ႏွင္းက်ခ်ိန္

ေဆာင္းရဲ႕ စိမ္႔ေအးမႈေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ဆိတ္ၿငိမ္လွစြာ ေမွးစက္ေနရဲ႕ ..ေနျခည္ႏုေထြးတို႔က ႏွင္းထုအလႊာ ျဖဴျဖဴၾကားမွာ မရဲတရဲတိုး၀င္ထိုးေဖာက္လို႔ တမိုးေသာက္ဖို႔ အားယူေနၾကၿပီေလ..။

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သမ႐ိုးက်႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွာ
အေငြ႕အသက္တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြနားေနၾကမယ္
ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနမယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေသာ အိမ္ယာမ်ားက
သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္

ေကြ႕ေသာေကာက္ေသာ ေတာင္တန္းတို႔အဆံုးမွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေျဖာင့္တန္း႐ိုး႐ွင္းစြာ တည္႐ွိေနတယ္။ ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလးေတြ လြင့္ပါးေ၀႔၀ဲလို႔ေနခ်ိန္၊ ခ်ယ္ရီပင္ပ်ိဳပင္အိုတို႔ သႏၱာေရာင္အေသြးနဲ႔ နီေစြးလို႔ေနခ်ိန္ တို႔ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနခဲ႔ပါၿပီ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတံုးက တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ထူးေထြဆန္းျပားတာဆိုလို႔ ဘာမွ မ႐ွိခဲ႔ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ သူ႔ပုခံုးေပၚမွာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကို ထမ္ပိုးလို႔ ၀မ္းကိုလည္း၀ေစခဲ႔တယ္။ ခါးကိုလည္းလွေစခဲ႔တယ္။ ေလာကပါလတရားတို႔ ထံုမႊမ္းေနတဲ႔ အဲဒီအခါသမယမွာ အျပဳန္းတို႔ေ၀ဆာလို႔ အမုန္းတို႔အတြက္ေနရာမ႐ွိခဲ႔ပါဘူးေလ။ ေဆာင္းရဲ႕နံနက္ေစာေစာ ငါတို႔ ခပ္ေသာေသာ ရယ္ေမာခဲ႔ၾကဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အခင္းအက်င္းမွာ ငါတို႔ ခိုကိုးရာတိုင္းအတြက္ အေငြ႕အသက္ တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္ေလ။ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ နားေနၾကတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ ၾကည္သာ႐ႊင္ျပ ေတးတစ္စ နဲ႔ သတၱေလာကႀကီးကို ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္လို႔ ေနသလားကြယ္။ မတူညီေလတဲ႔ အခ်ိန္ကာလႏွစ္ခုရဲ႕ တိုက္စားမႈ ေအာက္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕တေလေသာ အိမ္ယာမ်ားဟာ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔ က်န္ရစ္ ခ႔ဲေလၿပီလား။ တို႔ၿမိဳ႕ေလးဟာ ႏွင္းေတြထူထူထပ္ထပ္ က်လာပလားဆိုရင္ ပေဟဠိဆန္,ဆန္သြားတတ္တာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ္႔။

လူေတြက အေရာင္အေသြးစံု လႈပ္႐ွားသြားလာၾကမယ္
ကုိယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈမ႐ွိရေအာင္
အေႏြးထည္ထူထူႀကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ထားၾကဦးမယ္

ခရီးလမ္းမဆံုးေသးသေ႐ြ႕ ကိုယ္႔ခရီးစဥ္နဲ႔ကိုယ္ လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကရဦးမွာေလ။ အေရာင္အေသြးစံုလင္ လွတဲ႔ ခရီးသြားတေတြဟာ တို႔ၿမိဳ႕ေလးေပၚမွာလည္း သုတ္ေခ်တင္ေနၾကေပါ႔။ လူေတြေျပာေနၾကတဲ႔ စကားသံ မွာ အေပးအယူေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနမလား..အတုံ႔အလွည့္ေတြ စြန္းထင္းေပက်ံေနမလား။ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ရီေ၀စြာ ေငးေမာလို႔..။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈ မ႐ွိရေအာင္ေတာ႔ သတိမေမ႔ၾကပါေလ။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ အေႏြး ထည္ထူထူႀကီးေတြ ဖံုးအုပ္လို႔ေပါ႔။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ သူတို႔ဟာ အေၾကာက္အ႐ြ႕ံမဲ႔ တြန္းထိုးကန္ေက်ာက္ၾက ေပေတာ႔မယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ နာက်င္မႈကို မခံစားရေသးသေ႐ြ႕ ..။

