ထန္းပင္ႀကီးေတြကိုလည္း ရင္ဖြင့္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း

ေရတစ္အိုး မိုးတစ္ေပါက္တဲ႔
မိုးေပါက္ကေလးတစ္ေပါက္တစ္ေလဟာလည္း သိပ္သဘာ၀က်လွတာမို႔
လြမ္းေလာက္စရာေကာင္းပါတယ္
ေႏြေခါင္ေခါင္ ေရနစ္ေနပံုမ်ား
ေသာင္ျပင္ေပၚ ႏွာေခါင္းထိုးတင္မိပါတယ္ဆိုမွ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြက ထူထူထပ္လြန္း
၀ွက္စရာမလိုတဲ႔ လက္သည္းေတြဆိုပါမွ ၀ွက္စာေတြက မ်ားမ်ားႏိုင္လြန္း
ရင္းေထာင္ေထာင္ ေျပာင္၊ ရင္းေထာင္လွဲ မြဲလို႔ဆိုၾကတာပဲ
ကိုနမ္းေရ
ေထာင္တုန္းကလည္း မေျပာင္ခဲ႔ရပါဘဲ လွဲေတာ႔မွ မြဲခ်က္ကရက္စက္တယ္ကြာ
အသဲႏွလံုးဓာတ္ျပားကို စူးကေလးျခစ္မိ႐ံု႐ွိေသး
အလြမ္းအေဆြးဇာတ္၀င္ခန္းေတြ လွိမ္႔၀င္လာေတာ႔တာပဲ
႐ြာသူမႀကိဳက္ေအာင္ ဘာမ်ားလုပ္မိလို႔
အသဲငယ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔အသဲကိုမွ ေခါစာပစ္ရပါလိမ္႔ကြာ။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔တစ္ေႏြလံုးလံုး ထညက္(ထန္းလ်က္)ခ်က္ေနတာ မင္းသိမွာေပါ႔
အခု
အဲဒီထညက္(ထန္းလ်က္)ေတြအားလံုး ငါ အရက္ခ်က္ပစ္လိုက္ၿပီကြာ
မင္းလည္း မူးခ်င္ရင္လာခဲ႔ေပါ႔
သစၥာရွိတဲ႔ထန္းပင္ႀကီးေတြက မင္းကိုေမွ်ာ္ေနမွာ။

ညိမ္းညိဳ

ခရစ္စမတ္ဟာ န-နာရီ ခရစ္စမတ္ဟာ စမ်ဥ္း ငါစင္းစင္းႀကီးေသရေတာ႔မယ္

န-နာရီမွာ စမ်ဥ္းကို ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖတ္ရလိမ္႔မယ္
မဟုတ္ရင္ ဗံုးမိုးေတြတ၀ုန္း၀ုန္း႐ြာက် ငါတို႔ေသၾကလိမ္႔မယ္
အဲသလို စစ္နည္းဗ်ဴဟာကဆိုတယ္ (ငါလည္း သင္အံေလ႔က်က္ခဲ႔တာပါပဲ)

အ႐ြယ္ေလးေရာက္လာတယ္ အၿမီးေလးေပါက္လာတယ္
ေပ်ာက္ဆံုးတဲ႔နံ႐ိုးေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ႐ွာတတ္လာတယ္
ခရစ္စမတ္ဟာ န-နာရီ ခရစ္စမတ္ဟာစမ်ဥ္း(ရွင္းရွင္းႀကီး သိေနၿပီ)
ဒါလည္း န-နာရီမွာ စမ်ဥ္းကိုမျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး
ေဟးးအ႐ူး လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲထိဆြဲေခၚမလာႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ စိတ္ကူးသက္သက္ေတြပဲ
အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္တဲ႔ထိထိုင္ၾကည့္ေနရတယ္ဆိုတာ (ေသာက္)ပံုမလာျခင္းသက္သက္ပဲ
ေဟး အ႐ူး
အၾကင္နာလို႔ ထင္ရတဲ႔ဗံုးမိုးေတြေအာက္
မင္း စင္းစင္းႀကီးေသလိုက္ေတာ႔
န-နာရီမွာ စမ်ဥ္းေပၚတည့္တည့္ရပ္ေနတဲ႔ေကာင္ေပဘဲ
ေသတာဘာဆန္းေသးတုန္း။

ညိမ္းညိဳ

- ခရစ္စမတ္အၿပီးမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ခြင့္ရဖို႔ လြယ္ကူမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး(ရေစဦးေတာ႔၊ အေနအထားတစ္ခုေျပာင္းလဲသြားေတာ႔မယ္) လို႔ ဘ၀မွာ တခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေတြးၾကည့္ခဲ႔ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အနည္းဆံုး အသက္ရွဴရတာ ေပါ႔ပါးမယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔မိတယ္။ တစ္ဖက္ကျပန္ေတြးမိေတာ႔ ဘာထူးမွာလဲလို႔ စိတ္ေျဖသာရတယ္။ ေသမွာကို ႀကိဳသိၿပီးသားေတာင္မွပဲ လူေတြဟာ ေသမႈေသခင္းနဲ႔ ႀကံဳရတဲ႔အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ား တုန္လႈပ္တတ္ၾကေသးတာပဲ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းရမယ္လို႔ ႀကိဳသိခဲ႔တယ္ထားဦး၊ ငါေရာ မတုန္လႈပ္ဘဲ ေနမွာတဲ႔လား။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာကို နင္းတံုးလုပ္ၿပီး အပူတြင္းႀကီးထဲကေန ငါခုန္ထြက္ၾကည့္ေနတာ။ ကဗ်ာေတြအေပၚ ငါ ဒီလို သစၥာမဲ႔ခဲ႔ေပါ႔။

