လက္ပစ္ဗံုး
ခႏၶာအိမ္ေသးေသးထဲ
အဆမတန္ေပါက္ကြဲအားကို ၿမိဳသိပ္သို၀ွက္ထားရ
အသက္ျပင္းျပင္းမရွဴရဲ
မ်က္ေတာင္မခတ္ရဲ
လြမ္းလို႔မွ အမွတ္တရပံုရိပ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္မၾကည့္ရဲ
တစ္ပါးသူရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမထဲ
ေပါက္ကြဲသြားမွာကို စိုး႐ြံ႔အားနာ။
လက္ပစ္ဗံုးျဖစ္ၿပီး မေပါက္ကြဲရဲတဲ႔အခါ
ကိုယ္႔စနစ္တံကိုယ္ၿမိဳလို႔
တေငြ႔ေငြ႔....တုန္...ခါ...။
ညိမ္းညိဳ
ခႏၶာအိမ္ေသးေသးထဲ
အဆမတန္ေပါက္ကြဲအားကို ၿမိဳသိပ္သို၀ွက္ထားရ
အသက္ျပင္းျပင္းမရွဴရဲ
မ်က္ေတာင္မခတ္ရဲ
လြမ္းလို႔မွ အမွတ္တရပံုရိပ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္မၾကည့္ရဲ
တစ္ပါးသူရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမထဲ
ေပါက္ကြဲသြားမွာကို စိုး႐ြံ႔အားနာ။
လက္ပစ္ဗံုးျဖစ္ၿပီး မေပါက္ကြဲရဲတဲ႔အခါ
ကိုယ္႔စနစ္တံကိုယ္ၿမိဳလို႔
တေငြ႔ေငြ႔....တုန္...ခါ...။
ညိမ္းညိဳ
6 comments:
ရင္ဘတ္ထဲတင္...ဟုတ္ဘူး
အရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထိတုန္ခါသြားတယ္...။
ကိုညိမ္းညိဳေရ
တကယ္ကို ႏွစ္သက္မိတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ ကူးယူသြားပါတယ္။
ကိုညိမ္း . . .
တင္စားထားပံုေလး အရမ္းလွတယ္ဗ်ာ
သိပ္ခံစားရခက္တဲ့အေနအထားမ်ိဳးေပါ့ ကိုလက္ပစ္ဗံုးရယ္..:P
လက္ပစ္ဗံုးတဲ့လား ကဗ်ာဆရာရယ္
ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြး
တကယ္ေကာင္းတစ္ဗ် အစ္ကို။
“တစ္ပါးသူရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းရာနယ္ေျမထဲ၊ ေပါက္ကြဲသြးမွာကို စိုး႐ြံ႕အားနာ..”
ခံစားခ်က္ခ်င္းတိုက္ဆိုင္သြားတယ္။
Post a Comment