15 October 2009

ရင္ကြဲနာ

ရင္ကြဲနာ

(၁)

သကၠရာဇ္တို႔ ေတာင္ခါးပန္းမွာ
ငါတို႔ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ထြင္းျခစ္
သစၥာရနံ႔တို႔ ပ်ံ႕ေ၀တည္ေနပါေစ၊

တံ႔တံ႔တာ႐ွည္ ေန၊ ေရ၊ ေလ၊ မီး
ဓာတ္အသီးသီး မၿငီးေဖာက္ျပန္
ထက္ေအာက္လွန္ဦး
ခ်စ္ထံုးသြယ္ယွက္ မင္းလက္ကေလး
ေျဖးေျဖးသက္သက္ ငါ႔ကိုဆက္ပါ
‘သကၠရာဇ္တို႔ ေတာင္ခါးပန္းမွာ
ငါတို႔ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ထြင္းျခစ္
သစၥာရနံ႔တို႔ ပ်ံ႕ေ၀တည္ေနပါေစ'

(၂)
မိန္းကေလးေရ
အရိႏၵမာလွံကို ကိုင္ထားတဲ႔
က်န္စစ္သားဟာ
မင္းလက္ကိုကိုင္ထားတဲ႔ ငါေလာက္
သတၱိမ႐ွိပါဘူးကြာ။

ပန္းႏုမ်က္ႏွာကေလးကို ေငး
အမည္မသိေတးတစ္စကို ၿမိဳ
ငါ႔အတြက္
ေလာကဓံဟာ ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေပါ႔
တစ္ရံေရာအခါေတြကို လြမ္းတယ္။

ကဆုန္စိုင္းခ်င္ေနတဲ႔ျမင္းတစ္ေကာင္လို
ဇက္ႀကိဳးကို မင္းလက္ထဲ သာသာဖြဖြ အပ္ပါရဲ႕
ငါ႔ကို
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာၾကာပြတ္နဲ႔ လႊဲလႊဲ႐ိုက္ပါ
ငါ႔ကို
သံေယာဇဥ္ၾကာပြတ္နဲ႔ လႊဲလႊဲ႐ိုက္ပါ
ငါ႔ေက်ာျပင္ကို
မင္းလက္ကေလးနဲ႔ လႊဲလႊဲ႐ိုက္ပါ
ခြာတစ္ခ်က္ မရွပ္ပါဘူး
ငါ အားကုန္ေျပးပါ႔မယ္
မင္းက
တူႏွစ္ကိုယ္ပန္းတိုင္ေလးကိုသာ
ၾကည့္ထားေပးပါ။

(၃)

စိတ္ညစ္ရင္ ေ႐ွာင္ဖယ္
အဆင္မေျပရင္ ကြယ္၀ွက္
တစ္ျခမ္းထဲရက္စက္ခံတဲ႔ ပံုျပင္
ငါ ရင္မခုန္ခ်င္ဘူး

မင္းရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေ႐ွ႕မွာ
အႏၱရာယ္စီးမိုး က်ားဆိုးနဲ႔သတ္ရသတ္ရ
ေယာက်္ားေလးဗီဇကို ငါ ႏိႈးခ်င္တယ္

အဲဒီလို
တစ္ေယာက္ယံုၾကည္မႈကို
တစ္ေယာက္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ထပ္
ငါတို႔ ခ်စ္ျခင္းကို
အျမတ္ဆံုး လႊင့္ထူခ်င္တယ္။

တစ္ေယာက္ရဲ႕ အားအင္နဲ႔
တစ္ေယာက္ကို ျပည့္ၿဖိဳး
ငါတို႔ဘ၀ေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္တယ္။

စိတ္ညစ္တယ္ဆိုၿပီး ေရွာင္မဖယ္ပါနဲ႔
တစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေရွာင္မဖယ္ပါနဲ႔
မင္းကိုမွ မကာကြယ္ႏိုင္ရင္
ငါ႔ထြက္သက္၀င္သက္ကို သယ္မလာဘူး မိန္းကေလးေရ။

(၄)

ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္
ဆက္ပါရေစ
စကားေလးတစ္ခြန္း
ဆိုပါရေစ
ကမၻာကို တြန္းေ႐ြ႔မဲ႔အားေတြ
အဲသည္ကေန ငါရမွာမို႔ပါ။

