ငါးမန္းမ်ား

ငါတို႔ဟာ
မရည္႐ြယ္ဘဲနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
တမင္တကာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္သင့္ဘူး
မျဖစ္ၾကရဘူး
ငါတို႔ရဲ႕ေသြးညွီနံ႔ကို
ေရညာေရေအာက္က အနံ႔ခံေနတဲ႔
ငါးမန္းေတြ ႐ွိတယ္
သူတို႔ဟာ
ခၽြန္ထက္တဲ႔ သြားေတြနဲ႔
ခိုင္မာတဲ႔ ေမး႐ိုးေတြနဲ႔
သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သီတင္းေလြ႔ေလြ႔ေတြနဲ႔
အနိဌာ႐ံုေတြကို အစဥ္အၿမဲ ငံ႔လင့္ေနတယ္
လူေတြမက်င္လည္တတ္တဲ႔ အရပ္ေဒသမွာ ေနျခင္းအားျဖင့္
အၿမဲတမ္း တစ္ပန္းသာေနတယ္
လိႈင္းေၾကာက္ေလွေမွာက္ရင္ေတာ႔
အသက္ေရာဘ၀ပါ ေပ်ာက္မယ္
လိႈင္းထန္ေလႀကမ္း မုန္တိုင္းရမ္းလည္း
ထိန္းမတ္ပဲ႔ကိုင္ ေလွကိုႏိုင္ရင္ေတာ႔
ငါးမန္းမ်ား လမ္းသလား႐ံုသာ။

သူတို႔ဆူးေတာင္ကိုမွ
ဟင္းခ်ဳိလုပ္ေသာက္ေနသူေတြအတြက္ေတာ႔
ဒီကဗ်ာ ရီစရာေပါ႔။

ညိမ္းညိဳ

ျမစ္ခ်ဳိ

သစ္တစ္ပင္ ေတာတစ္အုပ္
မ်ိဳးေစ႔ထုပ္မွာ သိမ္းျမဳပ္တယ္။

လွံတစ္စင္း ဓားတစ္လက္
ေပခံုထက္မွာ သို၀ွက္တယ္။

စာတစ္လံုး ေဆးတစ္စက္
ရင္ေျမထက္မွာ ႀကဲပက္တယ္။

ပ်ဳိျမစ္အားသစ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ
စာနာေဖးမ ပရျမစ္တစ္စင္း
ကဗ်ာအလင္းမွာ စီး၀င္တယ္။

ညိမ္းညိဳ

အေဆြးသမား

အေဆြးသမား ၁

ႏွစ္ကာလေတြ တအိအိၿပိဳက်လာ
ေခ်း(ဂ်ီး)မႈန္ေတြ အထပ္ထပ္ကပ္ၿငိလာ
လိုေနတာ တစ္ခုခုပဲ
တစ္ခုခုဟာ လိုေနၿမဲပဲ
ငါျပန္႐ွာတယ္ ငါေတြ႔ခ်င္ရဲ႕
လတ္ဆတ္မႈဟာ တဇတ္ဇတ္ခုန္လို႔
အေသြးအသားထဲကေန အေရျပားအထိ
အရင္တုန္းကလို
အခု
ငါျပန္႐ွာတယ္ ငါမေတြ႔ေတာ႔
အလို…ဆန္းလွခ်ည့္။

အေဆြးသမား ၂

သူ လာခဲ႔တယ္
သူ ျပန္သြားတယ္
အခါခါ ဦးညႊတ္လို႔
အခါခါ ႐ူးသြပ္လို႔
ငွက္ေမႊးကေလး ထိုးစိုက္ခဲ႔တယ္ေပါ႔
ေလနီၾကမ္းတို႔ မလာမီ။

အေဆြးသမား ၃

ခရီးလမ္းပန္း သာပါစ
‘သြားရမည္႔ခရီးကား ေ၀းေသး၏
ေျခသာလွ်င္ ယာဥ္႐ွိကုန္၏’ *
အေဆြတို႔
အေမွာင္မသန္းခင္
ေတာင္တန္းေတြဆီ ခရီးႏွင္ပ။

*မင္းဘူးဦးၾသဘာသ-ေ၀ႆႏၱရာဇာတ္ေတာ္ႀကီးမွ

အေဆြးသမား ၄

ေခ်ာင္းတ႐ိုး ျမစ္တသြယ္
ဘယ္ေလွကို စီးရပ
ခ်ည္ႀကိဳးတို႔ ေျပပါစ
သီႀကိဳးတို႔ ညီပါစ။

အေဆြးသမား ၅

ရီစရာေတြးတယ္
ရီစရာေျပာတယ္
ရီစရာလုပ္တယ္
မရီရတဲ႔ မ်က္ႏွာအေသႀကီးနဲ႔
ေဆြးတယ္
ေလာကပါလတရားမ်ားကို
အမွန္တကယ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ။

အေဆြးသမား ၆

ျမစ္ကို အေဖာ္ျပဳ၍
ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား မားမားရပ္တည္
တစ္ခ်ိန္က်လို႔
ျမစ္ဟာ ပင္လယ္ဆီစီး၀င္သြား
ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား
ႀကီးေကာင့္ႀကီးမား အားနာစရာ။

အေဆြးသမား ၇

ေနေရာင္ျခည္
ေလေျပ
အသာတၾကည္ ခပ္ယူၿပီးသကာလ
ပန္းႏွင့္ပင္ျဖစ္ေစ
(ကၽြႏ္ုပ္တို႔) တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မပစ္ေပါက္ေၾကး။

အေဆြးသမား ၈

ဆီကြက္ေသာ စကၠဴလို
ၾကာေလ ျပန္႔ကားေလ
သံသယဟာ အစြမ္းထက္ရဲ႕
ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ
ေသေသခ်ာခ်ာခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်
ျမစ္ေခ်ာင္း အင္း အိုင္ ပင္လယ္ သမုဒၵရာမ်ား
လက္တပစ္စာ ျဖစ္သြား
အရာရာဟာ နာဖ်ားပ်က္ေႂကြ
ခါးေတြ တစ္သက္လံုးကုန္းခဲ႔ၾက
ဘာအထုပ္မ်ား ပါပါလိမ္႔။

အေဆြးသမား ၉

ေဖာက္ခဲ႔ၾက
ေလွ်ာက္ခဲ႔ၾက
ေပ်ာက္ခဲ႔ၾက
ထင္႐ွားတာလဲ႐ွိ၊ မထင္႐ွားတာလဲ႐ွိ(လမ္းေတြ)
အေဆြးသမားဟာ ေဆြးလို႔
အေတြးသမားဟာ ေတြးလို႔
အေငးသမားဟာ ေငးလို႔
ထမင္းတစ္နပ္စာမွ်ျဖစ္ေစ
ဘ၀အေပၚ ၿမိန္ယွက္ဖို႔ လိုရဲ႕။

အေဆြးသမား ၁၀

ေတာၿမိဳင္သို႔ ၀င္ပါအံ႔
ၿခံဳႏြယ္ဆူးရစ္တို႔ ထူပါအံ႔
ေပါက္ၿပဲျခစ္ရာ ထင္ပါအံ႔
အျပစ္မတင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရယ္ၾကရေအာင္ေလ။

အေဆြးသမား ၁၁

သြား ၃၂ လွ်ာ ၁
၀ါးသေလာက္ အရသာမသိ
စားေကာင္းေသာ အသီး
မစားေကာင္းေသာ အသီး
၀မ္းမီးၿငိမ္းပံု မတူေလ။

အေဆြးသမား ၁၂

ေျပာရင္း တိမ္၀င္လာေသာ အသံမ်ား
ေျပးရင္း တို၀င္လာေသာ ေျခေထာက္မ်ား
စားရင္း က်ဳံ႕၀င္လာေသာ အစာမ်ား
ဘယ္ညာ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုး မအားလပ္ၾက
အသက္ဇီ၀ေလးကို ယက္ယက္ၿပီးက်င္ယူ
သူတင္ကိုယ္တင္ေခတ္ႀကီးထဲ
ကိုယ္ကမတင္ေသာအခါ သူခ်ည္းတင္ေလသတည္း။

အေဆြးသမား ၁၃

စိမ္း
ျပာ
ေမွာင္
ညိဳ
ေရာင္
သန္း
အရိပ္အေယာင္မ်ား လမ္းသလားၾကရာ
ဘ၀တိုတို ၀ကၤပါ
ငါတို႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ။

အေဆြးသမား ၁၄

စားတယ္ ေသာက္တယ္
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
ပညာ႐ွာတယ္ ေငြ႐ွာတယ္
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
တြန္းတယ္ တိုက္တယ္
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
ၾကာေသာ္
သိပၸံနည္းက်ဘာသာရပ္မ်ား တိုးပြားလာ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဟူ သ တတ္။

အေဆြးသမား ၁၅

၁
မီးျခစ္ယူပါ
၂
ျခစ္ပါ
၃
မီးေတာက္ပါေစ
၄
မေတာက္ရင္ ေတာက္ေအာင္ျခစ္ပါ
၅
ထိုမီးျခစ္သည္ ေကာင္းပါေစ
၆
မေကာင္းေသာ္ လဲရန္ျပင္ရန္ ၀န္ေလးျခင္း မ႐ွိပါေစ
၇
မီးေတာက္မွ ၿပီးေျမာက္မယ္။

အေဆြးသမား ၁၆

ဧယင္က်ဴးကို ဧယင္က်ဴးလိုငိုမည္
နတ္ဒိုးကို နတ္ဒိုးလိုဆိုမည္
တခ်ဳိ႕ခ်ိန္ခါငို တခ်ဳိ႕ခ်ိန္ခါျမဴး
ရယ္ေသာအခါ အသံထြက္ပါေစ
လူသည္ကား တစ္ေယာက္တည္း။

အေဆြးသမား ၁၇

ေမွာင္ႀကီးမဲမဲ
ကိုယ္႔ေခါင္းကိုယ္ ႐ိုက္ခြဲၿပီး
ရသေလာက္ သဲ႔ယူခဲ႔တယ္
‘အလင္းေရာင္’

အေဆြးသမား ၁၈

ႏ်ဴကလီးယားမိႈပြင့္ဟာ
ေဂၚဖီပန္းေလာက္ မလွပါ
မ်က္ရည္ေတြ သိမ္းဆည္းဖို႔
ႏွလံုးအိမ္သည္ ႏူးညံ႔ဖို႔လို
အေျမာက္ဆံ က်ည္အခြံမ်ား ဘုရားပန္းေ၀ေ၀ဆာ
ကမၻာအသစ္မွာ
(ကၽြႏ္ုပ္တို႔) ေဆြးဖြယ္ေတးမ်ား မသီေတာ႔ပါ။

အေဆြးသမား ၁၉

ကြင္းအစပ္မွာ ေလတဟူးဟူး
ပင္အပ္ကေလးမ်ား ရနံ႔မွာေပ်ာ္၀င္
ေညာင္းညာကိုက္ခဲ ဘူတာအိုမ်ား
ခရီးဆက္လက္ထြက္ခြာ
လက္ျပလိုသည္ျဖစ္ေစ လက္မျပလိုသည္ျဖစ္ေစ
လက္ျပ!
Ok?

