ညီမေလးရဲ႕ လြယ္အိတ္

Fashion Image

ေမ၊ ၂၀၀၈

အနံ႔အသက္ကင္းစင္ေသာ

(ပံုကို ဒီေနရာက ယူပါတယ္)

ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ႔တစ္ေန႔
ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ သြားထိုင္မယ္
တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ႔ ျမစ္ေရကို
ေတြေတြကေလး ေငးၾကည့္မယ္
ခ်ဳပ္ညရီ ဆည္းဆာေဖ်ာ႔ေအးမွာ
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကို ေဆြးမယ္
လရိပ္ႏုႏု သဲေျမစုမွာ
ေႏြးေထြးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရာသီတစ္ခ်ဳိ႕ ကို လြမ္းမယ္
သာသာေျပေျပတိုက္ခတ္သြားတဲ႔ ေလညင္းရဲ႕ေက်ာေပၚ
ရန္ေႂကြးေတြကို ခ၀ါခ်္ိစြန္႔လႊတ္္ရင္း အသာတၾကည္ ၿပံဳးမယ္
ကမၻာေျမတစ္ေနရာက ကူကယ္ရာမဲ႔လူသားတစ္ဦးဆီ
စာနာစိတ္ကေလးနဲ႔ ေၾကးနန္း႐ိုက္မယ္
လိုအပ္သူအတြက္
ေကာက္႐ိုးမွ်င္ကေလးပဲျဖစ္ေစဦးေတာ႔..
ပုလင္းလြတ္တစ္လံုးထဲက
စကၠဴအပိုင္းအစေလးတစ္ခုကို စိတ္လိုလက္ရ ေမွ်ာ္မယ္
ကိုယ္႔ေ႐ွ႕ကလူေတြ ေရးခဲ႔ၾကတဲ႔
ေရေပၚအ႐ုပ္ေလးေတြကို ႀကိဳးစားပန္းစားဖတ္မယ္
...................................
....................................
....................................
ၿပီးရင္
သစ္႐ြက္ေႂကြေလးေတြ မႏိုးခင္
သာသာဖြဖြေျခလွမ္းနဲ႔ တိတ္တိတ္ကေလး ျပန္ခဲ႔မယ္
သတိရသည္ျဖစ္ေစ၊ သတိမရေတာ႔သည္ျဖစ္ေစ
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ေငြ႔ေလးကို ထားခဲ႔မယ္
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္သြားတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ...။

ညိမ္းညိဳ

ေလွာင္အိမ္

႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္ေတာ႔
မ်က္ရည္ေတြက မီးထေတာက္တယ္
ဆန္တစ္ဆုပ္ ဆီတစ္မႈတ္အတြက္
ကိုယ္႔ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ
ေန၀င္သြားတာကို ငါမသိခဲ႔ဘူး။

ညိမ္းညိဳ

ပရမတ္

ငါအသက္႐ွင္ေနသေ႐ြ႕ကိုဖတ္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ႔ ပါတယ္။ အဲသည္အခါတုန္းက အသီးသီးတင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္မ်ားစြာအနက္ ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕ ငါအ သက္႐ွင္ေနသေ႐ြ႕ ကဗ်ာ႐ွည္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကို အလႊမ္းမိုးဆံုးျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အခုတစ္ခါ ကိုရန္ေအာင္ရဲ႕ ပရမတ္ဆိုတဲ႔ကဗ်ာကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါရေစ။ ဟိုးအရင္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးေနမိတဲ႔၊ ဘေလာ႔လက္ဦး ျမင္ဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ႔ ကိုရန္ေအာင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစ။ ေဘးအေပါင္း၊ ရန္အေပါင္းမွ လြတ္ကင္းၾကပါေစ။

*** *** ***
ပရမတ္

ဘယ္သူလုပ္ေနသလဲ…
ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ…
ဘယ္ကုိေရာက္မွာလဲ…
ဘယ္လုိယုံရမွာလဲ…

ဖန္တရာေတေနေအာင္ေမးၾက
ေရးၾက ေတြးၾက ဆဲၾက ဆုိၾက
ႏွိမ္႔ခ်ပုတ္ခတ္ၾက နာမည္ယူေျပာဆုိၾက
ဇမၺဴတလူ လူတြင္က်ယ္လုပ္ျပ
အရည္မရ အဖတ္မရ ျငင္းခုန္ၾက
အေျဖမထြက္ၾက အေသသတ္ၾက
ဟုိမွာေတာ႔ အစာျပတ္ေနၾက၊ ေရငတ္ေနၾက…

ဒါေတြေမးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ
အျပစ္မဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ ေသဆုံးလြင္႔ေပ်ာက္သြားႏုိင္တယ္

ဒါေတြ ေရးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေရထဲမွာ ကယ္သူမဲ႔ ေမ်ာပါသြားေနႏုိင္တယ္

ဒါေတြ ေတြးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ
လာကယ္မယ္႔ စက္ေလွကုိ ေစာင္႔ေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ဦး သစ္ပင္ထက္က လိမ္႔က်သြားႏုိင္တယ္.

ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ မလုပ္ဘူး
လုပ္စားတယ္ မလုပ္စားဘူး
ပါ၀ါရွိတယ္ ပါ၀ါမရွိဘူး
ငါ႔ႏုိင္ငံေရးမွတ္တမ္းမ်က္ႏွာစာေတြ ဒီေလာက္ထူတယ္
နင္႔လုိ ႏုမွည္႔မဟုတ္ဘူး
ဒီလုိ ျငင္းခုန္ေဘးတီးေနရင္း
ငါတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္ အညြန္႔က်ိဳးေနရျပီ…

မင္းလည္းမင္းလုပ္ႏုိင္တာမင္းလုပ္
ငါလည္း ငါလုပ္ႏုိင္တာ ငါလုပ္မယ္.
သူလည္း သူလုပ္ႏုိင္တာ သူလုပ္ပါေစ.

ႏုိင္ငံေရးသမားလည္း လူပဲ
စစ္ဗုိလ္လည္း လူပဲ
ေက်ာင္းသားလည္း လူပဲ
ေတာ္လွန္ေရးသမားလည္း လူပဲ

လူရဲ႔တန္ဖုိးကုိ ပညတ္ေတြနဲ႔ မတုိင္းတာနဲ႔
ရင္ဘတ္ထဲက ပရမတ္ကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည္႔
စစ္ဗုိလ္ဆုိတုိင္း လူဆုိးလုိ႔ မသတ္မွတ္ႏုိင္သလုိ
ဒီမုိသမားဆုိတုိင္းလည္း အထင္ၾကီးလုိ႔ မရဘူး

အခြင္႔အေရးသမားဟာ အခြင္႔အေရးကုိပဲ ေမွ်ာ္တယ္
တကယ္လုပ္သူဟာ လုပ္စရာရွိတာကုိပဲ လုပ္တယ္.

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏွိမ္႔ခ်ၾက
ပုတ္ခတ္ၾက၊ မေအနွမတုိင္းထြာဆဲေရးၾက
အုိးမည္းသုတ္ခံထားရတဲ႔ အိမ္ၾကက္ေတြ
လည္စင္းခံရမယ္႔ ရက္ကုိ အတူတူခ်ီတက္သြားၾက…

မင္းနဲ႔ငါ လမ္းေၾကာင္းမတူေပမယ္႔ ဦးတည္ခ်က္တူတယ္
ဒါဆုိ မင္းပါးစပ္ကုိပိတ္
ကုိယ္႔လိပ္ျပာကုိယ္ငုံ႔ၾကည္႔လုိ႔
ႏွလုံးသားထဲက မနာလုိမႈေတြ၊ ျပိဳင္ဆုိင္မႈေတြကုိ
နာဂစ္နဲ႔ ေဆးေၾကာျပလုိက္ပါဦး…

မင္းလုပ္ႏုိင္တာ မင္းလုပ္
မင္းလုပ္တာကို သမုိင္းက ေမာ္ကြန္းထုိးမယ္
မင္းကုိယ္တုိင္ေတာ႔ ၀င္ေရးဖုိ႔ မၾကိဳးစားနဲ႔

လုပ္မျပနဲ႔
တကယ္လုပ္ၾက…

ေဒါသထြက္ေနရုံ၊ ခံျပင္းေနရုံ၊ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရုံ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနရုံနဲ႔ မျပီးပါဘူး... ေမွာင္လွခ်ည္လားလုိ႔ ျငီးတြားအျပစ္တင္ေနမယ္႔အစား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ လက္ထဲက ဖေယာင္းတုိင္ေလး တစ္တုိင္စီေလာက္ကို ထြန္းညွိလုိက္ၾကရေအာင္....