ႏွင္းေတြက်လာၿပီဆို..
တို႔ၿမိဳ႕ေလးကိုက မႈန္၀ါးသြားတတ္တာပါ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မႈန္၀ါးသြားလည္းဆိုရင္
လူႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတာေတာင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ သြားလမ္းလာလမ္းကို
တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ဘူး

အ၀ိဇၨာျမဴႏွင္းေတြ ဖံုးအုပ္သြားတာ ၾကာေခ်ေပါ႔ကြယ္။ တ၀မ္းတခါးအတြက္ လမ္းသလားၾကရင္း တစ္လမ္း သြားသက္သက္နဲ႔ ခုတ္ေမာင္းလာၾကျပန္ေပါ႔။ ဒီလိုေလ..ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မႈန္၀ါးသြားမႈ အတိုင္းအတာမွာ တို႔ဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕သြားလမ္းလာလမ္းကိုေတာင္ တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ပါဘူးတဲ႔၊ အေလးမမူ ဂ႐ုမျပဳမိ ေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။ မုန္းမာန္ပြားတဲ႔မ်က္စိခ်င္း ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ေနသေ႐ြ႕ ျမင္ကြင္းတိုင္းမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ပိတ္ဖံုး ေနဦးမွာပါတဲ႔။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ဆိုတာ ေမ႔လိုက္ဖို႔မဟုတ္သလို လက္စားေခ်ဖို႔ သက္သက္လည္း မဟုတ္ျပန္ ပါဘူးတဲ႔ကြယ္..။

ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းျပေပးမွသာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို
တစ္ေယာက္က နားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္တဲ႔ အေျခ
ႏွင္းေတြ...ႏွင္းေတြ
အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ
အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ဘူး

ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြက ဘယ္လိုအခ်ိန္မွ လင္းပြင့္မွာပါလိမ္႔။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြရပ္ေနၾကရတာ ၾကာလွေလၿပီ။ ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးရမွာလား၊ ေ႐ွ႕ကိုတက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဘးကို႐ို႕ေပးရမွာလားကြယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို တစ္ေယာက္ကနားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္ဖို႔ ဦးေႏွာက္ကို ေခၽြးစို႔ေအာင္ အလုပ္ေပးခဲ႔ၾကၿပီးၿပီ။ အခုတဖန္ အသည္းႏွလံုးကို အလုပ္ေပးလို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က စာနာေဖးမကာ တျပန္တလွည့္ ေမႊးျမၾကပါစို႔လားကြယ္..။ ႏွင္းေတြ..ႏွင္းေတြ အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွ မျမင္ရေတာ႔ဘူး တဲ႔။ ဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါေစေတာ႔...။ စိတ္အနက္ေတြ ေထြျပားလို႔ ကေယာက္ကယက္မက္ခဲ႔ရတဲ႔ ေဆာင္းအိပ္မက္တစ္ပိုင္းတစ္စ ေလးသာ ျဖစ္ပါေစေတာ႔ေလ..။

