ခြဲခ်င္ခြဲပေလ႔ေစ ငါတို႔ေနတာ ေတာင္ထိပ္မွာ

မီးခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီ
အခန္းဟာ ေမွာင္သြားၿပီ
ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳလိုက္ၿပီ
အေမ႔သားႏွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္သားႀကီး
မလိမ္မိုးမလိမ္မာနဲ႔ ငိုငိုေနရတာ ဘယ္သူမွမသိပါေစနဲ႔
အဲဒီလို ဘယ္ႏွစ္ညဆုေတာင္းရဦးမွာလဲခေရ။

ကဗ်ာေရးဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြဟာ အေတာ္ပဲမ်ားပါတယ္
ဒါေပမဲ႔ ဒီလိုေန႔ရက္ေတြကို မေပ်ာ္႐ႊင္ဘူးခေရ။

သဘာ၀ႀကီးက အလိုလိုက္ထားပါလ်က္
ေတာပန္းကေလးေတြေတာင္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သနပ္ခါးအေဖြးသား႐ွိပါလ်က္
ကဗ်ာေတြ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေရးေနရ
ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္ သိပ္သည္းရ
ပါးဟက္ထဲငမွ်ားခ်ိတ္(ငါးမွ်ားခ်ိတ္)အတြယ္ခံရတဲ႔ငါးလို ယက္ကန္႐ုန္းဖယ္ေနရ
ငွက္ေတြလိုစိုစြတ္မိုးေရကို အေတာင္ခါခ်လို႔လည္းမရ
ဒီလိုေန႔ရက္ေတြကို မေပ်ာ္႐ႊင္ပါဘူးခေရ။

အားကိုးရာေ႐ႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳေလၿပီ ဘာဘာညာညာ
ရာဇ၀င္ပံု၀တၳဳေတြထဲ မၾကာမၾကာေတြ႔ရ
ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳတာ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ
သစၥာေတာင္ႀကီးၿပိဳရင္သာ အားလံုးၿပိဳလဲကုန္တာပါ ခေရ...ရာ။

ခြဲခ်င္ခြဲပေလ႔ေစ ငါတို႔ေနတာ ေတာင္ထိပ္မွာတဲ႔
ရယ္စရာဒီအေသာေလးလည္း ေလထဲေမ်ာသြားၿပီ ခေရ...ေရ။

ေပခံုေပၚေရာက္ မီးအၿမိွဳက္ခံထားရတဲ႔သံ႐ိုင္းတံုးက
နာနာထုႏွက္ေပးမဲ႔တူအေပၚ လိုလားစြာက်ိဳးႏြံသလိုမ်ိဳး
ငါ က်ိဳးႏြံခဲ႔ခ်င္တာပါ
ရက္ေပါင္း ၈၄၀စာ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ ႏႈတ္ထြက္စကား
ခဏေလးနဲ႔ေပ်ာက္သြားေအာင္ နင္ဘယ္အတတ္နဲ႔ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္တာလဲဟာ။

ညိမ္းညိဳ

သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားတုန္းက ႐ြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မနက္တိုင္းေကာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
ခေရပြင့္ေတြကို သတိရတယ္။ ခေရပင္ႀကီးကို သတိရတယ္။
သာမာန္အားျဖင့္ ကဗ်ာေတြကို ေအာက္ေျခ႐ွင္းတမ္း မေရးျဖစ္ပါဘူး။
ရက္ေပါင္း၈၄၀စာ ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ ကိန္းဂဏာန္းတစ္ခုအတြက္
အမွန္တကယ္လည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ သတိရျဖစ္တဲ႔ ခေရပင္ႀကီးနဲ႔ ‘ကာ’ လိုက္ပါတယ္။ ဆင္ခ်င္တဲ႔အ၀တ္အစားေတြဆင္ထားၿပီး လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ႔ စာေျခာက္႐ုပ္ေတြကိုလည္း တဆက္တည္း လြမ္းဆြတ္မိပါေၾကာင္း။