မုန္တုိင္းေဘးကုိ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကူညီၾကပါ..

ရန္ေအာင္

ဗဟုကဗ်ာေရစီး ႏွင့္ ေမာ္ဒန္၀ဲ

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာကဗ်ာေလ႔လာခ်က္

သစၥာနီ

ျမန္မာကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္။

အဓိပၸါယ္က ျမန္မာေတြေရးတဲ႔ကဗ်ာအေၾကာင္းေပါ႔။ အဲဒါကိုပဲ နည္းနည္းတိက်ေအာင္ ထပ္ေျပာရရင္ ဒီေန႔ ေခတ္ ျမန္မာကဗ်ာအေၾကာင္း ဆိုပါေတာ႔။ (သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီးေျပာရေအာင္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။)

အဲသလို ေျပာမယ္ဆိုေတာ႔ "ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲ" လို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုသတ္မွတ္ဖို႔ စတင္လိုအပ္လာပါတယ္။ အဲဒါကလည္း က်ယ္၀န္းလြန္းလွတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကဗ်ာဆိုတာ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေနရာတိုင္းမွာ အသြင္သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႐ွိေနတတ္တဲ႔အရာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံထားလို႔ပဲ။ ဒီေတာ႔ ဒီေနရာမွာ ဒီေလာက္က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔မဟုတ္ဘဲ ကဗ်ာဆိုတာ စာနဲ႔ေရးသားတင္ျပထားတဲ႔(ဒါမွမဟုတ္) စကားလံုးေတြကို ၾကားခံပစၥည္း အျဖစ္ အသံုးျပဳထားတဲ႔ (ကဗ်ာ) တစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ ကြက္ၿပီးဆိုလိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ခဏသ ေဘာတူထားလိုက္ၾကရေအာင္။ (ေနာက္ဆံုး႐ြတ္တဲ႔ကဗ်ာအတြက္ေတာင္ မရည္ရြယ္ဘူးဆိုပါေတာ႔။)

ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲ။

ဒီေမးခြန္းကိုေျဖတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေျဖက ႁခြင္းခ်က္မဲ႔ၿပီး ျပည့္စံုတဲ႔အေျဖ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္အသိေပးထားလိုပါတယ္။ ကဗ်ာကို ကိုယ္႔အျမင္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ္႔႐ႈေထာင့္နဲ႔ကိုယ္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုေနၾက တဲ႔အထဲက သမုတိသေဘာတစ္ခုလို႔သာ သေဘာထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ကဗ်ာဆိုတာ ဘာလဲ။
ကဗ်ာဆိုတာ-

၁။ ကဗ်ာမဆန္ရဘူး။
(ကဗ်ာမဆန္ ဆန္ေအာင္ ဇြတ္လုပ္ေနၾကတယ္။)

၂။ ေ၀ါဟာရ ဖက္႐ွင္႐ိႈး မဟုတ္ဘူး။
(စကားလံုးႏြံထဲ နစ္ေနၾကတယ္။)

၃။ နက္႐ိႈင္းရမယ္။
(အႏွစ္မပါဘဲ အဆံေခ်ာင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။)

၄။ ၾကည္လင္ရမယ္၊ သန္႔စင္ရမယ္။
(ဖန္တီးမႈမဟုတ္ဘဲ ၀ိုးတိုး၀ါးတား ျဖစ္ေနတယ္။)

၅။ ႐ိုးသားရမယ္။
(ဟန္ေဆာင္တာေတြ၊ ဟန္လုပ္တာေတြ မ်ားေနတယ္။)

၆။ သစ္လြင္ရမယ္။
(မဲျပာပုဆိုး မျဖစ္ရဘူး။)

၇။ ဣေႁႏၵ႐ွိရမယ္။
(ကလက္တက္တက္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကင္းမဲ႔ေနတယ္။)

၈။ ခြန္အား႐ွိရမယ္။
(ေပ်ာ႔ညံ့ခ်ည့္နဲ႔မေနဘူး။)

၉။ တီထြင္မႈ႐ွိရမယ္။
(စတန္႔လုပ္တာနဲ႔ မခြဲတတ္ၾကဘူး။)