က်ေနာ္ဟာ ႐ူးသြပ္စြာ(သို႔) မိုက္မဲစြာ အစြဲအလမ္းငရဲမွာ ေနထိုင္သူ

သရက္ကင္းေႂကြ ေကာက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ တစ္ေလာကလံုးက ရီတယ္။ မိုးေမွာင္ႀကီးက်သြားေအာင္ ရီၾကတယ္။ က်ေနာ္ရွက္လိုက္တာဗ်ာတဲ႔။ အနင္းခံလိုက္ရလို႔ အိခနဲအသံထြက္သြားတဲ႔ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေလးက ဆိုတယ္။ ေနေရာင္နဲ႔ ေကာ႔လန္ေနေအာင္ ေျခာက္ေသြ႔ခဲ႔ရၿပီးမွ မိုးေလးခပ္ေစြေစြထပ္ထိတယ္။ ခမ်ာ ေပ်ာ႔ဖလတ္ျဖစ္ေနရွာေတာ႔ အနင္းခံရတာေတာင္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္ အသံမထြက္ေတာ႔ဘူး။ အိခနဲ။ သူ႔အေပၚ ဖိသတ္နင္းေခ်ခ်လိုက္တာေတာင္မွပဲ အိခနဲ။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေလးဟာ တြန္႔မြျပားကပ္သြားတယ္။ ကြယ္... က်ိဳးေၾကလိုက္ပါေတာ႔လား။ ကၽြတ္ဆတ္ေတာင့္တင္းေနတဲ႔ စိတ္အခံမ်ိဳးနဲ႔ က်ိဳးေၾကသြားလိုက္ပါေတာ႔လား။

ေျမျပင္ေပၚမယ္ ဒီလို ညိွဳးႏြမ္းတြယ္ကပ္ေနရတဲ႔ဘ၀မ်ိဳးကို ငါေပ်ာ္တယ္ထင္လို႔လားကြယ္။
ဂစ္တာတီးစသင္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခတ္ခ်က္လို ငါ႔အသံေတြေၾကာင္ထြက္ေနပါေပါ႔လား။

သြပ္ျပားေလးေတြေပၚ မိုးတေျဖာက္ျဖာက္က်ေနမယ္
ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႔ရဲ႕ သိပ္မေ၀းလံလွတဲ႔ အစြန္ကေလးမွာ
ေရနံေခ်း၀ေနတဲ႔ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးထဲမွာ...
သူ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းတဲ႔ပန္းခ်ီကား
သူ႔၀င္သက္ထြက္သက္ေလတိုးသံကေလးရဲ႕ ဂီတ
ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာဖို႔မလုိပါဘဲ အိမ္ကေလးထဲမွာ အခ်စ္နတ္သားေလးဟာ ဟိုသည္ေျပးလႊား...

က်ေနာ္ဆိုေနတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္၊ သူ ညည္းေနတဲ႔ ေတးတစ္စ
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အခက္အခဲမ်ား၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အခက္အခဲမ်ား
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သစၥာပန္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႕၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေဖးမစာနာမႈ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ နားလည္မႈ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ မိသားတစ္စု၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ မိသားတစ္စု
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေမတၱာေဂဟာႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ ညည္ဆိုးတခ်ိဳ႕၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ သည္းခံစိတ္နားဆြဲေလး
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ငဲ႔ညွာမႈပန္းတစ္ခင္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အၾကည္ဓာတ္နည္းနည္း၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ ျဖဴစင္မႈအမ်ားအျပား
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ စၾကာ၀ဠာႀကီးကို ခ်စ္တတ္လာတယ္။

က်ေနာ္က ကူးခပ္ေနတဲ႔ ေခ်ာင္းကေလး၊ သူက စီးဆင္းေနတဲ႔ ျမစ္တစ္သြယ္
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ တံတားႀကီးတစ္စင္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္က ေတာက္ေလာင္တဲ႔ ေႏြဆိုး၊ သူက စိမ္းျမတဲ႔ ပင္ပ်ဳိ
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္
အဲဒီဘ၀ေလးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။

အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္က ႐ြတ္မွာေပါ႔။ သူ႔ရဲ႔နားစည္ႏုႏုေလးဆီ ကဗ်ာ႐ြတ္သံတိုးဖြဖြနဲ႔ ထိခတ္မယ္ေလ။ ေငြသံေၾကးသံမပါတဲ႔ ႐ူးသြပ္မႈသက္သက္နဲ႔ အဲဒီညေနခင္းေလးဟာ အျဖဴေရာင္ပါးပါးေလးျခယ္ထားတာေပါ႔။ ဟင့္အင္း။ အျဖဴေရာင္ကို အလင္းျမျမေလးပက္ထားေတာ႔ အျဖဴေရာင္ပါးပါးေလးလိုျဖစ္ေနတာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ အယုတ္အေလ်ာ႔ အတိုးအဆုတ္ကင္းလွတဲ႔ အျဖဴေရာင္ညေနခင္းလွလွေလးတစ္ခုေပါ႔။

