ေႏြဦး၀င္ေလၿပီ။ တေဆာင္းတြင္းလံုး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖစ္ခဲ႔ရေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ေႏြဦး၀င္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ျပဳပါေတာ႔သည္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြ တအုပ္တမႀကီး တိုးထြက္လာၾကသည္။ သည္းထန္ေသာႏွင္းတို႔၏ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ခဲ႔သမွ် ေႏြဦး၏ေဖးကူမႈျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းလာၾကသည္။ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ စြတ္စိုကသီခဲ႔ေသာ လမ္းတို႔သည္ ေသြ႕ေျခာက္သာယာလ်က္ ႐ွိေနပါသည္။ ေႏြဦးသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ကင္းဘတ္စေပၚတင္ကာ စုတ္တံႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အစိမ္းေရာင္ေဆးသားမ်ားကို တရစပ္ ဆြဲခ်လိုက္သကဲ႔သို႔ ႐ွိပါသည္။ ျမင္ျမင္ရသမွ် သစ္လြင္စိမ္းစိုေနသည္။ စိမ္းျမလတ္ဆတ္ေသာ၊ သာယာၾကည္လင္ေသာ၊ သန္႔စင္လြတ္လပ္ေသာ အျခင္းအရာတို႔ျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္လ်က္႐ွိေသာ ေႏြဦးသည္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ အထူးေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေသာ ရတုရာသီလည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။
ေႏြဦးသည္ သဘာ၀၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားကို တပါတည္း ေဆာင္ယူလာတတ္သည္။ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းတို႔က စိမ္းစိုၾကည္လင္စြာ၊ ျမင္ကြင္း၀ယ္ ႐ွင္းသန္႔လ်က္႐ွိသည္။ မပူမေႏြး သာသာညင္းညင္း တိုက္ခတ္လ်က္႐ွိေသာ ေႏြဦးေလေျပသည္ ႐ွိန္းျမလတ္ဆတ္လွ၏။ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ဓာတ္တိုင္မ်ား၊ လူသြားလမ္း အကာအရံမ်ား၊ အခ်က္ျပမီးတိုင္မ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ား၊ အမိႈက္ပံုးမ်ား၊ လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္ကေလးမ်ား၊ ေရေႏြးေငြ႔ေပးေသာ ပိုက္လိုင္းႀကီးမ်ား၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦမ်ားစေသာ ႐ွိ႐ွိသမွ် အစုစုတို႔သည္ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို ခြာခ်၍ အ၀တ္သစ္လဲလိုက္သကဲ႔သို႔ စင္ၾကယ္သန္႔႐ွင္းေနပါသည္။ သဘာ၀၏မြမ္းမံမႈျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ရေသးကား လူတို႔သည္ ထပ္မံျပဳျပင္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ေႏြဦးသည္ ဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိ၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ အတိသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။
ေႏြဦး၏လွည္းက်င္းမႈျဖင့္ သန္႔စင္ၿပီးျဖစ္ေသာ ဓာတ္တိုင္တို႔တြင္ လူသား၏လုပ္အားျဖင့္ လွပေသာ ပန္းျခင္းမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ၾကၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္မ်ားတြင္ ညစ္ေထးေထး ႐ွိေနတတ္ေသာ အမိႈက္ပံုးမ်ားသည္ပင္ ေဆးေရာင္အသစ္ျဖင့္ ေမာ္ႂကြားေနၿပီျဖစ္သည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားသည္ အစိမ္းႏွင့္အ၀ါ စပ္ၾကားျခယ္သလ်က္ သူတို႔မ်က္ႏွာကို တို႔ပတ္႐ိုက္ၾကေလသည္။ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ စင္းစင္းႀကီး လဲေလ်ာင္းကာ မ်ားမၾကာမီ သူတို႔ေက်ာကုန္းေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ႔မည္႔ ေႏြဦး၏ ေျခသံမ်ားကို နားစြင့္ေနၾကပံုရသည္။
သူသည္ အခန္းျပတင္း၀မွ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္႐ွိသည္။ အေဆာင္ေ႐ွ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေရာင္အေသြးစံုလူတို႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာျပဳလ်က္ ႐ွိသည္။ ယဥ္သြားယဥ္လာကား အခုလို ေန႔လည္ဘက္မ်ိဳးတြင္ က်ဲပါးေလ႔႐ွိသည္။ ညေနပိုင္းတြင္မူ ကားေတြမ်ားလွသည္။ ႏြားႏို႔ျဖန္႔ျဖဴးေသာ ကားႀကီးမ်ားကို ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူတို႔သည္ ဓာတ္ဆီတင္ေသာ ကားႀကီးမ်ားႏွင့္ သ႑ာန္တူၾကသည္။ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ႀကီးမားေသာ စည္ႀကီးမ်ားကို ထမ္းပိုးထားတတ္ၾကသည္။ လမ္း၏ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပလက္ေဖာင္းမ်ား ႐ွိၾကၿပီး လက္ရန္းကို သံပိုက္လံုးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ ခါးေစာင္းခန္႔ျမင့္ေသာ ထိုပလက္ေဖာင္း လက္ရန္းမ်ားကို လြန္ေသာ္ ေတာအုပ္ကေလး ႐ွိေလသည္။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ေက်ာင္းသို႔သြားေသာ္ ထိုေတာအုပ္ကေလးကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ယခုမူ ေႏြဦး၏တန္ခိုးျဖင့္ ထိုေတာအုပ္ကေလးသည္ ႐ြက္ႏုတို႔တေ၀ေ၀ ႐ြက္သစ္တို႔တဖားဖား႐ွိကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ႔သည္။