ႏွင္းက်ခ်ိန္

ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သမ႐ိုးက်႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမွာ
အေငြ႕အသက္တိုင္းဟာ ႐ိုးစင္းလွပေနမယ္
ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြနားေနၾကမယ္
ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနမယ္
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေသာ အိမ္ယာမ်ားက
သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚ ငိုက္ျမည္းလို႔က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္
လူေတြက အေရာင္အေသြးစံု လႈပ္႐ွားသြားလာၾကမယ္
ကုိယ္႔ကိုယ္ကို နာက်င္မႈမ႐ွိရေအာင္
အေႏြးထည္ထူထူႀကီးေတြကိုလည္း ၀တ္ထားၾကဦးမယ္
ႏွင္းေတြက်လာၿပီဆို..
တို႔ၿမိဳ႕ေလးကိုက မႈန္၀ါးသြားတတ္တာပါ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မႈန္၀ါးသြားလည္းဆိုရင္
လူႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတာေတာင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕ သြားလမ္းလာလမ္းကို
တစ္ေယာက္က မျမင္မိေတာ႔ဘူး
ႏွင္းခြဲမီးႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းျပေပးမွသာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးတည္ရာကို
တစ္ေယာက္က နားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏိုင္တဲ႔ အေျခ
ႏွင္းေတြ...ႏွင္းေတြ
အံု႔သည္းမိႈင္းေ၀ေနလိုက္တာ
အခုဆို..တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ

ပန္းစကား

ဘေလာ႔ရပ္၀န္းႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ျမန္ႏႈန္းျမင့္အေျပသမားႀကီး ႏွစ္ဦး ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ မႏိုင္းႏိုင္းစေနတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စာမူအေရအတြက္ဟာ အံ့မခန္းစရာပါပဲ။ စာမူတိုင္းစာမူတိုင္းမွာလည္း ျမန္ႏႈန္းျမင့္ အေျပးသမားႀကီးႏွစ္ဦးရဲ႕ အႏုပညာစ်ာန္၀င္စားမႈ၊ ဖန္တီးႏိုင္မႈစြမ္းအားနဲ႔ အႏုပညာကိုယ္ခံအားကိုအထင္အ႐ွား ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မႏိုင္းႏိုင္းစေနရဲ႕ လက္ရာမ်ားကို ဘေလာ႔ရပ္၀န္းထဲ မေရာက္မွီ အြန္လိုင္း မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ စာေစာင္ေတြမွာကတည္းက ဖတ္႐ႈႏွစ္သက္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုၿဖိဳးရဲ႕ ဘေလာ႔ကိုေတာ႔ ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕ ညႊန္းဆိုမႈနဲ႔ ၂၀၀၇ ဇြန္လမွာ စၿပီး အလည္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ပထမဆံုးအေခါက္ အလည္ေရာက္စဥ္မွာပဲသူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေပါင္းေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အေရးအသားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖမ္းစားလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ အခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္လည္း အေျပးသမားႀကီးႏွစ္ဦးဟာ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနၾကဆဲပါ။ အႏုပညာေျမာက္စြာ အဆက္မျပတ္ေရးႏိုင္တဲ႔ ေနာင္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ အမႀကီးကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ မုဒိတာပြားမိတယ္ဗ်ိဳ႕ :) ေၾသာ္..ေျပာရဦးမယ္ အေျပသမားႀကီးႏွစ္ဦးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မွားထားတာေလးေတြလည္း ႐ွိေသးဗ်။ အဲဒါကေတာ႔ ကိုၿဖိဳးႀကီးကို အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္လို႔ ထင္ထားတာဗ် ဟဲ ဟဲ။မႏိုင္းႏိုင္းစေနကိုေတာ႔ ကိုႏိုင္းႏိုင္းစေန (အမ်ိဳးသားတစ္ဦးလို႔) ထင္ေနတာဗ် :) အေျပးသမားႀကီးႏွစ္ဦးေရ စိတ္မဆိုးၾကနဲ႔ဗ်ေနာ..ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခပ္လြဲလြဲရယ္ :D

မႏိုင္းႏိုင္းရဲ႕ ပန္းစကားဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ကို ခြင္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔ေလးမွာ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အေရးေရာ အေတြးပါ ေသသပ္လွပတဲ႔ စာမူေကာင္းတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပခြင့္ေပးတဲ႔အတြက္ ျမန္ႏႈန္းျမင့္အေျပးသမားႀကီး မႏိုင္းႏိုင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်။ အားလံုးေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစဗ်ာ..

*** *** ***
ပန္းစကား

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....

အျဖဴေရာင္ ပန္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေမႊးၾကတယ္။ ပန္းေတြဟာ အေရာင္အေသြး စံုေလေလ ရနံ႔ကင္းမဲ့ေလ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘ၀ဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ.. ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ရိုးသားေလေလ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ဟာ ျဖဴစင္ေလျဖစ္တယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....

