17 December 2009

လက္ပစ္ဗံုး

လက္ပစ္ဗံုး

ခႏၶာအိမ္ေသးေသးထဲ
အဆမတန္ေပါက္ကြဲအားကို ၿမိဳသိပ္သို၀ွက္ထားရ
အသက္ျပင္းျပင္းမရွဴရဲ
မ်က္ေတာင္မခတ္ရဲ
လြမ္းလို႔မွ အမွတ္တရပံုရိပ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္မၾကည့္ရဲ
တစ္ပါးသူရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမထဲ
ေပါက္ကြဲသြားမွာကို စိုး႐ြံ႔အားနာ။

လက္ပစ္ဗံုးျဖစ္ၿပီး မေပါက္ကြဲရဲတဲ႔အခါ
ကိုယ္႔စနစ္တံကိုယ္ၿမိဳလို႔
တေငြ႔ေငြ႔....တုန္...ခါ...။

ညိမ္းညိဳ

6 comments:

Unknown said...

ရင္ဘတ္ထဲတင္...ဟုတ္ဘူး
အရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထိတုန္ခါသြားတယ္...။

tin min htet said...

ကိုညိမ္းညိဳေရ
တကယ္ကို ႏွစ္သက္မိတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ ကူးယူသြားပါတယ္။

ေႏြညိဳ said...

ကိုညိမ္း . . .

တင္စားထားပံုေလး အရမ္းလွတယ္ဗ်ာ

လင္းဒီပ said...

သိပ္ခံစားရခက္တဲ့အေနအထားမ်ိဳးေပါ့ ကိုလက္ပစ္ဗံုးရယ္..:P

Unknown said...

လက္ပစ္ဗံုးတဲ့လား ကဗ်ာဆရာရယ္
ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြး

Unknown said...

တကယ္ေကာင္းတစ္ဗ် အစ္ကို။
“တစ္ပါးသူရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းရာနယ္ေျမထဲ၊ ေပါက္ကြဲသြးမွာကို စိုး႐ြံ႕အားနာ..”
ခံစားခ်က္ခ်င္းတိုက္ဆိုင္သြားတယ္။