ေသေပါ႔

စိတ္ညစ္လို႔ ျမစ္ကမ္းနံေဘး သြားထိုင္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ သပြတ္အူေမွ်ာလာတာနဲ႔ ႀကံဳရဆိုလားဘာလား။ နဲနဲ ျပန္ကိုးကားခ်င္တယ္။ ငါသြားထိုင္ေတာ႔ သပြတ္အူထဲ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ေထြး ၿငိပါလာေသးတယ္ဆိုရင္ ငါ ပလီရာက်မလား။ ငါ႔ေ႐ွ႕က စပိဘုတ္က ေတာ္ေတာ္ေႏွးတာပဲ။ သူ႔နာမည္ထဲပါေနတဲ႔ speed ဆိုတဲ႔စကားလံုးကိုမွ အားမနာ။ ေျမြကိုပျခဳပ္ထဲထည့္ထားသလို ျမစ္ကိုအနားသတ္ထားတာ ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္လဲ။ အပိုးက်ိဳးေနတဲ႔ေေျမြေတြက အပိုးက်ိဳးေနတဲ႔ျမစ္ထဲမွာေတာင္ ေရဆင္းမကူးရဲေတာ႔တာ ဒါေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ ျမစ္မွာ ကမ္းရွိတယ္။ လမ္းမွာ ႏႈတ္ခမ္းရွိတယ္။ ပန္းၿခံက အကာအရံနဲ႔။ ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ ႐ြာေတြက နယ္နိမိတ္ေတြနဲ႔။ ကမၻာႀကီးမွာေတာင္ အနားသတ္မ်ဥ္းေတြနဲ႔၊ စၾကာ၀ဠာကေတာ႔ သူ႔အေပၚကြမ္းတံေတြးေထြးလို႔ မရေသးတာတစ္ခုနဲ႔ပဲ လူတြင္က်ယ္ေပါ႔။ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေကာင့္မွာလည္း စည္းရွိမွာပဲ။ ေတြ႔တဲ႔တစ္ေန႔မွ အဲဒီစည္းေပၚတည့္တည့္ကို ကြမ္းတံေတြးေထြးၾကည့္ဦးမယ္။ စည္းေတြ မရွိရဘူးလား။ စည္းေတြမရွိရင္ စည္းေဖာက္သူေတြ ဘယ္ရွိေတာ႔မလဲ။ ငါ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ ေတြးတယ္။ ငါ႔ႏႈတ္ခမ္းငါကိုက္တာ တစ္ပါးသူပါးကို ႐ိုက္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ လူမိုက္ပါ။ သူ႕ဆင္ေျခနဲ႔ သူေနတယ္။ အိမ္ေျခယာေျခမဲ႔သလို ခံစားမႈမဲ႔ရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒါဆို ခံစားမႈေျခသလံုးအိမ္တိုင္ လုပ္ပစ္မယ္။ လာထား..၊ အျမစ္မတြယ္တဲ႔သစ္ပင္ ဘယ္မွာအျမစ္ကၽြတ္မလဲ။ နံျပားဖိုႀကီးလို တ႐ွိန္း႐ွိန္းပူေလာင္ခဲ႔ရတာကို ငါေၾကာက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေသေပါ႔လို႔ ေျပာမယ္။ ေသေပါ႔၊ ေျပာရတာအရသာေတြ႔တယ္။ ခံတြင္းလည္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ ေျပာလိုက္ပါ၊ ေသေပါ႔...လို႔။

ေသေပါ႔။ စၾကာ၀ဠာႀကီးေတာင္ေကြးေနမွပဲ၊ အာကာသႀကီးေတာင္ ေကြးေနမွပဲ။ အေကြးစၾကာ၀ဠာႀကီးထဲ အေကြးအာကာသႀကီးထဲ ငါလိုေကာင္တစ္ေကာင္ေကြးေနတာ ဘာဆန္းလဲ...ေသေပါ႔။ လက္ထိပ္မွာ လိပ္ျပာအေကာင္တစ္သိန္းေလာက္ေမြးၿပီး ကိုယ္႔စကားလံုးေတြနဲ႔ကိုယ္ အပင္းဆို႔ၿပီး ေသေပါ႔။ လြမ္းစရာလည္းမဟုတ္၊ စခန္းသာလည္းမဟုတ္။ ဆဲလို႔လည္းမရ တည္းလို႔လည္းမရ။ ဘ၀ဆိုတဲ႔အခြံကို ခဏေကာက္စြပ္လာတဲ႔ေမာင္၊ ခၽြတ္ထားခဲ႔တဲ႔အခါမွာသာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီးသားျဖစ္ဖို႔ မေမ႔ေလနဲ႔။ ေသေပါ႔...။