ညေမႊးပန္းဟာ ညမွေမႊးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔လည္း ေမႊးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအနည္းငယ္ကသာ ေန႔အခါမွာ ႐ႈ႐ႈိက္မိၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔အခါမွာလူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ပ်ံ႔လႊင့္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လို႔ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ေန႔အခါမွာလည္း တည္ျငိမ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညေမႊးပန္းဟာ အရမ္းပူျပင္းတဲ့ ေန႔ခင္းမွာေတာင္ ေမႊးပါတယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....

မနက္ေစာေစာမွာ ၾကာပန္း၀ယ္ရင္ ပြင့္ေနတဲ့အပြင့္ကို ၀ယ္ပါ။ နံနက္ခင္းဟာ ၾကာပန္းပြင့္တဲ့ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ နံနက္ခင္းမွာမပြင့္တဲ့ ၾကာပန္းက ေန႔လယ္၊ ညေနခင္းေရာက္တဲ့အထိ မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူေတြလည္း အဲဒီလိုပါပဲ.. ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ မထားတဲ့လူက လူလတ္ပိုင္း၊ လူၾကီးပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....

ရွားပါးျပီး တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပန္းဟာ ညႇိဳးႏြမ္းလြယ္တယ္။ လူေတြလည္း ႏုပ်ဳိငယ္ရြယ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အဖိုးတန္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လိုပါပဲ။ေကာင္းေကာင္း မျပဳစု မပ်ဳိးေထာင္ရင္ ပ်က္စီးလြယ္တယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....

ႏွင္းဆီပန္းတိုင္းမွာ ဆူးပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရင္ သူ႔ဆူးကို မခ်ဳိးပါနဲ႔။ ဆူးမစူးမိေအာင္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သင္ယူပါ။ လူေတြတိုင္းမွာလည္း မာနကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ေအာင္ မေျပာမိပါေစနဲ႔။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန

ေဆြးေႏြးျခင္း

လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိသေဘာထားကိုသာ အေလးအနက္ထားၿပီး တစ္ဖက္သားအား တင္စီးျခင္းျဖင့္ ေဆြးေႏြးၫႈိႏိႈင္းျခင္းကို အဆံုးသတ္လွ်င္ မေက်နပ္မႈသာ အဖတ္တင္လိမ္႔မည္။ ဆင္ျခင္တံုတရား႐ွိသူသည္ သူရ႐ွိ ေသာ အရာအတြက္ ရက္ေရာစြာ ျပန္ေပးသည္။ ဆင္ျခင္တံုတရားမ႐ွိသူက ဘာမွျပန္မေပးလွ်င္လည္း ခြင့္လႊတ္သည္။ ဆင္ျခင္တံုတရား႐ွိသူသည္ မိမိ၏ရက္ေရာမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ခ်ီးက်ဴးျခင္းကို လံုး၀မလိုလား။ အျပန္ အလွန္ အေပးအယူျပဳလုပ္ျခင္းကိုလည္း လံုး၀မႀကိဳက္။ ေကာင္းကင္ဘံုက ေျမႇာက္္စားျခင္းကိုပင္ မႏွစ္သက္။ သူသည္ သူ႔နည္းလမ္းကို လိုက္နာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔နည္းလမ္းသည္ သူႏွင့္အတူ ႐ွိေန၏။

- ေမာင္ေပၚထြန္း "ဘ၀ခရီးသည္၏ အေဖာ္မြန္" မွ ..

၀ိဘဇၨပညာ

အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ ပထမတြဲ ကာလာမသုတၱန္တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက "မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္ေသာ အခ်က္တစ္ဆယ္ခ်က္"ကို ဤသို႔ေဟာခဲ႔ဖူးသည္။

