ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းကို လာလာမကိုင္နဲ႔

ခင္ဗ်ားက လူႀကီးလူေကာင္းပါ
ယဥ္ေက်းတယ္ ပ်ဴငွာတယ္
ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာတတ္တယ္
အခ်ိန္ျပည့္ၿပံဳးေနတယ္
လူတကာက ခင္ဗ်ားကိုႏွစ္ၿမိဳ႕တယ္
ကၽြန္ေတာ္လဲ သေဘာက်ပါတယ္
ဒါေပမဲ႔ ….
ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းကို လာလာမကိုင္နဲ႔ ။

ညိမ္းညိဳ

ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊား

မထူးဆန္းေပဘူးလား
ကိုယ္မစားဘဲ ႐ွင္း႐ွင္းေပးရတဲ႔ပြဲေတြက
တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားမ်ားလာ၊

နာမည္ဆိုးလက္မွတ္အတြက္
မဖူးဘဲ ပြင့္ခဲ႔ရသေလာက္
နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္မွာ
မပြင့္လိုက္ရပါဘဲနဲ႔ ေႂကြတယ္၊

သူေတာ္ေကာင္းကိုနတ္ေကာင္းမသတဲ႔
သူယုတ္မာကိုေကာ ဘယ္နတ္ယုတ္က မ,ထားပါသလဲ
သူကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အ႐ိုးတြန္သံမွာ
ဓါးတစ္လက္ကို ဟန္ပါပါခ်ိတ္လို႔
ဒီလိုႀကီးလြဲေနရတာကိုပဲ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနပံု။

ညိမ္းညိဳ

ေခတ္ေဟာင္းေတး

ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနတာ ျမစ္တစ္စင္းမဟုတ္ဘူး
ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္စီးရမယ္ဆိုရင္လည္း
ဒီသီခ်င္းကို ဆိုဦးမွာပဲ၊

လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို
လက္တစ္ဖက္က လက္တစ္ဖက္ကို
အသာတၾကည္ ေဖးမေနတာေလာက္
ဘယ္ျမင္ကြင္းမွ မလွဘူး၊

ေပါ႔ေပါ႔ဆဆကိုင္တြယ္ခဲ႔မိတယ္
ေလွ်ာခနဲထြက္က်သြားတာက
ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ၂၃ႏွစ္
သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ကိုင္တြယ္တတ္ခ်င္တယ္
ဒီတစ္ခါထြက္က်ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အႏုပညာပဲက်န္ေတာ႔တာမို႔။

ညိမ္းညိဳ

ခ်ိန္းဆိုထားတဲ႔ေနရာ

(က)
အနာဂတ္တဲ႔
လက္လွမ္းမွီရာနမ္း႐ိႈက္ၾကည့္ေတာ႔
ေသြးညွီနံ႔ရတယ္၊

(ခ)
နိမိတ္ဖတ္ဆရာေတြကလဲ
အတပ္ေဟာမယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ
ခက္တာက
တမင္မလိမ္ေပမဲ႔
အျမင္ေတြမွိန္ခ်င္မွိန္သြားတတ္တာမ်ိဳး
ဗိန္းေမာင္းမတီးေပမဲ႔
တိမ္းေစာင္းခ်င္တိမ္းေစာင္းသြားတတ္တာမ်ိဳး၊

(ဂ)
တမိုးေအာက္ကိုခိုေတာ႔
ၾသဘာသံေတြလား..
ၾသဇာသံေတြလား...
ေဒြးေရာယွက္တင္ လိမ္႔ဆင္းလာရဲ႕၊

(ဃ)
ထစ္ခနဲ႐ွိ...
ႂကြက္သားေတြညွစ္ညွစ္ျပရာမွာ ကၽြမ္းက်င္လာၾက
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို၀ါးၿမိဳခ်င္ၾက
စိမ္ေျပနေျပထိုင္ၾကည့္ေနတာခံရဖို႔အထိ
သူတို႔ကၽြတ္ဆတ္မႈက တာ႐ွည္မခံေလဘူး
ဒီေတာ႔ အမ်ားသံုးေ၀ါဟာရဆိုတာလည္း
သူ႔အသံထြက္နဲ႔သူေပါ႔၊

(င)
မိုး႐ြာထဲလမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ပါသလား
မ်က္ႏွာကိုမိုးစက္ေတြထိမွန္လာတဲ႔အခါ
ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္မေျပာေၾကး။

ညိမ္းညိဳ

မီး

တစ္ေန႔တစ္ေန႔
မက်က္တဲ႔အနာကိုပဲ ထိုးဆြမိေနေတာ႔
စိတ္အေဆြးေတြက
ကူးတို႔ဆိပ္ မိႈ ႔အိပ္ဖြင့္ခ်လိုက္သလို...။

