၁၉၈၅
ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ လူ႔အႏၶေလးတစ္ေကာင္ ေရေသာက္ဆင္းလာတယ္။
၁၉၉၀
လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ ငါ႔အေဖရဲ႕ ဦးေႏွာက္က ငါတို႔မိသားစုကို မ,ေ႐ြ႕လိုက္တယ္။
"ေ႐ႊေက်ာင္းေျပာင္ေျပာင္ ၀မ္းေခါင္ေခါင္" ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ငါတို႔ ခိုနားၾကတယ္။
၁၉၉၁
လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ ငါ႔အေဖရဲ႕ ေျခေထာက္ႀကီးက်ိဳးသြားတယ္။
ငါရယ္၊ ငါ႔အစ္ကိုရယ္ ေအာ္ေခၚတာကို အေဖက ျပန္မထူးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။
ခတ္ကြင္းျပင္ေနရတဲ႔ ငါ႔အေမက ငါတို႔နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ႐ိႈက္သံမၾကားေအာင္ ငိုတယ္။
အေမ႔သားအိမ္ထဲကေန ေလာကသားအိမ္ထဲ ခုန္ဆင္းကာစ ငါ႔ႏွမေလးက ဘုမသိဘမသိ ငိုတယ္။
၁၉၉၁-၂၀၀၁
သားသမီးသံုးေယာက္႐ွိတဲ႔ငါ႔အေမက ေလ႔က်င့္ကြင္းအသစ္မွာ ၀တ္စံုျပည့္နဲ႔ ေျပးလႊားတယ္။
ငါတို႔ သားသမီးသံုးေယာက္ကလည္း အေမနဲ႔ တသားထဲ႐ွိခဲ႔ၾကတယ္။
အေမနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။
၂၀၀၂- ၂၀၀၄
ခ်ယ္ရီေတာမွာ သံုးႏွစ္တာ ငါေပ်ာ္ေမာခဲ႔တယ္။
၂၀၀၄-?
ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ လူ႔အႏၶေလးတစ္ေကာင္ ေရေသာက္ေနတုန္းကြယ္။
ညိမ္းညိဳ
21 October 2007
ယာယီခရီး
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Diseño por headsetoptions | A Blogger por Blog and Web
2 comments:
ညိမ္းညဳိေရ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးကြာ
သိပ္သေဘာက်တယ္ ေရးထားတာ ေတြးထားတာေလးေတြ
ၾကဳိက္မိတယ္
လူ႔အႏၶေလး တစ္ေယာက္ ေရေသာက္ဆင္းသတဲ့လား
လူ႔အႏၶေလးေတြ ပင္လယ္ထဲလည္း ေမ်ာေနၾကတယ္ အဟက္ဟက္
တင္ျပပုံေလး ႐ုိးျပီး စြဲသြားတယ္
ထပ္ျပီးေရးပါအုံး
zeRoTraSh
nyein nyo
kabyar twe ko ayan like tal..
arr yin kabyar kg kg lay twe sat write par naw..a myal win pe read phit par tal.. nyein nyo ko a myal arr pay nay par tal.. kyoe sar naw..
Post a Comment