က်ေနာ္ဟာ ႐ူးသြပ္စြာ(သို႔) မိုက္မဲစြာ အစြဲအလမ္းငရဲမွာ ေနထိုင္သူ

သရက္ကင္းေႂကြ ေကာက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ တစ္ေလာကလံုးက ရီတယ္။ မိုးေမွာင္ႀကီးက်သြားေအာင္ ရီၾကတယ္။ က်ေနာ္ရွက္လိုက္တာဗ်ာတဲ႔။ အနင္းခံလိုက္ရလို႔ အိခနဲအသံထြက္သြားတဲ႔ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေလးက ဆိုတယ္။ ေနေရာင္နဲ႔ ေကာ႔လန္ေနေအာင္ ေျခာက္ေသြ႔ခဲ႔ရၿပီးမွ မိုးေလးခပ္ေစြေစြထပ္ထိတယ္။ ခမ်ာ ေပ်ာ႔ဖလတ္ျဖစ္ေနရွာေတာ႔ အနင္းခံရတာေတာင္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္ အသံမထြက္ေတာ႔ဘူး။ အိခနဲ။ သူ႔အေပၚ ဖိသတ္နင္းေခ်ခ်လိုက္တာေတာင္မွပဲ အိခနဲ။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေလးဟာ တြန္႔မြျပားကပ္သြားတယ္။ ကြယ္... က်ိဳးေၾကလိုက္ပါေတာ႔လား။ ကၽြတ္ဆတ္ေတာင့္တင္းေနတဲ႔ စိတ္အခံမ်ိဳးနဲ႔ က်ိဳးေၾကသြားလိုက္ပါေတာ႔လား။

ေျမျပင္ေပၚမယ္ ဒီလို ညိွဳးႏြမ္းတြယ္ကပ္ေနရတဲ႔ဘ၀မ်ိဳးကို ငါေပ်ာ္တယ္ထင္လို႔လားကြယ္။
ဂစ္တာတီးစသင္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခတ္ခ်က္လို ငါ႔အသံေတြေၾကာင္ထြက္ေနပါေပါ႔လား။

သြပ္ျပားေလးေတြေပၚ မိုးတေျဖာက္ျဖာက္က်ေနမယ္
ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႔ရဲ႕ သိပ္မေ၀းလံလွတဲ႔ အစြန္ကေလးမွာ
ေရနံေခ်း၀ေနတဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးထဲမွာ...
သူ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းတဲ႔ပန္းခ်ီကား
သူ႔၀င္သက္ထြက္သက္ေလတိုးသံကေလးရဲ႕ ဂီတ
ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာဖို႔မလုိပါဘဲ အိမ္ကေလးထဲမွာ အခ်စ္နတ္သားေလးဟာ ဟိုသည္ေျပးလႊား...

က်ေနာ္ဆိုေနတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္၊ သူ ညည္းေနတဲ႔ ေတးတစ္စ
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အခက္အခဲမ်ား၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အခက္အခဲမ်ား
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သစၥာပန္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႕၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေဖးမစာနာမႈ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ နားလည္မႈ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ မိသားတစ္စု၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ မိသားတစ္စု
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေမတၱာေဂဟာႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ ညည္ဆိုးတခ်ိဳ႕၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ သည္းခံစိတ္နားဆြဲေလး
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ငဲ႔ညွာမႈပန္းတစ္ခင္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အၾကည္ဓာတ္နည္းနည္း၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ ျဖဴစင္မႈအမ်ားအျပား
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ စၾကာ၀ဠာႀကီးကို ခ်စ္တတ္လာတယ္။

က်ေနာ္က ကူးခပ္ေနတဲ႔ ေခ်ာင္းကေလး၊ သူက စီးဆင္းေနတဲ႔ ျမစ္တစ္သြယ္
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ တံတားႀကီးတစ္စင္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္က ေတာက္ေလာင္တဲ႔ ေႏြဆိုး၊ သူက စိမ္းျမတဲ႔ ပင္ပ်ဳိ
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္
အဲဒီဘ၀ေလးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။

အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္က ႐ြတ္မွာေပါ႔။ သူ႔ရဲ႔နားစည္ႏုႏုေလးဆီ ကဗ်ာ႐ြတ္သံတိုးဖြဖြနဲ႔ ထိခတ္မယ္ေလ။ ေငြသံေၾကးသံမပါတဲ႔ ႐ူးသြပ္မႈသက္သက္နဲ႔ အဲဒီညေနခင္းေလးဟာ အျဖဴေရာင္ပါးပါးေလးျခယ္ထားတာေပါ႔။ ဟင့္အင္း။ အျဖဴေရာင္ကို အလင္းျမျမေလးပက္ထားေတာ႔ အျဖဴေရာင္ပါးပါးေလးလိုျဖစ္ေနတာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ အယုတ္အေလ်ာ႔ အတိုးအဆုတ္ကင္းလွတဲ႔ အျဖဴေရာင္ညေနခင္းလွလွေလးတစ္ခုေပါ႔။

မိုးဖြဲဖြဲေလးေစြၿပီးတဲ႔အခါ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၿခံထဲကသရက္ပင္ႀကီးေအာက္ သရက္ကင္းေႂကြ ထြက္ေကာက္ၾကမယ္ေလ။ အၿမဲတေစရွဴးဖိနပ္စီးရေလ႔ရွိတဲ႔ အရပ္ေဒသကလာသူမို႔ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြက ျဖဴျဖဴႏုႏုေလး ရွိေနပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္ႀကိဳ၀ယ္ထားၿပီးျဖစ္တဲ႔ ယင္းမာဖိနပ္ပါးေလးေပၚက သူ႔ေျခခံုေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ေလးကို က်ေနာ္ ေငးေနမိပါလိမ္႔တယ္။ သူ႔ရယ္သံကေလးမွာ သံသရာတဆံုးတဖ်ားထိ က်ေနာ္ဟာ ေမ်ာပါသြားပါလိမ္႔မယ္။

သရက္ကင္းေလးေတြေႂကြတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲကြယ္။ ကိုယ္ေႂကြက်ေနခဲ႔တာျဖင့္ ၾကာပါၿပီ။

ကံၾကမၼာရယ္...
အခါခါမတိုင္တည္ခဲ႔ပါဘူး
ဒီအခြင့္ေလးမွမရခဲ႔တာကိုျဖင့္ ငါေသရာပါရပါေတာ႔မယ္လို႔ ၿခံေလးထဲမွာ တိုးတိတ္စြာ ေၾကကြဲရေတာ႔မယ္။

သစ္ရြက္ကေလး အပင္ၾကီးကေန
ေၾကြက်တာကအစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာနာပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ ...ရင္ထဲကမပါဘူးဆိုရင္
ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။(သက္ထြန္းညိမ္း)

အဲလိုကဗ်ာေတြ ေနာက္မေရးပါနဲ႔ေတာ႔လား ဘိုစိုင္းေရ။ သနားသျဖင့္...သနားသျဖင့္...၊ မင္းသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ညိမ္းကို သနားသျဖင့္လို႔သာ မွတ္လိုက္ပါေတာ႔ကြယ္။

ညိမ္းညိဳ

ps- သစ္႐ြက္ေျခာက္၊ ကိုယ္၊ က်ေနာ္ ဇာတ္ေကာင္အလြဲအမွားမ်ား၊ ကံ ကတၱားအထားအသို လြဲမွားပြစာက်ဲမႈမ်ားကို တမင္မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လုပ္ႀကံထားျခင္း မဟုတ္ရပါေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔အလိုလို လြဲမွားခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကား တင္ခဲ႔ၿပီးေသာအပုဒ္တိုင္းတြင္ 'ရယ္' ကို 'ရီ' ဟု ေတာက္ေလွ်ာက္စာလံုးေပါင္းလာခဲ႔ေသာ က်ေနာ္႔ကို ေဘးမဲ႔ေပးၾကပါကုန္ဟုသာ..။