ညိမ္းညိဳ

ေႏြဦးေ၀ဒနာ

ေႏြဦး၀င္ေလၿပီ။ တေဆာင္းတြင္းလံုး ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖစ္ခဲ႔ရေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ေႏြဦး၀င္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ျပဳပါေတာ႔သည္။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြ တအုပ္တမႀကီး တိုးထြက္လာၾကသည္။ သည္းထန္ေသာႏွင္းတို႔၏ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ခဲ႔သမွ် ေႏြဦး၏ေဖးကူမႈျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းလာၾကသည္။ ႏွင္းတို႔ျဖင့္ စြတ္စိုကသီခဲ႔ေသာ လမ္းတို႔သည္ ေသြ႕ေျခာက္သာယာလ်က္ ႐ွိေနပါသည္။ ေႏြဦးသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ကင္းဘတ္စေပၚတင္ကာ စုတ္တံႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အစိမ္းေရာင္ေဆးသားမ်ားကို တရစပ္ ဆြဲခ်လိုက္သကဲ႔သို႔ ႐ွိပါသည္။ ျမင္ျမင္ရသမွ် သစ္လြင္စိမ္းစိုေနသည္။ စိမ္းျမလတ္ဆတ္ေသာ၊ သာယာၾကည္လင္ေသာ၊ သန္႔စင္လြတ္လပ္ေသာ အျခင္းအရာတို႔ျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္လ်က္႐ွိေသာ ေႏြဦးသည္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ အထူးေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေသာ ရတုရာသီလည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။

ေႏြဦးသည္ သဘာ၀၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားကို တပါတည္း ေဆာင္ယူလာတတ္သည္။ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းတို႔က စိမ္းစိုၾကည္လင္စြာ၊ ျမင္ကြင္း၀ယ္ ႐ွင္းသန္႔လ်က္႐ွိသည္။ မပူမေႏြး သာသာညင္းညင္း တိုက္ခတ္လ်က္႐ွိေသာ ေႏြဦးေလေျပသည္ ႐ွိန္းျမလတ္ဆတ္လွ၏။ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ဓာတ္တိုင္မ်ား၊ လူသြားလမ္း အကာအရံမ်ား၊ အခ်က္ျပမီးတိုင္မ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ား၊ အမိႈက္ပံုးမ်ား၊ လမ္းေဘးေစ်းဆိုင္ကေလးမ်ား၊ ေရေႏြးေငြ႔ေပးေသာ ပိုက္လိုင္းႀကီးမ်ား၊ တိုက္တာအေဆာက္အဦမ်ားစေသာ ႐ွိ႐ွိသမွ် အစုစုတို႔သည္ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို ခြာခ်၍ အ၀တ္သစ္လဲလိုက္သကဲ႔သို႔ စင္ၾကယ္သန္႔႐ွင္းေနပါသည္။ သဘာ၀၏မြမ္းမံမႈျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ရေသးကား လူတို႔သည္ ထပ္မံျပဳျပင္ၾကေလသည္။ ထိုအခါ ေႏြဦးသည္ ဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိ၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ အတိသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။

ေႏြဦး၏လွည္းက်င္းမႈျဖင့္ သန္႔စင္ၿပီးျဖစ္ေသာ ဓာတ္တိုင္တို႔တြင္ လူသား၏လုပ္အားျဖင့္ လွပေသာ ပန္းျခင္းမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ၾကၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ ကားမွတ္တိုင္မ်ားတြင္ ညစ္ေထးေထး ႐ွိေနတတ္ေသာ အမိႈက္ပံုးမ်ားသည္ပင္ ေဆးေရာင္အသစ္ျဖင့္ ေမာ္ႂကြားေနၿပီျဖစ္သည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားသည္ အစိမ္းႏွင့္အ၀ါ စပ္ၾကားျခယ္သလ်က္ သူတို႔မ်က္ႏွာကို တို႔ပတ္႐ိုက္ၾကေလသည္။ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ စင္းစင္းႀကီး လဲေလ်ာင္းကာ မ်ားမၾကာမီ သူတို႔ေက်ာကုန္းေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ႔မည္႔ ေႏြဦး၏ ေျခသံမ်ားကို နားစြင့္ေနၾကပံုရသည္။

သူသည္ အခန္းျပတင္း၀မွ ေမွ်ာ္ေငးလ်က္႐ွိသည္။ အေဆာင္ေ႐ွ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေရာင္အေသြးစံုလူတို႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာျပဳလ်က္ ႐ွိသည္။ ယဥ္သြားယဥ္လာကား အခုလို ေန႔လည္ဘက္မ်ိဳးတြင္ က်ဲပါးေလ႔႐ွိသည္။ ညေနပိုင္းတြင္မူ ကားေတြမ်ားလွသည္။ ႏြားႏို႔ျဖန္႔ျဖဴးေသာ ကားႀကီးမ်ားကို ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူတို႔သည္ ဓာတ္ဆီတင္ေသာ ကားႀကီးမ်ားႏွင့္ သ႑ာန္တူၾကသည္။ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ႀကီးမားေသာ စည္ႀကီးမ်ားကို ထမ္းပိုးထားတတ္ၾကသည္။ လမ္း၏ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပလက္ေဖာင္းမ်ား ႐ွိၾကၿပီး လက္ရန္းကို သံပိုက္လံုးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ ခါးေစာင္းခန္႔ျမင့္ေသာ ထိုပလက္ေဖာင္း လက္ရန္းမ်ားကို လြန္ေသာ္ ေတာအုပ္ကေလး ႐ွိေလသည္။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ေက်ာင္းသို႔သြားေသာ္ ထိုေတာအုပ္ကေလးကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ယခုမူ ေႏြဦး၏တန္ခိုးျဖင့္ ထိုေတာအုပ္ကေလးသည္ ႐ြက္ႏုတို႔တေ၀ေ၀ ႐ြက္သစ္တို႔တဖားဖား႐ွိကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ႔သည္။

သူတို႕ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက စာစီစာကံုးေရးၾကပံုမ်ားကို သတိရေနမိသည္။ သည္တုန္းကတည္းက ေႏြးဦး၏ အလွသည္ သူတို႔၏ စာစီစာကံုးမ်ားတြင္ မပါမျဖစ္ေသာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတြးလို႔မကုန္၊ ေရးလို႔မ၀၊ ျခယ္သလို႔မဆံုးေသာ စာပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔သည္ ထိုထိုေသာ ကဗ်ာလကၤာတို႔ကို ႏႈတ္၀ယ္႐ြ႐ြ က်က္မွတ္ၾကၿပီးလွ်င္ ေႏြအလွကို စာသၾကေလသည္။ “ေလခေျမသက္၊ စ်ာန္၀ိတက္သို႔၊ သစ္႐ြက္ေရာ္ရီ၊ ဣႏၵနီ၀ယ္၊ သိဂၤ ီတစ္၀က္၊ ဖက္၍ေဆးစံု၊ ျခယ္ေသာပံုသို႔” စသည့္ျဖင့္လည္း အေဟာင္းတစ္၀က္ အသစ္တစ္၀က္ျဖင့္ နီက်င္စိမ္းျမလ်က္႐ွိေသာ သစ္႐ြက္ကေလးမ်ားကို ကိုးကားညႊန္းဖြဲ႔ခဲ႔ၾကသည္။ ဆရာေတာ္႐ွင္ဥတၱမေက်ာ္၏ ေတာလားမ်ားသည္ သူတို႔ စာသင္သားမ်ားအဖို႔ က်က္မွတ္ကိုးကား၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္။ စာသင္ခန္းျပင္ပသို႔ ၾကည့္လိုက္ျပန္ပါက ေက်ာင္း၀င္းႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ပင္ “ေဆာင္းကၽြတ္လုၿပီ၊ ေႏြရာသီလည္း၊ မပီတတ္ေသး၊ ၀ိုး၀ါးေထြးလ်က္” ႐ွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား။

တစ္ႏွစ္တြင္မူ ေႏြဦးက သူ႔ကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ထဲမွ ဥၾသငွက္ကေလး၏ ေတးသံသာတြင္ ယစ္မူးေနေသာ သူ႔ကို မီးသတ္ကားမွ ဥၾသဆြဲသံက စူးစူး႐ွ႐ွ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။ မေ၀းလွေသာ အရပ္ဆီမွ မီးညႊန္႔မီးစြယ္မ်ား ေကာင္းကင္သို႔ ထိုးတက္ေနသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ မီးခိုးမိႈင္းမ်ား တလူလူ လြင့္ေနပါေတာ႔သည္။ ေႏြေလ႐ူးက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လိုက္ေသာအခါ ေပါ႔ပါးေသာပစၥည္းမ်ား၊ အ၀တ္စမ်ားႏွင့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ခြံမ်ား ေရာေထြးပလူပ်ံကုန္သည္။ ေလေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေညွာ္နံ႔မ်ား၊ မီးခိုးနံ႔မ်ား ဆိုး႐ြားစြာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက ဟိုမွသည္ ဦးတည္ရာမဲ႔ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ေအာ္သံေခၚသံတို႔ ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေသာ လမ္းသြယ္ေလးက မီးသတ္ကား၀င္ရန္ပင္ ခက္ခဲေနျပန္သည္။ မီးသတ္ရဲေဘာ္တို႔မွာ မမီမကမ္းႏွင့္ ႀကိဳးစားၿငိမ္းသတ္ၾက႐ွာသည္။ ထိုေႏြဦးသည္ မသာယာေသာ ဥၾသသံျဖင့္ ေရ႐ွားေသာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ေလးကို မီးသတိျပဳေစခဲ႔သည္။ ကူညီ႐ိုင္းပင္းေစမႈ သံပတ္ကို တစ္ထစ္တင္းေစခဲ႔သည္။

ေလေျပသည္ ေတာအုပ္ေလးကို ျဖတ္သန္းလာကာ မျပင္းမေပ်ာ႔ တိုးေ၀ွ႔က်ီစယ္၏။ သစ္စိမ္းရနံ႔တို႔ လြင့္ပါလာ၏။ တံခါးေပါက္မ်ားကို အကုန္ဖြင့္ထားရာ ေလသည္ တသုန္သုန္တျဖဴးျဖဴး တိုးလွ်ိဳေပါက္ ၀င္ထြက္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႔စိတ္သည္ နာရီခ်ိန္သီးပမာ လႈပ္ရမ္းလ်က္႐ွိသည္။ စိတ္ခ်ိန္သီးသည္ ပစၥဳပၸန္အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္၌ မေန။ အတိတ္သို႔လည္းေကာင္း၊ အနာဂတ္ဆီသို႔လည္းေကာင္း ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ငင္ ယိမ္းခါေနသည္။

ေရ႐ွားေသာ သူတို႔ရပ္ကြက္ေလးမွာ ေႏြရယ္လို႔မွမဟုတ္ ဆယ္႔ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး ေရအတြက္ႏွင့္ လံုးပန္းေနရတတ္သည္။ ေႏြဆိုရင္ေတာ႔ သာ၍ ဆိုး႐ြားတတ္သည္။ လူႀကီးမ်ားက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းၾကၿပီး သူတို႔ကေလးမ်ားက ေရအတြက္ လံုးပန္းရသည္။ တကယ္ေတာ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားသည္ ေရ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ရေသာ ခရီး႐ွည္ႀကီးသာ ျဖစ္လိမ္႔မည္ထင္သည္။ တစ္ႏွစ္မေတာ႔ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူတို႔ေတာင္ကုန္းေလး၏ အေျခတြင္ ေရထြက္ပိုက္တစ္ခု ေရာက္လို႔ေနသည္။ ေဟာင္းျမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အုတ္တံတိုင္းပ်က္ႀကီးႏွင့္ယွဥ္ကာ သစ္သားခြေထာက္ကေလးေပၚ ေမးတင္ေနေသာ ထိုေရပိုက္တြင္ ႏႈတ္သီးေခါင္း မ႐ွိ႐ွာ။ ခ်ယ္ရီသား အတိုတစ္ခုျဖင့္ အဆို႔ပမာ ပိတ္ထားရသည္။ ေျပာမည့္သာ ေျပာရသည္။ ခ်ယ္ရီသားအဆို႔ျဖစ္ေစ၊ သံႏႈတ္သီးေခါင္းျဖစ္ေစ မ႐ွိလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္။ ေရလာခ်ိန္က မနက္၅နာရီမွ ၇နာရီထိ၊ တစ္ေန႔လံုးပါမွ ထို၂နာရီသာ ေရလႊတ္သည္။ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ လူတန္းႀကီးႏွင့္ယွဥ္ေသာ္ လႊတ္ေသာေရမွာ မေျပာပေလာက္။ ခ်ယ္ရီသားအဆို႔မွာ ေရလာေနစဥ္အခ်ိန္တြင္ ေရပိုက္ႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းသာ ေနခြင့္႐ွိသည္။ ေရလႊတ္ခ်ိန္ရပ္ၿပီဆိုမွ မေကာင္းတတ္၍ အဆို႔ႏွင့္ ပိတ္ခဲ႔ၾကျခင္းသာ။ အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရမလာေတာ႔ေသာ ပိုက္သည္ အဆို႔မၿခံဳပါေသာ္လည္း လံုၿပီးသား မဟုတ္ပါလား။

သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကေတာ႔ တစ္ေနရာထဲမွာ အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနရမွာ စိတ္မပါၾက။ ေ၀းခ်င္သေလာက္ ေ၀းပါေစ၊ ျမန္ျမန္ထက္ထက္သာ သြားလိုက္ခ်င္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ငါးတန္းေျဖၿပီးစ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္တြင္ တေကာင္းနန္းတိုင္အထိ ေရသြားခပ္ဖို႔ သူတို႔ အစျပဳခဲ႔ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္၂မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ တေကာင္းနန္းတိုင္တြင္ အလြန္ၾကည္လင္ေသာ ေရထြက္႐ွိသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖြပ္သူမ်ား ေရခ်ိဳးသူမ်ား သြားေလ႔႐ွိၾကေသာ္လည္း သံုးေရအတြက္မူ သူတို႔အဖြဲ႔သည္ အဦးဆံုး ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေ၀းေပမဲ႔ ေ၀းသည္လို႔မထင္၊ သူတို႔ကေတာ႔ ေပ်ာ္သည္။ အလို႐ွိသေလာက္ေရကို အလို႐ွိသလို ခပ္ယူႏိုင္သည္။ နံေဘး၀န္းက်င္တြင္ ႐ွမ္းဇီးသီးမ်ား၊ မွန္ခိုသီးမ်ား စသည္ ႐ွာေဖြခူးဆြတ္ႏိုင္ေသးသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးေလာက္ ေရထြက္ေပါမ်ားေသာၿမိဳ႕ အေတာ္ပင္ ႐ွားပါလိမ္႔မည္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘယ္႔ႏွယ္ေၾကာင့္ ေရအတြက္ သည္မွ် ကိစၥ၀ိစၥမ်ားေနရသည္ကို သူတို႔ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုေတာ႔ အေတာ္ငယ္ၾကဦးမည္။ လူႀကီးမ်ားေတာ႔ျဖင့္ နားလည္ႏိုင္ၾကမည္ ထင္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ တပ္ကုန္းဘက္သို႔ သြားတတ္ၾကသည္။ တပ္ကုန္းဟု အလြယ္ေခၚၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ေရကန္႐ွိသည္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ခပ္မို႔မို႔ ျမင့္တက္ေနေသာ ကုန္းထိပ္တြင္ တည္ထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕၏အဖ်ားပိုင္းဘက္မွ နိမ္႔ဆင္းေျပျပစ္ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားကို ေရေပးေ၀ရန္ ထိုေက်ာင္းတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေရေလွာင္ကန္ႀကီး သံုးကန္႐ွိသည္။ ထိုရပ္ကြက္မ်ားသည္ ၿမိဳ႕၏ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ရပ္ကြက္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေရ၊ မီး စသည္ ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္စြာ အေျခက် ျပည့္စံုေလသည္။

သူ ျပင္ဦးလြင္တြင္ သင္တန္းတစ္ခု တက္ေနစဥ္တုန္းက ဆရာႀကီး ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း၏ စာတစ္အုပ္ ဖတ္ရပါသည္။ စာအုပ္အမည္မွာ “ပန္ခ်င္ရင္ ပ်ဳိ႕ေမာင္ႀကီးရယ္ ေခါင္းၿဖီးခဲ႔ေလး” ဟုထင္ပါသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ ေရအင္မတန္႐ွားေသာ ႐ြာတစ္႐ြာမွ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ေရသမင္လိုက္သည့္အခန္း ပါပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေရ႐ွားသလဲဆိုရင္ သူတို႔ခမ်ာ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ ႐ြာခ်လာတတ္ေသာ မိုးေရကိုပင္ အလဟသ အျဖစ္မခံႏိုင္ၾက။ မိုးကလည္း တစ္ေနရာထဲတြင္ သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာေနတတ္သည္မဟုတ္။ မိုးတိမ္ညိဳမ်ားက ေလယူရာ တိမ္းေ႐ြ႔ၿပီးလွ်င္ အခါသင့္သည့္ေနရာ ႐ြာခ်တတ္သည္။ သည္ေတာ႔ သူတို႔ခမ်ာလည္း ကေလးလူႀကီး က်ားမမဟူ ပုံးေတြအိုးေတြယူကာ မိုးတိမ္ေတြေနာက္ အေျပးလိုက္ၾကရသည္။ မိုးေရကို ရတန္သမွ် စုရသည္။ ေခါင္းခုမ်ား တဘက္မ်ားေရအစိုခံ၍ ညွစ္ခ်ရသည္။ ေရတစ္ပံုး ေရတစ္အိုးအတြက္ အလဲလဲအကြဲကြဲ၊ ပြန္းပဲ႔ျခစ္႐ွမိသျဖင့္ ေသြးတရဲရဲ ေခၽြးတ႐ႊဲ႐ႊဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သည္အခန္းကို ဖတ္ၿပီး အံ႔အားသင့္ေနပံုရသည္။ သူကေတာ႔၊ ေအာ္ ငါတို႔ထက္ ေရအတြက္ ဒုကၡေရာက္ေနရသူေတြ ႐ွိပါေသးလားဟု ဆင္ျခင္ေနမိသည္။

ကစားကြင္းဘက္ဆီမွ ကေလးေတြအသံ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ စိတ္ခ်ိန္သီးသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔ ဖ်တ္ခနဲ ေ႐ြ႔လ်ားလာျပန္သည္။ ေနသည္ ေစာေစာကေလာက္ မျပင္းေတာ႔။ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေအးေအး ေႏြး႐ံုကေလးသာ။ ကစားကြင္းဘက္တြင္ ပို၍ လူစည္လာသည္။ လူႀကီးမ်ားက ခံုတန္းမ်ားတြင္ နားနားေနေန။ ကေလးမ်ားကေတာ႔ ျမဴးတူးေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေဆာ႕ကစားေနၾကသည္။ သူသတိျပဳမိသည္မွာ သည္လို ကစားကြင္းေလးေတြ အမ်ားအျပား႐ွိေနျခင္းပင္။ သူ႔အျမင္ေတာ႔ လူေနအေဆာက္အဦႏွင့္ အခ်ဳိးက်ညီမွ်စြာ ကစားကြင္း၊ အပန္းေျဖေနရာ၊ ျမက္ခင္းျပင္၊ သစ္ပင္ပန္းပင္တို႔ကို စနစ္တက် ထားေပးျခင္းျဖစ္မည္ ထင္သည္။ တခါ လူေနရပ္ကြက္၊ လမ္းစသည္တို႔ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီမွ်စြာ သစ္ပင္တို႔ကို ထိန္းသိမ္းစိုက္ပ်ိဳးထားျပန္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား ပန္းစိုက္ခင္းမ်ားကိုလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေလသည္။ ဥေရာပၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားႀကီးေတြ႔ရေတာ႔ ေရာက္စက သူအံ႔ၾသမိေသးသည္။ ဗဟုသုတေခါင္းပါးေသာ သူ႔အသိတြင္ သည္လိုၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕သည္ တိုက္တာအေဆာက္အဦးေတြသာ မိုးထိုးႁပြတ္သိပ္ေနမည္ဟု ထင္ခဲ႔မိသည္။ လူတို႔သည္ ႐ွားပါးလွ်င္ တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းတတ္၍ ေပါမ်ားလွ်င္ မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳတတ္ေလသလားဟုပင္ မဆီမဆိုင္ သူေတြးမိသည္။

သူတို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားေနေသာ အထပ္သည္ အတန္ျမင့္သည္။ အေပၚဆံုးအထပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျမင့္သည္ကို သေဘာက်တတ္ၾကေသာ္လည္း အထပ္ျမင့္ အေဆာင္မ်ားဆိုလွ်င္ေတာ႔ နိမ္႔ေလ ပို၍ႏွစ္သက္ေလ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သည္မွာေတာ႔ သစ္ပင္ႀကီးငယ္အေပါင္းတို႔သည္ ေႏြေရာက္ပါမွ ဖူးပုရစ္တို႔ ျမဴးလွစ္ခြင့္ရၾကသည္။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး ၀ွက္သိမ္းခဲ႔ရေသာ ၀တ္႐ံုအစိမ္းမ်ားကို ၿခံဳလႊမ္းခြင့္ ရၾကသည္။ အတန္ျမင့္မားေသာ အထပ္ျဖစ္ရာ ၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရေလသည္။ စိမ္းစိုေနေသာ ေတာအုပ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေနရာအႏွံ႔ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္း၏ ညာဘက္ယြန္းယြန္း ကာေလာ္မင္စကာရာ ပန္းၿခံႀကီးထဲတြင္ ေမာ္စကိုျမစ္သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ စိမ္းျမေသာေတာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပန္းသီးပင္ပ်ိဳတို႔က ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျပဳထားရာ ျမစ္သည္ အတစ္တစ္ ျပတ္ေတာက္ေနသကဲ႔သို႔..။ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ ျမစ္ေရသည္ စိုလြင္ေသာ ျမသားျပင္ေတာအုပ္ႏွင့္ ပနံရလွပါသည္။ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာေရ။ ေရက ေဖြးေဖြးျဖဴေန။ အမွန္အားျဖင့္ ေရသည္ ေရသာျဖစ္ေလသည္။

လူတို႔၏ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားတြင္ ေရႏွင့္မီးသည္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး အမႈႀကီးသံုးပါးအတြက္လဲ ေရႏွင့္မီးသည္ မေသးေသာက႑မွ ပါ၀င္ၾကျပန္သည္။ ထိုမွ် အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ေရႏွင့္မီး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးကို ပမာမခန္႔ မျပဳေကာင္းၿပီ။ လူေနအေဆာက္အဦမ်ား၊ ၿမိဳ႕အကြင္းအကြက္မ်ား အသစ္ေမြးဖြားလိုေသာ္ ေရႏွင့္မီးသည္ ႏို႔စို႔ဖက္ေတာ႔ ျဖစ္တန္ေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္သလို ျဖတ္ခ်ထားခဲ႔ဖို႔ေတာ႔ မေကာင္းပါေလ။

သူသည္ ေႏြဦးကို ခ်စ္သည္။ ခ်စ္သျဖင့္ လြမ္းရသည္။ လြမ္းရေတာ႔ တမ္းတမိသည္။ သူ႔ ေႏြဦးေ၀ဒနာသည္ အေတာ္ရင့္ေခ်ၿပီ။ ေအာ္၊ ေအာက္ေမ႔စြဲလမ္းရပါေသာ ေႏြဦး။ ေႏြဦးသည္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား မ႐ွိစေကာင္း။ သည္ေႏြဦးကေတာ႔ျဖင့္ လွသည္၊ ဟိုေႏြဦးကေတာ႔ မလွဟု အဆင့္အတန္းခြဲရန္ မလိုအပ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တေလွ်ာက္ ေရမုဆိုးလုပ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေႏြဦးတြင္လည္း ပန္းမ်ားလိႈင္လိႈင္ပြင့္ေ၀ ေစခ်င္မိ႐ံုသာ သူ ဆႏၵျပဳမိေလသည္။

ညိမ္းညိဳ

လြမ္းလို႔ ဆြံ႔အသြားတဲ႔ ၾကယ္

ပံုကို ၾဆာညိန္း ဆြဲေပးပါတယ္

လြမ္းလို႔ ဆြံ႔အသြားတဲ႔ ၾကယ္

လြမ္းလို႔ ဆြံ႔အသြားတဲ႔ၾကယ္ဆိုတာ တကယ္႐ွိလို႔လား
တအံ႔တၾသပဲ ၾကည့္မိတယ္
သူက စၾကာ၀ဠာႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ
ခ်စ္သူမ်က္ႏွာတခုသာ ႐ႈစရာအမွတ္နဲ႔
တြဲထားသည္ျဖစ္ေစ ခြဲသြားသည္ျဖစ္ေစ
သိစိတ္ထဲမွာေရာ မသိစိတ္ထဲမွာေရာ
ဒါကိုပဲ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ႐ႈလို႔
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အလြမ္းဓာတ္ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး
ဆြံ႔အသြားတဲ႔ ၾကယ္တစ္လံုးသာ ျဖစ္တယ္။