ညိမ္းညိဳ

ကမ္း႐ွာငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အိမ္လြမ္းနာ

ၿပီးခဲ႔တဲ႔လက ဖုန္းကဒ္ေတြ၀ယ္မရတာမို႔ သားအမိႏွစ္ဦးၾကားက တစ္ခုတည္းေသာဆက္သြယ္မႈေလးေတာင္ ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ အေမ႔အသံကိုမၾကားရတာ ႏွစ္လနီးပါး႐ွိေတာ႔မည္။ ဒီတစ္ခါ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ရင္ေတာ႔ အိမ္ကိုလြမ္းလိုက္တာအေမရယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာလိုက္ဦးမည္။ အင္းေလ.. ဒီလို အားခဲထားမိတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းမေနာ ႐ွိခဲ႔ၿပီပဲ။ တကယ္တမ္း အေမ႔အသံကို ၾကားရေတာ႔ သူ ေျပာမထြက္ျပန္။ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ အေမလည္း စိတ္ေကာင္းႏိုင္မည္မဟုတ္။ အေမ႔ရဲ႕ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕အိမ္လြမ္းစိတ္နဲ႔ လဲလွယ္ယူလိုက္သလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာကိုလည္း စိုးမိျပန္သည္။

သူ အိမ္လြမ္းနာက်ေနခဲ႔တာ ၾကာပါပီ။ အိမ္မွာ ၁၆ ႏွစ္နီးပါး ၾကာ႐ွည္ၾကာျမင့္ ေနခဲ႔ရေပမဲ႔ အိမ္ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ကို သူမသိ႐ွာ။ သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ႔ေသာ လမ္းေၾကာင္းတြင္ သူ႔မွာ႐ွိေသာ အေတာင္ပံေတြကို တစ္ရံမလပ္ ႐ိုက္ခတ္ပ်ံသန္းေနရင္း ခုေတာ႔ အိမ္ဆိုတဲ႔အဓိပၸါယ္ကို သူ႔စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ စာလံုးေပါင္းေနမိၿပီ။ တစ္ခါသားမွာ အဂၤလိပ္စာေကာင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက House ႏွင့္Home မတူသည့္ အေၾကာင္း သူ႔ကို ႐ွင္းျပဖူးသည္။ ဘာတဲ႔..House ဆိုတာက အမိုး၊ အကာ ၊ထုပ္၊ ေလွ်ာက္၊ ယက္မတို႔နဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ႔ အခြံအကာ အိမ္လံုးသက္သက္ကို ေခၚသတဲ႔။ Home ကေတာ႔ ေမတၱာနဲ႔တည္ေဆာက္ထားၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသေဘာေတြ သက္၀င္စီးဆင္းေနတာကို ရည္ညႊန္းပါသတဲ႔။ ဟုတ္မွာပါေလ..။ အခု သူ လြမ္းေနတာက ေလးတိုင္စင္ အိမ္လံုးသက္သက္ကေလးကိုမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူလြမ္းေနတာက အေတာင္ဆန္႔ထြက္ ခြဲခြာမလာခင္အခ်ိန္ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမစြာ ခိုနားေပ်ာ္၀င္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အေမ႔အိမ္ကိုေလ..။