သူတို႕ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက စာစီစာကံုးေရးၾကပံုမ်ားကို သတိရေနမိသည္။ သည္တုန္းကတည္းက ေႏြးဦး၏ အလွသည္ သူတို႔၏ စာစီစာကံုးမ်ားတြင္ မပါမျဖစ္ေသာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတြးလို႔မကုန္၊ ေရးလို႔မ၀၊ ျခယ္သလို႔မဆံုးေသာ စာပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔သည္ ထိုထိုေသာ ကဗ်ာလကၤာတို႔ကို ႏႈတ္၀ယ္႐ြ႐ြ က်က္မွတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ေႏြအလွကို စာသၾကေလသည္။ “ေလခေျမသက္၊ စ်ာန္၀ိတက္သို႔၊ သစ္႐ြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵနီ၀ယ္၊ သိဂၤ ီတစ္၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု၊ ျခယ္ေသာပံုသို႔” စသည့္ျဖင့္လည္း အေဟာင္းတစ္၀က္ အသစ္တစ္၀က္ျဖင့္ နီက်င္စိမ္းျမလ်က္႐ွိေသာ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ားကို ကိုးကားညႊန္းဖြဲ႔ခဲ႔ၾကသည္။ ဆရာေတာ္႐ွင္ဥတၱမေက်ာ္၏ ေတာလားမ်ားသည္ သူတို႔ စာသင္သားမ်ားအဖို႔ က်က္မွတ္ကိုးကား၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္။ စာသင္ခန္းျပင္ပသို႔ ၾကည့္လိုက္ျပန္ပါက ေက်ာင္း၀င္းႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ပင္ “ေဆာင္းကၽြတ္လုၿပီ၊ ေႏြရာသီလည္း၊ မပီတတ္ေသး၊ ၀ိုး၀ါးေထြးလ်က္” ႐ွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
တစ္ႏွစ္တြင္မူ ေႏြဦးက သူ႔ကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ထဲမွ ဥၾသငွက္ကေလး၏ ေတးသံသာတြင္ ယစ္မူးေနေသာ သူ႔ကို မီးသတ္ကားမွ ဥၾသဆြဲသံက စူးစူး႐ွ႐ွ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။ မေ၀းလွေသာ အရပ္ဆီမွ မီးညႊန္႔မီးစြယ္မ်ား ေကာင္းကင္သို႔ ထိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ မီးခိုးမိႈင္းမ်ား တလူလူ လြင့္ေနပါေတာ႔သည္။ ေႏြေလ႐ူးက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လိုက္ေသာအခါ ေပါ႔ပါးေသာပစၥည္းမ်ား၊ အ၀တ္စမ်ားႏွင့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ခြံမ်ား ေရာေထြးပလူပ်ံကုန္သည္။ ေလေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေညွာ္နံ႔မ်ား၊ မီးခိုးနံ႔မ်ား ဆိုး႐ြားစြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက ဟိုမွသည္ ဦးတည္ရာမဲ႔ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ေအာ္သံေခၚသံတို႔ ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေသာ လမ္းသြယ္ေလးက မီးသတ္ကား၀င္ရန္ပင္ ခက္ခဲေနျပန္သည္။ မီးသတ္ရဲေဘာ္တို႔မွာ မမီမကမ္းႏွင့္ ႀကိဳးစားၿငိမ္းသတ္ၾက႐ွာသည္။ ထိုေႏြဦးသည္ မသာယာေသာ ဥၾသသံျဖင့္ ေရ႐ွားေသာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ေလးကို မီးသတိျပဳေစခဲ႔သည္။ ကူညီ႐ိုင္းပင္းေစမႈ သံပတ္ကို တစ္ထစ္တင္းေစခဲ႔သည္။
ေလေျပသည္ ေတာအုပ္ေလးကို ျဖတ္သန္းလာကာ မျပင္းမေပ်ာ႔ တိုးေ၀ွ႔က်ီစယ္၏။ သစ္စိမ္းရနံ႔တို႔ လြင့္ပါလာ၏။ တံခါးေပါက္မ်ားကို အကုန္ဖြင့္ထားရာ ေလသည္ တသုန္သုန္တျဖဴးျဖဴး တိုးလွ်ိဳေပါက္ ၀င္ထြက္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႔စိတ္သည္ နာရီခ်ိန္သီးပမာ လႈပ္ရမ္းလ်က္႐ွိသည္။ စိတ္ခ်ိန္သီးသည္ ပစၥဳပၸန္အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္၌ မေန။ အတိတ္သို႔လည္းေကာင္း၊ အနာဂတ္ဆီသို႔လည္းေကာင္း ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ငင္ ယိမ္းခါေနသည္။
ေရ႐ွားေသာ သူတို႔ရပ္ကြက္ေလးမွာ ေႏြရယ္လို႔မွမဟုတ္ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ေရအတြက္ႏွင့္ လံုးပန္းေနရတတ္သည္။ ေႏြဆိုရင္ေတာ႔ သာ၍ ဆိုး႐ြားတတ္သည္။ လူႀကီးမ်ားက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းၾကၿပီး သူတို႔ကေလးမ်ားက ေရအတြက္ လံုးပန္းရသည္။ တကယ္ေတာ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားသည္ ေရ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ရေသာ ခရီး႐ွည္ႀကီးသာ ျဖစ္လိမ္႔မည္ထင္သည္။ တစ္ႏွစ္မေတာ႔ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ေတာင္ကုန္းေလး၏ အေျခတြင္ ေရထြက္ပိုက္တစ္ခု ေရာက္လို႔ေနသည္။ ေဟာင္းျမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အုတ္တံတိုင္းပ်က္ႀကီးႏွင့္ယွဥ္ကာ သစ္သားခြေထာက္ကေလးေပၚ ေမးတင္ေနေသာ ထိုေရပိုက္တြင္ ႏႈတ္သီးေခါင္း မ႐ွိ႐ွာ။ ခ်ယ္ရီသား အတိုတစ္ခုျဖင့္ အဆို႔ပမာ ပိတ္ထားရသည္။ ေျပာမည့္သာ ေျပာရသည္။ ခ်ယ္ရီသားအဆို႔ျဖစ္ေစ၊ သံႏႈတ္သီးေခါင္းျဖစ္ေစ မ႐ွိလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္။ ေရလာခ်ိန္က မနက္၅နာရီမွ ၇နာရီထိ၊ တစ္ေန႔လံုးပါမွ ထို၂နာရီသာ ေရလႊတ္သည္။ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ လူတန္းႀကီးႏွင့္ယွဥ္ေသာ္ လႊတ္ေသာေရမွာ မေျပာပေလာက္။ ခ်ယ္ရီသားအဆို႔မွာ ေရလာေနစဥ္အခ်ိန္တြင္ ေရပိုက္ႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းသာ ေနခြင့္႐ွိသည္။ ေရလႊတ္ခ်ိန္ရပ္ၿပီဆိုမွ မေကာင္းတတ္၍ အဆို႔ႏွင့္ ပိတ္ခဲ႔ၾကျခင္းသာ။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရမလာေတာ႔ေသာ ပိုက္သည္ အဆို႔မၿခံဳပါေသာ္လည္း လံုၿပီးသား မဟုတ္ပါလား။
သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကေတာ႔ တစ္ေနရာထဲမွာ အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနရမွာ စိတ္မပါၾက။ ေ၀းခ်င္သေလာက္ ေ၀းပါေစ၊ ျမန္ျမန္ထက္ထက္သာ သြားလိုက္ခ်င္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ငါးတန္းေျဖၿပီးစ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္တြင္ တေကာင္းနန္းတိုင္အထိ ေရသြားခပ္ဖို႔ သူတို႔ အစျပဳခဲ႔ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္၂မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ တေကာင္းနန္းတိုင္တြင္ အလြန္ၾကည္လင္ေသာ ေရထြက္႐ွိသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖြပ္သူမ်ား ေရခ်ိဳးသူမ်ား သြားေလ႔႐ွိၾကေသာ္လည္း သံုးေရအတြက္မူ သူတို႔အဖြဲ႔သည္ အဦးဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေ၀းေပမဲ႔ ေ၀းသည္လို႔မထင္၊ သူတို႔ကေတာ႔ ေပ်ာ္သည္။ အလို႐ွိသေလာက္ေရကို အလို႐ွိသလို ခပ္ယူႏိုင္သည္။ နံေဘး၀န္းက်င္တြင္ ႐ွမ္းဇီးသီးမ်ား၊ မွန္ခိုသီးမ်ား စသည္ ႐ွာေဖြခူးဆြတ္ႏိုင္ေသးသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးေလာက္ ေရထြက္ေပါမ်ားေသာၿမိဳ႕ အေတာ္ပင္ ႐ွားပါလိမ္႔မည္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘယ္႔ႏွယ္ေၾကာင့္ ေရအတြက္ သည္မွ် ကိစၥ၀ိစၥမ်ားေနရသည္ကို သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုေတာ႔ အေတာ္ငယ္ၾကဦးမည္။ လူႀကီးမ်ားေတာ႔ျဖင့္ နားလည္ႏိုင္ၾကမည္ ထင္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ တပ္ကုန္းဘက္သို႔ သြားတတ္ၾကသည္။ တပ္ကုန္းဟု အလြယ္ေခၚၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ေရကန္႐ွိသည္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ခပ္မို႔မို႔ ျမင့္တက္ေနေသာ ကုန္းထိပ္တြင္ တည္ထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕၏အဖ်ားပိုင္းဘက္မွ နိမ္႔ဆင္းေျပျပစ္ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားကို ေရေပးေ၀ရန္ ထိုေက်ာင္းတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေရေလွာင္ကန္ႀကီး သံုးကန္႐ွိသည္။ ထိုရပ္ကြက္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕၏ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ရပ္ကြက္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေရ၊ မီး စသည္ ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္စြာ အေျခက် ျပည့္စံုေလသည္။
သူ ျပင္ဦးလြင္တြင္ သင္တန္းတစ္ခု တက္ေနစဥ္တုန္းက ဆရာႀကီး ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း၏ စာတစ္အုပ္ ဖတ္ရပါသည္။ စာအုပ္အမည္မွာ “ပန္ခ်င္ရင္ ပ်ဳိ႕ေမာင္ႀကီးရယ္ ေခါင္းၿဖီးခဲ႔ေလး” ဟုထင္ပါသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ ေရအင္မတန္႐ွားေသာ ႐ြာတစ္႐ြာမွ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ေရသမင္လိုက္သည့္အခန္း ပါပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေရ႐ွားသလဲဆိုရင္ သူတို႔ခမ်ာ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ ႐ြာခ်လာတတ္ေသာ မိုးေရကိုပင္ အလဟသ အျဖစ္မခံႏိုင္ၾက။ မိုးကလည္း တစ္ေနရာထဲတြင္ သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာေနတတ္သည္မဟုတ္။ မိုးတိမ္ညိဳမ်ားက ေလယူရာ တိမ္းေ႐ြ႔ၿပီးလွ်င္ အခါသင့္သည့္ေနရာ ႐ြာခ်တတ္သည္။ သည္ေတာ႔ သူတို႔ခမ်ာလည္း ကေလးလူႀကီး က်ားမမဟူ ပုံးေတြအိုးေတြယူကာ မိုးတိမ္ေတြေနာက္ အေျပးလိုက္ၾကရသည္။ မိုးေရကို ရတန္သမွ် စုရသည္။ ေခါင္းခုမ်ား တဘက္မ်ားေရအစိုခံ၍ ညွစ္ခ်ရသည္။ ေရတစ္ပံုး ေရတစ္အိုးအတြက္ အလဲလဲအကြဲကြဲ၊ ပြန္းပဲ႔ျခစ္႐ွမိသျဖင့္ ေသြးတရဲရဲ ေခၽြးတ႐ႊဲ႐ႊဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သည္အခန္းကို ဖတ္ၿပီး အံ႔အားသင့္ေနပံုရသည္။ သူကေတာ႔၊ ေအာ္ ငါတို႔ထက္ ေရအတြက္ ဒုကၡေရာက္ေနရသူေတြ ႐ွိပါေသးလားဟု ဆင္ျခင္ေနမိသည္။