မိုးဖြဲဖြဲေလးေစြၿပီးတဲ႔အခါ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၿခံထဲကသရက္ပင္ႀကီးေအာက္ သရက္ကင္းေႂကြ ထြက္ေကာက္ၾကမယ္ေလ။ အၿမဲတေစရွဴးဖိနပ္စီးရေလ႔ရွိတဲ႔ အရပ္ေဒသကလာသူမို႔ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြက ျဖဴျဖဴႏုႏုေလး ရွိေနပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္ႀကိဳ၀ယ္ထားၿပီးျဖစ္တဲ႔ ယင္းမာဖိနပ္ပါးေလးေပၚက သူ႔ေျခခံုေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ေလးကို က်ေနာ္ ေငးေနမိပါလိမ္႔တယ္။ သူ႔ရယ္သံကေလးမွာ သံသရာတဆံုးတဖ်ားထိ က်ေနာ္ဟာ ေမ်ာပါသြားပါလိမ္႔မယ္။

သရက္ကင္းေလးေတြေႂကြတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲကြယ္။ ကိုယ္ေႂကြက်ေနခဲ႔တာျဖင့္ ၾကာပါၿပီ။

ကံၾကမၼာရယ္...
အခါခါမတိုင္တည္ခဲ႔ပါဘူး
ဒီအခြင့္ေလးမွမရခဲ႔တာကိုျဖင့္ ငါေသရာပါရပါေတာ႔မယ္လို႔ ၿခံေလးထဲမွာ တိုးတိတ္စြာ ေၾကကြဲရေတာ႔မယ္။

သစ္ရြက္ကေလး အပင္ၾကီးကေန
ေၾကြက်တာကအစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာနာပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ ...ရင္ထဲကမပါဘူးဆိုရင္
ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။(သက္ထြန္းညိမ္း)

အဲလိုကဗ်ာေတြ ေနာက္မေရးပါနဲ႔ေတာ႔လား ဘိုစိုင္းေရ။ သနားသျဖင့္...သနားသျဖင့္...၊ မင္းသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ညိမ္းကို သနားသျဖင့္လို႔သာ မွတ္လိုက္ပါေတာ႔ကြယ္။

ညိမ္းညိဳ

ps- သစ္႐ြက္ေျခာက္၊ ကိုယ္၊ က်ေနာ္ ဇာတ္ေကာင္အလြဲအမွားမ်ား၊ ကံ ကတၱားအထားအသို လြဲမွားပြစာက်ဲမႈမ်ားကို တမင္မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လုပ္ႀကံထားျခင္း မဟုတ္ရပါေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔အလိုလို လြဲမွားခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကား တင္ခဲ႔ၿပီးေသာအပုဒ္တိုင္းတြင္ 'ရယ္' ကို 'ရီ' ဟု ေတာက္ေလွ်ာက္စာလံုးေပါင္းလာခဲ႔ေသာ က်ေနာ္႔ကို ေဘးမဲ႔ေပးၾကပါကုန္ဟုသာ..။

တံတား

တံတား

အစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္းကူးဖို႔
ေျခလက္ၿမဲခဲ႔တယ္၊

ခရီးမ်ားစြာ ေရာက္ေစဖို႔
ေျခေထာက္ေတြကို ထမ္းခဲ႔တယ္၊

ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အေရာင္မျခယ္ဘဲေတြ႔လိုသူမို႔
ေက်ာကုန္းႀကီး အသားမာတက္ခဲ႔တယ္၊

ၾကင္နာမႈေလး တစ္စတစ္ေလလြင့္လာတဲ႔အခါ
တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။

ညိမ္းညိဳ

အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

တစ္ခါ တင္ဖူးပါတယ္။ အခု တစ္ႀကိမ္ျပန္တင္ပါတယ္။

"အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ"

စိတ္ကူးထဲက ကမၻာေလာကႀကီး
အေမ႔အိမ္ထက္ ရာသီဥတုသာယာမယ္ထင္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာလိုက္တာ
ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြ..
တစ္ေန႔မွ ေနမသာခဲ႔ပါဘူးအေမရယ္

ၿမိဳ႕ကေလးက က်ဥ္းတယ္
အေမ႔အိမ္က စုတ္တယ္
ညီမေလးက ႏုငယ္ႏြမ္းနယ္
ေဟာဒီေကာင္ အေမ႔သားကေတာ႔
စာေတြေပေတြ အထပ္ထပ္ဖတ္ၿပီး
ဘ၀အေပၚ အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ ႐ူးႏွမ္းေနမိတာေပါ႔

ကၽြန္ေတာ္က
အေမ႔ရင္ေငြ႔မွာပဲ ႐ိုး႐ိုးေအးေအးကေလး
ခိုလံႈခ်င္တာအေမရဲ႕
အေမမ႐ွိတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ
ဘယ္ေတာ႔မွ လ ထြက္ေလ႔မ႐ွိဘူးဆိုတာ
အခု..ကၽြန္ေတာ္သိတတ္ခဲ႔ပါၿပီ

