ႏွင္းက်ခ်ိန္

ေဆာင္းရဲ႕ စိမ္႔ေအးမႈေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ဆိတ္ၿငိမ္လွစြာ ေမွးစက္ေနရဲ႕ ..ေနျခည္ႏုေထြးတို႔က ႏွင္းထုအလႊာ ျဖဴျဖဴၾကားမွာ မရဲတရဲတိုး၀င္ထိုးေဖာက္လို႔ တမိုးေသာက္ဖို႔ အားယူေနၾကၿပီေလ..။

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သမ႐ိုးက်႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွာ
အေငြ႕အသက္တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြနားေနၾကမယ္
ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနမယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေသာ အိမ္ယာမ်ားက
သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္

ေကြ႕ေသာေကာက္ေသာ ေတာင္တန္းတို႔အဆံုးမွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေျဖာင့္တန္း႐ိုး႐ွင္းစြာ တည္႐ွိေနတယ္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလးေတြ လြင့္ပါးေ၀႔၀ဲလို႔ေနခ်ိန္၊ ခ်ယ္ရီပင္ပ်ိဳပင္အိုတို႔ သႏၱာေရာင္အေသြးနဲ႔ နီေစြးလို႔ေနခ်ိန္ တို႔ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနခဲ႔ပါၿပီ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတံုးက တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ထူးေထြဆန္းျပားတာဆိုလို႔ ဘာမွ မ႐ွိခဲ႔ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ သူ႔ပုခံုးေပၚမွာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကို ထမ္ပိုးလို႔ ၀မ္းကိုလည္း၀ေစခဲ႔တယ္။ ခါးကိုလည္းလွေစခဲ႔တယ္။ ေလာကပါလတရားတို႔ ထံုမႊမ္းေနတဲ႔ အဲဒီအခါသမယမွာ အျပဳန္းတို႔ေ၀ဆာလို႔ အမုန္းတို႔အတြက္ေနရာမ႐ွိခဲ႔ပါဘူးေလ။ ေဆာင္းရဲ႕နံနက္ေစာေစာ ငါတို႔ ခပ္ေသာေသာ ရယ္ေမာခဲ႔ၾကဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အခင္းအက်င္းမွာ ငါတို႔ ခိုကိုးရာတိုင္းအတြက္ အေငြ႕အသက္ တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္ေလ။ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ နားေနၾကတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ ၾကည္သာ႐ႊင္ျပ ေတးတစ္စ နဲ႔ သတၱေလာကႀကီးကို ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္လို႔ ေနသလားကြယ္။ မတူညီေလတဲ႔ အခ်ိန္ကာလႏွစ္ခုရဲ႕ တိုက္စားမႈ ေအာက္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕တေလေသာ အိမ္ယာမ်ားဟာ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔ က်န္ရစ္ ခ႔ဲေလၿပီလား။ တို႔ၿမိဳ႕ေလးဟာ ႏွင္းေတြထူထူထပ္ထပ္ က်လာပလားဆိုရင္ ပေဟဠိဆန္,ဆန္သြားတတ္တာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ္႔။

လူေတြက အေရာင္အေသြးစံု လႈပ္႐ွားသြားလာၾကမယ္
ကုိယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈမ႐ွိရေအာင္
အေႏြးထည္ထူထူႀကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ထားၾကဦးမယ္

ခရီးလမ္းမဆံုးေသးသေ႐ြ႕ ကိုယ္႔ခရီးစဥ္နဲ႔ကိုယ္ လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကရဦးမွာေလ။ အေရာင္အေသြးစံုလင္ လွတဲ႔ ခရီးသြားတေတြဟာ တို႔ၿမိဳ႕ေလးေပၚမွာလည္း သုတ္ေခ်တင္ေနၾကေပါ႔။ လူေတြေျပာေနၾကတဲ႔ စကားသံ မွာ အေပးအယူေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနမလား..အတုံ႔အလွည့္ေတြ စြန္းထင္းေပက်ံေနမလား။ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ရီေ၀စြာ ေငးေမာလို႔..။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈ မ႐ွိရေအာင္ေတာ႔ သတိမေမ႔ၾကပါေလ။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ အေႏြး ထည္ထူထူႀကီးေတြ ဖံုးအုပ္လို႔ေပါ႔။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ သူတို႔ဟာ အေၾကာက္အ႐ြ႕ံမဲ႔ တြန္းထိုးကန္ေက်ာက္ၾက ေပေတာ႔မယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ နာက်င္မႈကို မခံစားရေသးသေ႐ြ႕ ..။

