တရိပ္ရိပ္ ေျပးတက္လာၾက၊ ယဥ္ေက်းေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ...

စိမ္းေရႊပုပ္အဲ႔ လူသြားလမ္းကေလး...။ ေလစၾကာပင္ေတြ တ၀ွီး၀ီွး တိုးေ၀ွ႔ေန၊ အထီးက်န္ျငင္းပယ္ခံရျခင္း သစ္သီးမ်ား ေယာင္ကိုင္းျပည္တည္ ပုပ္ပြ။ မခြဲမစိတ္ သြားနဲ႔ဖိကိုက္ထားရသလို စိတ္မွာ အရာထင္ခဲ႔၊ က်ေနာ္ က်မတို႔ ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိး တမိုးခ်ဳပ္ခဲ႔ျပန္ရာ။ တေန၀င္ျခင္းအမႈန္အမႊားမ်ား ေရြ႕ ၿပီးရင္း...ေရြ႕။ သက္ဆိုင္သူမ်ား၊ မသက္ဆိုင္သူမ်ား သံတုံးသံခဲေတြလို မာခဲေအးဆတ္။ ေဆာင္းရဲ႕ ပတ္ၾကားအက္ႀကီးေတြၾကား စိမ္႔ေအးမႈက တစ္စက္စက္ယိုက်ျပန္ေသး။ လူသူေလးပါး ကင္းေ၀းရာ၊ လူလိုသူလို မေနျဖစ္ၾကရာ၊ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး အိပ္မက္မ်ားလဲ ထြင္းထုရာ။ စကားေတြ၊ တရားေတြ မၾကာမၾကာလြတ္က်/လႊတ္ခ်၊ စကားေတြ၊ တရားေတြ မၾကာမၾကာ ျပန္ေကာက္/ျပန္ဆယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေအာ္ေခၚ။ မႏိုင္၀န္ေတြကိုထမ္းထမ္းၿပီးေတာ႔ မႏိုင္ႏိုင္ရာမဲ။ က်န္ခဲ႔ရ...၊ က်ေပ်ာက္ခဲ႔ရ... ေၾကကြဲထိ႐ွစြာ...။ အရိပ္ေတြကေတာ႔ ဟိတ္ဟန္ေကာင္းစြာ။ အေတာင္တစ္ဖက္က်ဳိးေနတဲ႔ ပ်ံလႊားငွက္ကေလးကို အားက်ခ်စ္ခင္မိပါရဲ႕။ စိတ္ကို ဆူးစူးမခံခဲ႔ပံု။ ဘိုးဘြားပိုင္ ယာေျမကေလးကို တူးဆြၾကည့္ေတာ႔ အိမ္အျပန္ညေနခင္းေတြက တြန္႔ေခါက္မႈန္၀ါးဆဲေလ။ ခပ္ေဆြးေဆြး ခ်ဳပ္႐ိုးေတြထဲ နလန္မထူႏိုင္ေန႔စြဲမ်ား ရင့္သီးကြဲအက္၊ အာသီသပ၀ါႏြမ္းေလး... ညိဳမြဲေဆြးရီ။ ေနသည္ အေ႐ွ႕အရပ္မွ ထြက္ၿမဲ...။ သူတို႔ တရိပ္ရိပ္ ေျပးတက္လာၾကၿပီ။ ယဥ္ေက်းေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ...။

ညိမ္းညိဳ