အသိပညာ အတတ္ပညာ
ဘ၀အာမခံခ်က္ အဆင့္အတန္း
စား၀တ္ေနမႈဆိုတဲ႔ အေရးႀကီး ၃ ပါး
အဲဒီေမာင္းႏွင္အားေတြနဲ႔အတူ
ပိုေကာင္းလာေအာင္ ငါဖန္တီးႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတဲ႔
ႏွင္တံတစ္ေခ်ာင္းက
ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ေလာကစားက်က္ႀကီးထဲ လႊတ္ေက်ာင္းထားတာ
ၾကာလွေပါ႔ အေမရယ္

အေမက
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္လည္း
ဟုတ္ပါတယ္အေမ
အေမနဲ႔ ျငင္းခံုခဲ႔ရတဲ႔ ညေနခင္းေတြမွာ
ေတးသီခ်င္းေတြ အဆုပ္လိုက္ပြင့္ပါပေကာလို႔
အခု..ကၽြန္ေတာ္ခံစားတတ္ခဲ႔ပါၿပီ

အေမက တအားစိတ္႐ွည္တယ္
ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကာႀကီး ျငင္းခံုေနရပါေစ
ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ေဒါသမထြက္ခဲ႔ဘူးေနာ္
အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ အခ်က္အလက္နဲ႔ျပန္႐ွင္းျပလို႔
အေမ႐ံႈးသြားၿပီဆိုရင္..
လမ္းထိပ္က သမိစ္ဆိုင္မွာ
ကၽြန္ေတာ္႔ကို မုန္႔ဟင္းခါးေတြ တ၀ႀကီး၀ယ္ေကၽြးျပန္ေရာ
ႏိုင္တဲ႔သူအေပၚ ရန္မမူရဘူး
ဂုဏ္ျပဳရမယ္လို႔မ်ား အသံတိတ္သင္ၾကားေပးခဲ႔တာလားအေမရယ္
ဒီသင္ခန္းစာကိုေတာ႔
ထြန္ေရးနက္တဲ႔အထိ
ကၽြန္ေတာ္ေၾကညက္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္ အေမ
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ႀကီးမွရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရာ ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ငယ္သူတစ္ခ်ိဳ႕အေပၚမွာေတာင္
မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ၀ယ္ေကၽြးခဲ႔ဖူးပါတယ္
ကၽြန္ေတာ္႐ႈံးခဲ႔ရင္ေတာ႔ ..အေမက
ကၽြန္ေတာ္႔နား႐ြက္ေလးကို သာသာဖြဖြလိမ္ဆြဲလို႔
"ကဲ..ေမာင္ေအာင္ မင္းအေမ႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေပြ႔ခ်ီထားႏိုင္သလဲ"
လို႔ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္
အခု..ကၽြန္ေတာ္႐ံႈးသြားတဲ႔အခါတိုင္း
နား႐ြက္ကို တံေတြးအဆြတ္ခံေနရတယ္ အေမ

ကၽြန္ေတာ္ကိုက သေႏၶမေကာင္းခဲ႔တာလား အေမရယ္
ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ေသးတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က
အိမ္ကေန သံုးႀကိမ္ထြက္ေျပး
သူ႔အေမကို ပူေဆြးေအာင္လုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဆိုရင္
ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္႔အသက္ ႏွစ္ဆယ္႔သံုး
အမွားေတြကို ဘယ္လိုပဲ သင္ပုန္းေခ်ခဲ႔ေခ်ခဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သားလိမၼာဆိုတဲ႔ အသံုးအႏႈန္းေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ႔္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ
နာက်င္သိမ္ငယ္မႈေတြနဲ႔ အဆိပ္သင့္ေနရတုန္းပါအေမ

ေတာင္တန္းေတြ သစ္ပင္ေတြနဲ႔
စိမ္းညိႇဳ႕အုပ္မိုးေနတဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ၿခံေထာင့္တစ္ေနရာ
အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမဟာ အေ၀းကသားအတြက္
တိတ္တိတ္ကေလးမ်က္ရည္က်ေနရတယ္ဆိုတာ
ညီမေလးရဲ႕စာထဲမွာ ပါလာတယ္အေမရဲ႕
ညီမေလးအနားေရာက္လာမွန္းသိေတာ႔
လက္ဖက္ပင္ေတြက ပိုးက်ေနျပန္ၿပီကြယ္ လို႔ဆိုသတဲ႔
အေမရယ္ ..
အေမ႔လက္ဖက္ပင္ေတြက ပိုးက်မေနပါဘူးေလ
အေမ႔ရင္ထဲမွာသာ
ေဟာဒီသားအတြက္ ေလာင္မီးက်ေနရတယ္မဟုတ္လားအေမ

ကၽြန္ေတာ္က
ေတာင္တန္းႀကီးေတြရဲ႕ ဟိုး..တစ္ဖက္မွာ
ကမၻာသစ္႐ွိတယ္လို႔ ထင္တယ္
အေမက ကမၻာသစ္ထဲမွာ
သားအတြက္နာက်င္မႈအသစ္ေတြ႐ွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ကထင္လို႔ မိုက္ခဲ႔တယ္
အေမကျမင္လို႔ ႐ိႈက္ရတယ္
အေမ႔႐ိႈက္သံေတြကို အားတင္းသံေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္စြန္႔ထြက္ခြဲခြာခဲ႔တယ္
အခု..ကၽြန္ေတာ္႔အားတင္းသံေတြကို
အေမ႔႐ိႈက္သံေတြက ၀ါးၿမဳိေနၾကၿပီအေမ

ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြ႕လ်ားခဲ႔ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
အက်ဳိးအေပါက္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲအေမရဲ႕
ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာမွာလိုေတာ႔
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မ၀ံ႔ရဲတာအမွန္ပါအေမ
တံတားတစ္စင္းရဲ႕ အခင္းအက်င္းမွာ
ပဥၥလက္ပန္းကႏုတ္ေတြက မ်ားလြန္းလွေတာ႔
ေျခလွမ္းတိုင္းကို သတိထားၿပီးနင္းေနရတယ္အေမ

အေမနဲ႔ေ၀းေနရတဲ႔ေန႔ေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေဆာင္းညေတြလိုပါပဲ
အလင္းေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔
ေႏြးေထြးမႈေတြ ဆိတ္သုန္းရတယ္
ဒီလို ေန႔ညအသေခၤ်ေတြမွာ
ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ကို နယ္ဖတ္ျပဳျပင္ရင္း
အေမ႔ကိုလြမ္းတဲ႔စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်ရပါတယ္အေမ
အသည္းမာတယ္ စိတ္မာတယ္လို႔
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ထင္ထားတဲ႔အိမ္ေျပးေလးတစ္ေယာက္
မ်က္ရည္က်ေနၿပီလို႔ အေမ႔ကို၀န္ခံလိုက္တာဟာ
အေမ႔အိမ္ကိုျပန္လာေတာ႔မဲ႔ သေကၤတစ္ခုေပါ႔အေမရယ္

မနက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကို ျပန္လာျဖစ္မွာပါအေမ
လက္ဖက္ပင္ေတြ ပိုးထိုးေနတယ္ဆိုၿပီး
အေမ တိတ္တိတ္ေလးမငိုရေတာ႔ပါဘူး
ျငင္းခံုရယ္ေမာ တေသာေသာနဲ႔
ေျမနီလမ္းကေလးရဲ႕ ေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွာ
အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပါ၀င္ခြင့္ရဦးမွာပါ
ေလာကဓံရဲ႕ ထုေထာင္း႐ိုက္ပုတ္မႈေတြနဲ႔
သန္မာလာၿပီျဖစ္တဲ႔ ေဟာဒီလက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
အေမ႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေပြ႔ခ်ီထားႏိုင္တယ္ဆိုတာ
အံ႔ၾသတႀကီး သိေစခ်င္လွပါၿပီအေမ။

ညိမ္းညိဳ

လက္ပစ္ဗံုး

လက္ပစ္ဗံုး

ခႏၶာအိမ္ေသးေသးထဲ
အဆမတန္ေပါက္ကြဲအားကို ၿမိဳသိပ္သို၀ွက္ထားရ
အသက္ျပင္းျပင္းမရွဴရဲ
မ်က္ေတာင္မခတ္ရဲ
လြမ္းလို႔မွ အမွတ္တရပံုရိပ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္မၾကည့္ရဲ
တစ္ပါးသူရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမထဲ
ေပါက္ကြဲသြားမွာကို စိုး႐ြံ႔အားနာ။

လက္ပစ္ဗံုးျဖစ္ၿပီး မေပါက္ကြဲရဲတဲ႔အခါ
ကိုယ္႔စနစ္တံကိုယ္ၿမိဳလို႔
တေငြ႔ေငြ႔....တုန္...ခါ...။

ညိမ္းညိဳ

အခ်စ္

အခ်စ္

တသသျပန္ေတြးတိုင္း
တသသျပန္ေမႊးတဲ႔ ပန္းကေလး
သူက သိပ္အသက္၀င္လြန္းသြားတဲ႔အခါ
ဘယ္လိုမွ မေတြးသင့္ မေတြးအပ္ေတာ႔ဘူးလို႔
ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္သည့္တိုင္
တသသ ေမႊးၿမဲေမႊးေနတတ္ေသာ။

ညိမ္းညိဳ

ပထမကဗ်ာ

ကၽြန္ေတာ္ တက္ဂ္ဂိမ္းေတြနဲ႔ စိမ္းခဲ႔ပါတယ္။ တက္ဂ္စာေရးဖို႔လည္း တစ္ႀကိမ္မက ပ်က္ကြက္ခဲ႔မိပါတယ္။ ဒီအတြက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ တက္ဂ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကို အေလးအနက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အကိုႀကီးကိုတင္မင္းထက္ရဲ႕ ပထမကဗ်ာ တက္ဂ္ဂိမ္းအတြက္ ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္ တင္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေရးျဖစ္တဲ႔ ကဗ်ာလားဆိုရင္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ကဗ်ာကို တျခားလူေတြဖတ္ေစဖို႔ ဘုတ္ေပၚစတင္တာဆိုရင္ေတာ႔ ဒါ ပထမဆံုးကဗ်ာ ဟုတ္ပါတယ္။ ပထမႏွစ္ တပ္ရင္းနံရံကပ္စာေစာင္မွာ တင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ပထမဆံုးကဗ်ာကုိ မွတ္မွတ္ရရ ျပန္တင္ျဖစ္ေအာင္ သတိတရတက္ဂ္ေပးတဲ႔ ကိုတင္မင္းထက္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

