ကမ္း႐ွာငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အိမ္လြမ္းနာ

ၿပီးခဲ႔တဲ႔လက ဖုန္းကဒ္ေတြ၀ယ္မရတာမို႔ သားအမိႏွစ္ဦးၾကားက တစ္ခုတည္းေသာဆက္သြယ္မႈေလးေတာင္ ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ အေမ႔အသံကိုမၾကားရတာ ႏွစ္လနီးပါး႐ွိေတာ႔မည္။ ဒီတစ္ခါ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ရင္ေတာ႔ အိမ္ကိုလြမ္းလိုက္တာအေမရယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလိုက္ဦးမည္။ အင္းေလ.. ဒီလို အားခဲထားမိတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းမေနာ ႐ွိခဲ႔ၿပီပဲ။ တကယ္တမ္း အေမ႔အသံကို ၾကားရေတာ႔ သူ ေျပာမထြက္ျပန္။ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ အေမလည္း စိတ္ေကာင္းႏိုင္မည္မဟုတ္။ အေမ႔ရဲ႕ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕အိမ္လြမ္းစိတ္နဲ႔ လဲလွယ္ယူလိုက္သလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာကိုလည္း စိုးမိျပန္သည္။

သူ အိမ္လြမ္းနာက်ေနခဲ႔တာ ၾကာပါပီ။ အိမ္မွာ ၁၆ ႏွစ္နီးပါး ၾကာ႐ွည္ၾကာျမင့္ ေနခဲ႔ရေပမဲ႔ အိမ္ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ကို သူမသိ႐ွာ။ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ႔ေသာ လမ္းေၾကာင္းတြင္ သူ႔မွာ႐ွိေသာ အေတာင္ပံေတြကို တစ္ရံမလပ္ ႐ိုက္ခတ္ပ်ံသန္းေနရင္း ခုေတာ႔ အိမ္ဆိုတဲ႔အဓိပၸါယ္ကို သူ႔စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ စာလံုးေပါင္းေနမိၿပီ။ တစ္ခါသားမွာ အဂၤလိပ္စာေကာင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက House ႏွင့္Home မတူသည့္ အေၾကာင္း သူ႔ကို ႐ွင္းျပဖူးသည္။ ဘာတဲ႔..House ဆိုတာက အမိုး၊ အကာ ၊ထုပ္၊ ေလွ်ာက္၊ ယက္မတို႔နဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ႔ အခြံအကာ အိမ္လံုးသက္သက္ကို ေခၚသတဲ႔။ Home ကေတာ႔ ေမတၱာနဲ႔တည္ေဆာက္ထားၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသေဘာေတြ သက္၀င္စီးဆင္းေနတာကို ရည္ညႊန္းပါသတဲ႔။ ဟုတ္မွာပါေလ..။ အခု သူ လြမ္းေနတာက ေလးတိုင္စင္ အိမ္လံုးသက္သက္ကေလးကိုမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူလြမ္းေနတာက အေတာင္ဆန္႔ထြက္ ခြဲခြာမလာခင္အခ်ိန္ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမစြာ ခိုနားေပ်ာ္၀င္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အေမ႔အိမ္ကိုေလ..။

