သစ္ဖူးစာစာ
ဆိုဆိုတာ
တာရီဦးစ
ရာရာပါ
ဘာမွမရွိတဲ႔ နံရံျဖဴျဖဴကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းသတိတဲ႔စာလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္တယ္။ ေလ၀င္ေလထြက္နည္းတဲ႔အခန္းမို႔ ရွိရင္းစြဲေလထုက ေဆာင္းရာသီဆိုတာကို ထပ္မံျခယ္သျပန္တယ္။ စိမ္႔ေအးမႈက နံရံေတြေပၚထိ တေရြ႔ေရြ႔ တြယ္တက္ေနဟန္တူတယ္။ သူ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ နံရံကလည္း သူ႔ကို ေအးစက္စက္ျပန္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ သူ႔နား႐ြက္ေတြက ေျပာတယ္။ နား႐ြက္ေအာက္ပိုင္း အသားႏုမွာ ပတ္ၾကားအက္ေနတာ စမ္းမိတယ္။ အခုဆို ျမင့္ႏိုင္ႀကီးလည္း ေဘးကင္းရာကို ေရာက္ေနမွာပဲ။ လြတ္ပါကၽြတ္ပါေစကြာလို႔ လူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ျမင့္ႏိုင္အတြက္ သူဆုေတာင္းေပးဖူးတာ ျပန္သတိရတယ္။ သိပ္ရီရတဲ႔ေကာင္ႀကီး။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြေျဖခါနီး အတူတူစုအိပ္ၾကတုန္း ျမင့္ႏိုင္က ၀မ္းသာအားရထေျပာတယ္။ ငါေတာ႔ “ဒီႏွစ္သခ်ၤာဂုဏ္ထူးထြက္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ဉာဏ္စမ္းေတြလည္း အကုန္တြက္ၿပီးၿပီ” တဲ႔။ ဘယ္ဆရာရဲ႔ ဉာဏ္စမ္းပုစၦာေတြလည္းဆိုေတာ႔ ငါ႔ဘာသာလွည့္ထားတာေလကြာတဲ႔။ ျမင့္ႏိုင္ႀကီး ေတာ္ေတာ္ရီရတယ္။ အခု သူက ပုိရီစရာေကာင္းေနၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ လွည့္ထားတာေတာင္ အေျဖမွန္ေအာင္ မတြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ျမင့္ႏိုင္ႀကီးလို ဂုဏ္ထူးထြက္မွာကြလို႔လည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္(ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လွည့္စားၿပီးျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္သိမ္႔ၿပီးျဖစ္ေစ) မေႂကြးေၾကာ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အေမွာင္ထဲ ဘာအေရာင္ရွိလဲလို႔ ညီေလးတစ္ေယာက္ကေမးေတာ႔ အခ်စ္ကို တခါပဲေတြ႔လိုက္တယ္၊ လြမ္းရတာမဆံုးေတာ႔ဘူးလို႔ သူက မဆီမဆုိင္ေျဖတယ္။ ေလလြင့္ေနတဲ႔တိမ္ေတြဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္မွာရပ္မွာလဲလို႔ေမးရင္ ငါမေညာင္းေသးဘူးလို႔ ေျဖလိမ္႔မယ္။
နံရံကိုအေပါက္ေဖာက္ၿပီး စပါးတစ္ခင္း စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေတာ္ၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ ေမးစိႏွစ္ထပ္နဲ႔ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ဆရာမႀကီးကို ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္။ က်ေနာ္ ေပါင္မုန္႔ညိဳေတြမစားခ်င္ေတာ႔ဘူးလို႔။ ဆန္ျပဳတ္ေလးပဲ ျပဳတ္ေသာက္ေတာ႔မယ္၊ က်ေနာ္႔စပါးခင္းလဲ ေရႊေရာင္သန္းေနပါၿပီလို႔။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရတာကလည္း သူ႔စိတ္ကို နည္းနည္းေတာ႔ ေပါ႔ပါးေစတယ္။
လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဂဏန္း ၁၁ လံုးႏွိပ္လိုက္မွ စကားေျပာခြင့္ရတဲ႔ကိရိယာကို ဖုန္းလို႔ေခၚတယ္။ (ေခၚႏိုင္မယ္ ထင္တာပဲ၊ သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဂဏာန္း၁၁ လံုးကိုမႏွိပ္ခဲ႔ေတာ႔ ယတိျပတ္ေျပာဖို႔ မ၀ံ႔ရဲစရာေပပဲ)။ သူက လူတစ္ေယာက္ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဂဏာန္း၁၁ လံုးႏွိပ္ရင္ေတာင္ စကားေျပာခြင့္ရဖို႔ခက္ခဲတဲ႔ ကိရိယာတစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ ဘာဖန္ရွင္မွ မယ္မယ္ရရမပါတဲ႔ ဒီဖုန္းက ႏိႈးစက္ေပးထားရင္ေတာ႔ သူ မထမခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခန္းျဖဴျဖဴ (နံရံျဖဴျဖဴ၊ ေစာင္ျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာၾကက္ျဖဴျဖဴ) ထဲကိုေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႔ သူသိလိုက္တယ္။ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဆက္သြယ္ရန္မလိုအပ္ေတာ႔ေသာ အေျခအေနတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းပဲဆိုတာ...။
ခ်န္ခဲ႔သူရဲ႕ေျခရာဟာ က်န္ခဲ႔သူအတြက္အလြမ္းေတြပဲ။
ေဘးကသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရီရင္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ ေရာေယာင္ရီတတ္တဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္လို သူ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးတယ္။ နားၾကပ္နဲ႔ ကုတ္အျဖဴ၀တ္ထားတဲ႔လူႀကီးက သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္း မၾကာခင္ေကာင္းသြားမွာပါ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကိုမေမးျဖစ္ေအာင္ လွ်ာနဲ႔လိပ္သိမ္းလိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆရာမႀကီးကိုေရာ ကုတ္အျဖဴနဲ႔လူႀကီးကိုေရာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ သူ႔စပါးခင္းႀကီးထဲ လက္ဆြဲၿပီးေခၚသြားခ်င္တယ္။ ထမင္းအနပ္တိုင္းမွာ ရင္ေငြ႔နဲ႔အာေငြ႔နဲ႔၊ ပိတ္ရက္မရွိ ၂၄နာရီ မိဘေမတၱာထမင္းဆိုင္က သူ႔ကို စားလိုတဲ႔ဟင္းလ်ာစာရင္းေတြ ေမးလို႔ေပါ႔။
ဟိုင္း- ေနေကာင္းလား။ စိတ္ကူးယဥ္တာ လက္ေတြ႔ေလာက္မေကာင္းပါဘူး။ ဘိုင္ ဆိုေတာ႔ အားျဖင့္ေပါ႔။ be happy
တေစၦအကိုက္ခံရတဲ႔သူဟာ တေစၦအကိုက္ခံရတာကို ေက်နပ္မေနဖို႔ေတာ႔ လိုတာေပါ႔။
၀ုန္းဆို စပါးခင္းႀကီးေပၚ နံရံျဖဴျဖဴက ျပန္ပိက်သြားတယ္။
ဘာ ဆက္ ျဖစ္ မွာ လဲ... ဘာ ဆက္ ျဖစ္ မွာ လဲ။ ဘာမွမရွိတဲ႔ နံရံျဖဴျဖဴကုိၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းမသိတဲ႔စာလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္ျပန္ရြတ္ေပါ႔။ ဒါပဲရွိတာေပါ႔။ ဒါပဲ ရွိတာေပါ႔။ ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔စကားထာဆိုမွေတာ႔ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးေပါ႔။
သစ္ဖူးစာစာ
ဆိုဆိုတာ
တာရီဦးစ
ရာရာပါ
သူ႔စိတ္ကို အရင္းအတိုင္းလွန္ခ်လိုက္ေတာ႔ မိုက္မဲႏံုခ်ာက်ဥ္းေျမာင္း။ အာေခါင္ထဲ အရက္ေလာင္းခ်လိုက္တဲ႔အခါ ကမၻာကိုထမ္းၿပီး ျပန္လာမယ္တဲ႔။ ေဟးးသူေကာင္းသားေလ။ အာေခါင္ထဲ ဘာအရည္မွေလာင္းမထည့္ဘဲ ျပန္လာခဲ႔။ ကမၻာကိုလည္း ထမ္းလာဖို႔မလိုဘူး။ မင္းကိုမင္းထမ္းလာရင္ ေတာ္ၿပီ။
သူျပန္လာမယ္တဲ႔။ ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔ စကားထာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔။
NO ပါ။ စကားထာအေျဖက အမွားႀကီး။
ေတာ္ၿပီေလ။ အေပ်ာ္ေပါ႔။
ကမၻာႀကီးေပၚမယ္ ျမင္ပင္ေလးတစ္ပင္ လႈပ္ယိမ္းသြားတာကအစ အေၾကာင္းမဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။
ညိမ္းညိဳ
ဆိုဆိုတာ
တာရီဦးစ
ရာရာပါ