၁၀။ ကိုယ္ပိုင္ဟန္႐ွိရမယ္၊ ဆန္ရဲရမယ္။
(နာမည္ႀကီးတဲ႔လူေနာက္၊ ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနၾကတယ္။)

၁၁။ အျပည့္အ၀ လြတ္လပ္မႈ႐ွိရမယ္။
(ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေငြေၾကးေမွ်ာင္လင့္ခ်က္ထားသူအင္မတန္နည္းေပမဲ႔ ကဗ်ာေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နာမည္ႀကီးခ်င္မႈ၊ အမ်ားႀကိဳက္ခံခ်င္မႈ စတဲ႔ အေႏွာင္အတည္းေတြနဲ႔ ရည္ရည္ရြယ္ရြယ္ပဲ ၿငိေနတတ္ၾကတယ္။)

၁၂။ အထက္တန္းက်တဲ႔ အလွတရားနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္။

၁၃။ ကာလနဲ႔ ေဒသသေဘာက ကင္းလြတ္ေနရမယ္။

ဒါေတြက လတ္တေလာစိတ္ထဲ႐ွိတာေလာက္ ေျပာလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာရဲ႕ ေယဘုယ်လကၡဏာ(ဒါမွမဟုတ္) ကဗ်ာ ဂုဏ္ရည္တခ်ဳိ႕ေပါ႔။ ဒီအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ အဲဒီအရာကို ကဗ်ာလို႔ လက္ ခံဖို႔ ၀န္မေလးေတာ႔ဘူး။

ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ယာယီသေဘာတူညီမႈရရင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာကဗ်ာအေျခအေနကို သံုးသပ္ၾကည့္ ရေအာင္။

ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထြက္ေနတဲ႔ မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ ကဗ်ာကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြကို အမ်ိဳးအစား ခြဲၾကည့္လိုက္ေတာ႔ -

(က) ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ခင္းခဲ႔တဲ႔ ေခတ္စမ္းကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနဆဲျဖစ္တဲ႔ က ဗ်ာမ်ား။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ ေခတ္စမ္းသစ္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ အစ႐ွိတဲ႔ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ပါ တတ္တဲ႔ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

(ခ) စာေပသစ္ေခါင္းေဆာင္ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၊ ျပည္သူ႔ကဗ်ာ၀ါဒ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြတို႔ ခင္းခဲ႔ တဲ႔လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကဆဲ ကဗ်ာမ်ား။ ခုေခတ္မွာ ေတာ္လွန္ကဗ်ာဆိုတဲ႔အမည္နဲ႔ အဲဒီ အ ေမြကို ဆက္ခံခဲ႔ၾကပါတယ္။ အၾကမ္းအားျဖင့္ အႏုပညာသည္ ျပည္သူ႔အတြက္ဆိုတဲ႔ မူ၀ါဒနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးစံကို ကိုင္ ဆြဲဖြဲ႕ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဂ) ေနာက္အမ်ဳိးအစားကေတာ႔ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္တစ္၀ိုက္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြ စုစည္းႀကိဳးပမ္းထူေထာင္ခဲ႔ ၾကတဲ႔ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ (ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၀ါဒ သေဘာတရားကို သီးျခားေလ႔လာၾကေစလို ပါတယ္။)

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ျမန္မာကဗ်ာကို ေလ႔လာလိုက္ရင္ အဲသလို သိသာ ထင္သာတဲ႔ ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေတြ ေထြးေရာယွက္တင္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ထြန္းေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒိေန႔ ကဗ်ာေရစီးဟာ ဗဟုကဗ်ာေရစီး လို႔ ေျပာရရင္ လြဲႏိုင္စရာမ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီေရစီးထဲမွာ အထင္႐ွားဆံုး အင္အားအေကာင္းဆံုး ေတြ႔ျမင္ရတာက ေတာ႔ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆိုတဲ႔ ၀ဲကေတာ႔ႀကီးပါပဲ။ (ေ႐ွး႐ိုးအစဥ္ ျမန္မာကဗ်ာအမ်ိဳးအစား ေလးခ်ိဳး၊ ရတု၊ ေတးထပ္ ဆိုတာေတြလဲ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေသးပါဘူး။ ေက်းလက္အလွဴအတန္းေတြ၊ ဇာတ္အၿငိမ္႔ပြဲေတြနဲ႔ မင္းခမ္း မင္းနားေတြမွာ ေတြ႔ေနရေပမဲ႔ အားမေကာင္းလွတာရယ္၊ ဒီေခတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာစရာအေၾကာင္းမ႐ွိတာရယ္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးအစားတစ္ခုအေနနဲ႔ ထည့္သြင္း မရည္ရြယ္ဘဲ ခ်န္လွပ္ထားခဲ႔ပါတယ္။)

ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ျမန္မာကဗ်ာရဲ႕ လကၡဏာကို ေမာ္ဒန္လကၡဏာလို႔ အကဲျဖတ္သူေတြက အကဲျဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီ မွာလဲ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္း ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြဟာ အေရာေရာ အေထြးေထြး ျဖစ္ေနပါတယ္။ မူလအယူ၀ါဒကို အစြန္႔ဘဲ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေမာ္ဒန္အလံေအာက္ ခို၀င္လာတဲ႔သူေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခတ္စမ္းေမာ္ ဒန္တို႔၊ ေတာ္လွန္ေမာ္ဒန္တို႔ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ေမာ္ဒန္မွ ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ႔ေနရာမွာလည္း အစ္ဇင္အမ်ိဳးမ်ဳိး၊ အယူ အဆအမ်ိဳးအမ်ိဳး၊ ထင္ရာျမင္ရာ ကြဲျပားေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဓိကကေတာ႔ ေမာ္ဒန္သေဘာတရားေရးရာ အားနည္းတဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ဒိေန႔ေခတ္ လူငယ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အလုပ္(တာ၀န္)ဟာ ၾကန္အင္လကၡဏာ၊ ကဗ်ာဂုဏ္ရည္ျပည့္၀တဲ႔ ကဗ်ာေတြနဲ႔ စစ္မွန္တဲ႔ ေမာ္ဒန္သေဘာတရားေရးကို ေပါင္းစပ္ေပးေရးပဲလို႔ ယူဆပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ဆက္လက္ ေလ႔လာႏိုင္ၾကပါေစ။

သစၥာနီ

ေရးသူဖတ္သူ

ဒီေန႔
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုစိမ္းတယ္
မုန္းတယ္..မုန္းတယ္လို႔ အခြန္း၂၀ေက်ာ္ေျပာတယ္
(၃၀ နားကပ္သြားမယ္ထင္တယ္)
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္တယ္
ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး
(ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ညာတာ)
ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာ၂ခု ႐ွိတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္မွားမစီးခဲ႔ဘူး
တျခားလူလမ္းေၾကာင္းကို လုမေလွ်ာက္ခဲ႔ဘူး
၀ါးက်ည္ေတာက္စုဗူးေလးထဲ
႐ွိ႐ွိသမွ်ပိုက္ဆံေတြကို အျမတ္တႏိုးေခါက္ေခါက္ထည့္သလိုမ်ဳိး
အခ်စ္ကို မစားရက္မေသာက္ရက္စုခဲ႔တယ္
ေရေလာင္းေနရင္း… ေပါင္းသင္ေနရင္းမွာပဲ
ဥယ်ာဥ္ေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ပိုပိုေ၀းကြာ
ဘာေၾကာင့္ပါလိမ္႔…
ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုနဲ႔
လမ္းေတြကိုယ္၌က သစၥာမဲ႔ကုန္ၿပီလား
သူက ရီစရာေမာစရာ က်ီစားလိုက္တာပါတဲ႔
ေဟာဒီကဗ်ာဆရာငတုံးႀကီးမွာသာ ရီစရာေနာက္ကေမာစရာေတြနဲ႔
ဖ်တ္ဖ်တ္ကိုလူးလို႔...
ေနပူပူသဲပူပူ ေသာင္ျပင္ေပၚလြတ္တဲ႔ငါးတစ္ေကာင္လို..။

ညိမ္းညိဳ

ဖ်က္ျမင္း

ေဟာ… ဟိုမွာ လာေနၿပီ
မလုပ္နဲ႔ ! မလုပ္နဲ႔ !
သြားမတားေလနဲ႔
ခင္ဗ်ား အေ၀းႀကီးလြင့္စင္ထြက္သြားမယ္
အမွန္တရားဆိုတာ...
အား ေကာင္း ေမာင္း သန္ ။

ညိမ္းညိဳ