အေမ႔အိမ္ကေလးသည္ သံုးပင္ႏွစ္ပင္ ထရံကာသြပ္မိုးႏွင့္ ေရနံေခ်း၀ေနေသာ ႐ိုး႐ိုးအိမ္ ကေလးတစ္လံုးမွ်သာ။ အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္ အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကလည္း မ႐ွိသေလာက္ ႐ွားပါးသည္။ အေမ႔အိမ္တြင္ စားပြဲတစ္လံုး ထိုင္ခံုေလးလံုးႏွင့္ မက်ဥ္းမက်ယ္ ဧည့္ခန္းကေလးသည္သာ ဧည့္လာေဆာင္လာ တို႔အတြက္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ျပဳေသာေနရာ..။ အခု သူေနထိုင္ရာမွာလို အေကာင္းစား သားေရဆိုဖာခံု အိအိႀကီးေတြမ႐ွိ။ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ လွပခမ္းနားေနေသာ မွန္ဗီ႐ိုႀကီးမ်ားမ႐ွိ။ ဧည့္ခန္း၏ က်က္သေရေဆာင္ဆို၍ အေဖ႔စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားႏွင့္သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကို စီကာရီကာတင္ထားေသာ ဗီ႐ိုဟုပင္ ေခၚဆိုရန္မထိုက္သည့္ နံရပ္ကပ္ သစ္သားစဥ္ကေလး တစ္ခုသာ႐ွိသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေပးပြဲမွ သူ႔ဓာတ္ပံုမ်ားကိုမူ ထိုမက်ဥ္းမက်ယ္ဧည့္ခန္းကေလးတြင္ အေမက အထူးေနရာေပး၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဧည့္ခန္းေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္မေတာ႔ အေမေက်ာက္ၾကည့္ေလ႔႐ွိသည့္ ထာပြဲသံုး ေက်ာက္ၾကည့္ခံုေသးေသးေလးကို ျပတင္းတံခါးဘက္ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ခ်ထားေလ႔႐ွိသည္။ တစ္ေပခြဲ၊ ႏွစ္ေပ ေလာက္သာက်ယ္၀န္းမည့္ ထိုေက်ာက္ၾကည့္ခံုကေလးတြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အေမ ႐ွိေနတတ္သည္။ မနက္လင္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းကပ္လွဴပူေဇာ္ၿပီးလွ်င္ မပ်က္မကြက္ အေမ လုပ္တတ္ေသာ ၀တၱရားတစ္ခု႐ွိေသးသည္။ ဆုယူေနစဥ္႐ိုက္ထားေသာဓာတ္ပံုမ်ားထည့္ရာ မွန္ေဘာင္ကို ေထာင့္အႀကိဳအၾကားေလးမ်ားပါမက်န္ အ၀တ္စတစ္စျဖင့္ ပြတ္တိုက္စင္ၾကယ္ေနတတ္ျခင္းပင္။ အေမ႔ႏႈတ္မွလည္း သီခ်င္းကေလးတစ္ညည္းညည္းႏွင့္ ႐ွိေနတတ္သည္။ အေမကလည္း ခုနကပဲ ဘုးရား ႐ွိခိုးတယ္၊ အခု သီခ်င္းေတြဆိုေနတယ္ ဟု စလွ်င္ အေမက ဘာမွျပန္မေျပာ ရီလို႔သာ ေနတတ္သည္။ အေမ ေျပာဖူးတာေလး ႐ွိသည္။ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း သီခ်င္းေလးညည္းေနေတာ႔ စိတ္မပင္ပန္းေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေမာင္ေအာင္ရယ္တဲ႔။ ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္သည္။ အိမ္ေဘးက ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ ႏွင္းဆီပင္ေတြ ေျမဆြေနတုန္းမွာလည္း သီခ်င္းေလးတေအးေအးႏွင့္ အေမ႐ွိေနတတ္သည္။

ခုနစ္တန္းတုန္းကေတာ႔ အိမ္ကိုအလည္ေရာက္ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ဦးက ႏွင္းဆီပန္းရခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္ သူခူးေပးရသည္။

"ေမာင္ေအာင္ေရ ပန္းေပးရင္ အလွမ္းေ၀းတတ္သတဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ အေမစိုက္တဲ႔ပန္းေတြက စြမ္းပါတယ္ကြ"

