ျမစ္သခၤ်ဳိင္း

ျမစ္သခၤ်ဳိင္း

ျမစ္အစင္းစင္းေလ
သူတို႔ရဲ႕လားရာအရပ္ဟာ
သူတို႔ရဲ႕သခၤ်ဳိင္းေျမဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔
ယံုၾကည္ခ်က္ မီးေတာက္ကိုယ္စီေမႊး
မေသေဆးေတြ မ်ဳိမ်ဳိခ်ၿပီး
သမိုင္းနံရံကို အဆက္မျပတ္ထြင္းေဖာက္စီးဆင္းေနၾက
ျမစ္တို႔ရဲ႕ ပင္လယ္ဆီ...။

ညိမ္းညိဳ

ေျဗာသံ

[၁]

ေျဗာသံ

ပလုတ္ျဗဳန္းရယ္နဲ႔
ေတာင္ကုန္းရြာ သာစခန္းဆီက
ေဒၚေရႊေမ ဦးေရခ်မ္းငယ္တို႔
သာသနာ ၀ါ၀ါလန္းရန္တဲ႔
ဆန္းလိုက္တဲ႔ ေျဗာသံစည္။

အလို ေနျခည္မွာ ေရႊရည္၀င္းလို႔
ဆယ္စင္းလဲ မက
အေ၀းကမွန္း ဟိုရြာလမ္း
ထီးတန္းႀကီးလွပါဘိ၊
"တစ္လတာ သည္အေရးကိုလ
မဟ၀ွာ ၾကည္ၾကည္ေပးပါ" တဲ႔
ရတုခ်ဳိ စိတ္ကိုေသြးေလေတာ႔
မေလးေမာင္ ေရႊေရာင္ငိုက္တဲ႔ျပင္
ျမင္းကဏ္ပင္ ျငင္းဆန္မိုက္ေလေပါ႔
လြမ္းခိုက္မတည္။

မၾကည္တဲ႔ႏွလံုး၊ မၿပံဳးတဲ႔မ်က္ႏွာ
ျမင္းေပၚက ေမာင္ရင္ေလာင္း
ငဲ႔ေစာင္းလို႔ ၾကည့္ေသာအခါ
ကညာလံု ၾကာမံုညႊတ္ဟာျဖင့္
ယမ္းေယာင္ကာ ကြမ္းေတာင္လြတ္တဲ႔ျပင္
"မတြယ္တာ ဆယ္ခါလႊတ္မယ္" တဲ႔
ေဒါခ်ဳိခ်ဳိ ေျပာဆိုရြတ္ေလေပါ႔
စိုစြတ္တဲ႔ ျမမ်က္ရည္
လည္တယ္လို႔မဆံုး။

ျဗဳန္းႏိုင္ေပ႔ ကိုေရႊစည္
တီႏိုင္ေပ႔ ကိုေရႊႏွဲ
ရႊဲႏိုင္ေပ႔ ကိုေရႊေမာင္
လံုမငယ္ အ႐ွက္အိုးမို႔
အၿငိဳးနဲ႔ ေျပာင္ေရာ႔ထင့္၊
"ေလွာင္ခ်က္ကယ္နာ
ေမာင္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာမွတ္ေပမဲ႔
သာသနာ ၀ါ၀ါ၀တ္မွာမို႔
မယ္လြတ္ရာ ဘယ္ဆီခိုရပါ႔
တစ္လဆို ရက္ကို ခ်ဥ္းပါဖ်ာ႔"
ဘြာခတ္ကာ ခမ်ာျငင္းေလေတာ႔
ေသွ်ာင္ႀကီး႐ွင္ ဆံပင္တင္းၿပီးကြဲ႔
ညွဥ္းတဲ႔ တုတ္ျဗဳန္း။

မင္းသု၀ဏ္

[ ၂ ]
ေျဗာသံကား အေ၀းဆီမွပင္ ၾကားႏိုင္ေသာအစြမ္း ႐ွိေခ်၏။ ပီလွျမည္လွ စည္လွေသာ ေျဗာသံပါေပ။ အလွဴေတာ္မဂၤလာႏွင့္ တြဲဖက္၍ ပြဲထြက္လာေခ်ၿပီေကာ။ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္ႏွင့္ကုကၠား၊ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္ တင့္လွပါ၏။ တျဗဳန္းျဗဳန္း႐ႊမ္းစည္၍ ပီသၾကည္ျမ ခန္႔ညားလွပါဘိ။ ေျဗာသံကား ဆင့္၍ဆင့္၍ ထြက္ေပၚ လာေခ်ၿပီ။

ထိုပီလွျမည္လွေသာ ေျဗာသံသည္ အဘယ္အရပ္မွလာသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ထိုမွ် ခန္႔ထည္စည္ကား၍ ေနပါသနည္း။