(၁) တစ္ဆင့္စကား၊ ေျပာသံၾကားကာမွ်ျဖင့္လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၂) ေဘးဘိုး အစဥ္အဆက္ စကားမွ်ျဖင့္လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၃) သမိုင္းအေထာက္အထားမွ်ျဖင့္လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၄) စာေပက်မ္းဂန္ႏွင့္ ညီညြတ္သည္ဟုလည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၅) တကၠေဗဒမွ်ျဖင့္လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၆) နည္းမွီ ယူျခင္းမွ်ျဖင့္လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၇) အျခင္းအရာကို ႀကံစည္ေသာအားျဖင့္လည္းမွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၈) ငါတို႔အယူႏွင့္ တူညီေပသည္ ဟူ၍လည္းမွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၉) မွတ္ယူထိုက္ေသာ သေဘာ႐ွိကာမွ်ျဖင့္လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။
(၁၀) ငါတို႔ေလးစားသူ၏ စကားဟူ၍လည္း မွန္ၿပီဟု မယူဆသင့္။

ဤတရားေတာ္ တစ္ပုဒ္တည္းႏွင့္ပင္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈကို အားေပးေသာ စီစစ္ေ၀ဖန္အမွန္႐ွာသည့္ "၀ိဘဇၨ၀ါဒ" ဟု တိတိပပ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ထင္ပါသည္။

*** *** ***

မၾကာေသးမီက ေခတ္ၿပိဳင္ ပညာေရးအယူအဆတစ္ခုကို ဤသို႔ဖတ္လိုက္ရသည္။

Education - Uneducation - Reeducatio ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ပညာ - ပ႗ိပညာ - အသစ္ပညာဟု နားလည္ရပါသည္။

ေလ႔လာမွတ္သား သင္ၾကား႐ုံမွ်ျဖင့္ "ပညာ" မပီေသးပါ။ မိမိအဇၨ်တၱတြင္ ဖိစီးေနႏိုင္ေသာ အခုအခံ အစြဲအလမ္း
မ်ားကို ေခ်ခၽြတ္ႏိုင္ရန္ စီစစ္ေ၀ဖန္ အမွန္႐ွာဖို႔ လိုပါလိမ္႔မည္။ ဤသည္ပင္ "ပ႗ိပညာ"ဟု သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။ ဤ "ပ႗ိပညာ" အဆင့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မွသာ "အသစ္ပညာ" ကို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဤသို႔စဥ္းစားမိရာမွ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေထာင္နီးပါးက ျမတ္ဗုဒၶ၏ "၀ိဘဇၨ၀ိၫာဥ္" မွာ ၂၁ ရာစု ပညာေရး၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေနပါလားဟု ေက်နပ္စြာ ခံယူလိုက္ရပါသည္။

ေက်ာ္၀င္း
ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၃
စံပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း ေခါင္းႀကီးပိုင္းမွ

အထီးက်န္

မင္းအေတြးအေခၚက
အေရာင္မထြက္ဖူးတဲ့
ဒီလုိထိမိစမ္းမိဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတက္လာတာမွ မဟုတ္တာ
လွ်ပ္စီးေရာင္တလက္လက္
ပန္းခင္းထဲကရန႔ံေတြ ေရာင္ကုိင္းလာတဲ့အထိ
ေလာကဓံငါ့အေပၚထစ္ၿခဳန္းပုံ ေစာင္းနင္းတယ္
အရြယ္အစားအမ်ိဳးအမ်ိဳး
အေရာင္အေသြးအမိ်ဳးမ်ိဳးနဲ႕
ပင္လယ္ခရုေတြ အာရုံကုိစူးေစတာကလြဲၿပီး
ဘာမွ အဆန္းတၾကယ္ ခူးခပ္မေပးဘူး
တေမ်ာ္တေခၚ ေငးၾကည့္မိသမွ်
ရႈခင္းေတြကလည္း အရြယ္မတင္ဘူး
ခင္ဗ်ားတုိ႔ေၿပာသေလာက္ မေကြ႔ေကာက္ဘဲ
ကၽြန္ေတာ္ထင္သေလာက္
ေၿဖာင့္တန္းလွပတဲ့ၿမစ္ဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္
သဘာ၀တရားဟာ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ
ေနလုံးနီနီက ကန္သင္းရုိးအစပ္မွာ ဖူးလုိ႔ပြင့္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္လႊတ္တင္လုိက္တဲ့ သီခ်င္းကေလး
ပ်ံလႊားငွက္ကေလးနဲ႔တုိက္ၿပီး ျပန္က်လာခဲ့
ၾကီးေကာင္၀င္စဆည္းဆာကုိ ေမာ့ၾကည့္ရင္း
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလဲ ေပ်ာ္ပါတယ္။