ညိမ္းညိဳ

ယံုၾကည္မႈေပ်ာက္ဆံုးတဲ႔အခါ

ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကုတင္ေလးေပၚ ေက်ာခင္းဖို႔ အေဆာင္ကိုျပန္မွျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္။ သင္ေနရတဲ႔စာေတြကို မေက်နပ္ဘူး။ လမ္းမွာေတြ႔ရတဲ႔လူေတြက လိုတာထက္ ပိုရီေနၾကတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုက ဘာျဖစ္လို႔ ပိုစတာကို အျမင့္ႀကီးမွာ ခ်ိတ္ထားရတာလဲ။ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ ဘာမွမသိရေတာ႔ဘူး။ ဘာမွမသိရေတာ႔ မေကာင္းဘူးလား၊ ေကာင္းတယ္။ ေက်နပ္လား၊ မေက်နပ္ဘူး။ နိမ္႔နိမ္႔ေလးခ်ိတ္ထားျပန္ရင္လည္း ေက်နပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနျပန္တယ္။ ကတၱရာေစးေအာက္က ေျမႀကီးေတြကို ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းတယ္။ ၾကားကေန ဖိနပ္ကလည္း ၀င္နင္းတယ္။ ေဘးမွာ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြက စပ္ၿဖဲၿဖဲအေရာင္ေတြနဲ႔ ေၾကာင္စီစီရပ္ေနၾကတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္လာၾကတာ။ ေတာအုပ္ထဲျဖတ္၀င္လိုက္ေတာ႔မွ ဒင္းတို႔ ေငါင္စင္းစင္းက်န္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေနခဲ႔ေပါ႔၊ က်န္ခဲ႔ေပါ႔။ ေလေျပကိုေၾကာက္တဲ႔ေကာင္ေတြ၊ ႐ြက္စိမ္းဖားဖားကိုလန္႔တဲ႔ေကာင္ေတြ။

လက္ေမာင္းကေၾကာက္ေဆးက ငယ္တုန္းကအတိုင္း ထထေအာ္ေနတုန္းပဲ။ မျဖစ္ဘူး၊ လက္ဖ်ံထဲ အေၾကာေဆးႏွစ္လံုးေလာက္ေတာ႔ ထိုးသြင္းရမယ္။ ေတာအုပ္ကလည္း အထဲေရာက္ေလ မစံြဘူးဆိုတာ ပိုသိရေလပဲ။ သစ္႐ြက္ေတြ ဒီေလာက္ေႂကြေနတာကိုက ေစာ္ကားျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ ကုန္းေကာက္လိုက္ေတာ႔ ရွားပါးဒုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္း လက္ထဲေရာက္လာတယ္။ ကံဆိုးၿပီ။ ပစ္စရာေခြးက တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ ရွိမေနဘူး။ ရွိေနရင္ေရာ၊ ပစ္မွာလား။ ေခြးတစ္ေကာင္ကိုဒုတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ ကလာပ္စည္းေလးတစ္ခု အမႈန္ေလးတစ္မႈန္ကေတာင္ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ရီစရာပါလား။ မသာ႐ွင္ကို ႏွစ္သိမ္႔သလိုေျပာလိုက္ရမွာလား။ ရီခ်င္ရင္ ရီလိုက္ေလ၊ ရီလိုက္...ရီလိုက္ ေအာင့္မထားနဲ႔...လို႔။ ရီခ်လိုက္တယ္။ ၂လစာေလာက္ႀကီးကို back date နဲ႔ ရီခ်လိုက္တယ္။ အတိုအစေတြစုထည့္ထားတဲ႔ စုဗူးကိုထုခြဲ႐ိုက္ခြဲလိုက္သလို ရီစရာအတိုအစေတြကို အန္ထုတ္လိုက္တယ္။ လူႀကီးေ႐ွ႕မွာ ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ႔ ႐ံုးအကူေကာင္ေလးက သူပိုင္အခန္းငယ္ထဲေရာက္မွ အတိုးနဲ႔ တခီြးခီြးရီခ်သလို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ရီခ်လိုက္တယ္။