ညိမ္းညိဳ

ကႏၱာရမွာ ႐ြာတဲ႔မိုး

(၁)
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀တြင္ လြမ္းဆြတ္ၾကည္ႏူးရေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ျပပါဆိုလွ်င္ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးသို႔ လုပ္အားေပးဆရာအျဖစ္ သြားေရာက္ခဲ႔ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ညႊန္းဆိုရပါလိမ္႔မည္။ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးသည္ ဖုန္းဆိုးေျမ က်တ္တီးကုန္းၾကားတြင္ ထီးတည္းတည္႐ွိေနပါသည္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက မေကာင္း၊ ၿမိဳ့ႀကီးျပႀကီးႏွင့္လည္း မနီး၊ အလြန္ေ၀းလံသီေခါင္ေသာ ႐ြာကေလးျဖစ္သည္။ ေဒသထြက္ကုန္ဟူ၍ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဘာမွမ႐ွိ။ ဖုန္းဆိုးေျမ႐ိုင္းႀကီးမ်ား ႀကီးစိုးေနသျဖင့္ ဆန္စပါး၊ ပဲႏွမ္း အစ႐ွိသည္တို႔ စိုက္ပ်ဳိး၍မရ။ သည္ၾကားထဲ မိုးေခါင္ေသး၏။ ေရ႐ွားေသး၏။ က်တ္တီးကုန္းမ်ားကလည္း ေပါမွေပါ။ သည္ေတာသည္ေတာင္ သည္အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလး အဘယ္မွာလွ်င္ ေခါင္းေထာင္ႏိုင္ပါအံ႔နည္း။

သို႔ေသာ္ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ရာပင္။ သည္မွ် အေျခအေနဆိုးေသာ ႐ြာကေလးတြင္ မူလတန္းေက်ာင္း ႐ွိသည္။ ရပ္မိရပ္ဖမ်ား၏ အေျမာ္အျမင္႐ွိမႈဟု ဆိုရပါမည္။ ႐ြာ႐ွိဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ တြဲဖက္၍ ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေျခ ၅၀ သာသာမွ်႐ွိေသာ ႐ြာကေလးတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေထာက္ပံ႔ထားႏိုင္သည္မွာ ေတာ္႐ံုသတၱိမ်ိဳးႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တစ္႐ြာလံုးက သည္ေက်ာင္ေလးကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားၾက၍သာ ျဖစ္သည္။ ႐ြာကေလး၏ အနာဂတ္အတြက္ သည္ေက်ာင္းေလးကို အားကိုးအားထား ျပဳၾကသည္။ သူတို႔ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ သည္ေက်ာင္းေလးက စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ၾကသည္။ သည္႐ြာကေလးမွမိဘမ်ား ပညာေရးကို အေရးေပး အေလးထားၾကသည္မွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔အစ္ကိုသည္ ပညာေရးေကာလိပ္မွ ဆင္းလွ်င္ဆင္းခ်င္း သည္ေက်ာင္းေလးမွာ တာ၀န္က်သည္။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ သိ႐ွိကာစ သည္ေက်ာင္းေလးကို ေရာက္သြားရသည္ဆိုေတာ႔ အစ္ကိုလည္း အေတာ္ေလး အီစလံေ၀သြားသည္ ဆို၏။ သို႔ေသာ္ အစ္ကိုက စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း၊ စိတ္ကုန္စိတ္ပ်က္ျခင္း အလ်ဥ္းမ႐ွိ။ မိမိကိုယ္တိုင္ ၀ါသနာပါလြန္း၍ ေ႐ြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာ လမ္းေပပဲ။ ေတြ႔ႀကံဳလာသမွ် အခက္အခဲေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းသည္။ ေဆာင္႐ြက္စရာ႐ွိသည္တို႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လုပ္ကိုင္သည္။ ျပဳျပင္စရာ ႐ွိသည္တို႔ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျပဳျပင္သည္။ အစ္ကိုေရာက္သြားၿပီး မၾကာမီလပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေက်ာင္းကေလးက သိသိသာသာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာသည္။ ေက်ာင္းကေလးႏွင့္ ႐ြာကေလးမွာ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳကာ သဟဇာတက်က် ညီညႊတ္လွပစြာ စည္ပင္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာသည္။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္လာသည့္အစ္ကိုက သည္အေၾကာင္းေတြကို အားရ၀မ္းသာ ေျပာျပပါေတာ႔သည္။ သူက အားတက္သေရာနဲ႔ စိတ္၀င္စားေအာင္လဲ ေျပာတတ္ေလေတာ႔ ႐ြာကေလးဆီကို မေရာက္ဖူးပါဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲတြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ရသည္။ ေက်ာင္းကေလးကိုလဲ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ခင္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေျဖၿပီးစ၊ အလုပ္ဟူ၍ မယ္မယ္ရရမ႐ွိေသးဘဲ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္။ အကိုကပဲ အေျပာေကာင္းလို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကပဲ ညႊတ္ေနလို႔လားဆိုတာ ေ၀ခြဲမရ။ ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္၍ အစ္ကိုျပန္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တပါတည္းလိုက္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ႔သည္။

+++

(၂)
ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုႏွင့္ လိုက္သြားမည့္အေၾကာင္း အေမ႔ကိုေျပာျပေတာ႔ အေမက "သားငယ္ ျဖစ္ပါ႔မလား" တဲ႔။ အေမသည္ အရာရာကို ေတြးေတြးဆဆ ေျပာေလ႔႐ွိသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက အေမဆိုသည္မွာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အ႐ြယ္ေရာက္ေရာက္ စိတ္မခ်ႏိုင္၊ စိုးရိမ္ပူပန္တတ္စၿမဲေပကိုး။ အခုလည္း တနယ္တေက်း အလြန္ေ၀းတဲ႔အရပ္ေဒသကို လိုက္သြားရမွာဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔ကို စိတ္ခ်ဟန္မတူ။ အစ္ကို႔ကိုသာ တာ၀န္နဲ႔မို႔ မတားသာ၍ လႊတ္ထားရဟန္ ႐ွိပါသည္။ သို႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးသားဆိုေတာ႔ အေမ႔ကို ႏွစ္ခါမေျပာရ။ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ေခါင္းေခြ႔၍ အပူကပ္ဂ်ီက်လိုက္လွ်င္ အေမ အေလ်ာ႔ေပးရၿမဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔အလိုသို႔ လိုက္ရၿမဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆႏၵအတိုင္းပါပဲ။ အစ္ကိုႏွင့္အတူ လိုက္ပါခြင့္ ရခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ႕ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက သင္ၾကားခဲ႔ရေသာ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကို အေသအခ်ာ ျပန္ဖတ္ရပါေတာ႔သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ အေမက ျပဌာန္းစာအုပ္ေတြကို ႏွစ္အလိုက္ တ႐ိုတေသ သိမ္းထားေပးတာမို႔ ထိုစာအုပ္မ်ားကို အေကာင္းပကတိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္ေတြ႔ရသည္။ စာေတြျပန္ဖတ္ရသည္ ဆိုျခင္းမွာ အေၾကာင္း႐ွိပါသည္။ လိုအပ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဦးမည္ေလ။ အစ္ကိုကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရဲေဆးတင္ တိုက္တြန္းအားေပးထားေပသကိုး။

သည္လိုနဲ႔ အစ္ကိုလည္း ခြင့္ရက္ျပည့္သြားၿပီ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ ေက်ာင္းတံခါးေတြသည္လည္း သံုးလတတိတိ အနားယူေနရာမွ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ၾကေတာ႔မည္။ အေညာင္းအညာ ဆန္႔ကုန္ၾကၿပီ။ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေသာ စိတ္တို႔ကို ခ၀ါခ်လ်က္၊ ညစ္ညဴးေသာစိတ္တို႔ကို သန္႔စင္လ်က္ ၀င္လာသမွ် မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးေတြကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၿပံဳးေပ်ာ္ျမဴးစြာျဖင့္ ႀကိဳဆိုၾကေပေတာ႔မည္။ သူတို႔၏ ပညာရင္ခြင္ကို ေႏြးေထြးစြာ ဖြင့္လွစ္ႀကိဳဆိုၾကပါေတာ႔မည္။

မနက္ျဖန္ဆို အစ္ကိုႏွင့္အတူ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးသို႔ လိုက္ပါသြားရေတာ႔မည္။ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာေလး႐ွိ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး၏ ပညာရင္ခြင္တံခါးကို ၾကင္နာေသာႏွလံုးသားျဖင့္ တိုး၀င္ဖြင့္လွစ္ရပါေတာ႔မည္။

+++

(၃)
အဲသည္ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္လို႔မေပ်ာ္။ ဟိုေတြးသည္ေတြးႏွင့္ မ်က္လံုးေတြ ေၾကာင္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထားသျဖင့္ အခန္းတြင္း၀ယ္ လေရာင္သည္ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း။ အစ္ကိုကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါၿပီ။ ေႏြမကုန္တတ္ေသး၍ ရာသီက အိုက္စပ္စပ္ ႐ွိလွသည္။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ျဖင့္ အိပ္ေနေသာ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာ၀ယ္ ေခၽြးဥေလးေတြ သီးေနသည္။ မတတ္သာ၊ ႏႈတ္မွ "ကန္ေတာ႔..ကန္ေတာ႔" ဟုေရ႐ြတ္ေတာင္းပန္၍ အစ္ကို႔အေပၚမွ ေက်ာ္ခြကာ အခန္းအျပင္ဘက္ ထြက္ခဲ႔သည္။ အိမ္ေ႐ွ႔လက္ရန္းမွာ ထြက္ရပ္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေယာင္ေပေပျဖစ္ေနရာမွ ၿခံထဲဆင္းရန္ အႀကံေပၚလာသည္။

ၿခံထဲေရာက္ေသာ္ လမြန္းတည့္ေတာ႔မည္။ ေသာ္တာလမင္းႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ဦးေခါင္းထက္တြင္ ထိန္ထိန္သာလ်က္။ ညေမႊးပန္းေလးတို႔၏ ရနံ႔သည္ သင္းပ်ံ႕ စြာ ေမႊးၾကဴေနသည္။ ညဥ့္လယ္ယံေလေျပသည္ အ႐ြက္စိပ္ေသာ အုန္းလက္မ်ားႏွင့္ ငွက္ေပ်ာ္႐ြက္ဖားဖားႀကီးမ်ားကို တေဖ်ာေဖ်ာ တိုက္ခတ္ေနေသးေတာ႔။ ည၏႐ႈခင္းသည္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာပင္။ ႐ွဥ့္ကေလးႏွစ္ေကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔အသံ ၾကား၍ထင့္။ စံပယ္ၿခံဳေျခရင္းမွသည္ အုန္းပင္ထိပ္ဖ်ားသို႔တိုင္ တမဟုတ္ခ်င္း ေျပးတက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာက္စည္ပိုင္းအျပတ္ႀကီးေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ည၏အလွကို တ၀ႀကီး ေငးၾကည့္ေနလိုက္ေတာ႔သည္။

မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္ေဒသကို ေရာက္ရေတာ႔မည္။ မျမင္ဖူးေသာ ေက်ာင္းကေလးကို ျမင္ရေတာ႔မည္။ မေတြ႔ဖူးေသာ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရေတာ႔မည္။ အို..ေတြ႔႐ံုမွ် မကပါေလ။ စာပါ သင္ေပးရဦးမည္။ အေတြးေတြက အမွ်င္မျပတ္၊ ႂကြက္ၿမီးတန္းသလို တန္းေနသည္။ ႀကံဳေတြ႔ရမည္တို႔ကို ႀကိဳတင္ခံစားရင္း စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ၾကည္ႏူးသလိုလို၊ လြမ္းပဲလြမ္းမိသလိုလို။ ဘယ္ႏွယ္႔ႀကီးမွန္းမသိ၊ အမ်ဳိးအမည္တပ္၍ေဖာ္ျပရန္ ခက္လွပါ၏။