ကစားကြင္းဘက္ဆီမွ ကေလးေတြအသံ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ စိတ္ခ်ိန္သီးသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔ ဖ်တ္ခနဲ ေ႐ြ႔လ်ားလာျပန္သည္။ ေနသည္ ေစာေစာကေလာက္ မျပင္းေတာ႔။ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေအးေအး ေႏြး႐ံုကေလးသာ။ ကစားကြင္းဘက္တြင္ ပို၍ လူစည္လာသည္။ လူႀကီးမ်ားက ခံုတန္းမ်ားတြင္ နားနားေနေန။ ကေလးမ်ားကေတာ႔ ျမဴးတူးေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေဆာ႕ကစားေနၾကသည္။ သူသတိျပဳမိသည္မွာ သည္လို ကစားကြင္းေလးေတြ အမ်ားအျပား႐ွိေနျခင္းပင္။ သူ႔အျမင္ေတာ႔ လူေနအေဆာက္အဦႏွင့္ အခ်ဳိးက်ညီမွ်စြာ ကစားကြင္း၊ အပန္းေျဖေနရာ၊ ျမက္ခင္းျပင္၊ သစ္ပင္ပန္းပင္တို႔ကို စနစ္တက် ထားေပးျခင္းျဖစ္မည္ ထင္သည္။ တခါ လူေနရပ္ကြက္၊ လမ္းစသည္တို႔ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီမွ်စြာ သစ္ပင္တို႔ကို ထိန္းသိမ္းစိုက္ပ်ိဳးထားျပန္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား ပန္းစိုက္ခင္းမ်ားကိုလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေလသည္။ ဥေရာပၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားႀကီးေတြ႔ရေတာ႔ ေရာက္စက သူအံ႔ၾသမိေသးသည္။ ဗဟုသုတေခါင္းပါးေသာ သူ႔အသိတြင္ သည္လိုၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕သည္ တိုက္တာအေဆာက္အဦးေတြသာ မိုးထိုးႁပြတ္သိပ္ေနမည္ဟု ထင္ခဲ႔မိသည္။ လူတို႔သည္ ႐ွားပါးလွ်င္ တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းတတ္၍ ေပါမ်ားလွ်င္ မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳတတ္ေလသလားဟုပင္ မဆီမဆိုင္ သူေတြးမိသည္။
သူတို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားေနေသာ အထပ္သည္ အတန္ျမင့္သည္။ အေပၚဆံုးအထပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျမင့္သည္ကို သေဘာက်တတ္ၾကေသာ္လည္း အထပ္ျမင့္ အေဆာင္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ႔ နိမ္႔ေလ ပို၍ႏွစ္သက္ေလ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သည္မွာေတာ႔ သစ္ပင္ႀကီးငယ္အေပါင္းတို႔သည္ ေႏြေရာက္ပါမွ ဖူးပုရစ္တို႔ ျမဴးလွစ္ခြင့္ရၾကသည္။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး ၀ွက္သိမ္းခဲ႔ရေသာ ၀တ္႐ံုအစိမ္းမ်ားကို ၿခံဳလႊမ္းခြင့္ ရၾကသည္။ အတန္ျမင့္မားေသာ အထပ္ျဖစ္ရာ ၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရေလသည္။ စိမ္းစိုေနေသာ ေတာအုပ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေနရာအႏွံ႔ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္း၏ ညာဘက္ယြန္းယြန္း ကာေလာ္မင္စကာရာ ပန္းၿခံႀကီးထဲတြင္ ေမာ္စကိုျမစ္သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ စိမ္းျမေသာေတာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပန္းသီးပင္ပ်ိဳတို႔က ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျပဳထားရာ ျမစ္သည္ အတစ္တစ္ ျပတ္ေတာက္ေနသကဲ႔သို႔..။ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ ျမစ္ေရသည္ စိုလြင္ေသာ ျမသားျပင္ေတာအုပ္ႏွင့္ ပနံရလွပါသည္။ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာေရ။ ေရက ေဖြးေဖြးျဖဴေန။ အမွန္အားျဖင့္ ေရသည္ ေရသာျဖစ္ေလသည္။
လူတို႔၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားတြင္ ေရႏွင့္မီးသည္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး အမႈႀကီးသံုးပါးအတြက္လဲ ေရႏွင့္မီးသည္ မေသးေသာက႑မွ ပါ၀င္ၾကျပန္သည္။ ထိုမွ် အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ေရႏွင့္မီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးကို ပမာမခန္႔ မျပဳေကာင္းၿပီ။ လူေနအေဆာက္အဦမ်ား၊ ၿမိဳ႕အကြင္းအကြက္မ်ား အသစ္ေမြးဖြားလိုေသာ္ ေရႏွင့္မီးသည္ ႏို႔စို႔ဖက္ေတာ႔ ျဖစ္တန္ေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္သလို ျဖတ္ခ်ထားခဲ႔ဖို႔ေတာ႔ မေကာင္းပါေလ။
သူသည္ ေႏြဦးကို ခ်စ္သည္။ ခ်စ္သျဖင့္ လြမ္းရသည္။ လြမ္းရေတာ႔ တမ္းတမိသည္။ သူ႔ ေႏြဦးေ၀ဒနာသည္ အေတာ္ရင့္ေခ်ၿပီ။ ေအာ္၊ ေအာက္ေမ႔စြဲလမ္းရပါေသာ ေႏြဦး။ ေႏြဦးသည္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား မ႐ွိစေကာင္း။ သည္ေႏြဦးကေတာ႔ျဖင့္ လွသည္၊ ဟိုေႏြဦးကေတာ႔ မလွဟု အဆင့္အတန္းခြဲရန္ မလိုအပ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တေလွ်ာက္ ေရမုဆိုးလုပ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေႏြဦးတြင္လည္း ပန္းမ်ားလိႈင္လိႈင္ပြင့္ေ၀ ေစခ်င္မိ႐ံုသာ သူ ဆႏၵျပဳမိေလသည္။
ညိမ္းညိဳ
