ရတနာေတြဖင္ခုထိုင္ထားတဲ႔ ဒယ္အိုးသ႑န္ၿမိဳ႕ကေလး
ကိုယ္႔အသက္ေမြးမႈနဲ႔ကိုယ္
အပ္နဖားေပါက္ထဲ ၀င္၀င္တိုးေနရ၊
မီးမလင္းေသာ ဓာတ္တိုင္မ်ား
မ်က္စိ ပိုမိုေစြေစာင္းတတ္
အမတ္မင္းကား
နားပင္း႐ွာ၏၊
ကာလ႐ွည္ၾကာခဲ႔ၿပီ
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ
ဧည့္သည္က အိမ္သည္ကို ႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း။
ညိမ္းညိဳ
6 May 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Diseño por headsetoptions | A Blogger por Blog and Web
13 comments:
ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္
ၿမိဳ႕ကေလးကို စာနာမိပါတယ္
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကိုေရာေပါ႔
ရတနာေတြ ကို
ဖင္ ခု ထိုင္ ထား ခဲ့ တာ ေနာ္...
ျမိဳ႔ေလးက
အမတ္မင္းကား
ဧည့္သည္ကိုမွ
ပိုခ်စ္ပံုုရ၏
ညီေရ... အိမ္ေရာ၊ ျမိဳ႔ေလးကိုေရာ လြမ္းတယ္။
ပညာသားပါလွခ်ည္လား ကိုယ့္လူရာ...။
ကဗ်ာကိုဖတ္လိုက္တာနဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ တန္းျမင္ေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားကို ေလးစားတယ္ဗ်ာ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမိဳ႕ေလးကို လြမ္းတယ္ကြာ..။
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ဧည့္သည္က အိမ္သည္ကို ႐ိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္း လုပ္တာ မခံနိုင္ႀကေတာ့လို႔ အိမ္႐ွင္ေတြ လစ္ကုန္ႀကၿပီ။ အခုေတာ့ ဧည့္သည္က အိမ္႐ွင္ၿဖစ္ အိမ္႐ွင္ေတြက ဧည့္သည္ၿဖစ္လို႔ေပါ့........
မိုးကုတ္ျမိဳ ့အေၾကာင္းလားအစ္ကို ..
ရတနာေတြကို ဖင္ခုထုိင္ထားတဲ့ ျမိဳ ့ကေလးတဲ့။ လွတယ္ကြာ။
:P
အိမ္ရွင္႕ စိုက္ခင္း ဘယ္သူရွင္းမလဲ သိခ်င္လွပါဘိ။
မေခၚပါပဲ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ
မႏွင္ပါပဲ ေလအလ်ဥ္မွာ ဖိတ္စင္ကလြင့္ရင္း
အိမ္သည္ေတြ အိပ္တန္းေပ်ာက္ခ်ိန္...
ေၾသာ္...
ရတနာဆိုတာ ထိုက္သူ ရတာထက္
မိုက္သူလည္း ယူႏိုင္ပါရဲ႕....
Post a Comment