ေတာင္ကုန္း႐ြာေန ဦးေရခ်မ္း၊ ေဒၚေရႊေမတို႔၏ အလွဴေတာ္မဂၤလာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေျဗာသံပင္ျဖစ္ပါေတာ႔သည္။ သားေတာ္ေမာင္ ကိုရင္ေလာင္းကို သာသနာ႔ေဘာင္သို႔ သြပ္သြင္းခ်ီးျမွင့္ေသာ ပြဲျဖစ္သည္။ သာသနာေတာ္တင့္လန္းေစျခင္းငွာ ဆန္းညႊန္႔ေ၀စည္ေသာ ေျဗာသံျဖစ္ေပရကား ဤမွ်ထိုမွ် ခန္႔ထည္ေနရျခင္းပါေပ။

ဗုဒၵဘာသာ ျမန္မာေယာက်္ားေလးမ်ားအဖို႔ ႐ွင္ျပဳပြဲသည္ အေရးပါလွပါသည္။ ႐ွင္မျပဳရေသးပါက ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ လူေဘာ္မ၀င္ေသးဟုပင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကေလ႔႐ွိသည္။ မိဘႏွစ္ပါးအဖို႔မွာလဲ "မင္းတို႔သား ႐ွင္ျပဳပီးပလား" ဟု ေမးလာပါက ရင္ေကာ႔၍ ေျဖလိုၾကသည္။ သားေယာက်္ားေလးေမြးထားၿပီဆိုလွ်င္ ဤတာ၀န္ကို မေက်ေက်ေအာင္ ထမ္းၾကေတာ႔သည္။ ဦးေရခ်မ္း၊ ေဒၚေရႊေမတို႔သည္လည္း သားေတာ္ေမာင္ ႐ွင္ျပဳပြဲအတြက္ အားခဲ၍ ႏႊဲခဲ႔ၾကသည္။ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ကိုင္႐ွာေဖြ၍ ေခၽြေခၽြတာတာ စုေဆာင္းျပင္ဆင္ ခဲ႔ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္လင့္ကစား မိုးမမွန္ေလမမွန္ ေက်းလက္ေတာေန သမ႐ိုးက်မိသားစုေလးျဖစ္ေသာ သူတို႔အဖို႔ သားေလးလူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္မွပင္ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ေျမာက္၍ ခရီးေပါက္ရေတာ႔သည္။ ၁၅ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ သားေလးပင္ လူပ်ိဳေပါက္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ႔ ႐ွင္ေလာင္းအ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ႐ွက္၍မ်ား ေနေလမလား။ မိဘႏွစ္ပါးမွာ ေတြး၍မ်ား ပူမိေသးေတာ႔။ ဘယ္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးေရခ်မ္းႏွင့္ ေဒၚေရႊေမတို႔ ႐ွင္ေလာင္းအမိအဖ ျဖစ္ၾကေလၿပီ။ “သစ္ပင္အျမင့္မတက္နဲ႔ လူေလးရဲ႕၊ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး မသြားေလနဲ႔ကြဲ႔” စသည္စသည္ မွာရေျပာရတာကိုက အရသာ႐ွိလွပါ၏။ ရပ္ေ၀းရပ္နီး အသီးသီးမွာ႐ွိေနၾကတဲ႔ ေဆြမ်ိဳးညာတိ၊ မိတ္ေဆြ သဂၤဟအေပါင္းကိုလဲ လူႀကံဳႏွင့္တစ္မ်ိဳး စာႏွင့္တစ္တန္ အသိေပးဖိတ္ၾကားလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။

သားေတာ္ေမာင္ကိုမူ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံသို႔ အပ္ႏွံလိုက္ၿပီ။ ဆရာေတာ္က ပုတီးစိပ္၊ သကၤန္းေတာင္း၊ ေသခိယ စသည္တို႔ကို သင္ၾကားေပးမည္။ သာသနာေတာ္စည္းကမ္းတို႔ကို ညႊန္ၾကားျပသေပးမည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ႏွင့္ ဦးေရခ်မ္း၊ ေဒၚေရႊေမတို႔၏သားေလး ကိုရင္ေလာင္းဘ၀ေရာက္ေတာ႔မည္။ အလွဴေတာ္မဂၤလာကား နီးသထက္ နီးခဲ႔ေလၿပီ။

ကိုရင္ေလာင္းတစ္ေယာက္ နား၊ မ်က္စိတို႔လည္ရေလၿပီ။ မ႑ပ္ႀကီးမွာ ခမ္းနားလွပါကလား။ သဃၤာစင္မွာလည္း မိႈင္းလံုးေကာ္ေဇာႀကီးေတြကာလို႔။ ပြတ္လံုးပံုေတြ၊ ပန္းရာဇမတ္ပံုေတြႏွင့္ ၀င့္ထည္ခန္႔ျငားႏိုင္လြန္းပါဘိ။ ေရာင္စံုစကၠဴ ျဖဴနီညိဳျပာတို႔ျဖင့္ မ႑ပ္တိုင္မ်ားကို အလွဆင္ထားသည္မွာ နတ္ဘံုနတ္နန္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီေလာဟု ထင္မွတ္ေစ၏။ ငွက္ေပ်ာခိုင္၊ အုန္းခိုင္ႏွင့္ ဓနိခိုင္မ်ားကိုလည္း ဆြဲထားေသး၏။ အလို မ႑ပ္တိုင္တစ္ခုမွာ ဆြဲထားတဲ႔ ငွက္ေပ်ာပြဲက ထူးျခားလွပါကလား၊ ေၾသာ္.. မိုးမ႐ြာေအာင္ ကိုးထားတာတဲ႔။ အဲ သည္ပြဲထဲမွာ ေငြမတ္ေစ႔တစ္ေစ႔လဲ ပါေသးသဗ်။

