔တစ္ေန႔မွ အဲဒီစည္းေပၚတည့္တည့္ကို ကြမ္းတံေတြးေထြးၾကည့္ဦးမယ္။ စည္းေတြ မရွိရဘူးလား။ စည္းေတြမရွိရင္ စည္းေဖာက္သူေတြ ဘယ္ရွိေတာ႔မလဲ။ ငါ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ ေတြးတယ္။ ငါ႔ႏႈတ္ခမ္းငါကိုက္တာ တစ္ပါးသူပါးကို ႐ိုက္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ လူမိုက္ပါ။ သူ႕ဆင္ေျခနဲ႔ သူေနတယ္။ အိမ္ေျခယာေျခမဲ႔သလို ခံစားမႈမဲ႔ရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒါဆို ခံစားမႈေျခသလံုးအိမ္တိုင္ လုပ္ပစ္မယ္။ လာထား..၊ အျမစ္မတြယ္တဲ႔သစ္ပင္ ဘယ္မွာအျမစ္ကၽြတ္မလဲ။ နံျပားဖိုႀကီးလို တ႐ွိန္း႐ွိန္းပူေလာင္ခဲ႔ရတာကို ငါေၾကာက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေသေပါ႔လို႔ ေျပာမယ္။ ေသေပါ႔၊ ေျပာရတာအရသာေတြ႔တယ္။ ခံတြင္းလည္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ ေျပာလိုက္ပါ၊ ေသေပါ႔...လို႔။

ေသေပါ႔။ စၾကာ၀ဠာႀကီးေတာင္ေကြးေနမွပဲ၊ အာကာသႀကီးေတာင္ ေကြးေနမွပဲ။ အေကြးစၾကာ၀ဠာႀကီးထဲ အေကြးအာကာသႀကီးထဲ ငါလိုေကာင္တစ္ေကာင္ေကြးေနတာ ဘာဆန္းလဲ...ေသေပါ႔။ လက္ထိပ္မွာ လိပ္ျပာအေကာင္တစ္သိန္းေလာက္ေမြးၿပီး ကိုယ္႔စကားလံုးေတြနဲ႔ကိုယ္ အပင္းဆို႔ၿပီး ေသေပါ႔။ လြမ္းစရာလည္းမဟုတ္၊ စခန္းသာလည္းမဟုတ္။ ဆဲလို႔လည္းမရ တည္းလို႔လည္းမရ။ ဘ၀ဆိုတဲ႔အခြံကို ခဏေကာက္စြပ္လာတဲ႔ေမာင္၊ ခၽြတ္ထားခဲ႔တဲ႔အခါမွာသာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီးသားျဖစ္ဖို႔ မေမ႔ေလနဲ႔။ ေသေပါ႔...။

ညိမ္းညိဳ