ေႏြဦးသည္ သဘာ၀၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားကို တပါတည္း ေဆာင္ယူလာတတ္သည္။ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းတို႔က စိမ္းစိုၾကည္လင္စြာ၊ ျမင္ကြင္း၀ယ္ ႐ွင္းသန္႔လ်က္႐ွိသည္။ မပူမေႏြး သာသာညင္းညင္း တိုက္ခတ္လ်က္႐ွိေသာ ေႏြဦးေလေျပသည္ ႐ွိန္းျမလတ္ဆတ္လွ၏။ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ဓာတ္တိုင္မ်ား၊ လူသြားလမ္း အကာအရံမ်ား၊ အခ်က္ျပမီးတိုင္မ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ား၊ အမိႈက္ပံုးမ်ား၊ လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္ကေလးမ်ား၊ ေရေႏြးေငြ႔ေပးေသာ ပိုက္လိုင္းႀကီးမ်ား၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦမ်ားစေသာ ႐ွိ႐ွိသမွ် အစုစုတို႔သည္ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို ခြာခ်၍ အ၀တ္သစ္လဲလိုက္သကဲ႔သို႔ စင္ၾကယ္သန္႔႐ွင္းေနပါသည္။ သဘာ၀၏မြမ္းမံမႈျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ရေသးကား လူတို႔သည္ ထပ္မံျပဳျပင္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ေႏြဦးသည္ ဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိ၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ အတိသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။
ေႏြဦး၏လွည္းက်င္းမႈျဖင့္ သန္႔စင္ၿပီးျဖစ္ေသာ ဓာတ္တိုင္တို႔တြင္ လူသား၏လုပ္အားျဖင့္ လွပေသာ ပန္းျခင္းမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ၾကၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္မ်ားတြင္ ညစ္ေထးေထး ႐ွိေနတတ္ေသာ အမိႈက္ပံုးမ်ားသည္ပင္ ေဆးေရာင္အသစ္ျဖင့္ ေမာ္ႂကြားေနၿပီျဖစ္သည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားသည္ အစိမ္းႏွင့္အ၀ါ စပ္ၾကားျခယ္သလ်က္ သူတို႔မ်က္ႏွာကို တို႔ပတ္႐ိုက္ၾကေလသည္။ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ စင္းစင္းႀကီး လဲေလ်ာင္းကာ မ်ားမၾကာမီ သူတို႔ေက်ာကုန္းေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ႔မည္႔ ေႏြဦး၏ ေျခသံမ်ားကို နားစြင့္ေနၾကပံုရသည္။
သူသည္ အခန္းျပတင္း၀မွ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္႐ွိသည္။ အေဆာင္ေ႐ွ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေရာင္အေသြးစံုလူတို႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာျပဳလ်က္ ႐ွိသည္။ ယဥ္သြားယဥ္လာကား အခုလို ေန႔လည္ဘက္မ်ိဳးတြင္ က်ဲပါးေလ႔႐ွိသည္။ ညေနပိုင္းတြင္မူ ကားေတြမ်ားလွသည္။ ႏြားႏို႔ျဖန္႔ျဖဴးေသာ ကားႀကီးမ်ားကို ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူတို႔သည္ ဓာတ္ဆီတင္ေသာ ကားႀကီးမ်ားႏွင့္ သ႑ာန္တူၾကသည္။ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ႀကီးမားေသာ စည္ႀကီးမ်ားကို ထမ္းပိုးထားတတ္ၾကသည္။ လမ္း၏ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပလက္ေဖာင္းမ်ား ႐ွိၾကၿပီး လက္ရန္းကို သံပိုက္လံုးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ ခါးေစာင္းခန္႔ျမင့္ေသာ ထိုပလက္ေဖာင္း လက္ရန္းမ်ားကို လြန္ေသာ္ ေတာအုပ္ကေလး ႐ွိေလသည္။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ေက်ာင္းသို႔သြားေသာ္ ထိုေတာအုပ္ကေလးကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ယခုမူ ေႏြဦး၏တန္ခိုးျဖင့္ ထိုေတာအုပ္ကေလးသည္ ႐ြက္ႏုတို႔တေ၀ေ၀ ႐ြက္သစ္တို႔တဖားဖား႐ွိကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ႔သည္။
သူတို႕ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက စာစီစာကံုးေရးၾကပံုမ်ားကို သတိရေနမိသည္။ သည္တုန္းကတည္းက ေႏြးဦး၏ အလွသည္ သူတို႔၏ စာစီစာကံုးမ်ားတြင္ မပါမျဖစ္ေသာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတြးလို႔မကုန္၊ ေရးလို႔မ၀၊ ျခယ္သလို႔မဆံုးေသာ စာပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔သည္ ထိုထိုေသာ ကဗ်ာလကၤာတို႔ကို ႏႈတ္၀ယ္႐ြ႐ြ က်က္မွတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ေႏြအလွကို စာသၾကေလသည္။ “ေလခေျမသက္၊ စ်ာန္၀ိတက္သို႔၊ သစ္႐ြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵနီ၀ယ္၊ သိဂၤ ီတစ္၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု၊ ျခယ္ေသာပံုသို႔” စသည့္ျဖင့္လည္း အေဟာင္းတစ္၀က္ အသစ္တစ္၀က္ျဖင့္ နီက်င္စိမ္းျမလ်က္႐ွိေသာ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ားကို ကိုးကားညႊန္းဖြဲ႔ခဲ႔ၾကသည္။ ဆရာေတာ္႐ွင္ဥတၱမေက်ာ္၏ ေတာလားမ်ားသည္ သူတို႔ စာသင္သားမ်ားအဖို႔ က်က္မွတ္ကိုးကား၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္။ စာသင္ခန္းျပင္ပသို႔ ၾကည့္လိုက္ျပန္ပါက ေက်ာင္း၀င္းႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ပင္ “ေဆာင္းကၽြတ္လုၿပီ၊ ေႏြရာသီလည္း၊ မပီတတ္ေသး၊ ၀ိုး၀ါးေထြးလ်က္” ႐ွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