အေမ႔အိမ္ကေလးသည္ သံုးပင္ႏွစ္ပင္ ထရံကာသြပ္မိုးႏွင့္ ေရနံေခ်း၀ေနေသာ ႐ိုး႐ိုးအိမ္ ကေလးတစ္လံုးမွ်သာ။ အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္ အေဆာင္အေယာင္ဆိုတာကလည္း မ႐ွိသေလာက္ ႐ွားပါးသည္။ အေမ႔အိမ္တြင္ စားပြဲတစ္လံုး ထိုင္ခံုေလးလံုးႏွင့္ မက်ဥ္းမက်ယ္ ဧည့္ခန္းကေလးသည္သာ ဧည့္လာေဆာင္လာ တို႔အတြက္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ျပဳေသာေနရာ..။ အခု သူေနထိုင္ရာမွာလို အေကာင္းစား သားေရဆိုဖာခံု အိအိႀကီးေတြမ႐ွိ။ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ လွပခမ္းနားေနေသာ မွန္ဗီ႐ိုႀကီးမ်ားမ႐ွိ။ ဧည့္ခန္း၏ က်က္သေရေဆာင္ဆို၍ အေဖ႔စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားႏွင့္သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကို စီကာရီကာတင္ထားေသာ ဗီ႐ိုဟုပင္ ေခၚဆိုရန္မထိုက္သည့္ နံရပ္ကပ္ သစ္သားစဥ္ကေလး တစ္ခုသာ႐ွိသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေပးပြဲမွ သူ႔ဓာတ္ပံုမ်ားကိုမူ ထိုမက်ဥ္းမက်ယ္ဧည့္ခန္းကေလးတြင္ အေမက အထူးေနရာေပး၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဧည့္ခန္းေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္မေတာ႔ အေမေက်ာက္ၾကည့္ေလ႔႐ွိသည့္ ထာပြဲသံုး ေက်ာက္ၾကည့္ခံုေသးေသးေလးကို ျပတင္းတံခါးဘက္ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ခ်ထားေလ႔႐ွိသည္။ တစ္ေပခြဲ၊ ႏွစ္ေပ ေလာက္သာက်ယ္၀န္းမည့္ ထိုေက်ာက္ၾကည့္ခံုကေလးတြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အေမ ႐ွိေနတတ္သည္။ မနက္လင္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းကပ္လွဴပူေဇာ္ၿပီးလွ်င္ မပ်က္မကြက္ အေမ လုပ္တတ္ေသာ ၀တၱရားတစ္ခု႐ွိေသးသည္။ ဆုယူေနစဥ္႐ိုက္ထားေသာဓာတ္ပံုမ်ားထည့္ရာ မွန္ေဘာင္ကို ေထာင့္အႀကိဳအၾကားေလးမ်ားပါမက်န္ အ၀တ္စတစ္စျဖင့္ ပြတ္တိုက္စင္ၾကယ္ေနတတ္ျခင္းပင္။ အေမ႔ႏႈတ္မွလည္း သီခ်င္းကေလးတစ္ညည္းညည္းႏွင့္ ႐ွိေနတတ္သည္။ အေမကလည္း ခုနကပဲ ဘုးရား ႐ွိခိုးတယ္၊ အခု သီခ်င္းေတြဆိုေနတယ္ ဟု စလွ်င္ အေမက ဘာမွျပန္မေျပာ ရီလို႔သာ ေနတတ္သည္။ အေမ ေျပာဖူးတာေလး ႐ွိသည္။ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း သီခ်င္းေလးညည္းေနေတာ႔ စိတ္မပင္ပန္းေတာ႔ဘူးေပါ႔ ေမာင္ေအာင္ရယ္တဲ႔။ ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္သည္။ အိမ္ေဘးက ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ ႏွင္းဆီပင္ေတြ ေျမဆြေနတုန္းမွာလည္း သီခ်င္းေလးတေအးေအးႏွင့္ အေမ႐ွိေနတတ္သည္။

ခုနစ္တန္းတုန္းကေတာ႔ အိမ္ကိုအလည္ေရာက္ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ဦးက ႏွင္းဆီပန္းရခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္ သူခူးေပးရသည္။

"ေမာင္ေအာင္ေရ ပန္းေပးရင္ အလွမ္းေ၀းတတ္သတဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ အေမစိုက္တဲ႔ပန္းေတြက စြမ္းပါတယ္ကြ"

ပန္းပင္ေတြ ေျမဆြေနရာမွ အေမက စျဖစ္ေအာင္ စလိုက္ေသးသည္။

အေမ႔ခႏၶာကိုယ္သည္ ျမင့္ျမင့္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ မားမားမတ္မတ္႐ွိလွသည္။ ေရနံေခ်း၀ေနေသာ အိမ္ညိဳညိဳမဲမဲ ေ႐ွ႕တြင္ (အညိဳမွာရင့္ေနသျဖင့္ မဲသေယာင္ ညိဳသေယာင္ ႏွစ္ေရာင္ျပိဳင္လုေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။) အေမတစ္ေယာက္ ပန္းပင္ေတြကိုမ်ား ေျမဆြေနပလားဆိုရင္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သည္မွ်ေလာက္ ၾကည့္၍ေကာင္း ေသာ၊ မ်က္စိပသာဒ႐ွိွေသာ ႐ႈခင္း႐ႈကြက္မ်ိဳး ေလာကတြင္ ဘယ္ေနရာမွာမွမ႐ွိႏိုင္ဟုပင္ ထင္မွတ္မိသည္။

