20 May 2010

မီးပံုးပ်ံ

အျမင့္ဆံုးပ်ံတက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး
အေ၀းဆံုးကို လြင့္သြားရတာ၊

ဒီလိုပါပဲ
တိမ္ေတြက အရႊန္းေဖာက္ေတာ႔
ရင္ထဲကမီးေတာက္ကို ၀ွက္ထားရတာေပါ႔။

ညိမ္းညိဳ

11 comments:

johnmoeeain said...

ဆႏၵေတြ ျပည့္၀တဲ့အထိ ပ်ံသန္း
ေလျပည္ေတြ အနမ္းမွာ
တစ္ဖန္ ျပန္ဆင္းတဲ့အခါ
(((တစ္ခ်ိဳ႕)))
လက္ခုပ္သံေတြ ပါမလာ....။

:) continued thinking bro :P

ေန ့သစ္ said...

ဆရာညိမ္းညိဳရဲ ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္ရတာ
အျမဲတမ္း စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု က်န္ေနခဲ့တယ္ .. ။

မီးပံုးပ်ံနွင့္တူေသာ ကဗ်ာဆရာ။။

ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္။
ညီငယ္-ေန ့သစ္

လင္းဒီပ said...

ရင္နာစရာေကာင္းတယ္..။
မီးပံုးပ်ံဘဝက...

ညိမ္းညိဳ said...

>Johnmoeeain- အေတြးစေလး ထပ္ပီးခ်န္ေပးသြားတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးဗ် း)

>ေန႔သစ္- ေဟ႔ေယာင္ေလး ဆရာညိမ္းညိဳေတာ႔မလုပ္နဲ႔ကြ :P ျပန္လာမွ အျပတ္ႏွိပ္စက္ပစ္မယ္ :D

>ကိုလင္းဒီပ- မီးေတာက္ၿငိမ္းသြားေတာ႔ အားရပါးရလဲျပဳတ္က်ရပါေသး အကိုရာ း)

nannlaypyaenu said...

ရင္ထဲကမီးေတာက္ကို ၀ွက္ထားရတာေပါ႔။

မီးေတာက္ေတြ ၀ွက္ထားရတဲ့ မီးပံုပ်ံတစ္စင္းကို ဖတ္ရႈခံစားသြားပါတယ္။

mgngal said...

ကၽြတ္ !

ညိမ္းညိဳ said...

>Nann- ဖတ္႐ႈအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ

>mgngal- ကိုယ္႔ညီေတြကေတာင္ စုပ္သပ္သြားတယ္ ဟူးးးမီးပံုးပ်ံျဖစ္ရတာ မနိပ္ဘူးပဲ :P

Maung Myo said...

ဒီကဗ်ာေလးကုိ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ ဂ်ီေတာ့ မက္ေဆ့မွာ တင္ထားတာေတြ႕တယ္ ။ က်ေနာ္လည္းၾကိဳက္တယ္ အဲ့လိုေရးတက္ရင္ေကာင္းမယ္ ။

ညိမ္းညိဳ said...

>ႂကြက္ကေလး- ရွဲရွဲ :)

Unknown said...

တခါတခါ ငါလဲငိုတတ္ပါတယ္
ေကာင္းကင္ရယ္…

Unknown said...

တခါတခါ ငါလဲငိုတတ္ပါတယ္
ေကာင္းကင္ရယ္…