တစ္ႏွစ္တြင္မူ ေႏြဦးက သူ႔ကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ထဲမွ ဥၾသငွက္ကေလး၏ ေတးသံသာတြင္ ယစ္မူးေနေသာ သူ႔ကို မီးသတ္ကားမွ ဥၾသဆြဲသံက စူးစူး႐ွ႐ွ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။ မေ၀းလွေသာ အရပ္ဆီမွ မီးညႊန္႔မီးစြယ္မ်ား ေကာင္းကင္သို႔ ထိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ မီးခိုးမိႈင္းမ်ား တလူလူ လြင့္ေနပါေတာ႔သည္။ ေႏြေလ႐ူးက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လိုက္ေသာအခါ ေပါ႔ပါးေသာပစၥည္းမ်ား၊ အ၀တ္စမ်ားႏွင့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ခြံမ်ား ေရာေထြးပလူပ်ံကုန္သည္။ ေလေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေညွာ္နံ႔မ်ား၊ မီးခိုးနံ႔မ်ား ဆိုး႐ြားစြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက ဟိုမွသည္ ဦးတည္ရာမဲ႔ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ေအာ္သံေခၚသံတို႔ ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေသာ လမ္းသြယ္ေလးက မီးသတ္ကား၀င္ရန္ပင္ ခက္ခဲေနျပန္သည္။ မီးသတ္ရဲေဘာ္တို႔မွာ မမီမကမ္းႏွင့္ ႀကိဳးစားၿငိမ္းသတ္ၾက႐ွာသည္။ ထိုေႏြဦးသည္ မသာယာေသာ ဥၾသသံျဖင့္ ေရ႐ွားေသာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ေလးကို မီးသတိျပဳေစခဲ႔သည္။ ကူညီ႐ိုင္းပင္းေစမႈ သံပတ္ကို တစ္ထစ္တင္းေစခဲ႔သည္။
ေလေျပသည္ ေတာအုပ္ေလးကို ျဖတ္သန္းလာကာ မျပင္းမေပ်ာ႔ တိုးေ၀ွ႔က်ီစယ္၏။ သစ္စိမ္းရနံ႔တို႔ လြင့္ပါလာ၏။ တံခါးေပါက္မ်ားကို အကုန္ဖြင့္ထားရာ ေလသည္ တသုန္သုန္တျဖဴးျဖဴး တိုးလွ်ိဳေပါက္ ၀င္ထြက္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႔စိတ္သည္ နာရီခ်ိန္သီးပမာ လႈပ္ရမ္းလ်က္႐ွိသည္။ စိတ္ခ်ိန္သီးသည္ ပစၥဳပၸန္အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္၌ မေန။ အတိတ္သို႔လည္းေကာင္း၊ အနာဂတ္ဆီသို႔လည္းေကာင္း ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ငင္ ယိမ္းခါေနသည္။
ေရ႐ွားေသာ သူတို႔ရပ္ကြက္ေလးမွာ ေႏြရယ္လို႔မွမဟုတ္ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ေရအတြက္ႏွင့္ လံုးပန္းေနရတတ္သည္။ ေႏြဆိုရင္ေတာ႔ သာ၍ ဆိုး႐ြားတတ္သည္။ လူႀကီးမ်ားက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းၾကၿပီး သူတို႔ကေလးမ်ားက ေရအတြက္ လံုးပန္းရသည္။ တကယ္ေတာ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားသည္ ေရ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ရေသာ ခရီး႐ွည္ႀကီးသာ ျဖစ္လိမ္႔မည္ထင္သည္။ တစ္ႏွစ္မေတာ႔ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ေတာင္ကုန္းေလး၏ အေျခတြင္ ေရထြက္ပိုက္တစ္ခု ေရာက္လို႔ေနသည္။ ေဟာင္းျမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အုတ္တံတိုင္းပ်က္ႀကီးႏွင့္ယွဥ္ကာ သစ္သားခြေထာက္ကေလးေပၚ ေမးတင္ေနေသာ ထိုေရပိုက္တြင္ ႏႈတ္သီးေခါင္း မ႐ွိ႐ွာ။ ခ်ယ္ရီသား အတိုတစ္ခုျဖင့္ အဆို႔ပမာ ပိတ္ထားရသည္။ ေျပာမည့္သာ ေျပာရသည္။ ခ်ယ္ရီသားအဆို႔ျဖစ္ေစ၊ သံႏႈတ္သီးေခါင္းျဖစ္ေစ မ႐ွိလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္။ ေရလာခ်ိန္က မနက္၅နာရီမွ ၇နာရီထိ၊ တစ္ေန႔လံုးပါမွ ထို၂နာရီသာ ေရလႊတ္သည္။ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ လူတန္းႀကီးႏွင့္ယွဥ္ေသာ္ လႊတ္ေသာေရမွာ မေျပာပေလာက္။ ခ်ယ္ရီသားအဆို႔မွာ ေရလာေနစဥ္အခ်ိန္တြင္ ေရပိုက္ႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းသာ ေနခြင့္႐ွိသည္။ ေရလႊတ္ခ်ိန္ရပ္ၿပီဆိုမွ မေကာင္းတတ္၍ အဆို႔ႏွင့္ ပိတ္ခဲ႔ၾကျခင္းသာ။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရမလာေတာ႔ေသာ ပိုက္သည္ အဆို႔မၿခံဳပါေသာ္လည္း လံုၿပီးသား မဟုတ္ပါလား။
သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကေတာ႔ တစ္ေနရာထဲမွာ အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနရမွာ စိတ္မပါၾက။ ေ၀းခ်င္သေလာက္ ေ၀းပါေစ၊ ျမန္ျမန္ထက္ထက္သာ သြားလိုက္ခ်င္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ငါးတန္းေျဖၿပီးစ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္တြင္ တေကာင္းနန္းတိုင္အထိ ေရသြားခပ္ဖို႔ သူတို႔ အစျပဳခဲ႔ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္၂မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ တေကာင္းနန္းတိုင္တြင္ အလြန္ၾကည္လင္ေသာ ေရထြက္႐ွိသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖြပ္သူမ်ား ေရခ်ိဳးသူမ်ား သြားေလ႔႐ွိၾကေသာ္လည္း