ပန္းပင္ေတြ ေျမဆြေနရာမွ အေမက စျဖစ္ေအာင္ စလိုက္ေသးသည္။

အေမ႔ခႏၶာကိုယ္သည္ ျမင့္ျမင့္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ မားမားမတ္မတ္႐ွိလွသည္။ ေရနံေခ်း၀ေနေသာ အိမ္ညိဳညိဳမဲမဲ ေ႐ွ႕တြင္ (အညိဳမွာရင့္ေနသျဖင့္ မဲသေယာင္ ညိဳသေယာင္ ႏွစ္ေရာင္ျပိဳင္လုေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။) အေမတစ္ေယာက္ ပန္းပင္ေတြကိုမ်ား ေျမဆြေနပလားဆိုရင္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သည္မွ်ေလာက္ ၾကည့္၍ေကာင္း ေသာ၊ မ်က္စိပသာဒ႐ွိွေသာ ႐ႈခင္း႐ႈကြက္မ်ိဳး ေလာကတြင္ ဘယ္ေနရာမွာမွမ႐ွိႏိုင္ဟုပင္ ထင္မွတ္မိသည္။

အေမေနထိုင္ေသာအိမ္ကေလးသည္ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္တြင္မ႐ွိေသာ္ျငား ၿမိဳ႕၏အကြက္အကြင္းက်ေသာ ေနရာတြင္ ႐ွိသည္ဟုေတာ႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းသည္။ ေျပေျပေလ်ာေလ်ာကေလးဆန္တက္သြားေသာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ ခပ္ယိမ္းယိမ္းတြင္ အိမ္ကေလးတည္႐ွိသည္။ အေ႐ွ႕ဘက္တြင္ စမၼရကိၡတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသည္ အေမ႔အိမ္ႏွင့္ လွ်ိဳကေလးတစ္ခုျခား၍ တည္႐ွိေနသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္၍ ႏွင္းမႈန္ျမဴေငြ႔တို႔ ယွက္သြယ္ က်ဆင္းလာၿပီဆိုလွ်င္ ထိုလွ်ိဳကေလးထဲတြင္ ထူးဆန္းလွပေသာ ေကာင္းကင္ျမဴလမ္းေလးေတြ အစဥ္ ျဖစ္ထြန္းေနတတ္သည္။ အိမ္ကေလး၏ ေတာင္ဘက္အရပ္တြင္ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုျခား၍ ေအးေစတီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း။ ထိုမွလြန္ေသာ္ အနိမ္႔အျမင့္မညီညာေသာ ေတာင္ေပၚေဒသ၏ လူေနအိမ္ေျခမ်ား။ လူေနအိမ္ေျခမ်ား၏အဆံုး မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း၏ အနားစြန္းတြင္မူ ၿမိဳ႕၏ထင္႐ွားခန္႔ထည္လွေသာ မယ္နန္းၾကည္ ေတာင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ ဘုရားပုထိုးေစတီေတာ္မ်ား။ ေစတီေတာ္၏ငွက္ျမတ္နားတြင္ ၀ပ္တြားဦးခိုက္ေနၾက ေသာ မိုးတိမ္ျဖဴျဖဴမ်ား..။

သူငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသြားခါနီးလွ်င္ အိမ္ကေလး၏ အေနာက္ဘက္အရပ္ကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အိမ္ကေလး၏ အေနာက္ဘက္အရပ္တြင္ သူ ပညာသင္ၾကားေနေသာ အ.ထ.က ေက်ာင္းႀကီး ႐ွိေသာေၾကာင့္ပင္။ အိမ္ကေလးမွ အေသအခ်ာအားစိုက္ၾကည့္လွ်င္ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္း႐ွိ ယူကလစ္ပင္တန္း ကိုေရာ၊ ေက်ာင္းေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကိုေရာ ေကာင္း ေကာင္းျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သူက ေက်ာင္းေ႐ွ႕ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ေက်ာင္းသားေတြစည္ကားမ်ားျပာလာၿပီဟု ယူဆမွ ေက်ာင္းကိုသြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံအေမက နာရီၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းကို အတင္းသြားခိုင္းတတ္ေသာ္ လည္း သူေပကတ္ေနတတ္ၿမဲ။ မိုးရြာေသာေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ႔ သူေရာအေမပါ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ သူက မိုးေရေတြထဲ ေဘာလံုးကန္ရမည္ဆိုပါက ဘယ္သူေခၚေခၚမရေတာ႔။ အေမကလည္း နာရီၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းကို အခ်ိန္မီလႊတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ မိုးေတြ႐ြာေနၿပီဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ျမင္ခင္းျပင္တြင္ အဘယ္ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ထြက္၍ ကစားခုန္စားၾကဦးမည္နည္း။