ဘာမွမရွိတဲ႔ နံရံျဖဴျဖဴကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းသတိတဲ႔စာလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္တယ္။ ေလ၀င္ေလထြက္နည္းတဲ႔အခန္းမို႔ ရွိရင္းစြဲေလထုက ေဆာင္းရာသီဆိုတာကို ထပ္မံျခယ္သျပန္တယ္။ စိမ္႔ေအးမႈက နံရံေတြေပၚထိ တေရြ႔ေရြ႔ တြယ္တက္ေနဟန္တူတယ္။ သူ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ နံရံကလည္း သူ႔ကို ေအးစက္စက္ျပန္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ သူ႔နား႐ြက္ေတြက ေျပာတယ္။ နား႐ြက္ေအာက္ပိုင္း အသားႏုမွာ ပတ္ၾကားအက္ေနတာ စမ္းမိတယ္။ အခုဆို ျမင့္ႏိုင္ႀကီးလည္း ေဘးကင္းရာကို ေရာက္ေနမွာပဲ။ လြတ္ပါကၽြတ္ပါေစကြာလို႔ လူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ျမင့္ႏိုင္အတြက္ သူဆုေတာင္းေပးဖူးတာ ျပန္သတိရတယ္။ သိပ္ရီရတဲ႔ေကာင္ႀကီး။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြေျဖခါနီး အတူတူစုအိပ္ၾကတုန္း ျမင့္ႏိုင္က ၀မ္းသာအားရထေျပာတယ္။ ငါေတာ႔ “ဒီႏွစ္သခ်ၤာဂုဏ္ထူးထြက္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ဉာဏ္စမ္းေတြလည္း အကုန္တြက္ၿပီးၿပီ” တဲ႔။ ဘယ္ဆရာရဲ႔ ဉာဏ္စမ္းပုစၦာေတြလည္းဆိုေတာ႔ ငါ႔ဘာသာလွည့္ထားတာေလကြာတဲ႔။ ျမင့္ႏိုင္ႀကီး ေတာ္ေတာ္ရီရတယ္။ အခု သူက ပုိရီစရာေကာင္းေနၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ လွည့္ထားတာေတာင္ အေျဖမွန္ေအာင္ မတြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ျမင့္ႏိုင္ႀကီးလို ဂုဏ္ထူးထြက္မွာကြလို႔လည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္(ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လွည့္စားၿပီးျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္သိမ္႔ၿပီးျဖစ္ေစ) မေႂကြးေၾကာ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အေမွာင္ထဲ ဘာအေရာင္ရွိလဲလို႔ ညီေလးတစ္ေယာက္ကေမးေတာ႔ အခ်စ္ကို တခါပဲေတြ႔လိုက္တယ္၊ လြမ္းရတာမဆံုးေတာ႔ဘူးလို႔ သူက မဆီမဆုိင္ေျဖတယ္။ ေလလြင့္ေနတဲ႔တိမ္ေတြဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္မွာရပ္မွာလဲလို႔ေမးရင္ ငါမေညာင္းေသးဘူးလို႔ ေျဖလိမ္႔မယ္။
နံရံကိုအေပါက္ေဖာက္ၿပီး စပါးတစ္ခင္း စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေတာ္ၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ ေမးစိႏွစ္ထပ္နဲ႔ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ဆရာမႀကီးကို ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္။ က်ေနာ္ ေပါင္မုန္႔ညိဳေတြမစားခ်င္ေတာ႔ဘူးလို႔။ ဆန္ျပဳတ္ေလးပဲ ျပဳတ္ေသာက္ေတာ႔မယ္၊ က်ေနာ္႔စပါးခင္းလဲ ေရႊေရာင္သန္းေနပါၿပီလို႔။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရတာကလည္း သူ႔စိတ္ကို နည္းနည္းေတာ႔ ေပါ႔ပါးေစတယ္။
လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဂဏန္း ၁၁ လံုးႏွိပ္လိုက္မွ စကားေျပာခြင့္ရတဲ႔ကိရိယာကို ဖုန္းလို႔ေခၚတယ္။ (ေခၚႏိုင္မယ္ ထင္တာပဲ၊ သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဂဏာန္း၁၁ လံုးကိုမႏွိပ္ခဲ႔ေတာ႔ ယတိျပတ္ေျပာဖို႔ မ၀ံ႔ရဲစရာေပပဲ)။ သူက လူတစ္ေယာက္ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဂဏာန္း၁၁ လံုးႏွိပ္ရင္ေတာင္ စကားေျပာခြင့္ရဖို႔ခက္ခဲတဲ႔ ကိရိယာတစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ ဘာဖန္ရွင္မွ မယ္မယ္ရရမပါတဲ႔ ဒီဖုန္းက ႏိႈးစက္ေပးထားရင္ေတာ႔ သူ မထမခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခန္းျဖဴျဖဴ (နံရံျဖဴျဖဴ၊ ေစာင္ျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာၾကက္ျဖဴျဖဴ) ထဲကိုေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႔ သူသိလိုက္တယ္။ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဆက္သြယ္ရန္မလိုအပ္ေတာ႔ေသာ အေျခအေနတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းပဲဆိုတာ...။