+++

ခ်ယ္ရီေျမက ႀကိဳေနမယ္

ျပင္ဦးလြင္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ ကေလးဆီမွ
ျမင္ဖူးခ်င္ ေမွ်ာ္ရည္တမ္းတယ္ကြဲ႕
လွမ္းလို႔ ျဖင့္ လာခဲ႔ေစခ်င္။

တြယ္တာမိေလသမွ်
ကြယ္ရာကပဲ လြမ္းရတယ္
ခိုင့္ေမတၱာ ႏႊယ္ကာလႊမ္းေ၀တဲ႔
သံေယာဇဥ္ ၀ကၤပါလမ္းမွာျဖင့္
သစၥာေတြ အဆင္ဆန္းပံုက
လန္းဆန္း၍ ၾကည္ၾကည္႐ႊင္
စြဲစိတ္ခံုမင္။

ပ်ိဳေမခင္ ခိုင္ဆိုတဲ႔ကေလးမငဲ႔
ႀကိဳေနလွ်င္ ၿငိဳးမယ္ဖြဲ႕ ေလမလား
မတားသာ ေမတၱာတရားရယ္က
ခ်စ္အားသြယ္ သစၥာၿမဲတာေၾကာင့္
အျပစ္ထားမယ္ ခင္ခင္ႀကိမ္းေသာ္လည္း
စိမ္းတယ္လို႔ စိတ္ကမထင္
ျမင္ခ်င္ပါရဲ႕ ေန႔စဥ္အၿမဲ
မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔ ခင့္စိတ္ထဲ..။

ေႏြးေထြးအျပစ္မျမင္ ဟိုဆီ.. အတိတ္ရယ္က
ဪ.. ေဆြးေႏြးခ်စ္ခင္ (ကိုယ္စီ..) ေႏွာင္ဖြဲ႕ ဖူးတာေၾကာင့္
ရည္စူး၍ ခ်စ္ရပါေၾကာင္း
အသြင္ထူးေ၀
ျပင္ဦးလြင္ေျမထုကို သက္ေသျပဳပါရဲ႕
ယံုၾကည္ပါကြဲ႕ ေမာင့္ခ်စ္သဲ
ခို၀င္သို၀ွက္ ခ်စ္စိတ္ဇႊဲ
ႀကိဳေနပါမကြဲ႕ ထာ၀စဥ္အၿမဲ...။

ညိမ္းညိဳ

ဟန္ေတြက “ဟမ္”ဆိုၿပီးရင္သပ္႐ႈေမာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီးဟန္လုပ္ေနၾက “ဟမ္”

ဒါ ငါ႔ဆန္ေကာပဲ ငါတေကာေကာရင္း အေလွးအမႊားမ်ား ခါထုတ္
ကဗ်ာသားကဗ်ာဓာတ္ေတြ က်ိဳးပဲ႔ကုန္ေရာ႔မယ္
ငါ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ျပန္ကုပ္
ငါ႔ခေလးဟာငါ႔ခေလးပဲေပါ႔ သူ႔ခေလးကို လက္သြားဆြဲေတာ႔ ေပ်ာ႔ၿပဲထြက္သြားမယ္
ဟန္ ဟန္ ဟန္ဓာတ္ခုတ္ေတာ႔ အံကပ္ျပဳတ္တာေပါ႔
“ဟမ္”

ရာသီစာေတြက ရာသီတစ္ရာသီစာမွာ ေရာင္းအားေကာင္း
ေက်နပ္မႈေတြ ေဖာင္းေဖာင္းျပည့္လွ်ံေစေတာ႔
အပုပ္အသိုးအရိအရြဲေတြလည္း ေစ်းမကြဲခင္ေစ်းထဲခ်ခင္း
အေလးျပည့္ျခင္းမျပည့္ျခင္း (ဆိုဖြယ္ရာရွိသည္မ်ားေနာက္)
သမာဓိခ်ိန္ခြင္ႀကီးမ်ား အိေျႏၵရရ လွ်ာထုတ္ျပေသာမျပေသာ။

ကဗ်ာကဗ်ာ ကဗ်ာကယာေရးၿပီး ကဗ်ာကသီလႊတ္တင္
ေကာင္းကင္ နည္းနည္းနိမ္႔သည္လား
ကဗ်ာ နိမ္႔နိမ္႔နည္းသည္လား
ယံု ရင္ ၾကည္ လိုက္ေပါ႔
မူးၿပီးေရးထားတယ္ ေမးၿပီး႐ူးသြားမယ္ကဗ်ာ
ျပဳသမွ်ႏုရမဲ႔အထာ။

