ၿမိဳင္ထကဗ်ာ

၀ါဒတစ္ခုမဟုတ္
ေႂကြးေက်ာ္သံမဟုတ္
ႏွလံုးသား အစီရင္ခံစာမဟုတ္
ေရႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္းမဟုတ္
ယိမ္းတိုက္ေနတာ မဟုတ္
မွိန္းလိုက္ေနတာ မဟုတ္
ထမင္းေဖာ္ေဆး မဟုတ္
ဟင္းေဖာ္ေဆး မဟုတ္
မဟုတ္ မဟုတ္ မဟုတ္...၊

မဟုတ္တာေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ငါတို႔ကဗ်ာေတြလည္း
႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ကြဲကြဲလာရဲ႕
လူကလူ
ကဗ်ာကကဗ်ာ ဆိုလား၊

ကိုယ္႔လက္ကိုယ္ျဖတ္
ကိုယ္႔ကဗ်ာကိုယ္ ျပန္မဖတ္ရဲတဲ႔အျဖစ္မ်ဳိး
ရင္တအံုလံုး က်ဳိးတယ္၊

ေခတ္ႀကီးကို အေက်ာေပးဖို႔
ကဗ်ာေတြ အေမာလံုဖို႔လိုရဲ႕
ေနာက္ၿမီးဆြဲမ်ား ေမွာက္ၿပီးလဲသြား
(ဒါ ငိုရတဲ႔ ဟာသပဲ)

ေရခ်ဳိး႐ံု သက္သက္နဲ႔
ပင္လယ္ဆီ မလာၾကဘူး
ဒီမွာ ငါတို႔႐ြက္လႊင့္ဖို႔
ကဗ်ာေတြ လိႈင္လိႈင္ေတြးၾကစို႔
ဒီမွာ ငါတို႔ဆက္ျမွင့္ဖို႔
ကဗ်ာေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ေရးၾကစို႔၊

ေဟး…ေဟး…ေဟး
အေျခာက္အလွန္႔မခံႏိုင္ေသာ ငွက္ကေလးမ်ား
ပ်ံၾကပေလ႔ေစ
မိတ္ေဆြတို႔
လတ္ဆတ္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား
ၿမိန္ၿမိန္ သံုးေဆာင္ၾကပါစို႔။

ညိမ္းညိဳ

မီးခိုးမထြက္ေသာစက္႐ံု၌ ၾကာမ်ဳိးငါးပါး စိုက္ပ်ဳိးျခင္း

မ႐ွိေတာ႔ဘူး တဲ႔
မ႐ွိေတာ႔တာမွ ဘာမွမ႐ွိေတာ႔တာထက္ကိုလြန္ေအာင္ ဘာဆိုဘာမွမ႐ွိျဖစ္ေနၾက
ခြက္ကပ္နဲ႔ မူးဖို႔ဆိုရင္ေတာင္
ငါတို႔ခြက္ေလးေတြ ေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ ဆြဲခ်ည္ေမွာက္လန္ ခံထားရတာပဲ ၾကာလွေပါ႔၊

ဒီမွာ အယူတိမ္းလို႔ နတ္စိမ္းျဖစ္ေနၾက
ဒီမွာ နတ္စိမ္းေတြ ၾကာမ်ိဳးငါးပါးဆြတ္ယူေနၾက
ဒီမွာ ခင္တန္း၊ ေတာတန္းနဲ႔ ေတာင္တန္းႀကီးေတြ ႐ႈံ႕မဲ႔ေထာ္လန္ေနၾက
သူတို႔ ေျခသလံုးေမႊးေတြ ဆြဲဆြဲအႏႈတ္ခံလိုက္ရခ်ိန္ေတြမွာေပါ႔
ငါးသည္က သူ႔ငါးကို ကိုယ္တိုင္ထုေခ်ပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳး
ငါတို႔မာနကို ငါတို႔ေခ်ခၽြတ္လိုက္ရပံု
အိမ္း...ဒါက ဒီလို႐ွိပါတယ္ေလ
ထမင္းက မာနကိုအႏိုင္ယူသြားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး
ျခေသၤ႔လဲ ပီပီျပင္ျပင္မဟုတ္ ျမက္ေလွ်ာလဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္မျဖစ္ၾကေတာ႔ကာ
ျမက္စားတဲ႔အခါ စားလိုက္ မာန္ဖီဟိန္းတဲ႔အခါ ဟိန္းလိုက္ေပါ႔
အေရးႀကီးတာ အဆင္ေျပဖို႔ ဆိုပဲ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာင္ ပါတယ္ဟုတ္၊