ေမာင္ဖီလာ

ထြက္မလာပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေၾကာင္ႀကီးကိုက္လိမ္႔မယ္

သူငယ္ခ်င္း တင့္ထူးေရ
မင္းေနသာထိုင္သာ႐ွိရဲ႕လား
ရာသီဥတုၾကည္လင္ပါရဲ႕လား
ေျခခင္းလက္ခင္းသာပါရဲ႕လား
စကား၀ိုင္းမွာ ဟိန္႔လံုးဟန္႔လံုးေတြ သံုးေနၾကတုန္းပဲလား
လူယဥ္ေက်းတို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈမွာ စာသံေပသံေလးေတြ ကပ္ညိေနတုန္းပဲလား
နီတိလွလွေလးေတြကို အမွားဖ်က္ေဆးအျဖစ္ သံုးစြဲေတာ္မူေနၾကတုန္းပဲလား
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ မင္းထြက္မလာနဲ႔ေနာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနကြ
ကိုယ္႔၀ပ္က်င္းေလးထဲကေနကိုယ္ ဘယ္မွမထြက္ေလနဲ႔
လက္သံေျပာင္ရင္ လက္ခုပ္တီးေနၾကတဲ႔ ေခတ္ႀကီးမွာကြာ
သမၻာေတြ က၀ိေတြကလည္း မ်ားပါဘိသနဲ႔
မင္းတို႔ငါတို႔ ပိစိေညႇာက္ေတာက္ေလးေတြဆိုတာ..
ေအး..သူငယ္ခ်င္းေရ
ငါ႔ဆီလည္းမင္းမလာနဲ႔ဦး မင္းဆီလည္းငါမလာေသးဘူး
ကိုယ္႔၀ပ္က်င္းေလးထဲကိုယ္
ေႏြဆယ္ခု မိုးဆယ္ခု ေဆာင္းဆယ္ခု
ငါတို႔ ပုန္းေအာင္းေနၾကစို႔
တစ္ပါးသူကို လွည့္စားရ႐ံုသက္သက္နဲ႔ေတာ႔
လူရည္လည္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ကြာ
လူညႊန္႔တံုးကာမွ တံုးေစေတာ႔ ငါတို႔ ပုန္းေနၾကစို႔ သူငယ္ခ်င္းေရ
ငါတို႔စိတ္မွာ အခုအခံေတြကင္း႐ွင္းတဲ႔တစ္ေန႔
အကၤ်ီအသစ္ေတြ၀တ္လို႔ ငါတို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတာေပါ႔
လူနဲ႔လူခ်င္း ခ်ိဳသာရယ္ေမာ စကားေျပာရတာ
ထင္ထားသေလာက္မခက္ပါေၾကာင္း ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔စာလံုးေပါင္းလို႔
အဲဒီတစ္ေန႔မွာ ငါတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ၾကရေအာင္
အခုေတာ႔ ထြက္မလာပါနဲ႔ဦး သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေၾကာင္ႀကီးကိုက္လိမ္႔မယ္ကြဲ႔။

ညိမ္းညိဳ

ငါတို႔အေတာင္ပံခတ္သံဟာ ကဗ်ာနံရံကိုရိုက္ခတ္..

