႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္ေတာ႔
မ်က္ရည္ေတြက မီးထေတာက္တယ္
ဆန္တစ္ဆုပ္ ဆီတစ္မႈတ္အတြက္
ကိုယ္႔ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ
ေန၀င္သြားတာကို ငါမသိခဲ႔ဘူး။
ညိမ္းညိဳ
17 May 2008
ေလွာင္အိမ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Diseño por headsetoptions | A Blogger por Blog and Web
10 comments:
ထပ္ဆင့္ ခံစားသြားပါတယ္ ကို...ညိမ္းညိဳေရ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ႐ွင္...
ကိုညိမ္းေရ က်ဳပ္လည္းခံစားသြားတယ္ဗ်ာ ။ တကယ္ပါ အျပည့္ရတယ္ ။ အလိပ္ ၅၀ ဗ်ိဳ႔...
အဲဒီေလွာင္အိမ္ကေန ကိုယ္႔ဗံုကို က်က္ ေနတာနဲ႔ပဲ ေန၀င္ျခင္းကို မသိခဲ႔ဘူး...ဂြတ္တယ္ညိမ္းညိဳ ...!အားေပးေနပါတယ္ရွင္...။
ေလွာင္အိမ္ထဲမွာမြန္းက်ပ္ေနရတဲ ့ဘ၀ေတြထဲကလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစ...အစ္ကုိေရးတဲ ့ကဗ်ာေတြအရမ္းေကာင္းတယ္
ရက္ရက္ စက္စက္ၾကီးကို ေကာင္းေနပါလား သူငယ္ခ်င္းရာ..။
တစ္ခါ တစ္ခါ ဒီလိုပဲ ေမ့တက္ၾကတယ္ က်ေနာ္ေကါေပါ့ :P
ေလွာင္အိမ္ထဲကထြက္ခဲ့ေတာ့ေလ.....
အရာရာအဆင္ေျပပါေစရွင္.. :P :P
ညိမ္းညိဳေရ....
တိုတိုေလးနဲ႔ တိုလိုရင္းကို ထိမိတယ္။
ကိုယ္႔ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဆိုုတာ ဘာေျပာတာလဲဟင္..။ အစ္မကိုု လာရွင္းျပဦး..။
တိုတိုေလးနဲ့ ထိတယ္ေဟ ့ ။
Post a Comment