ညိမ္းညိဳ

ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔ စကားထာ

သစ္ဖူးစာစာ
ဆိုဆိုတာ
တာရီဦးစ
ရာရာပါ

ဘာမွမရွိတဲ႔ နံရံျဖဴျဖဴကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းသတိတဲ႔စာလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္႐ြတ္တယ္။ ေလ၀င္ေလထြက္နည္းတဲ႔အခန္းမို႔ ရွိရင္းစြဲေလထုက ေဆာင္းရာသီဆိုတာကို ထပ္မံျခယ္သျပန္တယ္။ စိမ္႔ေအးမႈက နံရံေတြေပၚထိ တေရြ႔ေရြ႔ တြယ္တက္ေနဟန္တူတယ္။ သူ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ နံရံကလည္း သူ႔ကို ေအးစက္စက္ျပန္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ သူ႔နား႐ြက္ေတြက ေျပာတယ္။ နား႐ြက္ေအာက္ပိုင္း အသားႏုမွာ ပတ္ၾကားအက္ေနတာ စမ္းမိတယ္။ အခုဆို ျမင့္ႏိုင္ႀကီးလည္း ေဘးကင္းရာကို ေရာက္ေနမွာပဲ။ လြတ္ပါကၽြတ္ပါေစကြာလို႔ လူရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ျမင့္ႏိုင္အတြက္ သူဆုေတာင္းေပးဖူးတာ ျပန္သတိရတယ္။ သိပ္ရီရတဲ႔ေကာင္ႀကီး။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြေျဖခါနီး အတူတူစုအိပ္ၾကတုန္း ျမင့္ႏိုင္က ၀မ္းသာအားရထေျပာတယ္။ ငါေတာ႔ “ဒီႏွစ္သခ်ၤာဂုဏ္ထူးထြက္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ဉာဏ္စမ္းေတြလည္း အကုန္တြက္ၿပီးၿပီ” တဲ႔။ ဘယ္ဆရာရဲ႔ ဉာဏ္စမ္းပုစၦာေတြလည္းဆိုေတာ႔ ငါ႔ဘာသာလွည့္ထားတာေလကြာတဲ႔။ ျမင့္ႏိုင္ႀကီး ေတာ္ေတာ္ရီရတယ္။ အခု သူက ပုိရီစရာေကာင္းေနၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ လွည့္ထားတာေတာင္ အေျဖမွန္ေအာင္ မတြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ျမင့္ႏိုင္ႀကီးလို ဂုဏ္ထူးထြက္မွာကြလို႔လည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္(ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လွည့္စားၿပီးျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္သိမ္႔ၿပီးျဖစ္ေစ) မေႂကြးေၾကာ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အေမွာင္ထဲ ဘာအေရာင္ရွိလဲလို႔ ညီေလးတစ္ေယာက္ကေမးေတာ႔ အခ်စ္ကို တခါပဲေတြ႔လိုက္တယ္၊ လြမ္းရတာမဆံုးေတာ႔ဘူးလို႔ သူက မဆီမဆုိင္ေျဖတယ္။ ေလလြင့္ေနတဲ႔တိမ္ေတြဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္မွာရပ္မွာလဲလို႔ေမးရင္ ငါမေညာင္းေသးဘူးလို႔ ေျဖလိမ္႔မယ္။

နံရံကိုအေပါက္ေဖာက္ၿပီး စပါးတစ္ခင္း စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေတာ္ၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ ေမးစိႏွစ္ထပ္နဲ႔ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ဆရာမႀကီးကို ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္။ က်ေနာ္ ေပါင္မုန္႔ညိဳေတြမစားခ်င္ေတာ႔ဘူးလို႔။ ဆန္ျပဳတ္ေလးပဲ ျပဳတ္ေသာက္ေတာ႔မယ္၊ က်ေနာ္႔စပါးခင္းလဲ ေရႊေရာင္သန္းေနပါၿပီလို႔။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရတာကလည္း သူ႔စိတ္ကို နည္းနည္းေတာ႔ ေပါ႔ပါးေစတယ္။

လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဂဏန္း ၁၁ လံုးႏွိပ္လိုက္မွ စကားေျပာခြင့္ရတဲ႔ကိရိယာကို ဖုန္းလို႔ေခၚတယ္။ (ေခၚႏိုင္မယ္ ထင္တာပဲ၊ သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဂဏာန္း၁၁ လံုးကိုမႏွိပ္ခဲ႔ေတာ႔ ယတိျပတ္ေျပာဖို႔ မ၀ံ႔ရဲစရာေပပဲ)။ သူက လူတစ္ေယာက္ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ဂဏာန္း၁၁ လံုးႏွိပ္ရင္ေတာင္ စကားေျပာခြင့္ရဖို႔ခက္ခဲတဲ႔ ကိရိယာတစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ ဘာဖန္ရွင္မွ မယ္မယ္ရရမပါတဲ႔ ဒီဖုန္းက ႏိႈးစက္ေပးထားရင္ေတာ႔ သူ မထမခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခန္းျဖဴျဖဴ (နံရံျဖဴျဖဴ၊ ေစာင္ျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာၾကက္ျဖဴျဖဴ) ထဲကိုေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ႔ သူသိလိုက္တယ္။ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဆက္သြယ္ရန္မလိုအပ္ေတာ႔ေသာ အေျခအေနတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းပဲဆိုတာ...။