အေမေနထိုင္ေသာအိမ္ကေလးသည္ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္တြင္မ႐ွိေသာ္ျငား ၿမိဳ႕၏အကြက္အကြင္းက်ေသာ ေနရာတြင္ ႐ွိသည္ဟုေတာ႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းသည္။ ေျပေျပေလ်ာေလ်ာကေလးဆန္တက္သြားေသာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ ခပ္ယိမ္းယိမ္းတြင္ အိမ္ကေလးတည္႐ွိသည္။ အေ႐ွ႕ဘက္တြင္ စမၼရကိၡတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသည္ အေမ႔အိမ္ႏွင့္ လွ်ိဳကေလးတစ္ခုျခား၍ တည္႐ွိေနသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္၍ ႏွင္းမႈန္ျမဴေငြ႔တို႔ ယွက္သြယ္ က်ဆင္းလာၿပီဆိုလွ်င္ ထိုလွ်ိဳကေလးထဲတြင္ ထူးဆန္းလွပေသာ ေကာင္းကင္ျမဴလမ္းေလးေတြ အစဥ္ ျဖစ္ထြန္းေနတတ္သည္။ အိမ္ကေလး၏ ေတာင္ဘက္အရပ္တြင္ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုျခား၍ ေအးေစတီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း။ ထိုမွလြန္ေသာ္ အနိမ္႔အျမင့္မညီညာေသာ ေတာင္ေပၚေဒသ၏ လူေနအိမ္ေျခမ်ား။ လူေနအိမ္ေျခမ်ား၏အဆံုး မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း၏ အနားစြန္းတြင္မူ ၿမိဳ႕၏ထင္႐ွားခန္႔ထည္လွေသာ မယ္နန္းၾကည္ ေတာင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ ဘုရားပုထိုးေစတီေတာ္မ်ား။ ေစတီေတာ္၏ငွက္ျမတ္နားတြင္ ၀ပ္တြားဦးခိုက္ေနၾက ေသာ မိုးတိမ္ျဖဴျဖဴမ်ား..။

သူငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသြားခါနီးလွ်င္ အိမ္ကေလး၏ အေနာက္ဘက္အရပ္ကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အိမ္ကေလး၏ အေနာက္ဘက္အရပ္တြင္ သူ ပညာသင္ၾကားေနေသာ အ.ထ.က ေက်ာင္းႀကီး ႐ွိေသာေၾကာင့္ပင္။ အိမ္ကေလးမွ အေသအခ်ာအားစိုက္ၾကည့္လွ်င္ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္း႐ွိ ယူကလစ္ပင္တန္း ကိုေရာ၊ ေက်ာင္းေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကိုေရာ ေကာင္း ေကာင္းျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သူက ေက်ာင္းေ႐ွ႕ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ေက်ာင္းသားေတြစည္ကားမ်ားျပာလာၿပီဟု ယူဆမွ ေက်ာင္းကိုသြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံအေမက နာရီၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းကို အတင္းသြားခိုင္းတတ္ေသာ္ လည္း သူေပကတ္ေနတတ္ၿမဲ။ မိုးရြာေသာေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ႔ သူေရာအေမပါ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ သူက မိုးေရေတြထဲ ေဘာလံုးကန္ရမည္ဆိုပါက ဘယ္သူေခၚေခၚမရေတာ႔။ အေမကလည္း နာရီၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းကို အခ်ိန္မီလႊတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ မိုးေတြ႐ြာေနၿပီဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ျမင္ခင္းျပင္တြင္ အဘယ္ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ထြက္၍ ကစားခုန္စားၾကဦးမည္နည္း။

ေဆာင္းဦးေပါက္၍ ေတာင္ေနၾကေတြထြက္ၾကပလားဆိုရင္ အိမ္ကေလးကေန ေက်ာင္းႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၿပီး ၾကည့္ေနရတာကိုက အရသာတစ္မ်ိဳး႐ွိေနသည္။ ျမင့္မားလွေသာ ပင့္ကူေတာင္ႀကီးႏွင့္ ေတာင္စဥ္ေတာ တန္းအားလံုးတို႔သည္ နႏြင္းရည္မ်ား လိမ္းက်ံပက္ျဖန္းထားသလို ေတာင္ေနၾကာတို႔၏ တန္ခိုးစြမ္းပကားျဖင့္ ၀ါေ႐ႊထိန္ေတာက္၍ အလွႀကီးလွေနၾကသည္။ ထိုအ၀ါေရာင္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏အေျခတြင္ ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီးသည္ အိေျႏၵရစြာလဲေလ်ာင္းေနေလ႔႐ွိသည္။

သူ႔အဖို႔ေတာ႔ အိမ္ကေလးသည္ ျပည့္စံုလံုေလာက္လို႔ ေနခဲ႔သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ႔ ကေလးပီပီ အေမ႔ကို ေမးၾကည့္ဖူးသည္။

"အေမ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တိုက္အိမ္နဲ႔မေနတာလဲ"

အေမရဲ႕အေျဖက ႐ိုး႐ွင္းလွပါသည္။ တိုက္အိမ္ေဆာက္ဖို႔အထိ ပိုက္ဆံမ႐ွိေသးလို႔ေပါ႔ ေမာင္ေအာင္ရယ္ တဲ႔။

မေန႔က ဆရာေန၀င္းျမင့္အက္ေဆးေတြကို ျပန္႐ွာဖတ္ရင္း သည္စာပိုဒ္ကေလးကို သူ ေတြ႔သြားသည္။ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး ဗိသုကာေ၀ဖန္ေရးဆရာ (John Summerson)ရဲ႕ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကပါတဲ႔။