အား!!! (ရင္ေခါင္းထဲမွာပဲ ဒီအသံက လိႈဏ္သံေပါက္ၿပီး ပဲ႔တင္ထပ္ေနတယ္။ အျပင္ကို တစ္စက္မွ ထြက္မလာဘူး)
အထူးအဆန္းတစ္ခုလိုပဲ အံ႔ၾသေနတယ္။ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ထိတ္လန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရီၾကည့္ဖို႔ ထပ္ခါထပ္ခါ ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲ။

တကယ္ေတာ႔ မထူးဆန္းလွပါဘူး။ လူဟာ ယံုၾကည္မႈေပ်ာက္ဆံုးတဲ႔အခါ ရီလို႔ေတာင္မရေတာ႔တဲ႔အေၾကာင္း သူမသိေသးလို႔ ျဖစ္မွာပါ။

၀ဋ္ေကာင္

၀ဋ္ေကာင္

မေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္း႐ွိခဲ႔လို႔
မေကာင္းတဲ႔အက်ိဳးရတယ္လို႔ မွတ္ပါတယ္
အသံတစ္ခုရဲ႕ စြဲလမ္းမႈမွာေတာင္
က်ေနာ္ ငရဲက်ေနၿပီအေမ။

အေမ႔လည္ပင္းခိုၿပီး တခါေလာက္ငိုခြင့္ရရခ်င္တယ္ဗ်ာ
အရမ္းပူေလာင္တယ္အေမရယ္
က်ေနာ္က ကန္ေရျပင္ပါ
ပင္လယ္ထဲက်တဲ႔မုန္တိုင္းမ်ိဳးမွ ဘာလို႔လာတိုက္ရတာလဲ။

လုပ္ရဲတာသတၱိမဟုတ္ဘူး ခံရဲတာသတၱိဆို
က်ေနာ္ဘယ္အထိခံရဦးမွာလဲ
အေက်ခံပါ႔မယ္အေမရယ္
မျမင္ရတဲ႔၀ဋ္ေႂကြးေတြအတြက္ေရာ ျပဳမွားမိတာေတြအတြက္ေရာ
က်ေနာ္ေက်ေအာင္ခံပါ႔မယ္
ျပဳသူအသစ္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး ျဖစ္သူအေဟာင္းပဲျဖစ္ပါေစေတာ႔
က်ေနာ္ ေက်ေအာင္ဆပ္ပါ႔မယ္
မီးေလာင္ေနတဲ႔ရင္ခြင္တစ္ခုက တခ်ိန္မွာ လူအမ်ားကိုေအးရိပ္ေပးႏိုင္ခ်င္ပါေသးတယ္
ေလာင္ေနတဲ႔မီးေတြကို မၿငိွမ္းလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ
က်ေနာ္ေက်ေအာင္ ဆပ္ပါ႔မယ္။

ညိမ္းညိဳ

ထပ္မံသိ႐ွိခဲ႔ရေသာ

ထပ္မံသိ႐ွိခဲ႔ရေသာ

႐ိႈးေက႔ထဲကအ႐ုပ္ကေလးဟာ
ကိုယ္႔လက္ထဲမေရာက္ေသးသေ႐ြ႕ ကိုယ္မပိုင္ေသးပါ
ကိုယ္႔လက္ထဲကအ႐ုပ္ေလးဟာ
ကိုယ္နဲ႔အတူအၿမဲ႐ွိမေနေသးသေ႐ြ႕ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသးပါ
ကိုယ္နဲ႔အတူအၿမဲရွိေနတဲ႔အ႐ုပ္ကေလးေတာင္မွ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသးပါ
တစ္ေန႔ သူ ထြက္ခြာသြားခ်င္သြားဦးမွာ
တစ္ဦးႏွလံုးသားမွာတစ္ဦး ထပ္တူၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕ႏိုင္မွသာ
တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလးနက္စြာပိုင္ဆိုင္ၾကေလတာ
ဘ၀အဆက္ဆက္တိုင္ ေပါင္းဖက္ခ်င္ၾက႐ွာ
ေသသည္ထိ မခြဲေတာ႔ပါ။