ကိုရင္ေလာင္းလူပ်ိဳေပါက္မွာ မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ေနရထိုင္ရ ခက္လွခ်ည့္။ ၀တ္လဲေတာ္ပုဆိုးက အသစ္စက္စက္၊ ထိုင္းမသိမ္းအကၤ်ီဆိုတာႀကီးကလည္း အသားကပ္ေနေသး။ ဘယ္ႏွယ္႔ပါလိမ္႔ေနာ္။ ႂကြက္နီတို႔ ေခြးပုတို႔ကလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ကိုရင္ေလာင္းကို စ,ေနၾကေတာ႔တာပဲ။

ေဟာ..အ႐ုဏ္တက္ကတည္းက တီးမႈတ္ေနၾကတဲ႔ ေျဗာဆရာႀကီးတို႔ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ျမင္းျဖဴႀကီးကလည္း ၀င့္၀င့္ႂကြားႂကြား ျမင့္ျမင့္မားမားႏွင့္ အသင့္႐ွိေနၿပီ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ေရႊထီးလဲ ငွားလာၾကၿပီ။ အဘယ္ေသာ အမႈက်န္ေသးသနည္း။

က်န္ပါေသး၏။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ ပန္းေတာင္ကိုင္ကိစၥ...။

မ႑ပ္အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲသို႔ ကိုရင္ေလာင္း မ်က္စိကစားရေလၿပီ။ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးသည္ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို အေကၽြးအေမြးကိစၥအတြက္ စီမံညႊန္ၾကားေနဟန္႐ွိ၏။ ေဟာ..ေဟာ ကြမ္းေတာင္၊ ပန္းေတာင္ကိုင္ရန္ ခန္႔ခြဲေနၿပီ။ ဟင္..အေဒၚႀကီး မ်က္ႏွာလိုက္လိုက္တာ၊ သူေဌးသမီးကို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ရမတဲ႔။ လွလဲမလွဘဲနဲ႔။ ဟိုမိန္းမပ်ိဳေလးကို မကိုင္ခိုင္းရေကာင္းေလာ။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ကေလး။ မ်က္ႏွာကေလးကလည္း ယဥ္ပါဘိသနဲ႔။ စိန္ေတြေရႊေတြမဆင္ႏိုင္ေပမဲ႔ စံပယ္ပန္းကုံးေလးပန္ထားပံုမ်ား အလွေပၚအယဥ္ဆင့္လို႔ တင့္လွပါဘိ။ သူ႔ကိုပဲ ကြမ္းေတာင္ ကိုင္ပါေစေတာ႔လား။ အေဒၚႀကီး မ်က္ႏွာကိုလိုက္တယ္။ ကိုရင္ေလာင္းမ်က္ႏွာ လငပုပ္ဖမ္းရေလၿပီ။ ညိဳညိဳေမွာင္၍ မည္းၿပီတကား။ သူေဌးသမီး၊ ပြဲစားသမီး၊ သူႀကီးသမီးတို႔ ကြမ္းေတာင္အေစ႔အငွ ရၾကေလၿပီ။ အမယ္ ကြမ္းေတာင္တစ္ခု ပိုေနပါေသးကလား။ မ်က္ႏွာလိုက္တဲ႔ အေဒၚႀကီး သည္တစ္ခါျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကို ေပးမွာပါလိမ္႔။

"ေရာ႔..ညည္းေကာင္းေကာင္းကိုင္ခဲ႔၊ လြတ္မက်ေစနဲ႔"

ကိုရင္ေလာင္း၏ မ်က္ႏွာသည္ တိမ္ကင္းစင္ေသာ လႏွယ္၊ ၾကည္လင္၀င္းပလာ၏။ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ မိန္းမပ်ဳိကေလးသည္ ကြမ္းေတာင္ကို ဣေႁႏၵရရ လက္ခံယူ၏။ ယင္းေနာက္ သဃၤာစင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ဘသားေခ်ာ ကိုရင္ေလာင္းႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သူတို႔ႏွစ္ဦး မ်က္ႏွာေႏြးသြားသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ အုတ္အုတ္သဲသဲ စည္ကားက်ယ္၀န္းလွေသာ မ႑ပ္ႀကီးသည္ ႏွစ္ဦးသားအဖို႔ ခဏမွ် ေ၀၀ါးသြားရေလ၏။