မင္းနဲ႔ေတြ႔ရင္
လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္ေတြက
ေကာင္းကင္ကို ထက္ျခမ္းပိုင္းျပမလိုနဲ႔
ခဏခ်င္းၿပိဳကြဲသြားၾကသလိုမ်ိဳး
ငါ ဘာေၾကာင့္နႈတ္ဆြံ႔ရပါသလဲ၊

မင္းေကာင္းကင္မ်က္ႏွာၾကက္မွာ
ငါက လင္းအားနည္းလွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္
ဒါေပမဲ႔
ငါေပ်ာ္တယ္ မိန္းကေလးေရ
ငါက ငါ႔တစ္ကိုယ္လံုး ထြန္းပြင့္တုန္ခါတဲ႔အလင္းမ်ိဳးနဲ႔
မင္းကို ထမ္းပိုးခ်င္တဲ႔ေကာင္ေပပဲ။

အရိပ္လိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ အေမွာင္လိုႀကီးစိုး
အဲဒီဘ၀မ်ိဳးကို ငါလည္းမုန္းတတ္ပါတယ္ကြာ

ခြန္အားမဲ႔႐ိုက်ိဳး
လက္ျဖန္႔မိုးေပးခ်င္တာပါ
ဖြဲဖြဲကေလးပဲ စြတ္စိုစြတ္စို
သည္းသည္းထန္ထန္ပဲ စြတ္စိုစြတ္စို
အဲဒီစြတ္စိုမႈကို
ငါက ေခ်ခၽြတ္ခ်င္တာပါ။

(၅)

မဆံုးႏိုင္တဲ႔ အလွ်ံတညီးညီးနဲ႔ ကမၻာဦးမီးဟာ
ငါ႔အေပၚကိုစီးမိုး
သတိရျခင္းမီးခိုးလံုးေတြသာ
ထစ္ခ်ဳန္းအုံ႔ပ်ေစလို႔ေပါ႔။

စုန္းမီးလိုေတာက္စားတတ္တဲ႔
ညကေ၀ေရ
ငါ႔ရင္ကြဲနာကို ဖက္နဲ႔ထုပ္
ေဟာ..ဟိုက တိမ္သားညိဳညိဳေတြဖံုးအုပ္လို႔
တိတ္တဆိတ္ျမဳပ္ႏွံေပးပါ။

‘ခ်စ္..တယ္’ ဆိုတဲ႔စကားႏွစ္လံုးဟာ
စနစ္တံျဖဳတ္ထားတဲ႔
ဗံုးတစ္လံုးလို အႏၱရာယ္ႀကီးမား
မ်က္ရည္တံခါးကို ၿဖိဳတတ္ပါသလား။

မငိုဘူး...မငိုဘူး
ငါမငိုပါဘူး
ဆိုျမည္႐ုန္းဟစ္ အသံေတြအစ္ရင္းက
မ်က္ရည္ေတြ တစစ္စစ္က်ခဲ႔ရ
ညေတြ...ညေတြ ေမွာင္လြန္းခဲ႔ပါတယ္။

(၆)

ျမႏုလင္းခ်ိဳ လေရာင္ပ်ိဳေရ
ငါ႔ကို ၿငိမ္းမႈတ္
သိမ္းထုတ္လိုက္ပါကြယ္

ျပာ၀င္းမႈန္လဲ႔ သြဲ႔သြဲ႔ေလညင္းေရ
ငါ႔ကိုေက်ာခင္း
နင္းပစ္လိုက္ပါကြယ္

ရင္ဘတ္ေဟာက္ပက္
အနာမဲ႔ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္နဲ႔
အသက္႐ွဴျခင္းကို ငါမုန္းတယ္။

(၇)

မေပ်ာ္ေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ လူတစ္ေယာက္မွာ
ေပ်ာ္စရာ ဘာမ်ားက်န္ပါေသးသလဲကြယ္