ႏွင္းေတြက်လာၿပီဆို..
တို႔ၿမိဳ႕ေလးကိုက မႈန္၀ါးသြားတတ္တာပါ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မႈန္၀ါးသြားလည္းဆိုရင္
လူႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတာေတာင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ သြားလမ္းလာလမ္းကို
တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ဘူး

အ၀ိဇၨာျမဴႏွင္းေတြ ဖံုးအုပ္သြားတာ ၾကာေခ်ေပါ႔ကြယ္။ တ၀မ္းတခါးအတြက္ လမ္းသလားၾကရင္း တစ္လမ္း သြားသက္သက္နဲ႔ ခုတ္ေမာင္းလာၾကျပန္ေပါ႔။ ဒီလိုေလ..ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မႈန္၀ါးသြားမႈ အတိုင္းအတာမွာ တို႔ဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕သြားလမ္းလာလမ္းကိုေတာင္ တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ပါဘူးတဲ႔၊ အေလးမမူ ဂ႐ုမျပဳမိ ေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။ မုန္းမာန္ပြားတဲ႔မ်က္စိခ်င္း ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ေနသေ႐ြ႕ ျမင္ကြင္းတိုင္းမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ပိတ္ဖံုး ေနဦးမွာပါတဲ႔။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ဆိုတာ ေမ႔လိုက္ဖို႔မဟုတ္သလို လက္စားေခ်ဖို႔ သက္သက္လည္း မဟုတ္ျပန္ ပါဘူးတဲ႔ကြယ္..။

ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းျပေပးမွသာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို
တစ္ေယာက္က နားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္တဲ႔ အေျခ
ႏွင္းေတြ...ႏွင္းေတြ
အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ
အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ဘူး

ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြက ဘယ္လိုအခ်ိန္မွ လင္းပြင့္မွာပါလိမ္႔။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြရပ္ေနၾကရတာ ၾကာလွေလၿပီ။ ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးရမွာလား၊ ေ႐ွ႕ကိုတက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဘးကို႐ို႕ေပးရမွာလားကြယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို တစ္ေယာက္ကနားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္ဖို႔ ဦးေႏွာက္ကို ေခၽြးစို႔ေအာင္ အလုပ္ေပးခဲ႔ၾကၿပီးၿပီ။ အခုတဖန္ အသည္းႏွလံုးကို အလုပ္ေပးလို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က စာနာေဖးမကာ တျပန္တလွည့္ ေမႊးျမၾကပါစို႔လားကြယ္..။ ႏွင္းေတြ..ႏွင္းေတြ အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ႔ဘူး တဲ႔။ ဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါေစေတာ႔...။ စိတ္အနက္ေတြ ေထြျပားလို႔ ကေယာက္ကယက္မက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေဆာင္းအိပ္မက္တစ္ပိုင္းတစ္စ ေလးသာ ျဖစ္ပါေစေတာ႔ေလ..။

ႏွင္းက်ခ်ိန္

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သမ႐ိုးက်႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွာ
အေငြ႕အသက္တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြနားေနၾကမယ္
ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနမယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေသာ အိမ္ယာမ်ားက
သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္
လူေတြက အေရာင္အေသြးစံု လႈပ္႐ွားသြားလာၾကမယ္
ကုိယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈမ႐ွိရေအာင္
အေႏြးထည္ထူထူႀကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ထားၾကဦးမယ္
ႏွင္းေတြက်လာၿပီဆို..
တို႔ၿမိဳ႕ေလးကိုက မႈန္၀ါးသြားတတ္တာပါ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မႈန္၀ါးသြားလည္းဆိုရင္
လူႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတာေတာင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ သြားလမ္းလာလမ္းကို
တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ဘူး
ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းျပေပးမွသာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို
တစ္ေယာက္က နားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္တဲ႔ အေျခ
ႏွင္းေတြ...ႏွင္းေတြ
အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ
အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