သံုးေရအတြက္မူ သူတို႔အဖြဲ႔သည္ အဦးဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေ၀းေပမဲ႔ ေ၀းသည္လို႔မထင္၊ သူတို႔ကေတာ႔ ေပ်ာ္သည္။ အလို႐ွိသေလာက္ေရကို အလို႐ွိသလို ခပ္ယူႏိုင္သည္။ နံေဘး၀န္းက်င္တြင္ ႐ွမ္းဇီးသီးမ်ား၊ မွန္ခိုသီးမ်ား စသည္ ႐ွာေဖြခူးဆြတ္ႏိုင္ေသးသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးေလာက္ ေရထြက္ေပါမ်ားေသာၿမိဳ႕ အေတာ္ပင္ ႐ွားပါလိမ္႔မည္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘယ္႔ႏွယ္ေၾကာင့္ ေရအတြက္ သည္မွ် ကိစၥ၀ိစၥမ်ားေနရသည္ကို သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုေတာ႔ အေတာ္ငယ္ၾကဦးမည္။ လူႀကီးမ်ားေတာ႔ျဖင့္ နားလည္ႏိုင္ၾကမည္ ထင္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ တပ္ကုန္းဘက္သို႔ သြားတတ္ၾကသည္။ တပ္ကုန္းဟု အလြယ္ေခၚၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ေရကန္႐ွိသည္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ခပ္မို႔မို႔ ျမင့္တက္ေနေသာ ကုန္းထိပ္တြင္ တည္ထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕၏အဖ်ားပိုင္းဘက္မွ နိမ္႔ဆင္းေျပျပစ္ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားကို ေရေပးေ၀ရန္ ထိုေက်ာင္းတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေရေလွာင္ကန္ႀကီး သံုးကန္႐ွိသည္။ ထိုရပ္ကြက္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕၏ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ရပ္ကြက္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေရ၊ မီး စသည္ ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္စြာ အေျခက် ျပည့္စံုေလသည္။
သူ ျပင္ဦးလြင္တြင္ သင္တန္းတစ္ခု တက္ေနစဥ္တုန္းက ဆရာႀကီး ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း၏ စာတစ္အုပ္ ဖတ္ရပါသည္။ စာအုပ္အမည္မွာ “ပန္ခ်င္ရင္ ပ်ဳိ႕ေမာင္ႀကီးရယ္ ေခါင္းၿဖီးခဲ႔ေလး” ဟုထင္ပါသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ ေရအင္မတန္႐ွားေသာ ႐ြာတစ္႐ြာမွ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ေရသမင္လိုက္သည့္အခန္း ပါပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေရ႐ွားသလဲဆိုရင္ သူတို႔ခမ်ာ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ ႐ြာခ်လာတတ္ေသာ မိုးေရကိုပင္ အလဟသ အျဖစ္မခံႏိုင္ၾက။ မိုးကလည္း တစ္ေနရာထဲတြင္ သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာေနတတ္သည္မဟုတ္။ မိုးတိမ္ညိဳမ်ားက ေလယူရာ တိမ္းေ႐ြ႔ၿပီးလွ်င္ အခါသင့္သည့္ေနရာ ႐ြာခ်တတ္သည္။ သည္ေတာ႔ သူတို႔ခမ်ာလည္း ကေလးလူႀကီး က်ားမမဟူ ပုံးေတြအိုးေတြယူကာ မိုးတိမ္ေတြေနာက္ အေျပးလိုက္ၾကရသည္။ မိုးေရကို ရတန္သမွ် စုရသည္။ ေခါင္းခုမ်ား တဘက္မ်ားေရအစိုခံ၍ ညွစ္ခ်ရသည္။ ေရတစ္ပံုး ေရတစ္အိုးအတြက္ အလဲလဲအကြဲကြဲ၊ ပြန္းပဲ႔ျခစ္႐ွမိသျဖင့္ ေသြးတရဲရဲ ေခၽြးတ႐ႊဲ႐ႊဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သည္အခန္းကို ဖတ္ၿပီး အံ႔အားသင့္ေနပံုရသည္။ သူကေတာ႔၊ ေအာ္ ငါတို႔ထက္ ေရအတြက္ ဒုကၡေရာက္ေနရသူေတြ ႐ွိပါေသးလားဟု ဆင္ျခင္ေနမိသည္။
ကစားကြင္းဘက္ဆီမွ ကေလးေတြအသံ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ စိတ္ခ်ိန္သီးသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔ ဖ်တ္ခနဲ ေ႐ြ႔လ်ားလာျပန္သည္။ ေနသည္ ေစာေစာကေလာက္ မျပင္းေတာ႔။ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေအးေအး ေႏြး႐ံုကေလးသာ။ ကစားကြင္းဘက္တြင္ ပို၍ လူစည္လာသည္။ လူႀကီးမ်ားက ခံုတန္းမ်ားတြင္ နားနားေနေန။ ကေလးမ်ားကေတာ႔ ျမဴးတူးေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေဆာ႕ကစားေနၾကသည္။ သူသတိျပဳမိသည္မွာ သည္လို ကစားကြင္းေလးေတြ အမ်ားအျပား႐ွိေနျခင္းပင္။ သူ႔အျမင္ေတာ႔ လူေနအေဆာက္အဦႏွင့္ အခ်ဳိးက်ညီမွ်စြာ ကစားကြင္း၊ အပန္းေျဖေနရာ၊ ျမက္ခင္းျပင္၊ သစ္ပင္ပန္းပင္တို႔ကို စနစ္တက် ထားေပးျခင္းျဖစ္မည္ ထင္သည္။ တခါ လူေနရပ္ကြက္၊ လမ္းစသည္တို႔ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီမွ်စြာ သစ္ပင္တို႔ကို ထိန္းသိမ္းစိုက္ပ်ိဳးထားျပန္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား ပန္းစိုက္ခင္းမ်ားကိုလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေလသည္။ ဥေရာပၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားႀကီးေတြ႔ရေတာ႔ ေရာက္စက သူအံ႔ၾသမိေသးသည္။ ဗဟုသုတေခါင္းပါးေသာ သူ႔အသိတြင္ သည္လိုၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕သည္ တိုက္တာအေဆာက္အဦးေတြသာ မိုးထိုးႁပြတ္သိပ္ေနမည္ဟု ထင္ခဲ႔မိသည္။ လူတို႔သည္ ႐ွားပါးလွ်င္ တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းတတ္၍ ေပါမ်ားလွ်င္ မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳတတ္ေလသလားဟုပင္ မဆီမဆိုင္ သူေတြးမိသည္။
