17 May 2008

ေလွာင္အိမ္

႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္ေတာ႔
မ်က္ရည္ေတြက မီးထေတာက္တယ္
ဆန္တစ္ဆုပ္ ဆီတစ္မႈတ္အတြက္
ကိုယ္႔ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ
ေန၀င္သြားတာကို ငါမသိခဲ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ

10 comments:

Unknown said...

ထပ္ဆင့္ ခံစားသြားပါတယ္ ကို...ညိမ္းညိဳေရ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ႐ွင္...

ကိုရင္ညိန္း said...

ကိုညိမ္းေရ က်ဳပ္လည္းခံစားသြားတယ္ဗ်ာ ။ တကယ္ပါ အျပည့္ရတယ္ ။ အလိပ္ ၅၀ ဗ်ိဳ႔...

ein said...

အဲဒီေလွာင္အိမ္ကေန ကိုယ္႔ဗံုကို က်က္ ေနတာနဲ႔ပဲ ေန၀င္ျခင္းကို မသိခဲ႔ဘူး...ဂြတ္တယ္ညိမ္းညိဳ ...!အားေပးေနပါတယ္ရွင္...။

SoeMoe said...

ေလွာင္အိမ္ထဲမွာမြန္းက်ပ္ေနရတဲ ့ဘ၀ေတြထဲကလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစ...အစ္ကုိေရးတဲ ့ကဗ်ာေတြအရမ္းေကာင္းတယ္

Unknown said...

ရက္ရက္ စက္စက္ၾကီးကို ေကာင္းေနပါလား သူငယ္ခ်င္းရာ..။

Anonymous said...

တစ္ခါ တစ္ခါ ဒီလိုပဲ ေမ့တက္ၾကတယ္ က်ေနာ္ေကါေပါ့ :P

Unknown said...

ေလွာင္အိမ္ထဲကထြက္ခဲ့ေတာ့ေလ.....
အရာရာအဆင္ေျပပါေစရွင္.. :P :P

Unknown said...

ညိမ္းညိဳေရ....
တိုတိုေလးနဲ႔ တိုလိုရင္းကို ထိမိတယ္။

Layma said...

ကိုယ္႔ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဆိုုတာ ဘာေျပာတာလဲဟင္..။ အစ္မကိုု လာရွင္းျပဦး..။

Anonymous said...

တိုတိုေလးနဲ့ ထိတယ္ေဟ ့ ။