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနလိုက္သည္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားေလၿပီမသိ၊ အစ္ကိုက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၀ရန္တာေပၚမွ လွမ္းေခၚေနသည္။ လသည္ အေနာက္သို႔ ခပ္ယိုင္ယိုင္ နိမ္႔ဆင္းသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ေတြး၍ေကာင္းဆဲ..။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးတို႔သည္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ၾကည္လင္ျပတ္သားလာ၏။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါဘိေတာင္း။ မိမိတတ္စြမ္းသမွ် ပညာပါရမီ ျဖည့္ဆည္းရျခင္း၊ ပညာဒါနျပဳရျခင္းဟူသည္ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေလးနက္၍ အႏွစ္သာရအားျဖင့္လည္း ျပည့္လွ်မ္းေနသည္ မဟုတ္ပါလား။

+++

(၄)
ညက အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်သျဖင့္ အခ်ိန္မီမႏိုး။ ၀ီရိယေကာင္းလွေသာအစ္ကိုက အားလံုးအသင့္ျပင္ေပးထားသည္။ လိုအပ္ေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ား၊ စားေသာက္စရာ အေၾကာ္အေလွာ္ဗူးမ်ား၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားအားလံုးကို ေနသားတက် ျပင္ဆင္ထုပ္ပိုးၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လာႏိႈးပါသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာ ကဗ်ာကသီသစ္၍ တပိုတပါး သြားရသည္။ အားလံုးၿပီးသြားေတာ႔ အစ္ကိုက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ လွမ္းေခၚသည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ထမင္းေၾကာ္ေတြကို ဇလံုႏွင့္ အေမာက္ႀကီးေတြ႔ရသည္။ ဓာတ္ဗူးထဲက အဖန္ရည္မွာလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ေနၿပီ။ အစ္ကိုသည္ မစားႏွင့္ေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကို ထမင္းစားေနတုန္း ဦးႀကီးသန္းေအာင္က လွည္းကေနသည္။ အေမလည္း ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီး၍ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဆင္းလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္။ ထမင္းေၾကာ္ကေတာ႔ ဂြတ္႐ွယ္ပဲအေမရာ၊ ပဲျပဳတ္ေလးကလဲ ေမႊးပီး ဆိမ္႔ေနတာပဲ..။

အေမ။ (ညင္ညင္သာသာၿပံဳးလ်က္) စားပါကြယ္။ စားေတာ္ပဲမရေတာ႔ ပဲနီျပားေလးနဲ႔ ေၾကာ္လိုက္ရတယ္၊ အေမက ငါ႔သားတို႔ ခံတြင္းမွ ေတြ႔ပါ႔မလားလို႔..၊ ကဲ သားႀကီးေရ မင္းတို႔ေနျမင့္ေနဦးမယ္ေနာ္။

အစ္ကို။ (ထမင္းေၾကာ္ဇလံုကို လက္စသတ္လ်က္) ဟုတ္ကဲ႔ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေတာ႔မယ္ဗ်၊ ဖိုးေက်ာ္ေရ..အေမ႔ကို ကန္ေတာ႔ရေအာင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦး အေမ႔ကို ဦးခ်ကန္ေတာ႔ၾကသည္။ "အေမ႔သားေတြ ေဘးအႏၳရာယ္ကင္း႐ွင္းပါေစ၊ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိပါေစနဲ႔" ဆိုေသာ ဆုေပးသံကို ၾကားေနရသည္။ အေမသည္ ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ဆိုဆုေပးေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးအိမ္တြင္မူ မ်က္ရည္တို႔ ရစ္သိုင္းေန႐ွာသည္။ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ေမတၱာ၏ အရိပ္အေငြ႔တို႔သည္ အေမ႔မ်က္၀န္းအိမ္၀ယ္ ေ၀႔၀ဲတြဲခိုေနၾကေလၿပီ။ သူ၏အသက္ႏွင့္တူေသာ သားႏွစ္ေယာက္စလံုး သူႏွင့္ေ၀းရာ တနယ္တေက်းသို႔ သြားရေတာ႔မည္ကို အေမသည္ မလြမ္းဘဲ ေနပါမည္လား။

ဦးႀကီးသန္းေအာင္က လွည္းကၿပီးေၾကာင္း၊ ပစၥည္းေတြတင္ၿပီးေၾကာင္း လွမ္းေျပာသည္။ အစ္ကိုက အေမ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ႔ၿပီး အျပင္ထြက္ႏွင့္သည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ဦးေခါင္းကို ဖြဖြကိုင္လ်က္ "သားငယ္..မင္းအစ္ကိုစကားကို နားေထာင္ေနာ္၊ အစ္ကိုႀကီး အဖအရာတဲ႔၊ သူတစ္ပါးရပ္႐ြာမွာ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္၊ အမ်ားအက်ဳိးကိုလဲ တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ခဲ႔၊ သားငယ္ျပန္လာရင္ အဲသည္အေၾကာင္းေတြ အေမ႔ကို ေျပာျပေနာ္၊ ကိုင္း..ကိုင္း သြားၾကေတာ႔ကြဲ႕၊ လမ္းမွာ ေနျပင္းေနအံုးမယ္" ဟု မွာ႐ွာပါသည္။ အတန္းပညာေလးတန္းမွ်သာ ႐ွိ႐ွာေသာအေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလွသျဖင့္ အေဖမ႐ွိေတာ႔ေသာ္ျငား ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္၍ ေက်ာင္းထားေပးခဲ႔သည့္အျပင္ သည္သို႔ေသာ ဆံုးမစကားမ်ားျဖင့္ သြန္သင္ေျပာဆိုေလေသာအခါ အေမ႔ကို တိုး၍ ၾကည္ညိဳေလးစားမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွည္းထြက္ခဲ႔သည့္တိုင္ အေမသည္ လွည္းေနာက္ၿမီးကို ေငးၾကည့္ေန႐ွာ၏။ အေမ႔မ်က္ႏွာ ဘယ္သို႔႐ွိ႐ွာမည္နည္း။ အ႐ုဏ္က်င္း၍ အလင္းမပ်ဳိ႕မီ ေမွာင္ရီေမွာင္၀ါး အခ်ိန္ေလးတြင္ တဘက္ေခါင္းေပါင္းထားေသာ အေမ႔မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ သဲကြဲစြာ မျမင္ရေတာ႔ၿပီ။ သို႔ေသာ္ အေမၿပံဳးေနပါလိမ္႔မည္။ ရင္မွျဖစ္ေသာသားမ်ားကို ခြဲရ၍ မခ်ိေသာ္ျငား အေမၿပံဳးေနပါလိမ္႔မည္။ အေမသည္ သူ႔သားမ်ားကို ပညာတတ္ေစခ်င္သလို အျခားတစ္ပါးေသာ သူတို႔၏ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ထပ္တူထပ္မွ် ပညာတတ္ေစလိုသူေလ။ သားႀကီးက အစိုးရခန္႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ သားငယ္က လုပ္အားေပး ေက်ာင္းဆရာေပါက္စေလးလုပ္ဖို႔ သြားသည္ဆိုေတာ႔ အေမၿပံဳးေနမွာပဲေပါ႔..။

+++

(၅)
စိုင္ျပင္ေစ်းသို႔ေရာက္ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ ကားေစာင့္ၾကသည္။ ဦးႀကီးသန္းေအာင္က လွည္းဦးေထာက္၍ ႏြားမ်ားကို ဆိုင္ေနာက္႐ွိ တမာပင္၌ သြားခ်ည္ထားသည္။ အိမ္အတြက္ လိုအပ္ေသာပစၥည္းပစၥယမ်ား ၀ယ္ျခမ္းၿပီးလွ်င္ ဦးႀကီးက ႐ြာကိုျပန္ေတာ႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုကမူ ကားျဖင့္ ခရီးတစ္တန္ ဆက္ရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကို႔ထံမွ ပိုက္ဆံေတာင္း၍ အေမႀကိဳက္တတ္ေသာ မုန္႔တီလက္သုပ္ တစ္ပြဲ၀ယ္ၿပီး ဦးႀကီးသန္းေအာင္ကို ေပးလိုက္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမ်ား ထြက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း အေမ႔ဆီ မွာရေသးသည္။ အစ္ကိုကေတာ႔ စိတ္မပူဖို႔၊ သူ႔ညီေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ပါမည့္အေၾကာင္းေလာက္သာ မွာသည္။ အစ္ကိုသည္ သူ႔ေက်ာင္းကိစၥမွလြဲလွ်င္ စကားနည္း၍ အေနေအးသည္ပဲ။ ေျပာၿပီဆိုလွ်င္လည္း စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ တစ္ဖက္သား နား၀င္လြယ္ေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္း႐ွိသူ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္။ အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပိုက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ေပးပါဦးဗ်။

အစ္ကို။ ဘာစားခ်င္လို႔လဲ ဖိုးေက်ာ္ရ၊ ဗိုက္ဆာေနပလား။

ကၽြန္ေတာ္။ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရာ၊ ၀ယ္စရာေလး ႐ွိလို႔ပါ။

အစ္ကို။ (ၿပံဳးလ်က္) ေျပာေလကြာ၊ အစ္ကို၀ယ္ေပးမွာေပါ႔..။

ကၽြန္ေတာ္။ တန္ဖိုးမနည္းမမ်ား ဗလာစာအုပ္ႏွစ္ဒါဇင္ေလာက္နဲ႔ ခဲတံတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ၀ယ္ခ်င္လို႔ အစ္ကိုရ။

အစ္ကို။ (အတန္ငယ္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ သေဘာေပါက္သြားဟန္ျဖင့္) ေကာင္းပါေလ႔ကြာ၊ အစ္ကို၀ယ္ေပးပါ႔မယ္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ကားေရာက္လာသျဖင့္ ခရီးဆက္ၾကရျပန္သည္။ ခ႐ိုင္ၿမိ့ဳႀကီးတစ္ၿမိ့ဳဆီသို႔ ကားျဖင့္ ၃ နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ သြားၾကရသည္။ ထိုမွတဖန္ နယ္ၿမိ့ဳေလး တစ္ၿမ့ိဳဆီသို႔ ၂ နာရီခန္႔မွ်ၾကာေအာင္ ကားစီးရျပန္သည္။ ထိုၿမိ့ဳသို႔ေရာက္ေသာအခါ အစ္ကိုက ပညာေရးမွဴး႐ံုးသို႔၀င္၍ အက်ဳိးအေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ကိစၥ၀ိစၥအားလံုး ၿပီးစီးလတ္ေသာ္ ညေနေစာင္းေခ်ၿပီ။ ညေန ၃ နာရီသာသာေတာ႔ ႐ွိေပေရာ႔မည္။ ထိုမွတၿပီးကား လမ္းခုလတ္႐ွိ ၾကား႐ြာႀကီးတစ္႐ြာသို႔ ျမင္းလွည္းစီး၍ သြားရျပန္ပါေသးသည္။ ထို႐ြာႀကီးသည္ ေခ်ာင္းနဖူးေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ သြယ္တန္းတည္႐ွိေနေသာ ႐ြာတန္း႐ွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ ကိုင္းမ်ား ထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္ေနၿပီး ထန္းပင္ညိ့ဳညိ့ဳမ်ားကို ဟိုသည္၀ဲယာ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ သီးႏွံစိုက္ခင္းမ်ား၊ ဥယ်ာဥ္မ်ား စိုက္ပ်ဳိးျဖစ္ထြန္းေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ဤ႐ြာႀကီးတြင္ စီးပြားေရးေကာင္းမြန္ေသာ လကၡဏာမ်ားကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အစ္ကိုတာ၀န္က်သည့္ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးသို႔ ေရာက္ရန္လိုေသးေၾကာင္း ခန္႔မွန္းမိသည္။ အစ္ကိုက ေခ်ာင္းကမ္းပါးတစ္ေနရာတြင္ ျမင္းလွည္းကို ရပ္ေစ၍ က်သင့္ေသာ အဖိုးအခေပးသည္။ ၿပီးေသာ္ ခဲရာခဲဆစ္ေဖာက္ထားေသာ လူသြားလမ္းေကေလးအတိုင္း အထုပ္အပိုးမ်ားကို သယ္ေဆာင္ကာ ေရစပ္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ကိုယ္႐ွိန္ထိန္း၍ အသာလိုက္သြားရသည္ေပါ႔။ ေလွဆိပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ထြက္ေတာ႔မည့္ ေလွတစ္စင္းကို အခန္႔သင့္ပင္ ေတြ႔ရေလသည္။