ျမင္းျဖဴႀကီး က႑ိကသည္ ကႀကိဳးတန္ဆာ စံုလင္စြာျဖင့္ မ႑ပ္၀တြင္ အသင့္႐ွိေနေလၿပီ။ ေျဗာဆရာႀကီးတို႔သည္ ေျဗာသံႏွင့္အတူ ကိုရင္ေလာင္းကို ျမင္းေပၚသို႔ တင္ၾကေလ၏။ "က႑ိကေရ၊ ေမာင္ရင္ေလာင္း သာသနာ႔ေဘာင္အတြင္း သက္ဆင္းေတာ႔မွာမို႔ ပါရမီျဖည့္ေဖာ္ျဖည့္ဖက္အေနနဲ႔ ေကာင္းမြန္စြာ လိုက္ပို႔ပါ" ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ လကၤာ႐ွည္ႀကီးျဖင့္ အမိန္႔ေတာ္ျပန္၏။

ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို၊ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ ေယာက်္ားမိန္းမ အစုစုတို႔သည္ ေျဗာသံကို နာခံရင္း မ႑ပ္မွ စီရရီ ညီညာစြာ ထြက္ၾကေလၿပီ။

ပလုတ္ျဗဳန္းရယ္နဲ႔
ေတာင္ကုန္းရြာ သာစခန္းဆီက
ေဒၚေရႊေမ ဦးေရခ်မ္းငယ္တို႔
သာသနာ ၀ါ၀ါလန္းရန္တဲ႔
ဆန္းလိုက္တဲ႔ ေျဗာသံစည္။

ေနမင္းသည္ ေတာကိုလည္းေက်ာ္၊ ေတာင္ကိုလည္း ေက်ာ္ခဲ႔ေလၿပီ။ ၀ါေရႊေသာအလင္းတန္းတို႔ကို ေတာင္ကုန္းရြာေလးအေပၚသို႔ သြန္းပက္ျဖန္႔ႀကဲေလၿပီ။ ေနေရာင္၀ယ္ ေရႊထီးတို႔သည္ ၀င္း၀င္းျပက္ျပက္။ ရြာသူရြာသားတို႔သည္ ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ားျဖင့္ တင့္လွယဥ္လွပါ၏။ အတင့္ဆံုးအ၀င့္ဆံုးကား သူတို႔ဆင္ျမန္းထားသည့္ ႐ိုးဂုဏ္ျမင့္ေသာ အၿပံဳးပြင့္ေလးမ်ားပင္။

အလို ေနျခည္မွာ ေရႊရည္၀င္းလို႔
ဆယ္စင္းလဲ မက
အေ၀းကမွန္း ဟိုရြာလမ္း
ထီးတန္းႀကီးလွပါဘိ၊

ေျဗာဆရာႀကီးတို႔က လက္စြမ္းျပ၏။ ကာလသားတို႔က ခ်ပ္၍ညွပ္၍ ရတုဆို၏။ "စာပုေလြေ႐ွ႕မွာခင္းပါလို႔ ႐ုပ္ တြက္ရင္းရယ္တဲ႔ ေမာင္ကငို" ဟု ရတုသမားကတိုင္လွ်င္ ကာလသားတို႔က တိုင္ပင္က်ယ္က်ယ္ေခၚ၍ "႐ႊဲ" လိုက္ၾက၏။ ရတုအမ်ဳိးမ်ိဳး႐ွိသည့္အနက္ ကိုရင္ေလာင္းႏွင့္ စံပယ္ျဖဴေဖြး ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလး၏ စိတ္ကို အထိခိုက္ဆံုးေသာရတုကား သာသနာ႔ေဘာင္မွာ သာသနာ႔၀န္ကို ထမ္းလိုတာမို႔ တစ္လေလာက္ခြင့္ ျပဳဖို႔အေရး အခြင့္ေတာင္းေသာ ရတုပင္ျဖစ္သည္။ ဤရတုသည္ ကိုရင္ေလာင္း၏ စိတ္ကို ထိခိုက္လွေခ်၏။ ျမင္းေပၚမွ ကိုရင္ေလာင္းသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္ႏွာညိွဳးႏြမ္း၍ ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ရေလၿပီ။ ျမင္းျဖဴႀကီး က႑ိကသည္ပင္ သူ႔သခင္စိတ္ႏွလံုးညိွဳးႏြမ္း၍ ဣေႁႏၵမဆည္ႏိုင္ ျဖစ္ရေလၿပီ။

"တစ္လတာ သည္အေရးကိုလ
မဟ၀ွာ ၾကည္ၾကည္ေပးပါ" တဲ႔
ရတုခ်ဳိ စိတ္ကိုေသြးေလေတာ႔
မေလးေမာင္ ေရႊေရာင္ငိုက္တဲ႔ျပင္
ျမင္းကဏ္ပင္ ျငင္းဆန္မိုက္ေလေပါ႔
လြမ္းခိုက္မတည္။