ရဲရဲႀကီးတိုး၀င္လိုက္ဖို႔ပဲလိုတယ္တဲ႔
တိုး၀င္လိုက္ တိုး၀င္လိုက္
ရဲရဲႀကီး တိုး၀င္ပစ္လိုက္
အလဲလဲအကြဲကြဲ တိုး၀င္ပစ္လိုက္
ကုပ္အားဘယ္ေလာက္အားေကာင္းေကာင္း ေကာ္အားဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း
ပစ္စာပံုေတြၾကားထဲ ေခါင္းထိုး၀င္ပစ္လိုက္
ဘာဆန္းလဲ
ေနေရာင္ျခည္ကို ငတ္ႀကီးက်ေနမွေတာ႔
အေမွာင္ထဲ မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ႔တာ။

ညိမ္းညိဳ

ရီရတယ္

ရီရတယ္
ကၽြန္းပင္ေတြကို ေျခေထာက္႐ိုက္ခ်ဳိးၿပီး
ကမၻာႀကီး စိမ္းလန္းစိုေျပေရး ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေစၿပီး
ႀကိဳး၀ိုင္းေပၚမွာ ဆံုၾကတာေပါ႔ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
သူ႔နားထင္ကိုယ္႔နားထင္ ေသနတ္နဲ႔ေတ႔ေတ႔ၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားဆိုမယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပဳ သံသယမ်က္မွန္ႀကီး တပ္တပ္ၿပီး
ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ျမင္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
ကိုယ္႔ေဆြမွကိုယ္႔မ်ဳိး သာသာထိုးထိုးေလး ပြဲထုတ္တတ္ၿပီး
ၿဂိဳလ္ႀကီးကိုးလံုး တက္ခူးဦးမယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ပါ႔မယ္ မႏၱာန္ကို အထပ္ထပ္ရြတ္ဖတ္ၿပီး
ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ လဲစားပစ္လိုက္တယ္ ဘာညာဘာညာ

ရီရတယ္
ဆပ္ျပာပူေပါင္းေလးမ်ားလို ခပ္ပါးပါး အဆက္မျပတ္လႊင့္ထုတ္ၿပီး
အႏုပညာအတြက္ ခါးေတာင္က်ဳိက္ထားတယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
ေ၀းေ၀းကန္ေ၀းေ၀းေရာက္ တစ္ပြဲတိုးကန္ခ်က္ေတြ ပစ္ပစ္သြင္းၿပီး
မေ၀းေတာ႔တဲ႔ အနာဂတ္မွာ....ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
လိုသေလာက္ ေခ်းေျခာက္ေလးကို လိုသေလာက္ ေရျပန္ျပန္ႏွဴးၿပီး
စိုေသာလက္မေျခာက္ေစဖို႔ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
"တရားႏွင့္ဓား အားႏွစ္အားတြင္ တရားကိုခ်စ္ ဓားကိုပစ္အံ႔" ဆိုၿပီး
အာခီလက္လို ဓားခုတ္က်င့္ေနတယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
မုဆိုးေက်ာ္ႀကီးေတြ ဆင္ဖမ္းမယ္က်ားဖမ္းမယ္ ေတာထဲ၀င္သြားၿပီး
ဟင္း႐ြက္ကန္စြန္းေတြ ခူးခူးလာတယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
သီလမက်ိဳးေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ၿပီး
ကန္ေတာ႔ခံအရက္ပုလင္းကို လူႀကံဳနဲ႔မွာလိုက္တယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
ခ်ဴတံေတြ၊ ကရိန္းေတြကို ခပ္ေ၀းေ၀းလႊင့္ပစ္ၿပီး
အဖ်ားကအသီး မမွီ႐ံုနဲ႔ ပင္စည္ကိုခုတ္ပစ္လိုက္တယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
ကိုယ္႔သားေလးေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မ႐ွိတာကို ပစ္ထားၿပီး
ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးသမားကို ေရႊဖိနပ္ဆုခ်လိုက္တယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
အားလံုးကိုတန္းတူေလးစားပါေၾကာင္း သက္ေသစပိေတြ အျမန္ႏႈန္းတင္တင္ၿပီး
နိမ္႔ေနတဲ႔ေျမကြက္ေလးကိုမွ ေ႐ြးေ႐ြးၿပီးလံွစိုက္သြားတယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
သဒၶါတရားဓားေျမွာင္ကို ၿမိေနေအာင္ ေသြးထားပါတယ္ဆိုၿပီး
ကြမ္းကေလး ေဆးကေလးကို ခါးပံုစထဲ ထည့္လိပ္ထားတတ္တယ္ ဘာညာဘာညာ၊

ရီရတယ္
ကမၻာႀကီးကို ခါးေစာင္းတင္မယ္ဆိုၿပီး
ထိုင္ရာက အထခက္ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ၊

ရီရတယ္
ညိမ္းညိဳဆိုတဲ႔ ငနဲကလည္း
အကၡရာေလး ၃၃လံုးနဲ႔
ကဗ်ာေတြက ဘာညာဘာညာ။

ညိမ္းညိဳ

Carry On

ျဖစ္ခဲ႔တယ္ ပ်က္ခဲ႔တယ္
ေႏြ ၂၄
မိုး ၂၄
ေဆာင္း ၂၄၊

ျဖစ္ဦးမယ္ ပ်က္ဦးမယ္
ေႏြဘယ္ေလာက္
မိုးဘယ္ေလာက္
ေဆာင္းဘယ္ေလာက္၊

ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ထမ္း
ကဗ်ာေတြဖမ္းရင္း
အသက္ပန္းကို နမ္း႐ိႈက္လိုက္႐ံုပါပဲ။