ေလွသမား။ အေတာ္ပဲဗ်ိဳ႕ ..၊ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးက ခရီးသည္တယ္ပါးတာကလား၊ က်ဳပ္လည္း မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ထြက္ေတာ႔မလို႔၊ ဘယ္တုန္းဗ်ိဳ႕ ၊ ဇီးကုန္းလား၊ သရက္ကန္လား။

ေလွသမားႀကီးက ၀ါးခေမာက္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္း၍ အနည္းငယ္ျမင့္ေသာ ကမူေပၚ႐ွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။

အစ္ကိုကၿပံဳးလ်က္ "ဗ်ိဳ႕ ၊ ဦးဘထိုက္ႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ပါဗ်၊ ဘယ္႔ႏွယ္..မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား"

ဦးဘထိုက္ဆိုေသာ ေလွသမားႀကီးမွာ အစ္ကို႔အသံကို ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ၀ါးခေမာက္ကို ဆတ္ခနဲပင့္လ်က္ တစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ၿပီးေသာ္ အလြန္၀မ္းသာသြားဟန္ျဖင့္ ပါးေစာင္တြင္ ကပ္ထားေသာကြမ္းကို ထြီခနဲေထြးထုတ္၍ တစ္ကတည္း အစ္ကို႔ကို ေျပး၍ဖက္ေတာ႔မတတ္ ကမူေလးဆီသို႔ တမဟုတ္ခ်င္း ေျပးတက္လာပါေတာ႔သည္။

"ဟာ..ဆရာေဇာ္၊ ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔က ဆရာေဇာ္စိတ္ကုန္ၿပီး ထြက္စာမ်ားတင္လိုက္ပလား ေအာက္ေမ႔ေနၾကတာ၊ ေပး ေပး..အထုပ္ေတြက်ဳပ္ကိုေပး၊ ေနာက္က်သဗ်ာ၊ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေတာ႔မယ္၊ ဆရာေဇာ္တို႔ လမ္းမွာ အေတာ္ကသီခဲ႔ထင္ပ"

ေလွသမားႀကီး ဦးဘထိုက္က ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ အစ္ကို႔ထံမွ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ဆြဲယူ၍ ေလွေပၚတင္ပါေတာ႔သည္။ အစ္ကို႔ကို ဆက္ဆံေနပံုမွာလည္း ဟန္ပန္မ႐ွိ၊ ပကတိ ႐ိုးစင္းလွပါသည္။ အစ္ကို႔ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ေနဟန္လည္း ႐ွိပါသည္။ တ႐ိုတေသ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဆက္ဆံေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အစ္ကို႔အသက္မွာ အလြန္ဆံုး႐ွိလွ ၂၅ ထက္မပိုပါ။ ေလွသမားႀကီး ဦးဘထိုက္မွာ အသက္ ၄၀ေတာ႔ ေက်ာ္ေပေရာ႔မည္။ ၅၀ပင္ ႐ွိေလမလား မေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ သူ၏တူသားအ႐ြယ္မွ်႐ွိေသာ အစ္ကို႔ကို တေလးတစား ေျပာဆိုပါသည္။ ၀မ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆို၍ တ႐ိုတေသ ဆက္ဆံေနပါသည္။ အစ္ကိုသည္ တစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ သည္႐ြာေလးအက်ဳိး ဘာေတြ သယ္ပိုးခဲ႔ပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္႔အဖို႔ ပေဟဠိဆန္လွေခ်၏။ အစ္ကို႔ကိုသာ နားမလည္ႏိုင္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ႔သည္။ ဦးဘထိုက္က ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွ အထုပ္အပိုးမ်ားကိုလည္း ကူညီေနရာခ်ေပးပါသည္။

ဦးဘထိုက္။ ဆရာေဇာ္ ညီေလးလား၊ ဆရာေဇာ္နဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ပဲ ဆင္သကိုး၊ ေပး ေပး..လူေလးပစၥည္းေတြ ဦးႀကီးကိုေပး။

အစ္ကို။ ဟုတ္တယ္ဦးဘထိုက္ေရ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ညီေလးဗ်၊ ေက်ာ္ေက်ာ္တဲ႔၊ အခု ဖိုးေက်ာ္က ဆယ္တန္းေျဖထားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ေခၚလာတာဗ်၊ အေတြ႔အႀကံဳလည္း ရေအာင္ေပါ႔ဗ်ာ။

ဦးဘထိုက္။ ပင္ပန္းပါတယ္ ဆရာေဇာ္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔႐ြာက ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမ႐ွိဘဲေလ၊ ေခါင္ကလည္း ေခါင္ပါဘိသနဲ႔။ လူေလး မေပ်ာ္မွာသာ စိုးရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္။ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္၊ ေနာင္အေနၾကာသြားမွသာ ဦးႀကီးတို႔က အိမ္ကိုမလြမ္းေသးဘူးလား လူေလးေရလို႔ ေမးယူရမယ္ဗ်။

ဦးဘထိုက္။ (အလြန္သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ တဟားဟားရယ္လ်က္) ဟား..ဟား လူေလးက ေပ်ာ္တတ္တယ္ထင္ပ၊ ရပါတယ္ေမာင္ရာ..၊ ဆရာေဇာ္ညီဆိုေတာ႔ ဦးႀကီးတို႔ရဲ႕ တူသားပါပဲ။ ေပ်ာ္သေလာက္သာ ေနပါဗ်ာ၊ ကဲ..ဆရာေဇာ္ေရ က်ဳပ္တို႔သြားၾကရေအာင္၊ ဟိုဘက္ကမ္းကို မေမွာင္ခင္ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္၊ ေမွာင္ေနရင္ မေကာင္းဘူးေနာ႔။

ဦးႀကီးဘထိုက္ခတ္ေသာ ေလွကေလးျဖင့္ ေခ်ာင္းကို စတင္၍ ျဖတ္ၾကသည္။ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္သည္ဆိုရာတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ျဖတ္ကူးရျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေအာက္သို႔အနည္းငယ္စုန္၍ အလ်ားလိုက္ေမ်ာၿပီး ျဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုင္းပင္မ်ားေပါက္ေရာက္ေနသည့္ ေရလယ္ကၽြန္းေသးေသးေလးမ်ား၊ သဲေသာင္မ်ားကိုလည္း ေကြ႔ကာ၀ိုက္ကာ ေ႐ွာင္ကြင္းရေသးသည္။ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ႔ ေမွာင္လုၿပီ။ အလင္းေရာင္သည္ တည္းတည္းကေလးမွ် က်န္ေတာ႔သျဖင့္ ေမွာင္လုေမွာင္ခင္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထိုတစ္ဖက္ကမ္းေခ်ာင္းစပ္တြင္ မီးကေလးမ်ား မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားအပ္ေသာ တဲငယ္ေလးမ်ား အစီအရီ ႐ွိေနၾကသည္။ ေလွသမားမ်ား၊ သဗၺာန္ခပ္သည့္သူမ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္မွ်ေပၚေနေသာ ေသာင္ခံုမ်ားေပၚတြင္ ရာသီသီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးၾကသည့္ ယာသမားမ်ား ေနထိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအနီးတ၀ိုက္႐ွိ ႐ြာမ်ားသည္ ၿမိ့ဳႏွင့္ဆက္သြယ္လိုပါက ထိုေခ်ာင္းကိုသာ တစ္ခုတည္းေသာလမ္းအျဖစ္ ျဖတ္ကူးအသံုးျပဳရသည္။ ဦးႀကီးဘထိုက္က သူ႔တဲေလးသို႔ ၀င္ေရာက္အနားယူရန္ ဖိတ္ေခၚပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေမွာင္သြားလွ်င္ ခရီးမတြင္မည္စိုး၍ ႐ြာဘက္သို႔ ဆက္ထြက္ရန္ ျပင္ၾကရပါသည္။

သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးသို႔ေရာက္ရန္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ တစ္မိုင္သာသာခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရပါေသးသည္။ လြယ္ေတာ႔ မလြယ္လွပါ။ အစ္ကိုတာ၀န္က်ေသာ ႐ြာကေလးသို႔ သြားရသည္မွာ အမွန္ပင္ ကုန္းတစ္တန္ေရတစ္တန္ဟု ဆိုရပါမည္။ သည္႐ြာကေလးတြင္ အစ္ကို မေရာက္ခင္အထိ ဆရာမၿမဲဟု ဆိုပါသည္။ ေျပားသူေျပာင္း၍ ထြက္စာတင္သူတင္ဟု ဆိုပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဆရာမၿမဲရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ ရိပ္စားမိသလိုလိုေတာ႔ ႐ွိလာပါၿပီ။ အကယ္၍ အမ်ိဳးသမီးဆရာမတစ္ဦးသာဆိုလွ်င္ ဤ႐ြာကေလးတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမည့္အေရးမွာ လြယ္ကူလွမည္ေတာ႔ မဟုတ္ပါေလ။

သည္လိုႏွင့္ ည ၉နာရီခန္႔သာသာ အေတာ္ႀကီး ေမွာင္ေနခ်ိန္တြင္မွ ခရီးစဥ္ကို အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါသည္။

+++

(၆)
ေလွဆိပ္တြင္ ဦးႀကီးဘထိုက္က အစ္ကို႔အေပၚ ျပဳမူဆက္ဆံသည္ကိုၾကည့္ၿပီး အထူးအဆန္းျဖစ္ခဲ႔ရေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ တစ္႐ြာလံုးက အစ္ကို႔အား ဆက္ဆံၾကပံုကို ျမင္ေတြ႔ရေသာအခါတြင္မူ ထူးဆန္းေသာအဆင့္ထက္ ေက်ာ္လြန္၍ အံ႔အားႀကီး သင့္ရျပန္ပါသည္။

႐ြာကေလးသို႔ ေရာက္ေသာညက ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကပံုမွာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႐ွိလွပါသည္။ ႐ြာလူႀကီးကအစ "ဆရာေဇာ္၊ ဆရာေဇာ္" ႏွင့္ တစ္ေဇာ္ထဲေဇာ္၍ အစ္ကို႔နာမည္ကို ႏႈတ္က မခ်ေတာ႔ပါ။ ဘုစုခ႐ုခေလးမ်ားမွသည္ ကၽြဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ထိ အ႐ြယ္စံုဆိုဒ္စံု ကေလးေပါင္းစံုတို႔ကလည္း "ဆရာႀကီး၊ ဆရာႀကီး" ႏွင့္ အားရ၀မ္းသာ လာႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ႐ြာလူႀကီးက က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးကို ညစာေကၽြးေမြးရာ ဟိုအိမ္တစ္ခြက္ သည္အိမ္တစ္ခြက္ႏွင့္ ဟင္းခြက္မ်ား လာေပးၾကသည္မွာ ဟင္းခြက္သံုးရာျပည့္မွ ပြဲေတာ္တည္သည္ဆိုေသာ နရသီဟပေတ႔မင္းႀကီးပင္လွ်င္ မ်က္ေစ႔လည္ေလာက္ပါသည္။ "မိုးလဲ အေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အားလံုးပဲ ကရိကထမ်ားလွပါတယ္" ဆိုၿပီး အစ္ကိုက မနည္းႀကီး တားယူရသည္။