မီးဇာကုန္ဆီခမ္းနဲ႔
စံုလံုးကန္းေနတဲ႔ညေရ
မူးမူးနဲ႔အိပ္ေနတဲ႔ ငါ႔ကို
လေရာင္တစ္ဆင္စာေလာက္ ေရာင္းပါ
လေရာင္တစ္ဆင္စာေလာက္ ေရာင္းပါ
လ ေရာင္ တစ္ ဆင္ စာ ေလာက္ ေရာင္း ပါ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေမွာင္လြန္းလို႔ပါကြာ။

ညိမ္းညိဳ

13 October 2009

ေမႊး

ကြဲ

လမ္းခြဲတယ္ဆိုတာ
ထစ္အျပတ္႐ွ နတ္ဆိုးေတြလက္မိႈင္ခ်ယူရေအာင္
တၿမိၿမိျမတယ္၊

ေကာင္မေလးေရ
ငါ႔ကို ေလွာင္ပါ
ႏွလံုးေသြးအျပာနဲ႔ ေရးမႈတ္
သံေယာဇဥ္တစ္ဆုပ္ကိုပဲ
႐ိုက်ိဳးမိုးခ်ဳပ္ခဲ႔သူမို႔။

ဒုတိယလူ

ဓါးအိမ္ထဲက ဓားတစ္လက္လို
ၿငိမ္သက္စြာ ၀ပ္စင္း
ငါတို႔ေကြကြင္းျခင္းကို ဖန္ဆင္းခဲ႔တယ္။

ေႂကြ

ဖြဖြကေလး
ေတာက္ထုတ္လိုက္တာပါတဲ႔
ႀကိဳးတန္းေပၚက လူတစ္ေယာက္ကို...၊

တစ္ေတာလံုး ေတာ္လည္းခဲ႔တယ္
(ဆက္တင္က...)
ပန္းကေလးေမးဖ်ား ပိတုန္းနားဟန္၊

အခ်ိန္အခါမဟုတ္မိုးက
႐ႊံ႕ လိုႏြံလို ညစ္ေထးေစရဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စံပယ္ျဖဴပြင့္ေလး
ေလာကဓံကိုယ္ေလးလက္၀န္ ရခဲ႔တယ္။

ေတး

ပိုးခ်ည္းပါပဲ
႐ွင္ဘုရင့္ပုဆိုးဆိုတာကေတာ႔၊

မုတ္သံုေရ
လြမ္းရတာ
ဘယ္ႏွစ္ရာသီတိုင္ၿပီလဲ
မင္းေျခဖ်ားေတြနဲ႔ ပင့္ခတ္ကန္ေက်ာက္ၿပီး
(ငါ႔ကို..) ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေအာင္ ႐ြာခ်လိုက္ပါေတာ႔။

ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းကိုက္
အသံမထြက္ေအာင္႐ိႈက္ေနသူမွာ
ေတးတစ္ပိုဒ္ မီးၿမိဳက္ေနပါလိမ္႔မယ္။

အညမည


အလြမ္းသင့္ေႏြ
စမ္းေရခမ္းေျခာက္၊

မကမ္းႏွင့္ေမ
ပန္းေလွလမ္းေပ်ာက္။

ေဆြး

ေငးခဲ႔မိတယ္
ၾကယ္ေတြအေငြ႔ပ်ံသြားတဲ႔အထိ
တစ္စိမ္႔စိမ္႔ကၽြံ၀င္ေနတဲ႔
တြင္းနက္ႀကီးအ၀မွာ ရပ္ရင္း၊

သြားတက္ကေလးေရ
တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ ငိုပါရေစ၊

ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ ေဆာင္းညအို
ငါ႔ကို မီးဖိုပါေစေတာ႔။

ေစ႔စပ္ပြဲ

အသိမေပးရက္တဲ႔
လျခမ္း၀ါေရ
ၾကယ္ေတြနဲ႔အတူေငးခဲ႔သူမို႔
ခပ္ေရးေရးေတာ႔ ကိုယ္ျမင္တယ္။

တယ္လီဖုန္း

လူတစ္ေယာက္အနားမွာ ရွိတဲ႔အခါ
လူတစ္ေယာက္ကို စကားျပန္ဖို႔ခက္ေနရွာ
တယ္လီဖုန္းေလး အားနာစရာ။

ေမႊး

ေ႐ႊလင္ပန္းနဲ႔ အခ်င္းမေဆး
ေရႊေျခခ်င္းနဲ႔ အလွမ္းေ၀း
သူ႔စိတ္ကေလးသူ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေနပံုကိုက
(ကိုယ္႔စိတ္ထဲ...)
လမင္းကို ပန္းပန္ေပးမိ။