အမွန္ေျပာရလွ်င္မူ ေ႐ွးဗိသုကာအေဆာက္အအံုမ်ားသည္ လူတန္းစားတစ္ခု၏ ကိရိယာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ား၊ သာသနာပိုင္မ်ား၊ ေျမ႐ွင္ႀကီးမ်ားက ကိုယ္႔လက္ေအာက္ခံမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူမ်ား ေလးစားေအာင္၊ အဟန္႔ေကာင္းေအာင္ အေျပာက္အမႊမ္းေတြ၊ အလွအပေတြ၊ အကြန္႔အညႊန္႔ေတြျဖင့္ ေဆာက္ခဲ႔ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါတြင္မူ ဗိသုကာ အေဆာက္အအံုမ်ားသည္ လူတန္းစားတစ္ခု၏ သေကၤတ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးအတြက္ အသံုးတည့္သည့္ ပစၥည္းမ်ားသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ေ႐ွးတုန္းကလို အဟန္႔ေကာင္းေအာင္ ဟန္ေရးျပဖို႔ မလိုေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆယ္႔ေလးရာစု၊ ဆယ္႔ငါး ရာစုႏွစ္မ်ားကထက္ ပိုမိုေလးနက္ေသာ၊ ပိုမိုသိမ္ေမြ႔ေသာ ဗိသုကာအလွပံုစံမ်ားကို ႐ွာေဖြေတြ႕ေနၾကပါၿပီ။

အခုေန အေမ႔အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ႔ ဘာေၾကာင့္တိုက္အိမ္နဲ႔မေနရပါသလဲလို႔ သူ ေမးေတာ႔မည္မဟုတ္ေခ်။

*** *** ***

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မွာ သူ ဒီလိုေရးခဲ႔ဖူးသည္။

ေနေပ်ာ္စရာအိမ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာမိသားစုသာ႐ွိရင္ ငရဲခန္းက အျပန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာဟာ ၾကည္ရႊင္ လန္းဆန္း ေနပါလိမ္႔မယ္။ အကယ္၍ ေနေပ်ာ္စရာအိမ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕စရာမိသားစုသာ မ႐ွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ နတ္ဘံု နတ္နန္းက ျပန္လာရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။


*** *** ***


သူ အိမ္မွထြက္ခြာလာသည္မွာ ခုနစ္ႏွစ္တိုင္ေလၿပီ။ ထိုကာလအတြင္း သူ႔ဘ၀မွတ္တမ္းစာအုပ္တြင္ ေရးျခစ္ ထားမိတာဆိုလို႔ မွတ္စုတိုေလးတစ္ခုမွ်သာ..။

မွတ္စု

တခမ္းတနား ေရးျခစ္ထားတာ
ဘာမွမ႐ွိပါဘူး
ေလလြင့္ေမ်ာပါ ကာလတစ္ေလွ်ာက္
ကၽြန္ေတာ္႔မွတ္စုစာအုပ္အႏြမ္းေလးမွာ
လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေတးမွတ္ထားမိတာဆိုလို႔..
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ အေမရယ္" တဲ႔။

တကယ္ေတာ႔ သူလြမ္းေနေသာအေမ႔အိမ္ကေလးသည္ လက္႐ွိ သူေနထိုင္ေသာ ေနရာေလာက္မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုမျပည့္စံုမႂကြယ္၀ေလေသာ အေမ႔အိမ္ကေလးကိုပင္ သူ တမ္းတမ္းမက္မက္ လြမ္းဆြတ္လို႔ ေနမိ ပါသည္။ House ႏွင့္Home ကို သ႐ုပ္ခြဲျပေသာ သူငယ္ခ်င္း၏စကားႏွင့္ဆိုရပါမူ အေမ႔အိမ္သည္ အမိုး၊ အကာ၊ ယက္မတို႔ႏွင့္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ လူေနထိုင္၍ရ႐ံု အိမ္မည္ကာမတၱမဟုတ္။ ႏွစ္လိုျမတ္ႏိုး ဖြယ္ရာေသာ အမိအဖတို႔၏ေမတၱာရင္ေငြ႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းၿခံဳလႊမ္းထားသည့္ေနရာ။ ညီအကိုေမာင္ႏွမတို႔၏ ခ်ည္ေႏွာင္ခ်စ္ခင္ လြန္း တင္ေနၿမဲျဖစ္ေသာ သံေယာဇဥ္ဘံုဗိမာန္..။ မိသားစုသံစဥ္ကို ေမတၱာေတးသြားႏွင့္ ခ်ိဳေအးၾကည္သာစြာ ဖြဲ႔ဆို သီက်ဴးၾကေလကုန္ေသာ အရပ္ဌာေန..။