ညိမ္းညိဳ

လြမ္းတယ္

သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းေတြရယ္
စမ္းေခ်ာင္းေလးရယ္
က်ေနာ္႔အိပ္မက္တို႔
ယိမ္းထိုးဆိုက္ကပ္ေလ႔႐ွိရာ
အေမ႔ရဲ႕ ဆိပ္ကမ္းငယ္ေလးရယ္၊

စြန္တန္ ပူပူရယ္
င႐ုတ္သီးစပ္စပ္ ပဲပုပ္ေထာင္းနဲ႔
ေတာ၀က္သားေျခာက္ရယ္
ေတာပန္းေလးေတြနဲ႔အၿပိဳင္
လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ
ဖူးပြင့္ေနတတ္တဲ႔ ရြာကေလးရယ္
ရြာအ၀င္ေတာင္ကမူေအာက္က
၀ါးဒေလွ်ာက္ ေရခ်ဳိးဆိပ္ေလးရယ္
ေတာရဲ႕ ဂီတကိုဖန္ဆင္းတတ္တဲ႔
ကၽြဲခေလာက္သံ သာသာရယ္
ဧည့္စိမ္းလူစိမ္းေတြကို
ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလို ေႏြးေထြးသြားေစတဲ႔
ေခါင္ရည္ခ်ဳိျမရယ္
ေဆာင္းတြင္း မီးလင္းဖိုနံေဘး
ေခါပုတ္ကင္ ေႏြးေႏြးရယ္
အရြယ္ေရာက္စ က်မ္းစာသင္ေက်ာင္းေလးနဲ႔
ႀကီးေကာင္၀င္စ မူလတန္းေက်ာင္းပ်ဳိေလးရယ္
ေတာင္ေပၚျမဴႏွင္းၾကား
စကားေတြ တြတ္ထိုးေနတတ္တဲ႔
သီးႏွံစိုက္ခင္း အဆင့္ဆင့္ရယ္
ေျမေစးနီနီ အိမ္ကေလးေတြၾကား
ၮရင္ေကာက္ပင္ ၿပိဳးေျပာက္မယ္
ငွက္ကေလးေတြ အစာေကာက္ေနပံုရယ္၊

ဟိုး အေ၀းတစ္ေနရာဆီက
ေတာင္ယာတဲကေလး
မီးခိုးနံ႔တသင္းသင္း
ေလေျပ တစ္ညင္းညင္း၊

အေမက
ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခက္ေတြၾကား
လွ်ဳိေျမာင္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းေတြၾကား
မီးေလာင္ျပင္ သစ္ငုတ္သစ္ဆံုေတြၾကား
စပါးေစ႔ေလးေတြကို ဆူးထိုးစိုက္ပ်ဳိးေနမွာ၊

အေမ႔သား သေဘၤာေလးက
အၿမဲတေစ ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ႔ရာ။

ညိမ္းညိဳ

- တစ္ခါတင္ဖူးပါတယ္။ လြမ္းလို႔ ျပန္တင္ပါတယ္။

ပိုးဖလံ

ပိုးဖလံ

ဘယ္လို၀ဋ္ေႂကြးလဲ
ငါျမင္ခ်င္တဲ႔ အလင္းက
ငါ႔ကို ေလာင္ကၽြမ္းသြားတာ။

+++

Моль

какое зло следствие!
меня сгорал свет,
который я хочу видеть.

ညိမ္းညိဳ

အိမ္

အိမ္

ညမွာ
ဘာမွမ႐ွိတဲ႔ ေကာင္းကင္ထဲ
ၾကယ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္ခ်င္တယ္။

အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ႔ရင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ငါ႔ၿမိဳ႕ေလးကို
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ငါ႔အိမ္ေလးကို
ေဖြ႐ွာရင္း
အလြမ္းေတြ ထိမ္းမရတဲ႔အခါ
တိတ္တဆိတ္ ေႂကြဆင္းလာခ်င္တယ္။

မိုးခင္ခင္(မဟာ၀ိဇၹာ)
The Light မဂၢဇင္း(လ၊ ခုႏွစ္ မမွတ္မိပါ)

***

Дом

Я хочу быть звёздой
В пустом небе
Ночью.

Именно тогда
Я ищу
Мой спящий город и
Мой сон домой,
Я хочу падать тихо
Всякий раз, когда я не могу управлять.

Trs:YZA