ကိုရင္ေလာင္းသည္ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူ ဆင့္ရေလၿပီ။ အမိအဖတို႔၏ ရင္ေငြ႔မွခြဲခြာ၍ ေက်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ေနရေတာ႔မည္။ ကစားေဖာ္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ခြဲ၍ ဆရာေတာ္ႀကီးေ႐ွ႕၀ယ္ ပုတီးစိပ္ရေတာ႔မည္။ သားေတာ္ေမာင္ ကိုရင္ေလာင္းကား အေတာ္ေလး လူလားေျမာက္၍ လူပ်ိဳေပါက္ႀကီးျဖစ္ခါစ။ အလွဴေတာ္မဂၤလာပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနရလင့္ကစား သူ႔မွာလဲ ႏွလံုးသားေရးရာ ျပႆနာေလးမ်ားက ႐ွိေနျပန္ပါေသး၏။ ကိုရင္ေလာင္းအဖို႔ စံပယ္ျဖဴေဖြး ကြမ္းေတာင္ကိုင္မိန္းမပ်ိဳေလးဆီမွ တစ္လတာေ၀းကြာရမည္မွာ အဆိုးဆံုး ျဖစ္ေခ်ေတာ႔သည္။ ကိုရင္ေလာင္းသည္ စိတ္ႏွလံုး ေၾကကြဲလ်က္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကေလး ႐ွိရာသို႔ ငဲ႔ေစာင္း၍ ၾကည့္မိေလသည္။

မၾကည္တဲ႔ႏွလံုး၊ မၿပံဳးတဲ႔မ်က္ႏွာ
ျမင္းေပၚက ေမာင္ရင္ေလာင္း
ငဲ႔ေစာင္းလို႔ ၾကည့္ေသာအခါ၊

ကြမ္းေတာင္ကိုင္မေလးသည္လည္း ကိုရင္ေလာင္းနည္းတူ ထိုရတုကို ၾကားရပါ၏။ အကယ္စင္စစ္ ထိုရတုကို မိန္းမပ်ိဳေလး မၾကားလိုပါေလ။ တစ္လေတာင္ ခြင့္ေပးရမတဲ႔။ မ်ားလြန္းလွခ်ည့္။ ခြဲထြက္ေ႐ွာင္ေသြ ေနႏိုင္လြန္းလွခ်ည့္။ တကထဲ သည္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိလွမင့္ဟာ...။ တစ္လမဟုတ္ဘူး၊ ဆယ္လ။ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ဘူး၊ ဆယ္ႀကိမ္။ ခြင့္ျပဳတယ္၊ ခြင့္လႊတ္တယ္။ ႂကြေတာ္မူပါေတာ္ေရ...။ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ စိတ္ထဲ၀ယ္ ဂ႐ုဏာေဒါသတို႔ လိႈင္းထလ်က္႐ွိသည္။ သည္ေလာက္ေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ခြင့္ေတာင္းရပါမည္လားဟု ႐ွက္လဲ႐ွက္မိ၊ ေဒါသစိတ္ကေလးလဲ ျဖစ္မိရကား ခမ်ာမွာ လက္ထဲမွကြမ္းေတာင္ကေလးပင္ ေျမသို႔ ခ,ရ႐ွာေတာ႔ သည္။

ကညာလံု ၾကာမံုညႊတ္ဟာျဖင့္
ယမ္းေယာင္ကာ ကြမ္းေတာင္လြတ္တဲ႔ျပင္
"မတြယ္တာ ဆယ္ခါလႊတ္မယ္" တဲ႔
ေဒါခ်ဳိခ်ဳိ ေျပာဆိုရြတ္ေလေပါ႔
စိုစြတ္တဲ႔ ျမျမက္ရည္
လည္တယ္လို႔မဆံုး။

ခမ်ာေလးမွာ လူကသာ ႐ွင္ေလာင္းလွည့္ေနရေသာ္ျငား စိတ္၀ယ္ တိတ္တိတ္ကေလး ပူေဆြးေနရေခ်ၿပီ။ ေၾသာ္...သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ႏိုင္ရက္ပါေပ႔ေနာ္...။ ေျဗာဆရာႀကီးေတြကလဲ တီးလိုက္ေခါက္လိုက္ၾကတာ၊ ႏွဲဆရာႀကီးကလဲ မႈတ္ႏိုင္ပါေပ႔။ ကာလသားတသိုက္ကလဲ "ရႊဲ" လိုက္သံ တညံညံနဲ႔ မစာနာ၊ မသနား အၿငိဳးနဲ႔မ်ား ေလွာင္ၾကေလသလားေနာ္..။ ဒီမွာျဖင့္ မပူ႐ုပ္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနရပါတယ္ ေတာ္ရယ္..။

ျဗဳန္းႏိုင္ေပ႔ ကိုေရႊစည္
တီႏိုင္ေပ႔ ကိုေရႊႏွဲ
ရႊဲႏိုင္ေပ႔ ကိုေရႊေမာင္
လံုမငယ္ အ႐ွက္အိုးမို႔
အၿငိဳးနဲ႔ ေျပာင္ေရာ႔ထင့္၊

စံပယ္ျဖဴေဖြး ကြမ္းေတာင္ကိုင္လံုမေလးမွာ ၀မ္းနည္းစိတ္တို႔ တလိပ္လိပ္..။ မ်က္ရည္ကေလးမ်ားပင္ လည္႐ွာေလၿပီ။ အမယ္မင္း ကိုရင္ေလာင္းႀကီးဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမကို ဒီလူ႐ႈပ္လူေပြေတြၾကားထဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ႔ေတာ႔မွာလားေတာ္။ တစ္ေကာင္ႂကြက္ တစ္မ်က္ႏွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္မို႔ မ်ားလြန္းလွတဲ႔ ရက္သံုးဆယ္ကို ေလွ်ာ႔ေေတာ္မူပါဦးလားေတာ္ရယ္..။ ေစာေစာကေလ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ေျပာခဲ႔မိပါတယ္။ တစ္လမဟုတ္ ဆယ္လလႊတ္မယ္ဆိုတဲ႔စကား၊ ဘြာခတ္လို႔ ျပန္လည္႐ုတ္သိမ္းပါရေစလား ေတာ္ရယ္..။