ဆိုရလွ်င္ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးက အစ္ကို႔ကို ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေရြ ႐ွိလွသည္။ အရင့္အရင္ ဆရာေတြလို သည္႐ြာကေလးမွ ေျပာင္းေ႐ြ႕သြားမည္ကို သူတို႔ စိုးရိမ္ၾကသည္။ ထို႔ျပင္တ၀ သူတို႔သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ပညာသည္သာ ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရာဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ သည္ေတာ႔ သူတို႔႐ြာကေလး၏ အားထားရာ တစ္ခုတည္းေသာ စာသင္ေက်ာင္းကေလးကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ က်ားကန္ေထာက္ပံ႔ထားၾကသည္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား အပံုအပင္ လိုအပ္လ်က္႐ွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း သည္လို ခံယူခ်က္ျပည့္၀ေသာ ေက်ာင္းကေလးမွာ လုပ္အားေပးဆရာ ျဖစ္ခြင့္ရသည့္အတြက္ အတိုင္းအဆမသိ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ရပါသည္။

ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကိုေတြး၍ ၿပံဳးရေသးသည္။ အျဖစ္အပ်က္က ဂြတီးဂြက် ႏိုင္သည္။ အေတြ႔အႀကံဳမ႐ွိေသးေတာ႔ ကေမာက္ကမလည္း ျဖစ္ရသည္ေပါ႔။ အဲသည္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူငယ္တန္းမွာ စာသင္ခိုင္းသည္။ ယခုႏွစ္မွ လာအပ္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားအသစ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ကေလး ေပါက္စနေလးေတြေပါ႔။ အစ္ကိုက က်ေနာ္႔စိတ္ကို စမ္းသပ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ စိတ္႐ွည္သလဲ၊ ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ်အထိ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ႐ွိသလဲဆိုတာကို စမ္းသပ္ႏိုင္ရန္ သူငယ္တန္းကေလးမ်ားကို စာသင္ခိုင္းျခင္းသည္ အသင့္ေတာ္ဆံုး နည္းလမ္းပင္ မဟုတ္ပါလား။

သူငယ္တန္းကေလးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ငိုသူငို၊ ေဆာ႔သူေဆာ႔၊ စကားမ်ားသူမ်ား။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲ ေမ်ာက္ေပါက္စနေလးေတြေ႐ွ႕ ထြက္ရပ္ေနရသလား ေအာက္ေမ႔မိေသးသည္။ ေ႐ွ႕က ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးကို ႀကိမ္နဲ႔ တဖုန္းဖုန္း႐ိုက္လိုက္ေတာ႔မွ အားလံုး တိတ္သြားၾကသည္။

"ဆရာ ပံုေျပာျပမယ္" ဆိုေတာ႔ သူတို႔အားလံုး ၿငိမ္သြားၾက၏။ ဘာပါလိမ္႔ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးေလးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္႔ကို ျပဴးၾကည့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္က အေသအခ်ာ ေ႐ြးခ်ယ္စဥ္းစားထားၿပီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း ေ႐ႊယုန္ႏွင့္ေရႊက်ားပံုျပင္ကို အမူအယာ ေျခဟန္လက္ဟန္သာမက အသံကိုပါ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလ်က္ ေျပာျပေလေသာအခါ သူတို႔ေလးေတြ ရယ္လိုက္ၾကတာ။ ကေလးတို႔ ဘာသာဘာ၀ ပံုျပင္ႀကိဳက္ၾကသည္ကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ ။ မင္းတို႔ ပံုနားေထာင္ၾကဦးမလား။

"နားေထာင္မယ္ ပံုေျပာျပ" ဟု အားလံုးက ၀ိုင္းေအာ္ၾကသည္။ ဤတြင္ က်ေနာ္ဆင္ထားသည့္အကြက္ထဲ ၀င္လာပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ ။ ေအး..ေကာင္းၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ဆရာက မင္းတို႔ကို ကႀကီးခေခြး အရင္စသင္မယ္။ အဲဒါကို မင္းတို႔က လိုက္ဆိုရမယ္။ ၿပီးရင္ လိုက္ေရးရမယ္။ ဆရာခိုင္းတဲ႔အတိုင္း ၿပီးေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ႔သူကို ပံုေျပာျပမယ္။ မၿပီးတဲ႔သူကိုေတာ႔ ဆရာက ေဟာဒီ ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ ႐ိုက္မယ္။(သည္ေနရာတြင္ ႐ိုက္မည္ဆိုေသာ ႀကိမ္လံုးႀကီးျဖင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို တဖုန္းဖုန္း ပုတ္ရသည္ေပါ႔)

"အားလံုး လုပ္ႏိုင္ၾကမလား" က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေလးေတြနည္းတူ ေအာ္၍ ေမးရသည္။

"လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး" ကေလးေတြအားလံုးက အားတက္သေရာ ေျဖၾကသည္။ သည္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္က ကႀကီးခေခြးအစ႐ွိေသာ ဗ်ည္းအကၡရာသံုးဆယ္႔သံုးလံုးကို သူတို႔ေလးေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု သာဓကေဆာင္၍ သင္ၾကားျပသရသည္။ ႐ုပ္ပံုေတြ ဆြဲျပရသည္။ ကဗ်ာအတိုအစေလးေတြ ႐ြတ္ျပရသည္။ အမူအရာ လုပ္ျပရေသးသည္။ နည္းနာနိသွ်အေပါင္းကို စံုတကာေစ႔သြားေတာ႔သည္။ သူတို႔ေလးေတြက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လိုက္လုပ္ၾကေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း ေပးထားသည့္ကတိအတိုင္း ပံုေျပာျပရသည္ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ သည္တခါေျပာျပသည္က အာလာဒင္မီးခြက္ႏွင့္ ထိုမီးခြက္ကိုေစာင့္ေသာ ဘီလူးႀကီးအေၾကာင္း။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပံုေျပာေကာင္းေနတုန္းမွာ မိုးက ျဗဳန္းစားႀကီး ႐ြာခ်လာသည္။ မိုးေခါင္ေသာေဒသမွာ ႐ွား႐ွားပါးပါး မိုး႐ြာသည္ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြက ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္ၾကသည္။ အေနာက္ဘက္ေထာင့္တြင္ ခပ္ကုတ္ကုတ္ထိုင္ေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ေအာ္႐ံုမွ်မကဘဲ မိုးေရေတြထဲ ၀ုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ ကတုန္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အႏွီေမာင္ေက်ာင္းသားမွာ တစ္စံုတစ္ခုဆီသို႔ သဲသဲမဲမဲ ေျပးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ သူေျပးထြက္သြားတဲ႔ဆီ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔မွ လား..လား..ပုစြန္လံုးႀကီးပါလား။ တြင္း႐ွိရာဆီသို႔ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း သြားေနေသာ ပုစြန္လံုးႀကီးက လက္မေတြတေထာင္ေထာင္ႏွင့္ မာန္ေစာင္ေနသည္။ ကေလးငယ္က ပုစြန္လံုးႀကီးအနီးသို႔ေရာက္ေသာ္ အသာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အႏီွပုစြန္လံုးႀကီးကို အုပ္ကိုင္ဖို႔ ျပင္ေနပါၿပီ။ ပုစြန္လံုးႀကီးကလည္း သူ႔ရဲ႕ လႊသြားပမာလက္မႀကီးေတြကို ညွပ္ဖို႔လိမ္ဖို႔ ေထာင္ထားၿပီေလ။

အလို..ညွပ္ေတာ႔မယ္တဲ႔၊ လိမ္ေတာ႔မယ္တဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို အဲသည္ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္ မသိလိုက္ပါ။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ ပုစြန္လံုးႀကီးကို ကေလးငယ္ မကိုင္ႏိုင္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကအရင္ ဦးေအာင္ကိုင္ၿပီး လႊင့္ခါပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မရပါ။ ပုစြန္လံုးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကို ျပဳတ္တူပမာ မိမိရရႀကီး ညွပ္ထားလိုက္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ အသဲခိုက္မွ် နာလွပါ၏။ ကေလးငယ္က က်ေနာ္ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ႔ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ပုစြန္လံုးႀကီးကို ေဒါသထြက္သြားဟန္ တူပါသည္။ ပုစြန္လံုးႀကီး၏ ေက်ာဘက္ဆီမွ အသာအုပ္မိုးကိုင္၍ ေျမျပင္ဆီသို႔ အားပါးတရ ပစ္ေပါက္လိုက္ပါေတာ႔သည္။ ေက်ာေပၚမွအုပ္၍ ကိုင္လိုက္ေသာအခါတြင္မူ ၎၏ လက္မႀကီးမ်ားမွာ အလိုက္သင့္ ေကြးညႊတ္သြားၾကၿပီး မည္သို႔မွ် လႈပ္႐ွား၍မရေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဒါကိုမသိ၍ ခံလိုက္ရျခင္းပင္။ ကေလးအတြက္ စိတ္ပူမိသကိုး။

အခုေတာ႔ ကေလးငယ္က က်ေနာ္႔လက္ကိုကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ ကုန္းမႈတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေမး႐ွာေသးသည္။ "ဆရာႀကီး နာသြားသလား" တဲ႔။ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ရပါသည္။

တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ က်င္လည္လႈပ္႐ွားရတာ အသားက်လာသည္။ ကေလးေတြကို စာသင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသလို စိတ္ၾကည္ႏူးစရာလည္း ေကာင္းလွပါသည္။ ရပ္ရြာႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္မွာလည္း အဆင္ေျပလွပါဘိ။ ထိုစဥ္က အသက္ ၁၆ႏွစ္သာသာမွ်႐ွိေသးေသာ က်ေနာ္႔ကို ရပ္မိရပ္ဖမ်ားႏွင့္ တစ္႐ြာလံုးလိုလိုက "ဆရာေလး" ဟုေခၚၾကသည္ကိုေတာ႔ ႐ွက္ႏိုး၀ါ၀ါ ၿပံဳးရပါ၏။

+++

(၇)
က်ေနာ္သည္႐ြာေလးသို႔ မလာမီညက တစ္၀ႀကီးထိုင္ၾကည့္ခဲ႔ေသာ ေသာ္တာလမင္းႀကီးသည္ပင္ သံုးႀကိမ္သံုးခါတိတိ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ျပည့္သြားေလၿပီ။ မိုးသည္ ေႏြကို ၀ါးၿမိဳစားေသာက္ရန္ အားယူစျပဳေနၿပီ။ ကိုင္းေတာမ်ား၊ ဖုန္းဆိုးေျမက်တ္တီးကုန္းမ်ားျဖင့္ ၀န္းရံအပ္ေသာ သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အိမ္႐ွင္ပီသစြာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားသည္မွာလည္း ထိုအခ်ိန္တို႔ႏွင့္အမွ် ၾကာခဲ႔ေလၿပီ။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ရန္မွာလည္း အလြန္နီးကပ္လာၿပီ။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ႔ သတိမထားမပါ။ အနည္းငယ္ရင့္က်က္လာသည္ဟုေတာ႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းမည္ ထင္မိပါသည္။ ၿမိ့ဳတြင္ ေက်ာင္းသြားတက္စဥ္ကာလက အထက္တန္းေက်ာင္းသားပီပီ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အၿမဲလိုလို စု႐ုန္းစု႐ုန္း..။ လသာေသာညမ်ားဆိုလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္႐ွိရာ ေဆး႐ံုကုန္းသို႔ တအုပ္တမႀကီးသြား၍ ဂီတာတီးၾက၊ သီခ်င္းဆိုၾကသည္။ အခ်ိန္ရမည္ဆိုလွ်င္ မိဂ်မ္းတို႔အိမ္၀င္၍ လက္ဖက္သုပ္စားၾကေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညေနေစာင္းမ်ားတြင္မူ ပင့္ကူေတာင္ထိပ္႐ွိ ေအးသုခေစတီေပၚတက္၍ ဘာရယ္မဟုတ္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ၾကသည္။ ခံစားတတ္လြန္း၍ေတာ႔မဟုတ္ပါ။ သည္လိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ပီပီ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ကလည္း ငယ္ေသးသည္ေလ။ ၁၅၊ ၁၆ဆိုတာ တကယ္ကို ပ်ိဳ႐ြယ္ငယ္ႏုတဲ႔ လူငယ္ေတြပဲကိုး။