ေဆာင္းဦးေပါက္၍ ေတာင္ေနၾကေတြထြက္ၾကပလားဆိုရင္ အိမ္ကေလးကေန ေက်ာင္းႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၿပီး ၾကည့္ေနရတာကိုက အရသာတစ္မ်ိဳး႐ွိေနသည္။ ျမင့္မားလွေသာ ပင့္ကူေတာင္ႀကီးႏွင့္ ေတာင္စဥ္ေတာ တန္းအားလံုးတို႔သည္ နႏြင္းရည္မ်ား လိမ္းက်ံပက္ျဖန္းထားသလို ေတာင္ေနၾကာတို႔၏ တန္ခိုးစြမ္းပကားျဖင့္ ၀ါေ႐ႊထိန္ေတာက္၍ အလွႀကီးလွေနၾကသည္။ ထိုအ၀ါေရာင္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏အေျခတြင္ ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီးသည္ အိေျႏၵရစြာလဲေလ်ာင္းေနေလ႔႐ွိသည္။

သူ႔အဖို႔ေတာ႔ အိမ္ကေလးသည္ ျပည့္စံုလံုေလာက္လို႔ ေနခဲ႔သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ႔ ကေလးပီပီ အေမ႔ကို ေမးၾကည့္ဖူးသည္။

"အေမ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တိုက္အိမ္နဲ႔မေနတာလဲ"

အေမရဲ႕အေျဖက ႐ိုး႐ွင္းလွပါသည္။ တိုက္အိမ္ေဆာက္ဖို႔အထိ ပိုက္ဆံမ႐ွိေသးလို႔ေပါ႔ ေမာင္ေအာင္ရယ္ တဲ႔။

မေန႔က ဆရာေန၀င္းျမင့္အက္ေဆးေတြကို ျပန္႐ွာဖတ္ရင္း သည္စာပိုဒ္ကေလးကို သူ ေတြ႔သြားသည္။ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး ဗိသုကာေ၀ဖန္ေရးဆရာ (John Summerson)ရဲ႕ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကပါတဲ႔။

အမွန္ေျပာရလွ်င္မူ ေ႐ွးဗိသုကာအေဆာက္အအံုမ်ားသည္ လူတန္းစားတစ္ခု၏ ကိရိယာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ား၊ သာသနာပိုင္မ်ား၊ ေျမ႐ွင္ႀကီးမ်ားက ကိုယ္႔လက္ေအာက္ခံမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူမ်ား ေလးစားေအာင္၊ အဟန္႔ေကာင္းေအာင္ အေျပာက္အမႊမ္းေတြ၊ အလွအပေတြ၊ အကြန္႔အညႊန္႔ေတြျဖင့္ ေဆာက္ခဲ႔ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါတြင္မူ ဗိသုကာ အေဆာက္အအံုမ်ားသည္ လူတန္းစားတစ္ခု၏ သေကၤတ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးအတြက္ အသံုးတည့္သည့္ ပစၥည္းမ်ားသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ေ႐ွးတုန္းကလို အဟန္႔ေကာင္းေအာင္ ဟန္ေရးျပဖို႔ မလိုေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆယ္႔ေလးရာစု၊ ဆယ္႔ငါး ရာစုႏွစ္မ်ားကထက္ ပိုမိုေလးနက္ေသာ၊ ပိုမိုသိမ္ေမြ႔ေသာ ဗိသုကာအလွပံုစံမ်ားကို ႐ွာေဖြေတြ႕ေနၾကပါၿပီ။

