6 May 2009

က်ပ္ျပင္

ရတနာေတြဖင္ခုထိုင္ထားတဲ႔ ဒယ္အိုးသ႑န္ၿမိဳ႕ကေလး
ကိုယ္႔အသက္ေမြးမႈနဲ႔ကိုယ္
အပ္နဖားေပါက္ထဲ ၀င္၀င္တိုးေနရ၊

မီးမလင္းေသာ ဓာတ္တိုင္မ်ား
မ်က္စိ ပိုမိုေစြေစာင္းတတ္
အမတ္မင္းကား
နားပင္း႐ွာ၏၊

ကာလ႐ွည္ၾကာခဲ႔ၿပီ
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ
ဧည့္သည္က အိမ္သည္ကို ႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း။

ညိမ္းညိဳ

13 comments:

Unknown said...

ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္
ၿမိဳ႕ကေလးကို စာနာမိပါတယ္
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကိုေရာေပါ႔

အိျႏၵာ said...

ရတနာေတြ ကို

ဖင္ ခု ထိုင္ ထား ခဲ့ တာ ေနာ္...

ျမိဳ႔ေလးက

ရႊန္းမီ said...

အမတ္မင္းကား
ဧည့္သည္ကိုမွ
ပိုခ်စ္ပံုုရ၏

Mogok Thar said...

ညီေရ... အိမ္ေရာ၊ ျမိဳ႔ေလးကိုေရာ လြမ္းတယ္။

Unknown said...

ပညာသားပါလွခ်ည္လား ကိုယ့္လူရာ...။

ၿဖိဳးငယ္ said...

ကဗ်ာကိုဖတ္လိုက္တာနဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ တန္းျမင္ေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားကို ေလးစားတယ္ဗ်ာ

လင္းဒီပ said...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမိဳ႕ေလးကို လြမ္းတယ္ကြာ..။

Unknown said...

ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ဧည့္သည္က အိမ္သည္ကို ႐ိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္း လုပ္တာ မခံနိုင္ႀကေတာ့လို႔ အိမ္႐ွင္ေတြ လစ္ကုန္ႀကၿပီ။ အခုေတာ့ ဧည့္သည္က အိမ္႐ွင္ၿဖစ္ အိမ္႐ွင္ေတြက ဧည့္သည္ၿဖစ္လို႔ေပါ့........

SoeMoe said...

မိုးကုတ္ျမိဳ ့အေၾကာင္းလားအစ္ကို ..

kkkl said...

ရတနာေတြကို ဖင္ခုထုိင္ထားတဲ့ ျမိဳ ့ကေလးတဲ့။ လွတယ္ကြာ။

ထိေပ့သွ်င္ said...

:P

Unknown said...

အိမ္ရွင္႕ စိုက္ခင္း ဘယ္သူရွင္းမလဲ သိခ်င္လွပါဘိ။

johnmoeeain said...

မေခၚပါပဲ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ
မႏွင္ပါပဲ ေလအလ်ဥ္မွာ ဖိတ္စင္ကလြင့္ရင္း
အိမ္သည္ေတြ အိပ္တန္းေပ်ာက္ခ်ိန္...
ေၾသာ္...
ရတနာဆိုတာ ထိုက္သူ ရတာထက္
မိုက္သူလည္း ယူႏိုင္ပါရဲ႕....