သူငယ္ခ်င္းလူ၀ႀကီးမ်ားက ငါ႔ကို မသနားဖို႔

ေတာင္ေပၚတက္တဲ႔လမ္းကေလး
ေအးေအးလူလူေလွ်ာက္ေနၾကတုန္း
၀ုန္းဆို ဗုံးထေပါက္ေတာ႔
ခပ္ႀကီးႀကီးခဲတစ္လံုးပစ္ထည့္ခံလိုက္ရတဲ႔ ဖန္ခြက္ထဲကေရစက္ေတြလို
ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လြင့္စင္သြားရပံု
တစ္ခ်ဳိ႕ ခ်ဳံပုတ္ထဲက ကုန္းရုန္းထလာၾက
တစ္ခ်ိဳ႕ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက တြယ္တက္လာၾက
တစ္ခ်ိဳ႕ အျခားေသာလမ္းေတြက ျပန္ေပၚလာၾက
တစ္ခ်ိဳ႕ ေတာင္ထိပ္ေပၚ အလိုလိုေရာက္သြားၾက
ငါက တစ္ဘ၀စာဖ်က္မရတဲ႔ အမွတ္အသားတစ္ခုကို ေပက်ံေစခဲ႔တာလား
တစ္သက္တာအလိုမျပည့္ႏိုင္မႈနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ဇနီးမယားေလးကို ခိုးယူေပါင္းသင္းခဲ႔တာလား
ကဗ်ာကိုေဆးမင္ရည္စုတ္ထိုးလို႔ သူ႔အေပၚ အပိုးက်ိဳးခဲ႔ေလတယ္။

ေရပြက္အႀကီးႀကီးထဲက ေရပြက္ေသးေသးေလးတစ္ခု
တူရာေတြစုထားတဲ႔႐ႈခင္း ပ်င္းစရာႀကီးပါကြာ
ဒီမယ္... ဒီမယ္ တဲ႔ ေႂကြသြားတဲ႔သစ္ရြက္ေတြက ပုခုံးလာလာပုတ္ၾက
ေလာကဓံလိႈင္းတံပိုးထဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီးၿပီလဲတဲ႔
အဟတ္ဟတ္ ဂ်ိဳက္ေထာက္ထားတဲ႔ ကဗ်ာဘီးကို အခုထိမလဲႏိုင္ေသးတာၾကည့္ေတာ႔
ဒင္းကလဲ ရပ္ရင္းေတာင္ အလိုလိုတြန္းကန္တက္ႂကြေနပံုမ်ား
ငါ႔မွာ ကားအစုတ္ႀကီးကိုေတာင္ နတ္ရထားလားဘာလား စိတ္ႀကီးေတြ၀င္
ငါ႔ဒိုင္ဗင္ရွက္က်ဴးမ်ား အဲသလိုျမဴးလို႔။

ေအာက္ေမ႔ဘြယ္နာက်င္မႈမ်ား
ေက်နပ္စြာထုပ္ပိုး စိတ္ထပ္ခိုးမွာသိမ္းခဲ႔ၿပီ။

ေလာင္စာအျပည့္နဲ႔ ေန႔စြဲမ်ား
ခမ္းခမ္းနားနားသို၀ွက္ ႏွစ္လိုစြာေရတြက္ခဲ႔ၿပီ။

တစ္ဘ၀စာမဟုတ္
ဒဏ္ရာဟာ ေသြးမတိတ္ေတာ႔ၿပီ။

ဆိုေတာ႔
သူငယ္ခ်င္းလူ၀ႀကီးမ်ားက ငါ႔ကို မသနားဖို႔။

ညိမ္းညိဳ