အခုေန အေမ႔အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ ဘာေၾကာင့္တိုက္အိမ္နဲ႔မေနရပါသလဲလို႔ သူ ေမးေတာ႔မည္မဟုတ္ေခ်။

*** *** ***

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မွာ သူ ဒီလိုေရးခဲ႔ဖူးသည္။

ေနေပ်ာ္စရာအိမ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာမိသားစုသာ႐ွိရင္ ငရဲခန္းက အျပန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ရႊင္ လန္းဆန္း ေနပါလိမ္႔မယ္။ အကယ္၍ ေနေပ်ာ္စရာအိမ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာမိသားစုသာ မ႐ွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ နတ္ဘံု နတ္နန္းက ျပန္လာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။


*** *** ***


သူ အိမ္မွထြက္ခြာလာသည္မွာ ခုနစ္ႏွစ္တိုင္ေလၿပီ။ ထိုကာလအတြင္း သူ႔ဘ၀မွတ္တမ္းစာအုပ္တြင္ ေရးျခစ္ ထားမိတာဆိုလို႔ မွတ္စုတိုေလးတစ္ခုမွ်သာ..။

မွတ္စု

တခမ္းတနား ေရးျခစ္ထားတာ
ဘာမွမ႐ွိပါဘူး
ေလလြင့္ေမ်ာပါ ကာလတစ္ေလွ်ာက္
ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္စုစာအုပ္အႏြမ္းေလးမွာ
လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေတးမွတ္ထားမိတာဆိုလို႔..
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ အေမရယ္" တဲ႔။

တကယ္ေတာ႔ သူလြမ္းေနေသာအေမ႔အိမ္ကေလးသည္ လက္႐ွိ သူေနထိုင္ေသာ ေနရာေလာက္မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုမျပည့္စံုမႂကြယ္၀ေလေသာ အေမ႔အိမ္ကေလးကိုပင္ သူ တမ္းတမ္းမက္မက္ လြမ္းဆြတ္လို႔ ေနမိ ပါသည္။ House ႏွင့္Home ကို သ႐ုပ္ခြဲျပေသာ သူငယ္ခ်င္း၏စကားႏွင့္ဆိုရပါမူ အေမ႔အိမ္သည္ အမိုး၊ အကာ၊ ယက္မတို႔ႏွင့္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ လူေနထိုင္၍ရ႐ံု အိမ္မည္ကာမတၱမဟုတ္။ ႏွစ္လိုျမတ္ႏိုး ဖြယ္ရာေသာ အမိအဖတို႔၏ေမတၱာရင္ေငြ႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းၿခံဳလႊမ္းထားသည့္ေနရာ။ ညီအကိုေမာင္ႏွမတို႔၏ ခ်ည္ေႏွာင္ခ်စ္ခင္ လြန္း တင္ေနၿမဲျဖစ္ေသာ သံေယာဇဥ္ဘံုဗိမာန္..။ မိသားစုသံစဥ္ကို ေမတၱာေတးသြားႏွင့္ ခ်ိဳေအးၾကည္သာစြာ ဖြဲ႔ဆို သီက်ဴးၾကေလကုန္ေသာ အရပ္ဌာေန..။

အေမရယ္...ဒီေန႔မွာေတာ႔ သားရဲ႕ ႏွလံုးစည္းခ်က္႐ိုက္ခတ္သံကို သားကိုယ္တိုင္ ျပန္ၾကားမိပါရဲ႕။

ကမ္း႐ွာငွက္တစ္ေကာင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အိမ္လြမ္းနာေတြကို အေမ႔ထံ ေျပာမထြက္လို႔ တိတ္တိတ္ကေလး ဆြ႔ံအေနခဲ႔ရတာ ၾကာလွပါၿပီတဲ႔ေလ...။

ညိမ္းညိဳ