16 February 2010

အထီးက်န္

အထီးက်န္

ရပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ
အျပင္မွာ မိုး႐ြာေတာ႔မွာလား
ျပတင္းတံခါးဟာ ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္
ညေနခင္းကသူ႔အလိုလို ၿပိဳက်သြားၿပီ
ဖြင့္စရာသီခ်င္းလည္း ကုန္သြားၿပီ
သတိရစိတ္က ညေတြလိုနက္႐ိႈင္းၿပီး
အစဆြဲထုတ္ဖို႔ အဆံုးကိုျပန္သြားလို႔မရတဲ႔အခါ
မလႈပ္သာမလွည့္သာ အခန္းေလးထဲ
အေရာင္ေတြ မိႈင္းလြန္းလွတယ္။

ညိမ္းညိဳ

4 comments:

တင့္ထူးေရႊ said...

ၿပတင္းတံခါးဟာ ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္
မနက္ဆို ဖြင့္တယ္၊ ညဆို ပိတ္တယ္
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ ေနာက္တစ္ရက္ ...

ကိုညိမ္းနဲ႔အတူ ေရာၿပီးေတာ့ အထီးက်န္သြားတယ္၊ ရတယ္ ဟုတ္ ..:-)

johnmoeeain said...

သြားေတာ့သြားေနတာပဲ
ဒါေပမယ့္ ဆံုလည္ႏြားလိုပဲ
ဒီတစ္ေနရာထဲ ျပန္ျပန္လညလာမိသလို...။
ရပ္ေတာ့ ရပ္ေနခဲ့တာပဲ
နစ္၀င္သြားခဲ့တာလည္း မသိလိုက္ဖူး
သတိထားမိေတာ့ မနက္ခင္းခ်ိန္တိုင္းဟာ
ေန၀င္ဖို႔ နီးလာသလိုလုိ....။
၀န္းက်င္က လင္းက်င္းေနေပမယ့္
စိတ္ထဲမွာက ပကတိ အေမွာင္....။

(စကားခ်ပ္... ဘာရယ္မဟုတ္... ခံစားမိသြားေလးပါ...)

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

johnmoeeain said...

ကဗ်ာေလးကို credit ေပးၿပီး ယူသြားပါတယ္ေနာ္ :)

ေလးစားစြာ

jr.lwinoo said...

ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ျပန္ၾကားနာမိရသလိုပါပဲ။