"ေလွာင္ခ်က္ကယ္နာ
ေမာင္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာမွတ္ေပမဲ႔
သာသနာ ၀ါ၀ါ၀တ္မွာမို႔
မယ္လြတ္ရာ ဘယ္ဆီခိုရပါ႔
တစ္လဆို ရက္ကို ခ်ဥ္းပါဖ်ာ႔"
ဘြာခတ္ကာ ခမ်ာျငင္းေလေတာ႔
ေသွ်ာင္ႀကီး႐ွင္ ဆံပင္တင္းၿပီးကြဲ႔
ညွဥ္းတဲ႔ တုတ္ျဗဳန္း။

ေျဗာသံသည္ တေျဖးေျဖး ေ၀း၍ေ၀း၍ သြားေလၿပီ။ ပီသၾကည္ျမလွေသာ ေျဗာသံသည္ ေတာင္ကုန္း႐ြာေလးကို တစ္ပတ္ပတ္မိေခ်ၿပီတကား။ မၾကာမီ ႐ြာဦးေက်ာင္းသို႔ တစ္ေက်ာ႔၀င္လာေတာ႔မည္။ အလို...ပီလွျမည္လွ စည္လွေသာ ေျဗာသံ၀ယ္ ႐ိႈက္သံသဲ႔သဲ႔ကေလးသည္ ဘဇာေၾကာင့္ ကပ္ၿငိ၍ ပါလာရပါသနည္း။

ညိမ္းညိဳ

ငါတို႔ေပါ႔

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ေပြးစံု႔ေတြကို အနံ႔ခံခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ဂ်ဳံခင္းေတြထဲတိုး၀င္ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြကို ရန္ျပဳခဲ႔ႀကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ဖြတ္ေတြပုတတ္ေတြ လိုက္ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ တရြာသားေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တိုက္ခိုက္ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ၀ါပင္ေလးေတြကို ပြတ္တိုက္နင္းေခ်ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ပဲႀကီးပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြကို နမ္း႐ိႈက္ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ကင္းတားလက္၀ဲေျမာင္းကို တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ကူးခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ေျမနီသဲ၀င္းႏွမ္းတလင္းမွာ ပုလင္းတူဘူးစို႔ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ဖရဲခင္းပယ္သီးေတြၾကား ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ မန္က်ည္းပင္ရိပ္ေႏြအတိတ္မွာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ နာနတ္႐ိုင္းကြင္း လိပ္က်င္းေတြထဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ေျပာင္း႐ိုးေတြၾကား လြန္းထိုးလြန္းတင္ ၾကင္နာသတ္ပုတ္ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ႏွင္းရည္ေမႊးျမ ေျမပဲခင္းစိမ္းရင့္ညိဳေမွာင္ေတြေပၚ လူးလွိမ္႔ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ညႊတ္သီးျဖာက် ပဲတီပင္ေတြေအာက္ တေမ႔တေဆြး အိပ္ေမာက်ခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ထေနာင္း၊ သနပ္ တံလွပ္အရိပ္ေတြထဲ ဘ၀ကို ပြဲေတာ္လိုေတြးေခၚခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ မည္းေမွာင္ခဲသိပ္တိမ္တလိပ္ကို ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သဲသဲရြာေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔ေမာခဲ႔ၾကတာ

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ေနေရာင္ေသြ႔ေသြ႔ ေလေျပေစြ႔ေစြ႔မွာ တရြာသူပ်ိဳျဖဴေခ်ာတို႔ကို ပိုးပန္းခဲ႔ၾကတာ
(ဟဲ႔ ဟိုဟာမေလး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနတယ္မို႔လား)

ငါတို႔ေပါ႔
မူးမူးနဲ႔ ရြာရဲ႕ကြမ္းေတာင္ကိုင္အလွပေဂး ေကာင္မေလးကို ခပ္ျမဴးျမဴး ၾကည့္ခဲ႔ၾကတာ
(သလံုးသားအိအိေလးေတြက ခဲထားခ်င္စရာ)

ေဟးး ေအာင္နက္
တို႔သခင္တိုက္တဲ႔ ထမင္းရည္ထဲမွာ
အရက္ေတြမ်ား ပါေရာ႔သလားကြာ
မူးလိုက္တာ တအားပဲ
ဒီႏွစ္ေႏြလဲ ပူတာပါပဲကြာ။