သူတို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားေနေသာ အထပ္သည္ အတန္ျမင့္သည္။ အေပၚဆံုးအထပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျမင့္သည္ကို သေဘာက်တတ္ၾကေသာ္လည္း အထပ္ျမင့္ အေဆာင္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ႔ နိမ္႔ေလ ပို၍ႏွစ္သက္ေလ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သည္မွာေတာ႔ သစ္ပင္ႀကီးငယ္အေပါင္းတို႔သည္ ေႏြေရာက္ပါမွ ဖူးပုရစ္တို႔ ျမဴးလွစ္ခြင့္ရၾကသည္။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး ၀ွက္သိမ္းခဲ႔ရေသာ ၀တ္႐ံုအစိမ္းမ်ားကို ၿခံဳလႊမ္းခြင့္ ရၾကသည္။ အတန္ျမင့္မားေသာ အထပ္ျဖစ္ရာ ၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရေလသည္။ စိမ္းစိုေနေသာ ေတာအုပ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေနရာအႏွံ႔ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္း၏ ညာဘက္ယြန္းယြန္း ကာေလာ္မင္စကာရာ ပန္းၿခံႀကီးထဲတြင္ ေမာ္စကိုျမစ္သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ စိမ္းျမေသာေတာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပန္းသီးပင္ပ်ိဳတို႔က ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျပဳထားရာ ျမစ္သည္ အတစ္တစ္ ျပတ္ေတာက္ေနသကဲ႔သို႔..။ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ ျမစ္ေရသည္ စိုလြင္ေသာ ျမသားျပင္ေတာအုပ္ႏွင့္ ပနံရလွပါသည္။ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာေရ။ ေရက ေဖြးေဖြးျဖဴေန။ အမွန္အားျဖင့္ ေရသည္ ေရသာျဖစ္ေလသည္။
လူတို႔၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားတြင္ ေရႏွင့္မီးသည္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး အမႈႀကီးသံုးပါးအတြက္လဲ ေရႏွင့္မီးသည္ မေသးေသာက႑မွ ပါ၀င္ၾကျပန္သည္။ ထိုမွ် အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ေရႏွင့္မီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးကို ပမာမခန္႔ မျပဳေကာင္းၿပီ။ လူေနအေဆာက္အဦမ်ား၊ ၿမိဳ႕အကြင္းအကြက္မ်ား အသစ္ေမြးဖြားလိုေသာ္ ေရႏွင့္မီးသည္ ႏို႔စို႔ဖက္ေတာ႔ ျဖစ္တန္ေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္သလို ျဖတ္ခ်ထားခဲ႔ဖို႔ေတာ႔ မေကာင္းပါေလ။
သူသည္ ေႏြဦးကို ခ်စ္သည္။ ခ်စ္သျဖင့္ လြမ္းရသည္။ လြမ္းရေတာ႔ တမ္းတမိသည္။ သူ႔ ေႏြဦးေ၀ဒနာသည္ အေတာ္ရင့္ေခ်ၿပီ။ ေအာ္၊ ေအာက္ေမ႔စြဲလမ္းရပါေသာ ေႏြဦး။ ေႏြဦးသည္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား မ႐ွိစေကာင္း။ သည္ေႏြဦးကေတာ႔ျဖင့္ လွသည္၊ ဟိုေႏြဦးကေတာ႔ မလွဟု အဆင့္အတန္းခြဲရန္ မလိုအပ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တေလွ်ာက္ ေရမုဆိုးလုပ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေႏြဦးတြင္လည္း ပန္းမ်ားလိႈင္လိႈင္ပြင့္ေ၀ ေစခ်င္မိ႐ံုသာ သူ ဆႏၵျပဳမိေလသည္။
ညိမ္းညိဳ
7 comments:
ေႏြဦးေ၀ဒနာကို မွ်ေ၀ခံစားမိပါတယ္။
ကေလးငယ္တိုင္းအတြက္ တူညီတဲ႔ပန္းေတြ ပြင့္ေ၀ပါေစလို႔....။
အက္ေဆးအေရးအသားေလး သိပ္ေကာင္းတယ္။ ေႏြဦးေ၀ဒနာကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး ဖတ္သြားတယ္ ေမာင္ေလး း)
ဟိဟိ............ေႏြဦးေ၀ဒနာဆိုလို႔စိတ္၀င္စားျပီးလာဖတ္သြားတယ္
လာဖတ္သြားတယ္ကိုညိမ္း .......
ေကာင္းဗ်ာေမာင္ညိမ္းညိဳေရ .. ေႏြဦးကို က႑စံုေအာင္
ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေရးသြားတာ ဖတ္လို႕လည္းေကာင္း က်က်နနလည္း
ရွိပါ့ဗ်ာ ... ရသ စံုပါေပတယ္ဗ်ာ
ဥေရာပကၿမိဳ ့ႀကီးရဲ့ ေႏြဦး.. ျမန္မာျပည္က ေရရွားတဲ့ ၿမိဳ ့ကေလးရဲ့ ေႏြဦး ... ။ တကယ္ပဲ ၿမိဳ ့ုျပစီမံကိန္းဆြဲရင္ အိမ္ရာနဲ ့ open spaceလို ့ ေျပာတဲ့ ပန္းျခံ အခ်ိဳးမွ်ရတယ္.။ ဒါကို သိၾကပါတယ္ေလ.. သိၾကပါတ.ယ္.။
လူတို႔၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားတြင္ ေရႏွင့္မီးသည္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး အမႈႀကီးသံုးပါးအတြက္လဲ ေရႏွင့္မီးသည္ မေသးေသာက႑မွ ပါ၀င္ၾကျပန္သည္။ ထိုမွ် အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ေရႏွင့္မီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးကို ပမာမခန္႔ မျပဳေကာင္းၿပီ။ လူေနအေဆာက္အဦမ်ား၊ ၿမိဳ႕အကြင္းအကြက္မ်ား အသစ္ေမြးဖြားလိုေသာ္ ေရႏွင့္မီးသည္ ႏို႔စို႔ဖက္ေတာ႔ ျဖစ္တန္ေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္သလို ျဖတ္ခ်ထားခဲ႔ဖို႔ေတာ႔ မေကာင္းပါေလ။
ေထာက္ခံပါတယ္.......ဗ်ာ.....
Post a Comment