အေမရယ္...ဒီေန႔မွာေတာ႔ သားရဲ႕ ႏွလံုးစည္းခ်က္႐ိုက္ခတ္သံကို သားကိုယ္တိုင္ ျပန္ၾကားမိပါရဲ႕။

ကမ္း႐ွာငွက္တစ္ေကာင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အိမ္လြမ္းနာေတြကို အေမ႔ထံ ေျပာမထြက္လို႔ တိတ္တိတ္ကေလး ဆြ႔ံအေနခဲ႔ရတာ ၾကာလွပါၿပီတဲ႔ေလ...။

ညိမ္းညိဳ

အလြမ္းျမစ္ေသ

ခင္းက်င္းခဲ႔မိသမွ်
သံေယာဇဥ္တို႔ကို အလ်ားအနံမက်န္
(ကိုယ္စီ..) တိတိပပေခါက္သိမ္းၿပီး
ေညာင္ညိဳပင္စခန္းမွာ လမ္းခြဲခဲ႔ ၾကၿပီ ။

ညီအစ္ကိုမသိတသိ
ငါ႔ေမတၱာတရားေတြလဲ
ညေနရီတရာမွာ အေဟာသိကံ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ ။

လြမ္းသမွ်ပန္းပြင့္ၿပီး
ပြင့္သမွ်ပန္းေတြ ေႂကြခဲ႔ၿပီ..

" ျဖဴစပ္..ေရ " ဆိုတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔
ရင္ဘတ္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္လိုက္ေပမဲ႔
စိတ္ေတြက ႐ြက္လႊင့္မသြားၾကဘူး ။

ရင္ကြဲနာက်သံစဥ္ေတြနဲ႔
နာနာက်င္က်င္ ၿပံဳးျပေပမဲ႔
ၾကင္ၾကင္နာနာ မျဖစ္ခဲ႔ၾကဘူး ..

ႏွလံုးသားတစ္စံုကို ဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္ၿပီး
ေကြကြင္းျခင္းမႏၲာန္နဲ႔ မန္းမႈတ္လိုက္ေတာ႔
တကယ္ပါ..စိတ္ထဲမွာေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ႔ဘူး
ငါက်ဆံုးသြားပံုႀကီးက ပိုးစိုးပက္စက္ ႏိုင္လြန္းလွတယ္ ။

ျဖဴစပ္ေရ..
ရင္ထဲမွာ မီးေတြကိုယ္စီေလာင္ေနပါလ်က္
ႏႈတ္ခမ္းကို မာနနဲ႔ တင္းတင္းေစ႔ထားခဲ႔ၾကတယ္
ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းပါလဲ
မငိုရဲေပမဲ႔ ၿပိဳလဲေနၾကၿပီေလ..

သကၠရာဇ္ေတြ ႐ုန္းထြက္လာၾကပံုက တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္
အလြမ္းျမစ္ႀကီး (တျဖည္းျဖည္း..) တိမ္ေကာသြားလိုက္ပံုကလည္း
ျမစ္က်ိဳးအင္းေတြေတာင္ ျဖစ္တည္ခြင့္မေပးေတာ႔ဘူး ။

ႏွစ္ဖက္စလံုးက
တနင့္တပိုးေနာင္တေတြနဲ႔
ပ႗ိပကၡကို ရင္ၾကားေစ႔လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔
(ထိတ္စရာ..လန္႔စရာ)
ျမစ္ေသႀကီးတစ္စင္းသာ ဘြားခနဲ ေပၚလာေတာ႔တယ္
ဒါ..ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္လည္႐ွင္သန္မွာမဟုတ္ေတာ႔တဲ႔
အႏၲိမ ေသဆံုးျခင္းပဲေပါ႔ ..