ညိမ္းညိဳ

မီးခတ္ေက်ာက္

"ရာဇ၀င္ကား
နွလံုးသားမေရႊ႕လွ်င္
ေရြ႕႐ိုးထံုးစံမ႐ွိေခ်".....ေဖာ္ေ၀း

သမိုင္းတစ္ေခတ္
တိုးတက္ျဖစ္တည္
ေ႐ွ႕သို႔ခ်ီေလာ႔
ညီေနာင္ေဆြရင္း
သူငယ္ခ်င္းတို႔။

ခုခ်ိန္ခါမွာ
ဘယ္သူကဘာ
အေပၚယံအလႊာ
မာယာမ်ားလြန္း၏
မနက္ျဖန္ခါ
သဘက္ခါ
အေရျပားေတြကြာက်
အခြံေတြကြာက်
အဲဒီတစ္ေန႔မွာ
ဘယ္သူကဘာ
ပကတိမ်က္ႏွာ
ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္
ျပက္ျပက္ထင္ထင္
မင္းတို႔ငါတို႔
ျမင္ရမယ္။

င႐ုတ္မွန္ရင္ ရဲရဲစပ္
ေႁမြမွန္ရင္ေတာ႔ တြင္း၀င္ေျဖာင့္စၿမဲ။

အမွန္တရား၏မ်က္ႏွာမွတစ္ပါး
အျခားေသာမ်က္နွာတို႔အား
ေထာက္႐ႈငဲ႔ညွာျခင္းငွာ
မျပဳစေကာင္း။

အို...
သေႏၶမွန္ေသာ အလင္းငွက္တို႔
သမိုင္းအမွန္ကို ႁမြက္ၾကားဖို႔
ငါတို႔ ပန္ၾကား၏။
အေပးအယူ အလ်ဥ္းကင္း၍
ေဖးကူျခင္းတို႔ လင္းေစပြင့္ေစသား။

ညိမ္းညိဳ

မိုးထဲေလထဲမွာ ငါတို႔ဟာ တစ္ေယာက္လည္းပင္းတစ္ေယာက္ဖက္လို႔

အေသြးအသားထဲမွာ
အေသြးအသားထဲမွာ
အေသြးအသားထဲမွာ
..................
..................
..................
ကဗ်ာ
ကဗ်ာ
ကဗ်ာ
.......
.......
.......
ဒီလို..႐ူးသြပ္ခံုမင္စြာ
တမ္းမက္တြယ္ဖက္ထားလိုက္မိေတာ႔ရဲ႕
ကဗ်ာေရ ..
မိုးထဲေလထဲမွာ ငါတို႔ဟာ တစ္ေယာက္လည္ပင္းတစ္ေယာက္ဖက္လို႔
ခရီးေတြအမ်ားႀကီးဆက္ရဦးမယ္
ေ႐ွ႕မွာ
ရန္သူတစ္ေထာင္
ငါတို႔ခ်စ္ျခင္းကို ပိုမိုခိုင္ၿမဲေစဖို႔..။

ညိမ္းညိဳ

ရာသီဦးမွာ ခူးဆြတ္လိုက္တဲ႔ဖလား

ဘ၀က
အခ်ဳိရည္ကုန္သြားတဲ႔ႀကံဖတ္ေလးလိုပါပဲလားကြာ
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြစားသံုးဖို႔ကိုပဲ
ကိုယ္႔အသက္ေလးကိုယ္ ထိုးထိုးထည့္ေနရ
ႀကိတ္ျဖတ္၀ါးၿမိဳ စက္ႀကီးထဲ
မျမင္ရတဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးေတြေတာင္
စုတ္ဖြာကြဲအက္လို႔ေနေပါ႕
ဆရာႀကီး၊ သမၻာႀကီးေတြကလဲ
အထာႀကီးေတြတစ္ခြဲသားနဲ႔
ေၾကကြဲလို႔ မဆံုးႏိုင္ပါဘူးတဲ႔ေလ
ဂါဂါေရ..သူငယ္ခ်င္းေရ
ေရကမ်ားသေလာက္
ငါတို႔ ငါးမရခဲ႔ၾကပါဘူးကြာ
သူငယ္ခ်င္းေရ..ဂါဂါေရ
ဒဏ္ရာမကင္းေသးသမွ်ေတာ႔
သံသရာအသင္းမွာ
ဖန္တရာေတေအာင္ ႐ုန္းၾကကန္ၾကဦးစို႔
ျဖစ္ရဲ႕မဟုတ္လား
ရာသီတစ္ေလွ်ာက္ပြဲၾကပ္ေတြထဲ
ငါတို႔ ရဲရဲတိုး၀င္ၾကစို႔
ျမင္ရဲ႕မဟုတ္လား
ငါတို႔ေျခေထာက္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္မဲ႔
ခပ္ဆိုးဆိုးေနာက္တန္းေကာင္ေတြ
ေတြ႕ရဲ႕မဟုတ္လား
ငါတို႔ဘ၀နဲ႔သြင္းထားတဲ႔ဂိုးေတြကို
စုတ္၀င္လာဘ္၀င္ဂါထာတစ္ပုဒ္လို မန္းမႈတ္ပစ္မဲ႔
လူႀကီးလူေကာင္း ေလာင္းကစားသမားေတြ
ၾကားရဲ႕မဟုတ္လား
ငါတို႔ထြက္သက္၀င္သက္ေတြကို
သြက္သြက္လည္ေအာင္ ဆြဲခါလႈပ္ရမ္းပစ္လိုက္မဲ႔
မာယာတညံညံ ၀ီစီသံေတြ
အလို...
ကိုယ္႔အ႐ိုးနဲ႔ ကိုယ္စိုက္ထူ
ကိုယ္႔အဖီကိုယ္ ျပန္မတ္ကူဖို႔
ဒိုင္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ေမွာ္ပန္းတစ္ပြင္႔
ကိုယ္႔ရင္မွာ ကိုယ္ျပန္ပ်ဳိးၾကရင္း
ငါတို႔ရဲ႕ခရီးၾကမ္းကို ၀က္သိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္ပါေပါ႔လား
ဒီေန႔၊ မနက္ျဖန္နဲ႔တကြျဖစ္ေသာ
ႏွစ္လရာသီေပါင္းမ်ားစြာ...။