ညိ္မ္းညိဳ

ေႏြေန႔မ်ား

ကားမ်ား မုတ္ဆိတ္မ်ား
လွိမ္႔လွိမ္႔ၿပီး ၀င္လာ
ဟြန္းသံမ်ား ယားယံျခင္းမ်ား
ပြက္ပြက္ၿပီး အန္လာ
စတိုးဆိုင္ႀကီးေတြက
ဖက္႐ွင္ကို သစ္သီးလိုကိုက္စားၿပီး
သစ္သီးမ်ားက ဖက္႐ွင္လို အဆန္းတၾကယ္
လမ္းေတြက အဆံုးမ႐ွိတာလား
အဆံုးမ႐ွိတာက လမ္းေတြလား
တနံတလ်ားႀကီး ေငး....လိုက္ရတာ
ေနပူႀကီးထဲ မုန္႔လက္ေဆာင္းေသာက္ရသလို
၀မ္းေအးဖို႔ ေက်ာပူခံရျခင္းမ်ား၊

ပင္စည္ေအာက္
မီးထေတာက္မဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းေလး
ကိုယ္႔လက္ဖ်ံကိုယ္ ေခါင္းအုံးလို႔
ခပ္မဆိတ္ ေနတတ္ခဲ႔ပါရဲ႕
သူတို႔ အိပ္မက္ေတြအေပၚ
႐ြ႐ြကေလး ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ႔
ဘုရားစူးရေစ႔ ေႏြေန႔မ်ား။

ညိမ္းညိဳ

ေပါင္းစည္းျခင္း

က်ေနာ္ဆိုေနတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္၊ သူ ညည္းေနတဲ႔ ေတးတစ္စ
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အခက္အခဲမ်ား၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အခက္အခဲမ်ား
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ သစၥာပန္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႕၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေဖးမစာနာမႈ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္တစ္ခု
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ နားလည္မႈ ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ မိသားတစ္စု၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ မိသားတစ္စု
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေမတၱာေဂဟာႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ ညည္ဆိုးတခ်ိဳ႕၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ သည္းခံစိတ္နားဆြဲေလး
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ငဲ႔ညွာမႈပန္းတစ္ခင္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္႔မွာ႐ွိတဲ႔ အၾကည္ဓာတ္နည္းနည္း၊ သူ႔မွာ႐ွိတဲ႔ ျဖဴစင္မႈအမ်ားအျပား
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ စၾကာ၀ဠာႀကီးကို ခ်စ္တတ္လာတယ္။

က်ေနာ္က ကူးခပ္ေနတဲ႔ ေခ်ာင္းကေလး၊ သူက စီးဆင္းေနတဲ႔ ျမစ္တစ္သြယ္
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ တံတားႀကီးတစ္စင္း ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္က ေတာက္ေလာင္တဲ႔ ေႏြဆိုး၊ သူက စိမ္းျမတဲ႔ ပင္ပ်ဳိ
ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္
အဲဒီဘ၀ေလးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။

ညိမ္းညိဳ

- ကဗ်ာေရးၿပီးေတာ႔ အသံဆင္းတာ ေျပမေျပသိဖို႔ အက်င့္အတိုင္း အထပ္ထပ္ရြတ္မိပါတယ္။ ႐ြတ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာအလိုက္ကို အရင္တုန္းကရင္း ရင္းႏွီးေနသလိုခံစားမိပါတယ္။ စိတ္မွာ ဇေ၀ဇ၀ါမို႔ ဖတ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ျဖစ္ႏိုင္မဲ႔လင့္ေတြ ျပန္႐ွာေတာ႔ ကိုမိုးလိႈင္ဆီမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ႔၊ က်ေနာ္ႀကိဳက္ေသာကဗ်ာမ်ား က႑မွာ ကိုမိုးလိႈင္ ျပန္တင္ေပးထားတဲ႔ ဆရာေနမ်ိဳးရဲ႕ "က်ေနာ္နဲ႔ မ၀င္းေမ" ကဗ်ာပါပဲ။ ဆရာ႔ကဗ်ာကို နားစြဲခဲ႔တာမို႔ အရိပ္တို႔ လႊမ္းခဲ႔တာထင္ပါရဲ႕။ သို႔ေပမဲ႔ တမင္လုပ္ယူရသည္ မဟုတ္ေသာ၊ ထိုထိုေသာ အရိပ္တို႔ကို က်ေနာ္က ျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ခင္မိပါရဲ႕။ ဆရာ႔ကဗ်ာကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။