ခ်န္ခဲ႔သူရဲ႕ေျခရာဟာ က်န္ခဲ႔သူအတြက္အလြမ္းေတြပဲ။
ေဘးကသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရီရင္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ ေရာေယာင္ရီတတ္တဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္လို သူ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးတယ္။ နားၾကပ္နဲ႔ ကုတ္အျဖဴ၀တ္ထားတဲ႔လူႀကီးက သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္း မၾကာခင္ေကာင္းသြားမွာပါ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကိုမေမးျဖစ္ေအာင္ လွ်ာနဲ႔လိပ္သိမ္းလိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆရာမႀကီးကိုေရာ ကုတ္အျဖဴနဲ႔လူႀကီးကိုေရာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ သူ႔စပါးခင္းႀကီးထဲ လက္ဆြဲၿပီးေခၚသြားခ်င္တယ္။ ထမင္းအနပ္တိုင္းမွာ ရင္ေငြ႔နဲ႔အာေငြ႔နဲ႔၊ ပိတ္ရက္မရွိ ၂၄နာရီ မိဘေမတၱာထမင္းဆိုင္က သူ႔ကို စားလိုတဲ႔ဟင္းလ်ာစာရင္းေတြ ေမးလို႔ေပါ႔။
ဟိုင္း- ေနေကာင္းလား။ စိတ္ကူးယဥ္တာ လက္ေတြ႔ေလာက္မေကာင္းပါဘူး။ ဘိုင္ ဆိုေတာ႔ အားျဖင့္ေပါ႔။ be happy
တေစၦအကိုက္ခံရတဲ႔သူဟာ တေစၦအကိုက္ခံရတာကို ေက်နပ္မေနဖို႔ေတာ႔ လိုတာေပါ႔။
၀ုန္းဆို စပါးခင္းႀကီးေပၚ နံရံျဖဴျဖဴက ျပန္ပိက်သြားတယ္။
ဘာ ဆက္ ျဖစ္ မွာ လဲ... ဘာ ဆက္ ျဖစ္ မွာ လဲ။ ဘာမွမရွိတဲ႔ နံရံျဖဴျဖဴကုိၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းမသိတဲ႔စာလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္ျပန္ရြတ္ေပါ႔။ ဒါပဲရွိတာေပါ႔။ ဒါပဲ ရွိတာေပါ႔။ ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔စကားထာဆိုမွေတာ႔ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးေပါ႔။
သစ္ဖူးစာစာ
ဆိုဆိုတာ
တာရီဦးစ
ရာရာပါ
သူ႔စိတ္ကို အရင္းအတိုင္းလွန္ခ်လိုက္ေတာ႔ မိုက္မဲႏံုခ်ာက်ဥ္းေျမာင္း။ အာေခါင္ထဲ အရက္ေလာင္းခ်လိုက္တဲ႔အခါ ကမၻာကိုထမ္းၿပီး ျပန္လာမယ္တဲ႔။ ေဟးးသူေကာင္းသားေလ။ အာေခါင္ထဲ ဘာအရည္မွေလာင္းမထည့္ဘဲ ျပန္လာခဲ႔။ ကမၻာကိုလည္း ထမ္းလာဖို႔မလိုဘူး။ မင္းကိုမင္းထမ္းလာရင္ ေတာ္ၿပီ။
သူျပန္လာမယ္တဲ႔။ ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔ စကားထာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔။
NO ပါ။ စကားထာအေျဖက အမွားႀကီး။
ေတာ္ၿပီေလ။ အေပ်ာ္ေပါ႔။
ကမၻာႀကီးေပၚမယ္ ျမင္ပင္ေလးတစ္ပင္ လႈပ္ယိမ္းသြားတာကအစ အေၾကာင္းမဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။
ညိမ္းညိဳ
6 comments:
ေမာင္ညိမ္းေရ
ရွယ္ပဲ ဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ
ေခတ္ပ်က္ၾကီးတစ္ခုကို ၿမင္လိုက္ရသလိုပဲ
း)
NO ပါ၊ စကားထာအေျဖက အမွားၾကီး ၊ ကြ်ေနာ္လဲ ေပါင္မုန္႔ညိဳေတြ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး ..
အေပ်ာ္ေပါ့ ။ ။
ဘာမွေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္တယ္။
ျမင့္ႏိုင္ႀကီးကို ေတြးပီး ရီမိတာေမာေတာင္ေမာတယ္။ :P
TGRmg
သစၥာဆုိတာ ရယ္စရာလား?
ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာပါ း)
Post a Comment