ညိမ္းညိဳ

p.s ­_ တကယ္႔ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြေတာ႔ အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးၿပီးေလတိုင္း သူတို႔ရဲ႕ ၾကင္သူသက္ထားမ်ားက ဘယ္ပံုဘယ္နည္း တံ႔ုျပန္ၾကတယ္မသိႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ငခၽြတ္တားေလးကေတာ႔ အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးပီး ေလတိုင္း ခ်စ္သူျဖစ္သူရဲ႕ ေအာ္.. ဒီလိုေတြလဲ ႐ွိခဲ႔တယ္လား၊ ဒါက ဘယ္တုန္းက ဇာတ္လမ္းလဲ၊ သိေတာင္ မသိလိုက္ရပါလား၊ လြမ္းလို႔မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးေပါ႔ေလ.. စတဲ႔ မ်က္ေစာင္းျမားခ်က္အစင္းစင္းကို စက္ကြင္းပမာ အလူးအလဲ ခံရပါတယ္ :P အင္းေလ..ကဗ်ာဆရာဆိုတာကလဲ အခက္သားလား။ လူကသာ ဆင္းရဲမြဲေတခ်င္ မြဲေတေနမယ္။ သူ႔စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ၊ ေတြးဆေျမာ္ျမင္မႈေတြကေတာ႔ သိပ္ႂကြယ္၀တာကလား။ လူကသာ ေႏွာင္ဖြဲ႔အက်ဥ္းခ် ခံခ်င္ခံေနရမယ္။ သူ႔စိတ္ခံစားမႈကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ေစတဲ႔ စကားလံုးေတြကေတာ႔ သိပ္ကို လြတ္လပ္ရဲရင့္ ေနတတ္တာကလား။ ရင္ခ်င္းဆက္ဘာသာေဗဒနဲ႔ လူမ်ိဳးဘာသာ ဓေလ႔ထံုးစံယဥ္ေက်းမႈ၊ အသက္အရြယ္ ေခတ္ကာလအပိုင္းအျခား၊ ေရေျမေတာေတာင္ စတဲ႔နယ္နိမိတ္ စည္းမ်ည္းအသြင္သြင္ကို ခ်ဥ္းနင္းထြင္းေဖာက္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ခရီးႏွင္ေနၾကသူေတြလဲ ျဖစ္ေသးရဲ႕မဟုတ္လား။

ခ်စ္သူကို စကားတစ္ခြန္း ဆိုပါရေစ။ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းကင္းနဲ႔ လူထုလူတန္းစား အလႊာအသီးသီးရဲ႕ အသည္း ႏွလံုးဗဟိုခ်က္မကို ေမာင္ပိုင္စီးထားတဲ႔သူေတြဟာ ကဗ်ာဆရာပါပဲလို႔....။

လူညံ့

ျပဳတ္က်လာတဲ႔ အငုံ႔စိတ္မွာ
ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးမႈေတြသာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေပါ႔
ၾကာေတာ႔....
ဒီေလာက္ ရဲပေတာင္းခတ္ေနတာေတာင္
ကိုယ္႔ေသြးကိုယ္ မသတီခ်င္ေတာ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ

မင္းကိုေလာကႀကီးကေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္

ေရေသအုိင္ေဆြးလုိ
ၿငိမ္အီမေနစမ္းပါနဲ႔
စုန္ရဲဆန္ရဲတဲ့ ျမစ္တစ္ျမစ္အျဖစ္
ကုိယ့္မာန္ကိုယ္ေသြး
ခပ္ေ၀းေ၀း လွမ္းၾကည့္လုိက္စမ္းပါ...

၀ါးမွ်စ္စို႔တုိင္း
ေျမကိုတုိးထြက္ခဲ့ၾကတယ္
ေလာကကို ရင္မဆုိင္ရဲတဲ့သစ္ေစ့ဟာ
အမႈိက္ ယက္ရွာတဲ့
ၾကက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ႏႈတ္သီးဖ်ားမွာ
လည္စင္းေပးလုိက္ရမွာပဲ။

ေတာက္ပခဲ့ဖူးတဲ့
ေရွးေရွးက ၾကယ္ပြင့္မ်ား
အတိတ္ည ရွည္ရွည္ေတြကို
ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသလဲ
ကိုယ္တုိင္ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ညမွာ
ကုိယ္တုိင္ အလင္းဆံုး ၾကယ္တစ္ပြင့္
မျဖစ္သင့္ဘူးလား
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားစရာမလုိတဲ့
အေျဖမွန္တစ္ခု မင္းရင္ထဲ
အေသအခ်ာရွိေနမယ္ဆုိတာ ယံုတယ္။

ေခတ္က ျမန္လြန္းတယ္...
တကယ္ေတာ့ နည္းပညာေတြရဲ႕ ႏႈန္းစံနဲ႔
ေခတ္က လုိက္ျမန္ေနရတာပါ
အရွိန္နဲ႔ျပန္႔ကားေနတဲ့ ရဲရင့္မႈေတြထဲ
စိမ့္၀င္ႏုိင္ဖို႔ရာ ဘြာမခတ္မိေစနဲ႔
တစ္ထစ္ခ်င္း နင္းတက္စမ္းပါ...။

“မစူးစမ္းတဲ့အရြယ္
႐ူးႏွမ္းႏွမ္း အရြယ္ပါတဲ့”
မင္းနားေတြကို ပိတ္ထားလုိက္...
အထင္ေသး အျမင္ေသး အၾကည့္အေျပာေတြ
မင္း တည့္တည့္က အဆုိ႔အပိတ္ေတြကို
တြန္းတုိးေဖာက္ထြက္လုိက္
ႏွင္းဆီေတြခင္းထားတဲ့ အ႐ုဏ္သစ္
အေရွ႕မုိးေကာင္းကင္မွာ ၀င္း၀င္းျပက္ျပက္
မင္းယံုၾကည္ရာ မုခ္ဦးမွာ
ပန္း၀တ္မႈေတြ ထံုေမႊးေနမွာ...။