အခုဆိုလွ်င္ေကာ...။

အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္႔အသက္မွာ တစ္ႏွစ္ခန္႔ အသက္ပိုႀကီးလာသည္မွလြဲ၍ ဘာမွမထူးျခားပါ။ လူငယ္ပင္ ႐ွိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္လာၿပီဟု ဆိုရမည္လား။ ေက်ာင္းသားေတြေ႐ွ႕မွာ စာသင္ရေသာ ေက်ာင္းဆရာဘ၀၀ယ္ ေနခ်င္သလိုမေနရ၊ ထိုင္ခ်င္သလိုမထိုင္ရ အစျပဳေသာ ဆင္ျခင္အပ္သည္တို႔ကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္ေလ ပို၍ သတိျပဳမိေလ ျဖစ္ရပါသည္။ ေနမႈထိုင္မႈ စည္းကမ္းမွ်သာမက အေျပာအဆို၊ အေတြးအျမင္မွအစ တတ္စြမ္းသမွ် ေကာင္းသည့္ဘက္သို႔ ဦးတည္ေျပာင္းလဲ ပစ္ရပါသည္။ ထိုသို႔ မဟုတ္မူဘဲ ကၽြန္ေတာ္၏ မေကာင္းေသာ အက်င့္စ႐ိုက္မ်ားသည္ ထိုကေလးငယ္တို႔အေပၚ လႊမ္းမိုးအုပ္စိုးခဲ႔မည္ ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ပညာျဖန္႔ေ၀ေသာအလုပ္သည္ အဘယ္မွာလွ်င္ အဓိပၸါယ္႐ွိပါေတာ႔မည္နည္း။ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ႐ံုမွ်မက အဓိပၸါယ္မဲ႔ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းပင္ကေလးမ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသူ ဥယ်ာဥ္မွဴးမမည္ေတာ႔ဘဲ ပင္စည္၏ အဖူးအညႊန္႔ေလးမ်ားကို ကိုက္ဖဲ႔၀ါးၿမိဳဖ်က္ဆီးသည့္ ပန္းဖ်က္ပိုးသာလွ်င္ ျဖစ္ေပေတာ႔အံ႔။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားေပးျခင္း (၀ါ) ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္းသည္ သတိႀကီးစြာ ထားရမည္မွာ ဧကန္ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္စတစ္စ တိုး၍ သေဘာေပါက္လာမိပါသည္။

အေမ႐ွိရာ ကၽြန္ေတာ္႔ဇာတိ ေမြးရပ္ဌာေနကို ျပန္ရေတာ႔မည္ဆိုေသာအခါ ေမာင္သက္ေထြးဆိုေသာ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလးက ေလွဆိပ္သို႔ သူကိုယ္တိုင္ လွည္းႀကံဳလိုက္ပို႔ပါရေစဟု ေျပာလာပါသည္။ ေမာင္သက္ေထြးသည္ စာေရးေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ စာစီစာကံုးမ်ားတြင္ အ႐ြယ္ကိုလြန္ေသာ ေတြးဆေျမာ္ျမင္မႈမ်ား၊ ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ယူပံုမ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မူ အသက္အားျဖင့္မကြာလွ။ ေမာင္သက္ေထြး၏အသက္မွာ ၁၂ႏွစ္ခန္႔႐ွိေလၿပီ။ ေတာ႐ြာမ်ားမွာ ျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထ႐ွိသည့္အတိုင္း သံုးတန္း၊ ေလးတန္းဆိုလွ်င္ လူေကာင္ႀကီးေတြက မိုးထိုးေနသည္။ ခမ်ာတို႔မွာ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္တက္ဖို႔ကလည္း မလြယ္ကူ႐ွာၾက။ မိဘျဖစ္သူတို႔၏ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းအေပၚ မူတည္၍ တစ္ႏွစ္တန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ ေက်ာင္းနားလွ်င္ နားလိုက္ၾကသည္။ စီးပြားေရး ေသာင္သာလွ်င္ ေသာင္သာသလို ေက်ာင္းျပန္တက္လိုက္ၾကျပန္သည္။ သည္ေတာ႔ ေလးတန္းေလာက္ဆိုလွ်င္ပဲ အသက္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၾကၿပီ။

စာသင္သက္ကေလး တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္မွ်ရလာေတာ႔ အစ္ကိုက ေလးတန္းေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ခိုင္းသည္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေတြဆို၍ သိပ္ေတာ႔ မ်ားမ်ားစားစားႀကီး ႐ွိတယ္မထင္ပါနဲ႔။ အားလံုးေပါင္းပါမွ သံုးေယာက္သာ ႐ွိၾကကုန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ သင္ၾကားေပးရသည္က ျမန္မာစာႏွင့္ သမိုင္း။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူငယ္တန္းကေလးမ်ားကို သင္ရသည္ထက္ တာ၀န္ပိုႀကီးလာသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္။ သူတို႔အသက္အ႐ြယ္၊ သူတို႔အေတြ႔အႀကံဳက သူငယ္တန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ေသာ္ အေတာ္အသင့္ ရင့္က်က္ၾကၿပီ။ ေတြးစ၊ ေခၚစ၊ စဥ္းစားစ ျပဳၾကၿပီ။ ဘ၀အေၾကာင္း စူးစမ္းေလ႔လာစ ျပဳၾကၿပီ။ သည္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပင္ဆင္ၿပီးမွ စာသင္ရသည္။

သူတို႔ေလးေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ျမင့္မားလာေစဖို႔လည္း အားထုတ္ရသည္။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္၊ ႐ိုးဂုဏ္ကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးတတ္လာေအာင္ သူတို႔ဘ၀ထဲကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သြားလာလႈပ္႐ွားၿပီး သူတို႔ နားလည္သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ သင္ၾကားရသည္။ လပိုင္းမွ် သင္ၾကားသည့္ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ သည္မွ်ေလာက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ႔ရသည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္လံုးေပါက္ သင္ၾကားေနေသာ အစ္ကိုမွာမူ ဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိ။ ထို႔အတူ အျခားတစ္ပါးေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ားမွာလည္း ဤသို႔သာလွ်င္ ႐ွိၾကပါလိမ္႔မည္။ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၏ ၀ါသနာ၊ ေစတနာႏွင့္ အနစ္နာခံႏိုင္စြမ္းတို႔ကို ျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူစြာ ဦးညႊတ္မိပါေတာ႔သည္။

ေသးငယ္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေလးမ်ားပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ထိုက္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ႔ေသာ အရာတစ္ခ်ဳိ႕ပင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါေသး၏။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလးသံုးေယာက္ႏွင့္ ႐ြာမွလူငယ္တို႔ပူးေပါင္း၍ ႐ြာလယ္လမ္းမႀကီးကို ျပဳျပင္ႏိုင္ခဲ႔သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအေနာက္ဘက္႐ွိ ကိုင္းထူေသာ ေျမ႐ိုင္းကြက္ႀကီးကို ခုတ္ထြင္႐ွင္းလင္း၍ ရာသီသီးႏွံမ်ားစိုက္ပ်ဳိးရန္ စိုက္ခင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ႔ၾက၏။ ေက်ာင္းတြင္ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲမ်ားကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္းပေပးႏိုင္ခဲ႔ရာ ေမာင္သက္ေထြးလို စာေရးေကာင္းေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ေပၚထြက္လာပါသည္။ စိုင္ျပင္ေစ်းတြင္ ကားေစာင့္ေနၾကစဥ္ အစ္ကို၀ယ္ေပးထားေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ခဲတံမ်ားကို ဆုအျဖစ္ ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ႔ပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးမ်ားမွာ နည္းနည္းနဲ႔ က်ဲက်ဲ၀ိုင္းသည္ပဲဆိုဆို၊ "ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ႀကီးလို႔ ေတာင္ႀကီးၿဖိဳမဲ႔ႀကံ၊ ခါးကမသန္" လို႔ပဲဆိုဆို ဆိုခ်င္သလိုသာ ဆိုၾကပါေစေတာ႔။ အရြယ္ငယ္ငယ္ မာန္စြယ္ႏုႏုရွိရေသးကား ထိုက္သင့္သေလာက္ေအာင္ျမင္သည္ဟုပဲ လက္ခေမာင္းခတ္မိမည္ ထင္ပါသည္။

+++

(၈)
ျပန္မဲ႔ညက တစ္႐ြာလံုးနီးပါး လာႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ ဆယ္တန္းကို အမွတ္ေတြတသီႀကီးႏွင့္ (ဂုဏ္ထူးေတြဘာေတြကို သူတို႔ မသိၾကေသး။) ေအာင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးၾကသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီး ျဖစ္သြားလွ်င္လည္း သည္႐ြာေလးကို ေမ႔မသြားဖို႔ အထပ္ထပ္ မွာၾက႐ွာသည္။

အိမ္ထြက္၊ ၿခံထြက္၊ ႐ြာထြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး လာေပးၾကသည္။ မယူလွ်င္လည္း စိတ္ေကာင္းၾကမည္မဟုတ္၍ လမ္းခရီးခက္ခဲသည္ကို အေၾကာင္းျပကာ စိတ္မေကာင္းစြာ လက္ကာျပရသည္။ အားတုန္႔အားနာ ေတာင္းပန္ရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကို ႐ြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔လွဴ၍ တစ္ခ်ိဳ႕ကို လာႏႈတ္ဆက္သည့္ တပည့္ေလးေတြကို ေ၀ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ေစတနာ ျဖဴစင္လွသည္ မွန္ေသာ္လည္း သည္႐ြာကေလးမွ ဘာတစ္ခုမွ် ကၽြန္ေတာ္ အလိုမ႐ွိၿပီ။ "အမ်ားအက်ဳိးကို စြမ္းႏိုင္သမွ် လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ အတိုင္းမသိေသာ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈကို ရေစသည္" ဆိုတဲ႔သင္ခန္းစာကို သည္႐ြာကေလးက ေပးလိုက္ပါၿပီ။ ဒါသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္မြန္ျဖစ္ပါေတာ႔သည္။

အျပန္ခရီးသည္လည္း အလာတုန္းကနည္းတူ ကုန္းတစ္တန္ေရတစ္တန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အလာခရီးတုန္းက အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြကို ေတြ႔ႀကံဳရေတာ႔မွာမို႔ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးရသလို အျပန္ခရီးတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသား ျဖဴခဲ႔သည့္ေန႔မ်ားအေၾကာင္း အေမ႔ကို ေျပာျပႏိုင္ေတာ႔မည္ မဟုတ္ပါလား။

အသက္အ႐ြယ္ႀကီးရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူသားတစ္ဦးပီပီ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားသည္လည္း ညစ္ေထး လာပါလိမ္႔ဦးမည္။ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၏ စြန္းထင္းေပက်ံမႈျဖင့္ ႏြမ္းညစ္လာပါလိမ္႔ဦးမည္။ ေလာက၏ အေပးအယူသံသရာ၀ယ္ ေဘးလူမ်ားႏွင့္ မအပ္မရာေသာ ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္ပါလိမ္႔ဦးမည္။

ကိစၥမ႐ွိပါ။

ဘ၀႐ႈခင္း၀ယ္ သာယာလွပေသာ အရာမ်ဳိးလည္း မၾကာခဏ႐ွိလာတတ္ျပန္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္အ႐ြယ္က သက္ကယ္ၿခံ႐ြာကေလးတြင္ လုပ္အားေပးဆရာအျဖစ္ စာသင္ခဲ႔ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ကို အၿမဲအစဥ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစပါလိမ္႔မည္။

ပင္လယ္ျပင္ေပၚ ရြာေသာမိုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ၾကဖူးၿပီ။ အခုတစ္ႀကိမ္္မေတာ႔ ကႏၱာရေပၚရြာေသာမိုးကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ႔ရပါၿပီ။ မိုးစက္ေလး တစ္ပြင့္တစ္ေပါက္အားမွ်ျဖစ္ေစ ပါ၀င္ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရပါသည္။ ကႏၱာရသားတို႔အတြက္ ထိုမိုးသည္ ေဆးဖက္၀င္လိမ္႔မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။

ညိမ္းညိဳ
၁၂၊ ၃၊ ၂၀၀၄