ညိမ္းညိဳ

11 October 2009

ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္(မိတ္ဆက္)











ပု(႐ွ)ကင္
အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္ခ်္ ပု(႐ွ)ကင္(၁၇၉၉-၁၈၃ရ)ဟာ ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားလွတဲ႔ ကဗ်ာဆရာႀကီးပါ။ ေခတ္သစ္႐ု႐ွစာေပကို ဦးေဆာင္ တီထြင္ခဲ႔တဲ႔ စာေရးဆရာႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပု(႐ွ)ကင္ကို ေမာ္စကိုမွာ ဖြားျမင္ပါတယ္။ ၁၄ႏွစ္သား အရြယ္မွာပဲ သူ႔ကဗ်ာကို ပထမဆံုးပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ႏိုင္သူ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေၾကးနီျမင္းသည္ေတာ္ (The Bronze Horseman) ကဗ်ာနဲ႔ ေက်ာက္တံုးဧည့္သည္ (The Stone Guest) ဒရမ္မာျပဇာတ္တို႔ဟာ ဂႏၱ၀င္လက္ရာမ်ားအျဖစ္နဲ႔ ကမၻာ႔စာေပသမိုင္းမွာ ထင္႐ွားပါတယ္။ ပု(႐ွ)ကင္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ဘိုင္ရြန္(၁၇၈၈-၁၈၂၄)ရဲ႕ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကေလ႔ ႐ွိတယ္။ သူ႔ကို ႐ု႐ွရဲ႕ ဘိုင္ရြန္လို႔လည္း ေခၚၾကပါေသးတယ္။ ႐ု႐ွနယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္ၿပီး ကမၻာမွာ ထင္႐ွားခဲ႔တဲ႔ ႐ု႐ွစာေရးဆရာေတြထဲမွာေတာ႔ ပြတ္႐ွကင္ဟာ အဦးဆံုးပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္တဲ႔ "ေသနတ္သံ" ၊ "စပိတ္ကြင္း" စတဲ႔ ၀တၳဳတိုမ်ားဟာ ကဗ်ာဆရာႀကီး ပု(႐ွ)ကင္ရဲ႕ လက္ရာေတြပါပဲ။ ဒါ႔အျပင္ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ႔ ၿဗဲ(လ)ကင္ေျပာေသာ ပံု၀တၳဳမ်ားအတြဲကို ဆရာႀကီးေမာင္ထင္က ဘာသာျပန္ဆိုခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ ၀တၳဳတခ်ိဳ႕မွာလည္း ပြတ္(႐ွ)ကင္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဖြင့္ဆိုခံစားျပတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္




ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္(၁၈၃၃)ကေတာ႔ ပြတ္(႐ွ)ကင္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးေတြထဲက အေကာင္းဆံုး လက္ရာတစ္ခုပါပဲ။ ၁၉ရာစု ႐ု႐ွ၀တၳဳ႐ွည္ႀကီးေတြရဲ႕ ကနဦးအစလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳႀကီးထြက္ေတာ႔ "ကာရာမာေဇာ ညီအစ္ကိုမ်ား" ကိုေရးတဲ႔ စာေရးဆရာႀကီး ေဒါ႔စတာယက္စကီးမွ ၁၂ႏွစ္သား၊ "စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" ရဲ႕ဖခင္ လီယိုေတာ္လ္စတိြဳင္းမွ ၅ႏွစ္သား အရြယ္သာ႐ွိေသးတာေပါ႔။ ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္ထဲက ဇာတ္လိုက္မ "တာတီယားနား"ဟာ ထင္႐ွားတဲ႔ ႐ု႐ွဇာတ္လိုက္မင္းသမီးေတြေနရာမွာ အခုတိုင္ေအာင္ နံပါတ္တစ္ေနရာမွာ ႐ွိေနဆဲလို႔ ဆိုပါတယ္။

ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္ဟာ စကားေျပ ၀တၳဳသက္သက္သာ မဟုတ္၊ ကဗ်ာ႐ွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ဆိုရင္လည္း မွန္ပါတယ္။ မဟာကဗ်ာ႐ွည္၊ ကဗ်ာ၀တၳဳႀကီး အျဖစ္နဲ႔လည္း သမိုင္းတြင္ခဲ႔လို႔ပါပဲ။ ဒီ၀တၳဳကိုေရးဖို႔ ပု(႐ွ)ကင္က ၁၄ေၾကာင္းတစ္ပိုဒ္ေရးနည္း (14-Line Stanza) ကိုတီထြင္ခဲ႔တယ္။ ႐ု႐ွစာေရးဆရာႀကီး တူရေဂညက္(၁၈၁၈-၁၈၈၃)က ဒီ၀တၳဳထဲက စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းအတြက္ သူ႔လက္သန္း ႏွစ္ဖက္စလံုးကိုေတာင္ ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။

ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္ဟာ Eugene Onegin ကိုနီးစပ္ေအာင္ ျမန္မာသံလွယ္ထားတာလို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ႐ု႐ွအေခၚနဲ႔ အေတာ္နီးစပ္ေအာင္ ေရးရရင္ (Евгений Онегин) ယက္ဖဂဲညီးရ္ ၾသညဲဂင္လို႔ သံုးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြေနာက္ပိုင္းမွာ ကဗ်ာတၳဳေတြ မ႐ွိသေလာက္ က်ဲပါးလာခဲ႔ပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အေရြ႕ေျပာင္းလဲမႈလား၊ အႏုပညာပစၥည္းပါး႐ွားမႈလား ဆိုတာကေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခုပါပဲ။

ထုတ္ေ၀ပံု

၀တၳဳမွာ ပင္မအခန္းႀကီး ႐ွစ္ခန္းရယ္၊ အခန္း၉လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ႔ "ယူဂ်င္းရဲ႕ ခရီးစဥ္"နဲ႔ အခန္း၁၀လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ႔ "ေနာက္ဆက္တြဲ" တစ္ပိုင္းတစ္စတို႔ရယ္ ပါ၀င္ပါတယ္။ အေစာပိုင္းမွာ အားလံုးကို တစ္ေပါင္းတစ္စည္းထဲ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရးၿပီးသမွ်ကို အခန္းလိုက္ တစ္ပိုင္းခ်င္းစီ ထုတ္ခဲ႔သေဘာမ်ဳိးပါ။ ပထမသံုးခန္းေရးအၿပီး ၁၈၂၅မွာ ပထမဆံုးအခန္းကို ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမွာစာမွာ ပု(႐ွ)ကင္က ေနာက္ဆက္တြဲမ႐ွိလို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္အုပ္နဲ႔တစ္အုပ္ အေတာ္ႀကီးျခားၿပီးမွ ထုတ္ခဲ႔ပါတယ္။ ၁၈၃၃ မွာေတာ႔ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းထဲ ထုတ္ေ၀လိုက္ပါတယ္။ အခန္းႀကီး တစ္ခန္းဆီမွာပါတဲ႔ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြကိုလည္း တဆက္ထဲ ေရးခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပိုဒ္ခ်င္း စိတ္ကူးဉာဏ္၀င္စားတဲ႔ အတိုင္းေရးသြားပါတယ္။ အဲဒီလို ေရးၿပီးသြားတဲ႔ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြကိုမွ စီစဥ္က်ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္၊ အထပ္ထပ္ မြမ္းမံျခယ္မႈန္း ႐ုပ္လံုးေပၚေစခဲ႔ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းေတြက ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ခံအခင္းအက်င္းနဲ႔ ဇာတ္သိမ္း

ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနမွာ အမႈထမ္းေနတဲ႔ ပု(႐ွ)ကင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ တိုးတက္တဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြေၾကာင့္ ေ၀းလံတဲ႔ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို အပို႔ခံခဲ႔ရတယ္။ ခ႐ိုင္းမီးယား ကၽြန္းဆြယ္ဟာ ဇာတ္လမ္းေပါက္ဖြားရာ ေဒသေပါ႔။ ပု(႐ွ)ကင္က သူရဲ႕ ၂၁ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔အၿပီး ၁၈၂၀မွာ အဲဒီကၽြန္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ပု(႐ွ)ကင္ဟာ နယ္ႏွင္ဒဏ္ခံေနရစဥ္ ၁၈၂၃ မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္ကို စေရးပါတယ္။ ေနာက္ ၈ႏွစ္အၾကာမွာ အဲဒီကၽြန္းကို သူထပ္ေရာက္ျပန္တယ္။ ၁၈၃၀ စက္တင္ဘာမွာ ေနာက္ဆံုးအခန္းကို အၿပီးသတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ တာတီးယားနားဆီေပးတဲ႔ ေအာ္ညီဂင္ရဲ႕ စာကိုေတာ႔ ေနာင္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ေရးခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အခန္း၁၀ရဲ႕ အပိုင္းအစေတြကို သူကြယ္လြန္းၿပီးမွ ေတြ႔ၾကရတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆက္တြဲအခန္း၁၀ ကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ဇာတ္သိမ္းမယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ မမွန္းဆႏိုင္ၾကဘူးေပါ႔။ ေနာက္ခံသမိုင္းက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒအတြက္ နီကိုလပ္ဘုရင္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး ကြန္စတင္တိုင္ကို နန္းတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ ဒီဇင္ဘာပုန္ကန္မႈႀကီး ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္။ အဲဒီပုန္ကန္မႈႀကီးကို ပါ၀င္ေခါင္းေဆာင္ၾကတာက တိုးတက္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔၀င္ စစ္အရာ႐ွိႀကီးေတြျဖစ္ေနတာမို႔…။

ေအာ္ညီဂင္ကို အဲဒီပုန္ကန္မႈႀကီးမွာ ပါ၀င္ေစၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္ေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တာတီးယားနားရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ျပစ္ဒဏ္က်ခံေစၿပီး ေအာ္ညီဂင္အတြက္ လမ္းဖြင့္ေပးေလမလားဆိုတာကေတာ႔ ပု(႐ွ)ကင္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ပု(႐ွ)ကင္ထားခဲ႔တဲ႔ အဆံုးမသတ္ေသာ ေတြးေတာစရာမ်ားလို႔ ဆိုရမွာပါ။

ယူဂ်င္းေအာ္ညီဂင္ကို ႐ု႐ွဂီတပညာ႐ွင္ႀကီး ခ်ဳိင္ေကာ႔စကီးက ေအာ္ပရာ တင္ဆက္ကျပတဲ႔အခါမွာလည္း အထူး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလွပါတယ္။ပု(႐ွ)ကင္ရဲ႕ ကာရန္ေတြက သူ႔အလိုလို ေတးဆိုေနၾကတာပဲလို႔ ခ်ဳိင္ေကာ႔စကီးက ေျပာပါတယ္။










အထင္ကရ ကဗ်ာဆရာႀကီးဟာ အသက္ ၃၇ႏွစ္၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ေသ႐ွာတယ္။ သူ႔၀တၳဳေတြမွာ ေရးတတ္ေလ႔႐ွိသလို ေဒြး(The Duel)ေခၚ တစ္ဦးခ်င္စိန္ေခၚပြဲမွာ ေသနတ္က်ည္ဆံ ထိမွန္ၿပီး ေသဆံုး႐ွာတယ္။ ပု(႐ွ)ကင္ရဲ႕ေနအိမ္ဟာ အင္မတန္ ခမ္းနားလွတယ္။ သူရဲ႕ေနအိမ္ကို ျပတိုက္ဖြင့္လွစ္ပီး ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ထားတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ျခင္းဟာ မဂၤလာတစ္ပါးလို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္မွာ ပါပါတယ္။ ထို႔နည္းတူ ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူကို ဂုဏ္ျပဳျခင္း၊ ေနရာေပးထိုက္သူကို ေနရာေပးျခင္းဟာလည္း မဂၤလာမည္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။




ျပတိုက္ျပဳလုပ္ထားရာ ေနအိမ္
စာကိုး။ ။ ကမၻာေက်ာ္စာအုပ္တစ္ရာ၊ ႏြယ္သစ္၊ ၁၉၇၅။
ကမၻာ႔စာေပအေၾကာင္း တေစ႔တေစာင္း၊ နတ္ႏြယ္။
En.wikipedia.org/wiki/Eugene-Onegin#Arndt-and-Nabokov

ညိမ္းညိဳ