စိတ္႐ိုင္းကို အလုိလုိက္တာ
ကိုယ့္ပဲ့ကို ကိုယ္ျဖဳတ္ခ်လုိက္တာပဲ
ျမားရြက္ေနာက္ၿမီး မပါရင္ေတာ့
ဘယ္ေလာက္ခြၽန္ခြၽန္ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္
ဘယ္ပစ္မွတ္ကို စိုက္မွာလဲ
အပ်င္းဓာတ္ကလည္း
မင္းေသြးစီးႏႈန္းေတြကို ေႏွးေစတဲ့
ခပ္ဆိမ့္ဆိမ့္ အဆိပ္ျပင္းပဲ
ညံ့ဖ်င္းမႈဆုိတာ
အစာမတပ္ဘဲ ေရထဲခ်ထားတဲ့
မင္းရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္
တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္အလြမ္းမွားေတြနဲ႔
ကိုယ္ပဲ ရွက္ေသြးမျဖာရေအာင္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လႈပ္ႏုိးရမွာေပါ့။

မင္းရဲ႕ တင္းတင္းဆုပ္မိတဲ့ လက္ေတြ
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းၾကဳတ္မိတဲ့ မ်က္ေမွာင္ေတြ
မင္းရဲ႕ တင္းတင္းေစ့မိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
မင္းရဲ႕ တိတ္ဆိတ္စြာ ေပါက္ကြဲမႈေတြ
မင္းဆက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြထဲ အားျဖည့္ေဆးအျဖစ္
ခပ္သာသာ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ပါ။

မီးမနာတဲ့ ဓား
အသြားပဲ့ျမန္သတဲ့
ေျခဖ၀ါး ေျမစားလုိ႔ပြန္းေရာ့
အမာရြတ္တုိင္းမွာ သင္ခန္းစာရွိရမယ္
သံလြင္တစ္ခက္အတြက္
ေခြၽးစက္ကုေဋ ေျခြရဲဖုိ႔
မင္းမ်က္၀န္းထဲ မီးစုန္းေတြထည့္လို႔
အေမွာင္ဆုိတာ အေရာင္တစ္ေရာင္ပဲ
မျဖစ္မေန ႏႈိက္ရမယ့္ မဲလိပ္ထဲ... စိတ္ခ်
ကံတရား တစ္ခုေတာ့ ပါလိမ့္မယ္။

ေက်ာက္ဘယ္ေလာက္မာမာ
ခတ္တတ္မွလည္း မီးပြင့္တယ္
ဆီးဆူး ဆီးခြၽန္ ခံဆူး ခံခြၽန္တဲ့
ေသာင္ျပင္ေပၚ ေမွာက္လ်က္လဲ
ခပ္ယို႔ယုိ႔ ျပန္သြားတဲ့ လႈိင္းညံ့ေတြလုိ
မင္း မညြတ္ေခြဖို႔ေတာ့ လုိတယ္
ပဥၥလက္ မာယာေတြ ပြက္ထ
ညိႇဳ႕ကြက္ေတြ ႐ႈိ႕ခ်က္ေတြ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေတြျပြမ္းလုိ႔
မင္းဦးေႏွာက္ထဲ အခ်က္ျပ ေခါင္းေလာင္းထည့္ခဲ့
ၿပီးေတာ့... ေရွ႕ပဲ တြင္တြင္တုိး ၿပီးေတာ့... ထပ္ၿပီးတုိး
အရြဲ႕မတုိက္နဲ႔ အတည့္တုိက္
မင္းရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ သစၥာတရားေတြ
မင္းအေပၚ ထိန္ထိန္ညီးေစရမယ္။

သစ္ေတာႀကီးေတြနဲ႔ ေ၀းရာမွာ
တစ္ပင္တည္း ထီးထီးေပါက္ေနတဲ့
၀က္သစ္ခ်ပင္ရဲ႕ ၾကံ့ခုိင္မႈမ်ဳိး
မင္း အသည္းညြန္႔မွာ ကြန္႔ျမဴးပါေစ
ေလယာဥ္ပ်ံ ထုိးေဖာက္သြားတဲ့ တိမ္မျဖစ္ရ
တိမ္တုိက္တုိင္းကို ေဖာက္ထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံဘ၀
မင္း ေရြးခ်ယ္မႈက
မင္း စံျမန္းရမယ့္ ရဲတိုက္ဗိမာန္
မင္းကို ေလာကႀကီးက
လက္ခုပ္ၾသဘာေပးဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။

တုိးေ၀