ခ်န္ခဲ႔သူရဲ႕ေျခရာဟာ က်န္ခဲ႔သူအတြက္အလြမ္းေတြပဲ။

ေဘးကသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရီရင္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ ေရာေယာင္ရီတတ္တဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္လို သူ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးတယ္။ နားၾကပ္နဲ႔ ကုတ္အျဖဴ၀တ္ထားတဲ႔လူႀကီးက သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္း မၾကာခင္ေကာင္းသြားမွာပါ ေျပာတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကိုမေမးျဖစ္ေအာင္ လွ်ာနဲ႔လိပ္သိမ္းလိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆရာမႀကီးကိုေရာ ကုတ္အျဖဴနဲ႔လူႀကီးကိုေရာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ သူ႔စပါးခင္းႀကီးထဲ လက္ဆြဲၿပီးေခၚသြားခ်င္တယ္။ ထမင္းအနပ္တိုင္းမွာ ရင္ေငြ႔နဲ႔အာေငြ႔နဲ႔၊ ပိတ္ရက္မရွိ ၂၄နာရီ မိဘေမတၱာထမင္းဆိုင္က သူ႔ကို စားလိုတဲ႔ဟင္းလ်ာစာရင္းေတြ ေမးလို႔ေပါ႔။

ဟိုင္း- ေနေကာင္းလား။ စိတ္ကူးယဥ္တာ လက္ေတြ႔ေလာက္မေကာင္းပါဘူး။ ဘိုင္ ဆိုေတာ႔ အားျဖင့္ေပါ႔။ be happy

တေစၦအကိုက္ခံရတဲ႔သူဟာ တေစၦအကိုက္ခံရတာကို ေက်နပ္မေနဖို႔ေတာ႔ လိုတာေပါ႔။

၀ုန္းဆို စပါးခင္းႀကီးေပၚ နံရံျဖဴျဖဴက ျပန္ပိက်သြားတယ္။
ဘာ ဆက္ ျဖစ္ မွာ လဲ... ဘာ ဆက္ ျဖစ္ မွာ လဲ။ ဘာမွမရွိတဲ႔ နံရံျဖဴျဖဴကုိၾကည့္ၿပီး ဘာမွန္းမသိတဲ႔စာလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္ျပန္ရြတ္ေပါ႔။ ဒါပဲရွိတာေပါ႔။ ဒါပဲ ရွိတာေပါ႔။ ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔စကားထာဆိုမွေတာ႔ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးေပါ႔။

သစ္ဖူးစာစာ
ဆိုဆိုတာ
တာရီဦးစ
ရာရာပါ

သူ႔စိတ္ကို အရင္းအတိုင္းလွန္ခ်လိုက္ေတာ႔ မိုက္မဲႏံုခ်ာက်ဥ္းေျမာင္း။ အာေခါင္ထဲ အရက္ေလာင္းခ်လိုက္တဲ႔အခါ ကမၻာကိုထမ္းၿပီး ျပန္လာမယ္တဲ႔။ ေဟးးသူေကာင္းသားေလ။ အာေခါင္ထဲ ဘာအရည္မွေလာင္းမထည့္ဘဲ ျပန္လာခဲ႔။ ကမၻာကိုလည္း ထမ္းလာဖို႔မလိုဘူး။ မင္းကိုမင္းထမ္းလာရင္ ေတာ္ၿပီ။

သူျပန္လာမယ္တဲ႔။ ပ်င္းလို႔၀ွက္တဲ႔ စကားထာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔။
NO ပါ။ စကားထာအေျဖက အမွားႀကီး။
ေတာ္ၿပီေလ။ အေပ်ာ္ေပါ႔။

ကမၻာႀကီးေပၚမယ္ ျမင္ပင္ေလးတစ္ပင္ လႈပ္ယိမ္းသြားတာကအစ အေၾကာင္းမဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ

႐ိုး႐ိုးေလး

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔အတူ
အဲဒီေန႔ေလးတစ္ေန႔ဟာ
မင္းဆီကိုေရာက္႐ွိလာခဲ႔ေပါ႔ ..

စကားေလးတစ္ခြန္း အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ဟာ
လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစႏိုင္တယ္
စိတ္ေနသေဘာထားကို ႀကီးျမင့္ေစႏိုင္တယ္
အခက္အခဲေတြကို ကူညီေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္ၿပီး
၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြကိုလည္း
ႏွစ္သိမ္႔ေက်နပ္ေစႏိုင္တယ္ေလ..

ကိုယ္..သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ
မင္းလို မိန္းကေလးတစ္ဦး
ကိုယ္႔အနီးမွာ ႐ွိခဲ႔ဖူးလို႔ေပါ႔ ..

မင္းကို ကံေကာင္းျခင္းေတြ
ေကာင္းမြန္မႈေတြအားလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုေစခ်င္လိုက္တာ
သူတစ္ပါးအေပၚမွာထားတဲ႔
မင္းရဲ႕ အၾကင္နာေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ
မင္းဆီကိုလည္း အၿမဲျပန္လည္ေရာက္႐ွိၿပီး
ေႏြးေထြးလံုၿခံဳေစခ်င္လိုက္တာ ..

ႏွလံုးသားထဲကလာတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ဆႏၵနဲ႔
ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္
"ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ ပါေစ.."

ညိမ္းညိဳ

-ပို႔စကဒ္တစ္ခုက ႐ု႐ွကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ကို မွီးပါတယ္။ ေရးသူအမည္ မေတြ႔ရပါ။