သံေယာဇဥ္ အမွ်င္အတန္းအားလံုး
အ၀မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့တယ္
ရွည္ရင္ရွည္မယ္ ၊ပုရင္ပုမယ္
ပိန္ရင္ပိန္မယ္ ၊၀တာရွိမယ္
ဒါေပမယ့္
အကုန္လံုးက တစ္သားတည္းပဲ
ေနရပ္ကိုလြမ္းမယ္
တစ္ေယာက္ေသာသူကို သတိရမယ္
ငါတို႔လည္း နွလံုးသားနဲ႔ပဲ
တစ္ေယာက္မေကာင္း အမ်ားကို ငါတို႔လဲမၾကိဳက္ခဲ့ဘူး
ေနာက္တစ္ခါ မမွားမိဖို႔ ကိုယ္ပိုင္အသိရွိခဲ့ၾကတယ္
ကိုယ္ေနရာ ၊ကိုယ္စားပြဲ၊ကိုယ္ကုတင္
တစ္ကိုယ္ေရကအစ
ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္တစ္ခုလံုး
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ဖို႔
အစစ ေလ့က်င့္ယူရတာပဲေလ
သူလုပ္ရင္ကိုယ္လဲလုပ္နုိင္ရမယ္
ဒါေပမယ့္
သူလဲရင္ကိုယ္ထူလို႔
ကိုယ္လဲေတာ့လဲ သူတို႔ေတြကထူမတယ္
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ေမတၱာေတြ
အစားထိုးျပန္ရတယ္
မိုးရြာတယ္ ၊နွင္းက်မယ္
ရာသီဥတုကေတာ့ အစိုးမရဘူး
လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုေတာ႔
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ဆိုျပဌာန္းတယ္
အသက္နဲ႔ ရင္းရမယ့္ စြန္႔စားမႈ႕ အတြက္
ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ရွာက်န္ေမြးရတယ္
မေသေဆးေတြကို ျမိဳျမိဳခ်ခဲ့ရ
ဒီလိုနဲ႔ပဲ..
ေက်ာင္းေတာ္သာရဲ႕ အရပ္မွာ
ခ်ယ္ရီေတြအထပ္ထပ္ ပြင့္ၾကျပန္တယ္ ။

ဘ၀ဘ၀ေတြထဲ တိုး၀င္မိခဲ႔ၾကၿပီ
အဆင္မေျပမႈေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခံရပ္တည္ခဲ႔ၾကသလို
၀ါးလံုးသိမ္း႐ိုက္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ
အမ်ားတကာရဲ႕ ဗီလိန္ျမင္ကြင္းထဲ
ကိုယ္က်င့္နဲ႔ ပညာကိုလက္ဆြဲလို႔
ငါတို႔ထြန္းလင္းၾကပါစို႔
ခ်စ္တတ္ပါေစ၊ ခ်စ္တတ္ပါေစ
ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ထစ္ခ်ဳန္းေအာင္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ြတ္ဆိုမိတယ္
ျမစ္တစ္စင္းမွာ လက္ပစ္ကူးခ်င္ရင္
အဲဒီျမစ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္အေၾကာင္း
အဆိုးအေကာင္းကိုေတာ႔ သိသင့္ပါတယ္
နား႐ြက္တစ္စံု႐ွိပါရဲ႕ နဲ႔
က်န္တဲ႔တစ္ဖက္ကို ပိတ္ဆို႔ထားရတဲ႔အခါ
ငါတို႔ "အၾကား" ဟာ တရားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မလား
မ်က္၀န္းတစ္စံု႐ွိပါရဲ႕ နဲ႔
က်န္တဲ႔တစ္ဖက္ကို ဖံုးကြယ္ထားရတဲ႔အခါ
ငါတို႔ "အျမင္" ဟာ ၾကည္လင္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မလား
ေန႔နဲ႔ညရဲ႕ အကူးအေျပာင္း
အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ ေတးသြားအလွမွာ
သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုၾကဖို႔ သိပ္လြယ္ပါတယ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအျမင္ကူးေျပာင္းျခင္းမွာေတာ႔
ဟိုးေ႐ွးေ႐ွးတုန္းကေန အခုခ်ိန္ထိ
အမည္တပ္စရာ ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာဟာ
အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ေမြးဖြားလို႔ေကာင္းတုန္း
အလွဆံုးအၿပံဳးတစ္ပြင့္မွာ
လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္နဲေနဖို႔ မလိုပါဘူး
႐ိုး႐ွင္းသန္႔စင္ေနဖို႔ပဲ လိုပါတယ္ေလ
အျမင္မတူရင္ ရန္သူတဲ႔လား
ပညာ႐ွိႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား
အဲဒီလို..
အေပၚစီးကေန ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မၾကည့္ၾကပါနဲ႔
ခင္ဗ်ားတို႔ စီးသြားမဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံမွာ
ဘယ္ေတာ႔မွ မျပတ္တဲ႔ သဲႀကိဳးတစ္စံုဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာငံုေနတဲ႔ သစၥာတရားပါဗ်ာ။

ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ဦးေနွာက္နဲ႔
ဆိပ္ကမ္းကေန ၾကိဳးျဖည္ခဲ့သူမ်ား
ေလရဲ့တိုက္ခတ္ပံုအေၾကာင္း
ေ႐ြ႕သြားတဲ့ ေလွွငယ္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္မွာ
ဘယ္အရပ္ကို ဆိုက္ကပ္သြားမယ္ဆိုတာရယ္
ေျမပံုနဲ႔ ကြန္ပတ္
ငါတို႔ေျခေထာက္ေတြကို ဘယ္လိုတန္ဖိုးျဖတ္မယ္ဆိုတာရယ္
ခဏခဏအစာေၾကေနတဲ့အတြက္
ဘယ္မွာပဲေနေန ၊ရြက္လြင့္ေနမိမွာပါ
ေ၀းကြာလြမ္းဆြတ္ရလြန္းတဲ႔အခါ
ကိုယ႔္အသိုက္အျမံဳေလးကိုေတာ့
စိတ္ထဲကေန ပ်ံမိေနတတ္တာေပါ့
အသက္ရွဴရတာခ်င္းအတူတူ
ငါတို႔ပုခံုးေတြက ပိုေလးတယ္လို႔
သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဘာင္မခတ္ပါဘူး
ငါတို႔ရွဴသြင္းခဲ့တဲ့ေလထဲမွာ
အဆိပ္ေတြလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္
ငါတို႔မေရးခဲ့ရတဲ့သမိုင္းထဲမွာလဲ
ေျချပတ္လက္ျပတ္၊အစာငတ္
အသက္ေသြးေခၽြးေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကလို႔
အခုလိုရႊတ္ဆိုခြင့္ကို ရၾကတာေပါ့
ရြတ္ဆိုေနၾက အပိုင္းအစကိုေတာ့
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ စာလံုးမေပါင္းေတာ့ဘူး
ရင္ထဲဲကေန အခါခါ က်င့္သံုးရြတ္ဖတ္ၾကမယ္
ဥဒါန္းေတြေခၽြ…..
ၾကယ္ေတြေၾကြၾက….
သစၥာဆိုတဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္
ျမင့္ျမတ္တဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကိုေတာ့
ေမ့ထားလို႔မရဘူး
ဘယ္လိုပဲ အသက္ရွင္ေနရပေစ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့
ငါတို႔ လူပီသေအာင္ ေနတတ္ေသတတ္ရဦးမယ္။

တင့္ထူးေရႊ+ညိမ္းညိဳ
(အြန္လိုင္းဗားရွင္း)

ပန္းပ်ိဳးလက္

ဖုန္းဆိုးေျမ က်တ္တီးကုန္း
ၿပံဳးၿပံဳးကေလး သူေပ်ာ္
အံေခ်ာ္ေနတဲ႔ စိတ္ကူးတစ္ခ်ိဳ႕ တစ္၀က္
သူ႕ လက္နဲ႔ အသက္ဆက္
အိပ္မက္ေတြကို ဖူးပြင့္ေစခဲ႔တယ္။

စည္းစိမ္ႀကီးႀကီး
ဥစၥာဓနေတြ ဟည္းထေနေအာင္လည္း
သူမပိုင္ဆိုင္
ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို
လမ္းေၾကာင္းမွန္ေအာင္ တည့္မတ္
ေန႔ ညမလပ္ အလင္းေဆာင္
သူ.. အေမွာင္ခြင္း စစ္သူႀကီးေပါ႔ ။

စီးပြားမ႐ွာ
ႀကီးပြားတာ၊ မႀကီးပြားတာ
သူအမႈမထား
အျပဳသမားအိပ္မက္ ပန္းပ်ိဳးလက္
၀င္းလ်က္ၿပိဳးျပ လွပေနမွာ ေသခ်ာတယ္။

ညိမ္းညိဳ