ညိမ္းညိဳ

- ဂါဂါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမွ်ားျပာတို႔အတြက္ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ရာသီဦးမွာ ခူးဆြတ္လိုက္တဲ႔ဖလားကို အပ္ႏွင္းလိုက္ပါတယ္။

သံတူေၾကာင္းကြဲ ဖ်ားနာမႈ

အေမွာင္ထဲ
မ်က္လံုးမ်ား
မီးစုန္းစုန္းေတာက္
လူငယ္
အေသြးအားေကာင္းေကာင္း
အသက္ဓာတ္ျပင္းျပင္း
အမွန္တရားစစ္စစ္
အသက္ထက္ပိုခ်စ္ခဲ႔ၾက
လက္ေမာင္းခ်င္းတိုက္ခဲ႔ၾက
လက္ဖ်ံခ်င္း႐ိုက္ခဲ႔ၾက
အ႐ိုးအ႐ိုးခ်င္း ခိုက္မိ
ႏွလံုးသည္းပြတ္ခ်င္း ဓာတ္လိုက္မိ
အဲဒါ လူငယ္
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ထားခဲ႔မိၾကေပါ႔
ဒီလိုနဲ႔
နံရံ
မ်က္ႏွာၾကက္
ၾကမ္းျပင္
အခန္းထဲ
ႏြယ္႐ွင္ေတြ
တမဟုတ္ခ်င္း အသက္၀င္လာေနခဲ႔
ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အေလအလြင့္လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္
အဖိတ္အစင္မ်ားေသာ ေန႔ရက္မ်ား။

ညိမ္းညိဳ

ငါတို႔နဲ႔ ေခတ္ႀကီးနဲ႔

"လမ္းေတြက
ငါတို႔ထင္သေလာက္
ေျဖာင့္တန္းမေနပါဘူး ဘိုညိမ္းရာ"
ေဟး ဘိုတင့္
အၿမိဳက္တရားမွာ
အမိုက္အမွားေတြမလာရဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာလဲကြ
လာ...
ငါတို႔
ကဗ်ာၿပိဳင္စပ္ၾကစို႔
ငါတို႔
တရားထိုင္မွတ္ၾကစို႔
လမ္းကေကာက္တယ္
ေျဖာင့္ေအာင္ေလွ်ာက္မယ္
ဒါဆို
ငါတို႔ သိဒၶိေပါက္ၿပီေပါ႔ကြာ
ဆင္သြားတိုင္း လမ္းမျဖစ္ဘူး
ဆင္နင္းလို႔ ပ်က္သြားတဲ႔လမ္းေတြအတြက္
ငါတို႔ စာနာတတ္ရဦးမယ္
လမ္းေၾကာင္းက်န္ဖို႔
လမ္းေၾကာင္းမမွန္ေကာင္းလားဘိုတင့္
လမ္းမွန္မွ လမ္းက်န္မယ္
ေဟာဒီ ဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ီငါတို႔လက္မ်ား
ပန္းခူးဖို႔ တင့္တယ္ေကာင္းတင့္တယ္ေပလိမ္႔
ပန္းေႁခြဖို႔ မသင့္ေပဘူး
ေခတ္ႀကီးထဲ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်ဖို႔
ေခတ္ႀကီးကို ငါတို႔ခ်စ္ၾကစို႔ရဲ႕။

ညိမ္းညိဳ

လူေတာမတိုးတဲ႔ေကာင္

ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ အေရးႀကီးေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ေစတနာထားေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ေၾကကြဲေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ခံစားေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ စာနာေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ကူညီေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ တက္ႂကြေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပညာ႐ွိေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ေဆာ္ၾသေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ဦးေဆာင္ေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ အနစ္နာခံေနတဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔
အဲဒီလို……
ပါးစပ္ႀကီးသမားေတြကို တူးတူးခါးခါးမုန္းတတ္တဲ႔
သူ႔စိတ္ကေလးကိုသာ ျပဳျပင္လိုက္မယ္ဆိုရင္
အင္း…မဆိုးပါဘူး
ဒီေကာင္ေလး လူေတာတိုးႏိုင္တယ္။

ညိမ္းညိဳ